Ο πρόσφατος ερχομός του Βλαντιμίρ Πούτιν, Ρώσου Προέδρου, στην Ελλάδα -όπου επισκέφτηκε, πέρα από την Αθήνα, και το Άγιο Όρος- σημαίνει με απλά λόγια, έναν συμβιβασμό, μία συμφωνία ανάμεσα στις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις για τον γεωγραφικό μας χώρο- όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα, όλης μας της περιοχής.
Πολύ σωστά έχει επισημανθεί από αναλυτές της «Ελεύθερης Ώρας», αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα, πως ένας ολόκληρος σχεδιασμός αναμόρφωσης των γεωπολιτικών πραγμάτων στην περιοχή μας έχει τεθεί σε κίνηση.
Λόγω της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, η χώρα μας -όπως και η Τουρκία, καθώς και κάποιες άλλες χώρες της περιοχής- θα βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων και… των αλλαγών. Έχει και άλλες φορές επισημανθεί, και μέσα από τις στήλες της «Ελεύθερης Ώρας» -το βλέπουμε, πάντως, και έξω στην κοινωνία αυτό-, πως το παλαιό κομματικό σύστημα δεν «τραβάει» πλέον. Μία μεγάλη μάζα συνανθρώπων μας και Ελλήνων ψηφοφόρων, δεν πιστεύει πια στα «παραδοσιακά» κόμματα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας της μεταπολίτευσης. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, προκαλεί την σημερινή δυσλειτουργία όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, αλλά και γενικά του πολιτεύματος και του κράτους. Οι πολίτες της χώρας είναι βαθιά απογοητευμένοι από την κατάσταση, ιδιαίτερα μετά την μνημονιακή εποχή, 2010 έως σήμερα. Επιζητούν, οι περισσότεροι, έντονα μια εντυπωσιακή αλλαγή.
Δεν θα ήταν ψέμα, εάν λέγαμε, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ασκήσει την δική της πολιτική, κυρίως σε θέματα εξωτερικά, αλλά και εσωτερικής φύσεως. Κάκιστα ίσως, αλλά η χώρα αυτή βασίστηκε από την ίδρυσή της -μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821- σε μία μορφή εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα πρώτα ελληνικά κόμματα αμέσως μετά την απελευθέρωση- «αγγλικό», «γαλλικό» και «ρωσικό» κόμμα! Αυτή η εξάρτηση, στην οποία είναι βυθισμένο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχει μετατρέψει εδώ και αιώνες την Ελλάδα σε ένα προτεκτοράτο των ξένων. Σήμερα, με τα μνημόνια, το προτεκτοράτο μετατρέπεται σε μία ακόμα χειρότερη μορφή, μετατρέπεται σε αποικία…
Αλλά, όταν οι μεγάλες δυνάμεις κρατούν την Ελλάδα σε σχέση εξάρτησης, όπως γίνεται εδώ και διακόσια χρόνια, έπεται λογικό να αποφασίζουν για τα κρισιμότερα θέματα της χώρας. Όπως, ένα από αυτά, είναι και η μορφή του πολιτεύματος. Ιστορικά, γνωρίζουμε, πως οι μεγάλες δυνάμεις έφεραν στην Ελλάδα δύο δυναστείες βασιλέων. Επίσης, αργότερα, άλλαξαν την γνώμη τους και έφεραν προεδρευόμενη δημοκρατία, όπως για παράδειγμα την περίοδο 1924-1935 ή και τώρα, από το 1974 και μετά. Όταν τους συνέφερε, δηλαδή, η βασιλεία, έφερναν στην Ελλάδα βασιλεία. Και όταν τους συνέφερε το αντίθετο, δηλαδή η αβασίλευτος, έφερναν αβασίλευτο. Τόσο απλά.
Εάν δει κάποιος την λογική αυτή, την λογική δηλαδή της εξάρτησης, καταλαβαίνει περίπου πού το πάνε σήμερα οι μεγάλες δυνάμεις. Σε Δύση και Ανατολή, βλέπουν αυτό που βλέπουμε όλοι μας, αυτό που βλέπει ο ελληνικός λαός- το πολίτευμα της προεδρευόμενης δημοκρατίας στην Ελλάδα «ξόφλησε»! Τα κόμματα της τρέχουσας επικαιρότητας είναι όλως διόλου «ξοφλημένα» και αρκεί γι’ αυτό να δει κανείς τις «συγκρούσεις» των πολιτικών αρχηγών στην βουλή. «Συγκρούσεις» άνευ λόγου, άνευ ουσίας, μόνο και μόνο για το θεαθήναι. Αλλά τα προβλήματα του ελληνικού λαού «τρέχουν», είναι επείγουσας μορφής, πρέπει να βρεθεί άμεση επίλυσή τους. Ε λοιπόν, αυτή την επίλυση δεν μπορεί να την εγγυηθεί σήμερα κανένα κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα.
Τι κάνουν, λοιπόν, τώρα οι μεγάλες δυνάμεις, έχοντας υπόψη τα παραπάνω; Κάτι πολύ απλό. Αλλάζουν το σύστημα! Σύστημα που δεν λειτουργεί, απλά το αλλάζουν. Πρακτικά πράγματα, όπως πρακτικά είναι και τα μυαλά που ελέγχουν τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου μας. Το 1974 βόλευε σε όλους αυτούς μία Ελλάδα, που να απορρίψει τα απολυταρχικά μοντέλα του παρελθόντος, με τα πραξικοπήματα και τους βασιλιάδες, και να στραφεί προς την Ευρώπη. Αυτό το πέτυχαν μέσα από την προεδρευόμενη δημοκρατία. Ήταν ανάγκη, δηλαδή, να αντικατασταθεί η βασιλεία από ένα άλλο πολίτευμα, από την προεδρευόμενη δημοκρατία.
Κάτι ανάλογο, πάει να γίνει τώρα. Το αντιστρόφως ανάλογο, σε σχέση με το 1974. Τώρα, είναι η προεδρευόμενη δημοκρατία που έχει «κολλήσει». Επίσης, άλλος ο κόσμος του 1974, και άλλος -πολύ διαφορετικός- ο σημερινός κόσμος. Ο ψυχρός πόλεμος ανήκει στο παρελθόν. Η Ευρώπη ενοποιήθηκε εντυπωσιακά, σε σχέση με τότε, αλλά τώρα περνάει μία μεγάλη κρίση- όχι μόνο και απαραίτητα οικονομική. Τέλος, ο κόσμος της καπιταλιστικής Δύσης φαίνεται να είναι σε παρακμή, έπειτα από πολλά χρόνια ακμής. Έτσι, μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο σε Ελλάδα, Ευρώπη και κόσμο, οι μεγάλες δυνάμεις κρίνουν επιβεβλημένα δύο πράγματα για την χώρα μας: 1. Την επαναφορά του θεσμού της μοναρχίας. 2. Την ριζική αναμόρφωση των πολιτικών δυνάμεων.
Η βασιλική οικογένεια εμπνέει στις μεγάλες δυνάμεις -και σε πάρα πολλούς Έλληνες- μια σιγουριά. Είναι μία δοκιμασμένη «συνταγή» από το παρελθόν. Επίσης, ό,τι και αν είχε κάνει η βασιλεία, αυτό έχει παρέλθει οριστικά και όλα αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές. Σήμερα, οι πρωταγωνιστές, για παράδειγμα, της εποχής των Ιουλιανών του 1965 έχουν πεθάνει, εκτός μερικών -ελαχίστων- εξαιρέσεων. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές του 1974 κλπ. Για όλους τους λόγους, που εκτέθηκαν πιο πριν, οι μεγάλες δυνάμεις το θέλουν και το συμφώνησαν: επαναφορά της βασιλείας στην Ελλάδα, μέσα στα επόμενα 7-8 χρόνια και πάντως, πριν από την 50ετία (2024) του δημοψηφίσματος του 1974!
Κάποιος που γνωρίζει
