Η Ελλάδα ξαφνικά αλλάζει…Μέσα από την λαθρο-μεταναστευτική κρίση, αφυπνίζεται, καταλαβαίνει, ενώνεται, αγωνίζεται, παίρνει κουράγιο, αποκτά ηθικό, ανακτά την αυτοπεποίθησή της, ψελλίζει ξανά λέξεις ξεχασμένες – όπως Πατρίδα, αξιοπρέπεια, Αυταπάρνηση…
Του Θανάση Κ.
Και αξιακούς κώδικες καταχωνιασμένους στα βάθη του υποσυνείδητου – όπως το «φυλάττειν Θερμοπύλας», το «από δω δεν περνάνε»,
το «Μολών Λαβέ»…
Ποιος να το ’λεγε!
Πώς όσα αποδομούσαν, χρόνια τώρα, οι «προοδευτικοί φωταδιστές»
και οι «ποταμίσιοι αλληλέγγυοι» no borders,
θα αρκούσαν λίγες ώρες μαζικής λαθρο-εισβολής στον Έβρο
και μια κυβερνητική απόφαση να τους αντισταθεί,
για να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους:
όλα όσα είναι βαθιά ριζωμένα σε πολιτιστική παράδοση αιώνων,
όλα όσα συνιστούν την υπόσταση του Ελληνικού Έθνους
και την ταυτότητα του λαού μας.
Τώρα καταλάβαμε μονομιάς, όσα χρόνια τώρα πολλοί ξορκίζανε:
Ότι το λαθρομεταναστευτικό
ΔΕΝ είναι «ανθρωπιστικό» πρόβλημα, αλλά εθνική απειλή!
Ότι δεν πρόκειται για «ανήμπορους ανθρώπους», που αγωνίζονται να σωθούν, αλλά για ανθρώπινες «ροές», εργαλειοποιημένες από τον Ερντογάν,
για να διαλύσουν την Ελλάδα και να εκβιάζουν την Ευρώπη…
Ότι οι «αλληλέγγυοι» των ΜΚΟ δεν είναι «ανθρωπιστές»,
αλλά συνεργάτες και βιτρίνα των διακινητών!
Κι ότι ήλθαν εδώ, όχι για να «βοηθήσουν τους αλλοδαπούς»,
αλλά για να δημιουργήσουν «κράτος εν κράτει» στην Ελλάδα,
ως «Πέμπτη φάλαγγα», ενός αδυσώπητου εχθρού,
σε έναν «υβριδικό πόλεμο», που έχει ήδη εξαπολυθεί κατά της πατρίδας μας.
Ότι πρόκειται να λαθρο-εισβολείς, που κουβαλάνε παιδιά μαζί τους,
για να εκβιάσουν τους Έλληνες και να περάσουν.
Παιδιά που δεν διστάζουν να τα βάζουν τα σε βάρκες χωρίς σωσίβια
βουλιάζοντας μόνοι τους τις βάρκες τους,
και πνίγοντάς μόνοι τους τα παιδιά τους,
για να «εκδικηθούν» το Λιμενικό που τους απωθεί…
Και βάζοντας τα μωρά τους πάνω από φωτιές που μόνοι τους ανάβουν,
για να τα «προστατέψουν» από τα δακρυγόνα που μόνοι τους πετάνε,
κατά των Ελλήνων συνοριακών φρουρών!
Και ανακαλύψαμε τέλος, ότι μπορούμε να τους απωθήσουμε.
Μπορούμε να τους αρνηθούμε το άσυλο, όταν έρχονται παράνομα…
Μπορούμε να τους συλλάβουμε, να τους δικάσουμε και να τους απελάσουμε…
Και ότι μόνον αν τα κάνουμε αυτά, αρχίζουν να μας σέβονται οι φίλοι και οι «φίλοι» και οι εταίροι μας, αναγνωρίζοντας ΟΛΟΙ ότι είναι δικαίωμά μας να φυλάσσουμε τα σύνορά μας από λαθρο-εισβολές…
Μέχρι τώρα μας αντιμετώπιζαν ως «διαλυμένο κράτος».
Τώρα αρχίζουν να μας σέβονται.
Γιατί μόλις τώρα κάνουμε κι εμείς, ό,τι κάνουν κι όλοι οι άλλοι…
Όλα αυτά που μέχρι σήμερα δεν θέλαμε να δούμε, δεν θέλαμε να πούμε,
δεν θέλαμε να ακούσουμε, τώρα τα λέμε, τα ομολογούμε, τα φωνάζουμε
και νοιώθουμε υπερηφάνεια, νοιώθουμε λύτρωση,
νοιώθουμε να ξαναγινόμαστε κύριοι της μοίρας μας
κι όχι αθύρματα στα χέρια του κάθε τυχοδιώκτη εκτός συνόρων – και του κάθε επιτήδειου, του κάθε ιδεοληπτικού – ή απλώς του κάθε εξωνημένου – εντός συνόρων…
Αυτό το τριήμερο που «κρατήσαμε όρθιο τον Έβρο»
και αρχίσαμε να τους «απωθούμε» από τα νησιά μας
σαν να ξαναγεννηθήκαμε ως κοινωνία,
σαν να ξυπνήσαμε ως Έθνος, σαν να μονιάσαμε πάλι ως λαός…
Σαν να βρήκαμε κάτι αληθινά να μας ενώνει και να μας λυτρώνει!
Οι λίγοι που τα λέγαμε από καιρό, δεν είμαστε «λίγοι» πια.
Είναι και όλοι οι άλλοι που λένε τα ίδια…
Και οι «πολλοί» που δεν άκουγαν, δεν καταλάβαιναν,
δυσφορούσαν ή αδιαφορούσαν μέχρι χθες,
σήμερα είναι όρθιοι κι αυτοί, με τις ίδιες αγωνίες,
την ίδια λάμψη στα μάτια, την ίδια λαχτάρα,
να μείνει «όρθιος ο Έβρος»
και να μην περάσουν από πουθενά…
Σήμερα δεν είμαστε λίγοι δεν είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι οι Έλληνες!
Σήμερα δεν διαφωνούμε για απόψεις, δεν γκρινιάζουμε, δεν μιζεριάζουμε,
δεν «πολιτικολογούμε» – σήμερα ίδια λαχτάρα μας καίει και μας ενώνει…
Κι εκείνοι που κάποτε μας κούναγαν το δάχτυλο και μας έβριζαν:
«Ελληναράδες» και «ακροδεξιούς» και «φασίστες»,
κρύβονται από την κοινωνική κατακραυγή που μόνοι τους ξεσήκωσαν
και πνίγονται πια στα ψέματά τους…
Κι όσοι ακόμα έχουν το θράσος να μιλάνε
χλευάζονται και απομονώνονται
απ’ όσους τους άκουγαν σιωπηλοί ως τώρα…
Όσα δεν προκάλεσε το οπερετικό δημοψήφισμα του 2015,
όσα δεν προκάλεσε το ξεπούλημα της Μακεδονίας το 2018,
όσα δεν προκάλεσε το λαθρομεταναστευτικό τσουνάμι των τελευταίων ετών, τα έφερε μαζωμένα το τελευταίο τριήμερο
της – συμβολικής – «μάχης» να μείνει όρθιος ο Έβρος»
στη νέα λαθροεισβολή…
Ίσως ήταν συσσωρευμένα όλα αυτά μαζί.
Ίσως «η μάχη του Έβρου»
ήταν «η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι»…
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα άλλαξε,
οι Έλληνες άλλαξαν, η Ελληνική κοινωνία δεν είναι πια όπως ήταν
ή φαινόταν πριν λίγα μόνο 24ωρα:
παραδομένη, διχασμένη, παθητική και ανήμπορη…
Σήμερα είναι όρθια και ενωμένη και αποφασισμένη
και θαρραλέα και ανυποχώρητη και αισιόδοξη και γεμάτη αυτοπεποίθηση…
Όσα δεν γίνονται πολλά χρόνια μπορούν να γίνουν σε μια μόνο στιγμή…
Ή όσα ωριμάζουν στο «υπέδαφος» για χρόνια
μπορούν να ξεπεταχτούν ορμητικά σε μια στιγμή…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα ζούμε σε μιαν άλλη Ελλάδα:
Αντάξια της Ιστορίας της και της Πολιτιστικής της παράδοσης.
Μια χώρα που δεν είναι «χώρος». Με ένα λαό που δεν είναι «πληθυσμός»…
Μια χώρα με ένα λαό που έχει δικαίωμα να ατενίζει το αύριο,
γιατί έχει ταυτότητα και έχει επίγνωση ταυτότητας
και έχει διάθεση όλα αυτά να τα υπερασπιστεί.
Γιατί ξέρει πια πως, αν δεν το κάνει θα σαρωθεί!
Από μιαν άποψη δεν κάναμε και τίποτε «σπουδαίο»…
Κάναμε ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι λαοί, που σέβονται τον εαυτό τους.
Προστατέψαμε την εθνική κυριαρχία μας,
χωρίς την οποία δεν έχει υπόσταση η δημοκρατική Πολιτεία μας.
Προστατέψαμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα
και κυρίως το πιο σημαντικό: το δικαίωμα να ελέγχουμε τα σύνορά μας.
Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ούτε κράτος, ούτε έθνος ούτε πολίτες,
ούτε πολιτική ούτε δημοκρατία,
ούτε δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε οικονομική ευημερία.
Αρνηθήκαμε να γίνουμε «επιδοτούμενη αποθήκη κολασμένων ψυχών»…
Και ξαναγίναμε «χώρα ελευθέρων ανθρώπων»!
Βέβαια αυτό είναι απλό
για μια χώρα που δεν βρίσκεται στο δρόμο των «ροών».
Για το Λουξεμβούργο είναι αυτονόητο πράγμα…
Για την Ολλανδία το ίδιο.
Για την Δανία το ίδιο…
Αλλά αν είσαι πάνω στα όρια της Ευρώπης και έχεις δίπλα σου την Τουρκία,
αποφασισμένη να εξαπολύσει τα εκατομμύρια λαθρομεταναστών – όχι αυτά που βρίσκονται στα εδάφη της, αλλά εκείνα που η ίδια προσκαλεί και μεταφέρει από τα πέρατα του κόσμου – το να παραμείνεις όρθια ως χώρα, με έλεγχο πάνω στο κυριαρχία σου, δεν είναι τόσο «απλό» πια…
Αυτό που για όλους τους άλλους είναι ίσως «αυτονόητο» και «δεδομένο»,
για μας ήταν «ζητούμενο»!
Που κοντεύαμε να το χάσουμε, από φαύλες και ιδεοληπτικές ηγεσίες…
Αλλά το κρατήσαμε. Το ανακτήσαμε. Το κερδίσαμε.
Κι αυτό μας έβαλε ξανά στο χάρτη της Ευρώπης…
Όμως όχι μιας «Ευρώπης» που ασφυκτιά στα γρανάζια της δυσλειτουργικής γραφειοκρατίας της…
Αλλά της μόνης αληθινής Ευρώπης: που υπάρχει, αντιστεκόμενη επί χίλια χρόνια στις πιέσεις και τις εισβολές του Ισλάμ: από τον 8ο αιώνα – το 717 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Λέων ο Γ’ Ίσαυρος, ανέκοψε την πρώτη επέλαση των Αράβων στην Ευρώπη και το 732 μ.Χ. στο Πουατιέ της Γαλλίας, όταν ο Κάρολος Μαρτέλ (ο παππούς του Καρλομάγνου) ανέκοψε την επιδρομή των Αράβων από τα νοτιοδυτικά – μέχρι τον 17ο αιώνα, το 1683, όταν ο Πολωνός Ιωάννης Σομπιέσκι συνέτριψε τους Οθωμανούς στη Βιέννη…
Επί χίλια χρόνια η Ευρώπη με όλη την ποικιλομορφία των λαών και των πολιτισμών της ανέπτυξε κοινή συνείδηση ως «ο Χριστιανικός κόσμος» που σταμάτησε και απώθησε την επέκταση του Ισλάμ! Και ανέκτησε ένα προς ένα τα κατακτημένα εδάφη της.
Από αυτή την μεγάλη ιστορική Ευρωπαϊκή παράδοση πήγαν να μας αποκόψουν. Σε αυτή την ιστορική παράδοση μπήκαμε ξανά και επάξια…
Βέβαια ο κίνδυνος ακόμα δεν πέρασε…
Τα νησιά μας παραμένουν ευάλωτα.
Και στον ίδιο τον Έβρο, τώρα φαίνεται πως πρέπει να φτιαχτεί απροσπέλαστος φράχτης απ’ άκρης σ’ άκρη, όπως υπάρχει στα σύνορά Ελλάδας-Βουλγαρίας και Ελλάδας-Σκοπίων.
Τέτοιο φράχτη ακόμα δεν έχουμε. Και «δικαιολογίες» πια δεν υπάρχουν…
Και στα νησιά το καθεστώς πρέπει να αλλάξει αμέσως και συνολικά.
Το καθεστώς προφυλάκισης για τους λαθρομετανάστες που περνάνε παράνομα, το καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου των ΜΚΟ και αγόρευσης όσων αρνούνται να συμμορφωθούν, το καθεστώς απώθησης των λεμβών με κάθε μέσο, το καθεστώς απελάσεων…
Η επίθεση λαθρο-εισβολής κατά της Ελλάδας δεν έχει τελειώσει…
Ο υβριδικός πόλεμος που εξαπέλυσε η Τουρκία σε βάρος μας, τώρα μόλις κλιμακώνεται…
Αλλά τώρα οι Έλληνες αποφάσισαν να αντισταθούν.
Κι αυτό είναι η μεγάλη ιστορική καμπή…
Γι’ αυτή την ελεεινή μειοψηφία που διακηρύσσουν ότι «ντρέπονται που είναι Έλληνες» – τη μέρα που όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες νοιώθουν, για πρώτη φορά, τόσο ενωμένοι και τόσο υπερήφανοι – έχω μόνο λόγια… παρηγοριάς:
Μη χολοσκάτε, παιδιά…
Δεν είστε Έλληνες!
Έλληνες είναι όσοι συμμετέχουμε «στην ημετέρα Παιδεία»!
Όσοι νοιώθουμε να μας ενώνει ένας αόρατος αλλά ακατάλυτος δεσμός με:
«όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ’ρθούνε , θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί»
Αυτή είναι η Ελλάδα μας. Σε αυτή την Ελλάδα ανήκουμε εμείς…
Εσείς ανήκετε σε κάτι άλλο, που ο ίδιος ποιητής,
ο Κωστής Παλαμάς, περιέγραψε, σε άλλο ποίημά του, ως εξής:
«ραγιάδες έχεις μάνα γη,
σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…»
Έλληνες είναι όσοι έπαψαν να είναι ραγιάδες,
«των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι».
Όσοι πάλι δεν τα καταφέρνουν, δικαίως ντρέπονται.
Αλλά όχι ως «Έλληνες».
Ντρέπονται γιατί δεν αξιώθηκαν να νοιώσουν Έλληνες…
