Θανάσης Κ.
Το πιο σημαντικό όταν ζεις μια πρωτοφανή κρίση είναι να μάθεις να σκέπτεσαι «έξω από το κουτί»…
Να ξεπερνάς τα στερεότυπα με τα οποία σκέπτονται όλοι οι άλλοι.
Να βρίσκεσαι πιο μπροστά από τους αντιπάλους σου, αλλά πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Όχι στην «πραγματικότητα» που υπήρχε μέχρι τώρα.
Αλλά στην πραγματικότητα όπως τώρα δημιουργείται, ξεπερνώντας κατεστημένες ισορροπίες, σχέσεις και συσχετισμούς.
Γιατί αυτό που σηματοδοτεί μια κρίση συνήθως είναι ότι η πραγματικότητα αλλάζει…
Κι αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι άνθρωποι, είναι ακριβώς το ίδιο: ότι πραγματικότητα δεν είναι πια αυτό που ήξεραν ως τώρα ή αυτό που νόμιζαν μέχρι σήμερα…
Πάρτε για παράδειγμα το πώς βλέπουν οι περισσότεροι την Τουρκία…
* Πρώτον, νομίζουν ότι η Τουρκία παραμένει «πολύτιμος σύμμαχος» της Δύσης!
Δεν είναι πια! Αλλά δεν μπορούν να δουν.
Μένουν προσκολλημένοι στο… «ποίημα» τους εδώ και μισό αιώνα…
Πράγματι, η κοσμική Τουρκία του Κεμαλισμού, είχε κάποια στοιχεία που την καθιστούσαν ιδιαίτερα «ελκυστικό σύμμαχο» για τη Δύση συνολικά:
–Ήταν μέλος του ΝΑΤΟ «απέναντι» στην ΕΣΣΔ (αλλά δίπλα στην ΕΣΣΔ).
–Ήταν αποστασιοποιημένη από το μουσουλμανικό κόσμο (καίτοι μουσουλμανική χώρα η ίδια) κι είχε πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ.
–Προσπαθούσε, αν και χωλαίνοντας, να προσεγγίσει τη Δύση
-ήταν για δεκαετίες το πιο «φιλοδυτικό» μουσουλμανικό κράτος-
με απώτατη προοπτική την Ευρωπαϊκή ένταξη.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά!
Απολύτως τίποτα. Έχουν εξαλειφθεί όλα…
—ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια, να χρειάζεται η Δύση ένα σύμμαχο δίπλα στη μεγάλη «αντίπαλη υπερδύναμη».
–Η Τουρκία δεν είναι πια «κοσμικό» κράτος. Ο Κεμαλισμός έχει εσωτερικά ανατραπεί.
–Η Τουρκία είναι «κράτος-ταραξίας», που ανοικτά επιδιώκει να δημιουργήσει ισλαμιστικά καθεστώτα σε όλο τον αραβικό κόσμο. Αποτυγχάνει, αλλά αυτό το εκλαμβάνουν όλοι οι άλλοι ως «απειλή»…
–Η Τουρκία έχει τις χειρότερες σχέσεις με όλους τους γείτονές της, τους Άραβες (που τους είναι ανυπόφορη η νέο-οθωμανική στρατηγική Ερντογάν), αλλά και το ίδιο το Ισραήλ. Και τους Κούρδους φυσικά (του Ιράκ, αλλά και της Συρίας)…
–Ενώ η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας είναι ενταφιασμένη πια από το καθεστώς Ερντογάν και μάλλον «ανεπιθύμητη» πλέον από τους περισσότερους Ευρωπαίους.
Η σημερινή Τουρκία δεν είναι πια «φιλοδυτική», και δεν θεωρείται «πολύτιμος» σύμμαχος από τη Δύση…
* Δεύτερον, κάποιοι επί δεκαετίες πίστευαν ότι η Τουρκία – ακόμα κι αν συμπεριφέρεται ως «ταραξίας» – παραμένει «αναπόφευκτο στήριγμα» της Δυτικής πολιτικής!
Ακόμα δηλαδή κι αν δεν την συμπαθούν οι δυτικοί πια, ακόμα κι αν δεν την εμπιστεύονται, είναι υποχρεωμένοι να την κρατάνε δίπλα τους, παραβλέποντας τις όποιες «παρασπονδίες» της, ακόμα και σε βάρος άλλων συμμάχων τους στην περιοχή, όπως η Ελλάδα…
Αυτό μας έλεγαν ως πολύ πρόσφατα, μάλιστα…
Ούτε αυτό ισχύει πλέον! Ισχύει ακριβώς το αντίθετο:
Η Τουρκία είναι «γεωπολιτικό βαρίδι» για τη Δύση!
Για όλους! Αλλά ιδιαίτερα για τη Δύση…
Η Ερντογανική Τουρκία έχει μετατρέψει σε ορκισμένους εχθρούς της, ουσιαστικά όλα τα γειτονικά της κράτη! Και όχι μόνο τα γειτονικά…
Την Αίγυπτο, το σύνολο των Αραβικών κρατών του Κόλπου (πλην Κατάρ), το Ισραήλ, την Ιορδανία, την Ανατολική Λιβύη και την Τυνησία.
Τώρα πια και – πρωτίστως – και την ίδια τη Γαλλία!
Πέρα φυσικά από την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι μέλη της ΕΕ…
Όλες αυτές οι χώρες, πρώτον έχουν στρατηγική αντιπαράθεση με την Τουρκία (δηλαδή δεν γεφυρώνονται οι ανταγωνισμοί καθεμιάς ξεχωριστά μαζί της).
Κι έχουν στρατηγική σύγκλιση μεταξύ τους (παρά το γεγονός ότι κάποιες, στο παρελθόν υπήρξαν «ασυμφιλίωτοι εχθροί»).
Όλα τα κοσμικά κράτη του μουσουλμανικού κόσμου θεωρούν την Ερντογανική Τουρκία και τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες της ως θανάσιμο κίνδυνο για τις ίδιες!
–Όποιο δυτικό κράτος – στηρίζει τις τουρκικές προκλήσεις – όλες αυτές οι χώρες της περιοχής το αντιμετωπίζουν εχθρικά ή με απόλυτη καχυποψία.
–Αντίθετα, όποιο δυτικό κράτος ανοικτά αποδοκιμάζει ή αντιστέκεται στις νέο-οθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας, εξασφαλίζει τη «συμπάθεια» ή και τη συμμαχία όλων αυτών των χωρών της περιοχής!
–Για να το πω πολύ απλά: Αν η Δύση θέλει να βρει φίλους, συμμάχους ή ερείσματα στην περιοχή, θα πρέπει αν στραφεί εναντίον της Τουρκίας!
–Αν θέλει η Δύση να βοηθήσει να επιβιώσουν τα κοσμικά καθεστώτα του μουσουλμανικού κόσμου
και να αντέξουν στις πιέσεις του τζιχαντισμού και το φονταμενταλισμού,
δηλαδή αν θέλει η Δύση να σταθεί στους φυσικούς συμμάχους της,
στις πιο φιλοδυτικές δυνάμεις του μουσουλμανικού κόσμου,
πρέπει να στραφεί απέναντι στην Τουρκία!
Όσο η Δύση εξακολουθεί να «κανακεύει» της Τουρκία ή έστω να την ανέχεται, χάνει φίλους, χάνει συμμάχους, χάνει ερείσματα παντού. Και τέλος δεν κερδίζει ούτε την Τουρκία, η οποία στο τέλος κάνει τα δικά της…
Μια νέα δυτική στρατηγική σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή περνάει υποχρεωτικά μέσα από την απομόνωση της Τουρκίας και μέσα από τη συντριβή του νέο-οθωμανισμού.
Η Τουρκία, λοιπόν, δεν είναι ούτε φιλοδυτική η ίδια (έχει πάψει να είναι, οριστικά),
δεν είναι ούτε «πολύτιμος σύμμαχος» της Δύσης,
ούτε «αναγκαίο στήριγμα» της Δύσης στην περιοχή.
Είναι «βαρίδι» που διώχνει συμμάχους…
Μας λένε για παράδειγμα ότι η Τουρκία είναι μια «μεγάλη χώρα», σε «μοναδική» στρατηγική θέση.
Η Αίγυπτος όμως, είναι πολύ πιο μεγάλη χώρα σε πολύ πιο στρατηγική θέση!
–Η Τουρκία έχει 80 εκατομμύρια πληθυσμό.
Η Αίγυπτος έχει 100 εκατομμύρια πληθυσμό
–Η Τουρκία έχει έκταση 783 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων
Ενώ η Αίγυπτος έχει έκταση 1.132 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων.
–Η Τουρκία ελέγχει το Βόσπορο.
Αλλά η Αίγυπτος ελέγχει το Σουέζ.
–Η Τουρκία θεωρείται παλαιός δυνάστης του Αραβικού κόσμου
Ενώ η Αίγυπτος θεωρείται πλέον ηγέτης του Αραβικού κόσμου…
–Η Αίγυπτος έχει πλέον πλούσιους ενεργειακούς πόρους,
ενώ η Τουρκία δεν έχει τίποτα,
–Η Αίγυπτος από άποψη στρατιωτικής ισχύος βρίσκεται στην 9η θέση διεθνώς, ενώ η Τουρκία στην 11η θέση
–Η Αίγυπτος είναι κοσμικό κράτος που όλα τα άλλα φιλοδυτικά καθεστώτα τη βλέπουν ως απαραίτητη σύμμαχο,
ενώ η Τουρκία θεωρείται πλέον ισλαμιστικό κράτος, που όλα τα άλλη κράτη της περιοχής της βλέπουν ως επικίνδυνο αντίπαλο.
Ανεξάρτητα από την Ελλάδα και τις ελληνοτουρκικές διαμάχες,
η Αίγυπτος βλέπει πλέον την Τουρκία ως θανάσιμο εχθρό.
Και δεν βάλαμε καθόλου στο «λογαριασμό» το Ισραήλ. Που επιτείνει την εικόνα της πλήρως απομόνωσης της Τουρκίας στην περιοχή.
Ή τη Σαουδική Αραβία που θεωρεί την επιρροή της Τουρκίας απολύτως τοξική. Ή τη Συρία ή τους Κούρδους…
Όλα αυτά δεν ίσχυαν πριν δέκα χρόνια.
Προέκυψαν σταδιακά την τελευταία δεκαετία.
Και δεν μπορούμε να βλέπουμε την Τουρκία όπως πριν δέκα χρόνια…
Γιατί αυτή τη στιγμή έχουν αλλάξει τα πάντα.
Έχουν ανατραπεί τα πάντα.
Κι οι αλλαγές αυτές επιτρέπουν στην Ελλάδα να τις εκμεταλλευτεί για να εξουδετερώσει την τουρκική απειλή.
Όχι για να συνθηκολογήσει μαζί της.
Συμπέρασμα: Όλες αυτές οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας πλέον, δεν θέλουν η Ελλάδα να συνθηκολογήσει με την Τουρκία.
–Δεν θέλουν η Ελλάδα να «τα βρει» με την Τουρκία.
–Δεν θέλουν η Ελλάδα να εμπλακεί σε διάλογο από τον οποίο θα χάσει σημαντικό μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων έναντι της Τουρκίας.
–Όλες αυτές οι χώρες – συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας πάντα – θέλουν η Ελλάδα να γίνει μέλος μιας πανίσχυρης αντί-τουρκικής συμμαχίας.
Όχι να συνθηκολογήσει με την Τουρκία,
λίγο πριν η Τουρκία συγκρουστεί μαζί τους και ηττηθεί…
Η Ελλάδα, αν θέλει να αντισταθεί στις πιέσεις για διάλογο συνθηκολόγησης με την Τουρκία, τώρα μπορεί άνετα.
Και χωρίς να ρισκάρει και πολλά πράγματα, μάλιστα…
ΥΓ.1 Σε ένα χρόνο από τώρα δεν ξέρουμε ποιος θα βρίσκεται στην Καγκελαρία της Γερμανίας ούτε ποιες δυνάμεις θα πλειοψηφούν στην ΕΕ. Είναι πολύ πιθανό ωστόσο, η πολιτική Μέρκελ να έχει αλλάξει και η ίδια η ΕΕ να έχει μετακινηθεί σε πολύ πιο αντί-τουρκικές θέσεις, υπό την πίεση και του Μακρόν (και όχι μόνο).
ΥΓ.2 Σε έξη μήνες από τώρα δεν ξέρουμε ποια θα είναι η πολιτική των ΗΠΑ Αλλά αν ο Τράμπ είναι όσο καιροσκόπος φαίνεται, το να στραφεί εναντίον της Τουρκίας μη το αποκλείεται πια. Γιατί του δίνει και ψήφους και επιρροή μέσα στη χώρα του. Του δίνει στήριξη του Εβραϊκού λόμπυ και του Αρμενικού λόμπυ, όλων των Χριστιανικών ομάδων (Ευαγγελιστών, Καθολικών, κλπ.) αλλά και όλου το Αραβικού λόμπυ πλέον – πέρα από το Ελληνικό. βέβαια.
Με μια ανοιχτά ή ήπια αντι-τουρκική θέση, ο Τράμπ μπορεί να αλώσει το σκληρό πυρήνα και του Δημοκρατικού κόμματος (των αντιπάλων του, δηλαδή) και του ρεπουμπλικανικού κόμματος (των απρόθυμων «συνοδοιπόρων» του). Κι αυτά είναι κέρδη δυσανάλογα μεγαλύτερα από όποιους προσωπικούς επιχειρηματικούς δεσμούς διατηρεί με τον Ερντογάν.
Κι αν βέβαια, δεν βγει ο Τράμπ, αυτές οι δυνάμεις θα παραμένουν ενεργές να πιέζουν για μια αντί-τουρκική πολιτική στις ΗΠΑ…
ΥΓ.3 Σε ένα χρόνο από τώρα, η Ελλάδα θα έχει πολλαπλά ερείσματα να αντιστέκεται στις πιέσεις για διάλογο συνθηκολόγησης με την Τουρκία.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να δεχθεί κάτι τέτοιο τώρα.
Ειδικά τώρα…
