Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στον υπαρξιακό μύθο του: Εμείς αγωνιζόμαστε κατά της ελίτ!–Είναι μύθος, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «εκλεκτός» της ελίτ! –Και είναι «υπαρξιακός», γιατί – τώρα που τέλειωσαν τα ψέματα με το «μνημόνια» που τάχα θα τα «έσχιζαν» – ο μόνος λόγος ύπαρξής του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εμφανιστεί ως νέος «Άη- Γιώργης» που σκοτώνει τον «κακό δράκο» της «ελίτ»…
Στο μεταξύ, βέβαια, η Ευρωπαϊκή ελίτ τον στηρίζει, όχι γιατί τον εκτιμά, αλλά γιατί τον θεωρεί… «γιουσουφάκι»! Στην αρχή πήγε να κάνει «μαγκιές», του έσπασαν τον τσαμπουκά, τον ταπείνωσαν, κι ύστερα τον είχαν απολύτως «του χεριού τους» κι αυτός κάνει πια όλα τα χατίρια τους.
Του Θανάση Κ.
Η Ευρωπαϊκή ελίτ ΔΕΝ πολύ-γουστάρει ηγέτες που υπηρετούν με συνέπεια τα συμφέροντα της χώρας τους.
Αν μπορεί να βρει βολικά «γιουσουφάκια», τα προτιμά…
Αν η Ευρωπαϊκή ελίτ ήταν πιο διορατική και πιο «ενάρετη», η Ευρώπη θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα…
Από την άλλη πλευρά, η Ελληνική ελίτ θέλει πολιτικούς που δεν την ενοχλούν – κυρίως λαϊκιστές που δεν προσπαθούν να χτυπήσουν τον κρατισμό! Από αυτόν πλουταίνουν κι από αυτόν γιγαντώθηκαν οι περισσότεροι…
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο προπύργιο του κρατισμού. Και γι’ αυτό και η ντόπια ελίτ τον υπερασπίζεται, του συγχωρεί εύκολα τα λάθη του και βάζει τους διάφορους κολαούζους της να τον στηρίζουν – ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές.
Αν η Ελληνική ελίτ ήταν λιγότερο αναχρονιστική, δεν θα είχε φτάσει η χώρα σε τέτοια χάλια – ούτε θα ανεχόταν όλους αυτούς τους εξευτελισμούς των θεσμών. Προφανώς η εγχώρια ελίτ είναι για τα μπάζα.
Όπως και ο… «διάτρητος» εκλεκτός της!
Από την άλλη πλευρά απέναντι στις ελίτ – ελληνικές και ευρωπαϊκές – δεν ξεσηκώνονται μόνο οι απλοί άνθρωποι. Ξεσηκώνονται και πολλοί ακραίοι.
Που βλέπουν την κρίση των συστημικών κομμάτων, ως ευκαιρία για να βγουν στο προσκήνιο και να κερδίσουν έδαφος στην πολιτική σκηνή και επιρροή στην κοινωνία.
Κι όπως αποδεικνύεται συχνά, όσοι καταγγέλλουν τις «κακές ελίτ», όταν τους δοθεί η ευκαιρία κάνουν πολύ χειρότερα – άσε που μετατρέπονται εύκολα σε πειθήνια υποχείρια όσων κατηγορούσαν πριν.
Κι έτσι οι σύγχρονες κοινωνίες παραμένουν σε αδιέξοδο, ανάμεσα σε ξοφλημένες ελίτ και ξεσαλωμένους αλήτες που καταγγέλλουν τις ελίτ για να γίνουν οι ίδιοι… αλήτ!
Οι ελίτ εκπροσωπούν πάντα το κοινωνικό μοντέλο που υπάρχει.
Και καταρρέουν πάντα, όταν το κοινωνικό μοντέλο χρεοκοπεί.
Οι ακραίοι συχνά ανατρέπουν τις ελίτ, αλλά καταλήγοθν χειρότερα απ’ ό,τι ανέτρεψαν.
–Απέναντι σε κάθε «Μαρία Αντουανέτα» που εκπροσωπεί τη χρεοκοπημένη ελίτ, υπάρχει πάντα ένας Ροβεσπιέρος που εκπροσωπεί ένα αληθινό εφιάλτη, πολύ πιο αποτρόπαιο.
Αλλά την Ιστορία την πήγε πιο πέρα ο Ναπολέων (αφού και οι δύο προηγούμενοι έχασαν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο).
Κάθε μεγάλη κρίση προκαλείται όταν η ελίτ δεν μπόρεσε είτε να την προβλέψει από πριν, είτε να την αντιμετωπίσει εκ των υστέρων.
Κάθε μεγάλη κρίση, όταν γίνεται ανεξέλεγκτη, παράγει και τη Νέμεσή της, αυτούς που θα σαρώσουν την χρεοκοπημένη ελίτ. Αλλά κι αυτοί συνήθως αποδεικνύονται τύραννοι.
Κι ύστερα θα έλθουν κάποιοι άλλοι, να σαρώσουν κι αυτούς και να αναδείξουν ένα άλλο «υπόδειγμα» και μια άλλη ελίτ.
Σήμερα η Ευρωπαϊκή ελίτ ΔΕΝ είναι εντελώς αποτυχημένη! Το αντίθετο, παρά τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της και τις ιδεοληψίες της κατάφερε να προχωρήσει το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, περισσότερο απ’ όσο πίστευαν όλοι πριν τριάντα χρόνια, να διορθώσει πολλά από τα «κατασκευαστικά λάθη» του, να ξεπεράσει πολλά και να αντέξει πολλά.
Τώρα όμως όλο και περισσότεροι στρέφονται εναντίον της.
Το βασικό στοιχείο που αποξενώνει σήμερα τις ευρωπαϊκές ελίτ από τους λαούς της Ευρώπης ΔΕΝ είναι «οικονομικό» – αντίθετα η Ευρώπη απολαμβάνει συνεχή βελτίωση της ευημερίας της (αν και η ανταγωνιστικότητά της σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο υποχωρεί).
Η αχίλλειος πτέρνα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ελίτ είναι η αδυναμία της διαχειριστεί τις ροές της λαθρομετανάστευσης και ο εθνομηδενισμός της – η τάση της να ισοπεδώνει τις εθνικές ταυτότητες και τις εθνικές κουλτούρες των λαών της.
Δεν τις προστατεύει. Δεν βοηθά τη σύγκλισή τους – όπως θα όφειλε. Προσπαθεί να τις απαρνηθεί – ενίοτε και να τις διασύρει – τελικά να τις ισοπεδώσει. Δηλαδή, να ισοπεδώσει όλα όσα έκαναν την σημερινή Ευρώπη, ό,τι είναι σήμερα…
Στην Ευρώπη δεν είναι το «παλιό» που πεθαίνει. Είναι όσοι θέλουν να σκοτώσουν τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της Ευρώπης που εξοργίζουν τους λαούς της.
Όταν προχθές καιγόταν η Νότρ Νταμ στο Παρίσι (η «Κυρά μας η Παναγιά», θα λέγαμε στα Ελληνικά), οι εκφωνητές των καναλιών προσπαθούσαν να μας μιλήσουν για την συγκίνηση που προκαλεί η καταστροφή ενός «μνημείου».
Αλλά ΔΕΝ επρόκειτο για ένα απλό «μνημείο». Γιατί και τα μνημεία της Παλμύρας καταστράφηκαν πριν λίγα χρόνια στην σπαρασσόμενη Συρία, και αυτών η πολιτιστική αξία ήταν τεράστια, αλλά δεν προκλήθηκε τέτοια συγκίνηση.
Στην πυρκαγιά της Νότρ Ντάμ είδαμε να καίγεται όχι απλώς ένα «μνημείο» αλλά ένα κεντρικό σύμβολο του Ευρωπαϊκού Χριστιανισμού, δηλαδή ενός από τα τρία στοιχεία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ταυτότητας (τα άλλα δύο είναι το Αρχαιοελληνικό Πνεύμα και το Ρωμαϊκό Δίκαιο).
Κι ενώ διάφοροι ανόητοι εκφωνητές προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η συγκίνηση ήταν για την καταστροφή ενός «μνημείου», είδαμε στις οθόνες μας μεγάλο πλήθος απλών Γάλλων, να πλησιάζει κρατώντας αναμμένα κεριά, να γονατίζουν και να ψέλνουν τον θρησκευτικό ύμνο Αve Maria.
Δεν ήταν «κοσμική» θλίψη αυτή. Ήταν πηγαία θρησκευτική συγκίνηση!
Και δεν είναι «κακό» να το παραδεχθούμε…
Άγγιξε και εκατομμύρια ανθρώπους άλλων δογμάτων. Όπως άγγιξε και μας που δεν είμαστε Καθολικοί – είμαστε Ορθόδοξοι – αλλά συγκινηθήκαμε, γιατί νοερά μπήκαμε στη θέση τους – πως θα νιώθαμε άραγε, αν ένα δικό μας ιστορικό θρησκευτικό σύμβολο γινόταν παρανάλωμα;
Δεν χρειάζεται να είσαι θρήσκος – ή θρησκόληπτος – για να σκέφτεσαι και να νιώθεις έτσι.
Ακόμα κι εμείς που έχουμε χρόνια πολλά να πατήσουμε το πόδι μας σε Εκκλησία, ανατριχιάζουμε όταν ακούμε τον κόσμο στο Παρίσι να ψέλνει το Αve Maria, όπως θα ανατριχιάζαμε αν ακούγαμε σε αντίστοιχες συνθήκες, τους Έλληνες να έψελναν το «Τη Υπερμάχω»…
Και για να τα λέμε όλα, αντίστοιχες καταστροφές υπέστη η Νότρ Ντάμ στα πρώτα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, όχι από το πυρκαγιά τότε, αλλά από βανδαλισμούς των Γιακωβίνων (και των «αβράκωτων»). Μεταξύ άλλων έβγαλαν τα ομοιώματα των βιβλικών ηρώων και απομάκρυναν το άγαλμα της Παναγίας, όπως και τον κεντρικό Σταυρό. Στη θέση της Παναγίας έβαλαν τη… «Θεά της Λογικής»! Και αφιέρωσαν το ναό (του οποίου είχαν καταστρέψει, στο μεταξύ, τα πολύχρωμα βιτρώ) στο… «Υπέρτατο Όν»!
(Δηλωτικό της «Πανθρησκείας» των Ελευθερομασώνων)
Οι αλήτες ανέκαθεν μπερδεύουν το «παλιό» που πρέπει να παραμεριστεί, με το διαχρονικό, που προσπαθούν μάταια να ξεριζώσουν.
Έτσι και τώρα, δεν καταλαβαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι συγκινήθηκαν γιατί είδαν στη φλεγόμενη Νοτρ Νταμ, την απόπειρα καταστροφής της Χριστιανικής Ευρώπης!
Όπως φαίνεται πράγματι, η πυρκαγιά ήταν ατύχημα και αβλεψία.
Αλλά στο μεταξύ, τις τελευταίες εβδομάδες έχουν βανδαλιστεί στην Γαλλία δεκάδες εκκλησίες!
Κι αυτό είχε φορτίσει το κλίμα πριν την πυρκαγιά – και φόρτισε το δημόσιο αίσθημα κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς. Και αμέσως μετά…
Γι’ αυτό και πήγαιναν οι άνθρωποι μαζικά και έψελναν το Άβε Μαρία.
–Η Χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης μας ενώνει, ακόμα κι αν τα διαφορετικά χριστιανικά δόγματα μας χωρίζουν.
–Οι εθνικές ταυτότητες μας ενώνουν, ακόμα κι αν οι εθνικοί πόλεμοι μεταξύ μας, στη διάρκεια της ιστορικής μας διαδρομής, μας χώρισαν.
Τώρα όλα αυτά είναι κοινή κληρονομιά μας.
Είναι τα συσσωρευμένα επιτεύγματά μας και τα αλλεπάλληλα λάθη μας.
Δηλαδή η Ιστορία μας!
Είναι η πηγή έμπνευσης του Πολιτισμού μας.
Είναι αυτό που είμαστε!
Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, τίποτε διαφορετικό.
–Πού θα ήταν οι Ευρωπαϊκή Τέχνη σήμερα, αν δεν υπήρχαν Γοτθικοί Καθεδρικοί ναοί στη Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη – και οι Ρωμανέσκ ή οι Βασιλικές Εκκλησίες στη Νότια;
–Που θα ήταν η Ευρωπαϊκή Μουσική, αν δεν υπήρχε η Εκκλησιαστική υμνογραφία και όσοι εμπνεύστηκαν από αυτήν, όπως ο Χάύντ και ο Μπάχ. Για να μη πάμε πιο πίσω στο Γρηγοριανό μέλος και τη μεταρρύθμιση του Λουδοβίκου Παλαιστρίνα (τετραφωνική).
–Πού θα ήταν η Ευρωπαϊκή σκέψη, χωρίς την «Αναγέννηση» που ξεκίνησε από την ανάγκη επιστροφής στον Πλάτωνα, αλλά και τη Μεγάλη σύγκρουση της «Μεταρρύθμισης» του Μαρτίνου Λούθηρου; Ή χωρίς το Κίνημα του «Διαφωτισμού», όταν η Ευρωπαϊκή σκέψη ανακάλυψε ξανά και τον Αριστοτέλη, ως βάση της Λογικής, και την διαχρονική αρετή της «Μεσότητας» (ουχ’ υπερβολή, ουδ’ έλλειψις);
Και την ίδια στιγμή που αγωνίζονταν να σπάσουν τα δεσμά του θρησκευτικού σκοταδισμού, οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν έκπληκτοι, πως και ο Πατέρας τη Διαλεκτικής και του Φιλοσοφικού Ιδεαλισμού – ο Πλάτωνας – και ο Πατέρας της Λογικής και του Πολιτικού Ρεαλισμού – ο Αριστοτέλης – ήταν και οι δύο θεοσεβείς.
Αφήνοντας μια μεγάλη πνευματική υποθήκη πως άλλο θεοσέβεια και άλλο θρησκοληψία.
Ό,τι είμαστε ως Ευρώπη πνευματικά, το πετύχαμε ακονίζοντας τα μυαλά μας πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα (που είχαν συχνά θρησκευτικό χαρακτήρα) ή ξανασυζητώντας τις μεγάλες παρακαταθήκες των Αρχαίων Ελλήνων, που άνοιγαν παράθυρα το φώς της Λογικής χωρίς να ξεριζώνουν τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου.
Κι απέναντι σε αυτή την ταυτότητα, τη βαθιά ριζωμένη στην Ευρώπη, υπάρχει μια εθνομηδενιστική τάση και μια αντικληρικαλιστική υστερία.
Αριστερών καταβολών και οι δύο, αλλά εκτείνεται πολύ πέραν της Αριστεράς, πλέον.
Και θέλουν να τα ισοπεδώσουν όλα: Να σβήσουν μνήμες, να διαλύσουν ταυτότητες, να ξεριζώσουν σύμβολα και να ενοχοποιήσουν συναισθήματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ελίτ.
Βρίσκεται στον πυρήνα της εθνομηδενιστικής στρέβλωσης που κινδυνεύει να σαρώσει τις ευρωπαϊκές ελίτ.
Οπαδός της αθεϊας και ταυτόχρονα υποστηρικτής των… ισλαμοφασιστών!
Δηλαδή έχει όλα τα «κουσούρια» της ευρωπαϊκής Ελίτ – αλλά καμία από τις αρετές της.
Και μας το παίζει… «τιμωρός» της ελίτ!
Ακούσαμε προχθές και ανθρώπους να επιχαίρουν με κακεντρέχεια μπροστά στις φλόγες της Νότρ Ντάμ.
— Σιγά να μη στενοχωρηθούμε που καταστράφηκε ένα σύμβολο της θεοκρατίας! έλεγαν…
Αυτό κατάλαβαν οι ανόητοι!
Βλέπετε εκτός από τις ελίτ που παραπαίουν, υπάρχουν και οι αλήτες!
Που σε όλες τις εποχές είναι εξ ίσου αποκρουστικοί.
Και εξ ίσου επικίνδυνοι…
