Του Θανάση Κ.
Οι «επαγγελματικές» των μεγαλόστομων ιδεοληψιών αποδεικνύονται συχνά οι χειρότεροι εχθροί όσων δημόσια υπερασπίζονται:
Και οι πιο καταχθόνιοι υποκριτές…
— Οι επαγγελματίες οπαδοί των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», συχνά εμφανίζονται να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα «δικαιώματα» όσων διέπραξαν εγκλήματα – και συχνά καταδικάστηκαν γι’ αυτά – ενώ δεν δίνουν δεκάρα για τα δικαιώματα των αθώων θυμάτων τους. Παρελθόντων ή μελλοντικών.
Ζητούν την αποφυλάκιση δολοφόνων, αδιαφορώντας για τα επόμενα θύματά τους!
Κι έχουν υπάρξει πολλοί που έκαναν χρήση των «μέτρων επιείκειας» (όπως ο κατάπτυστος νόμος Παρασκευοπουλου), αποφυλακίστηκαν και μετά σκότωσαν ξανά…
–Οι επαγγελματίες «περιβαλλοντολόγοι», χαλάνε τον κόσμο για εκείνο ή το άλλο «εξωτικό είδος» που «κινδυνεύει», αλλά αδιαφορούν για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που γίνονται.
Τόσα χρόνια δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για τις χωματερές, που μολύνουν το υπέδαφος και τα υπόγεια ύδατα – ενώ στις άλλες χώρες τα καίνε τα σκουπίδια τους δεν τα θάβουν!
Κι ενώ για τις χωματερές δεν είπαν λέξη, έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, μεταφέροντας… οχιές στα νησιά μας και λύκους στα βουνά μας!
Αδιαφορώντας για την ασφάλεια των τοπικών κοινωνιών, που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται τα χειρότερα, από δηλητηριώδη φίδια μέσα στις αυλές τους, ή από αγέλες πεινασμένων λύκων δίπλα στις στάνες τους.
Φωνάζουν για την επένδυση στις Σκουριές, αλλά δεν είπαν κουβέντα για τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που έγινε ποτέ στον Σαρωνικό.
Τελικά όπως φαίνεται το οικολογικό «ιδανικό» τους να είναι μια «φύση» χωρίς τον άνθρωπο!
Γιατί όλα αυτά που λένε τελικά οδηγούν στο να τα μαζέψουν οι άνθρωποι και να φύγουν! Και να πάνε που, άραγε;
Ματαιώνουν τις επενδύσεις, ματαιώνουν αποξηραντικά έργα, ματαιώνουν την εκτροπή του Αχελώου και τα υδροηλεκτρικά φράγματα…
Καταγγέλλουν – εκ των υστέρων – την αποξήρανση των Κωπαϊδας και τα παρόμοια έργα στο έλη μεγάλων ποταμών της χώρας, που έβαλαν τέλος στη μάστιγα της ελονοσίας!
Που θέριζε, κάμποσες γενιές πριν, τον πληθυσμό της Ελλάδας…
Και τώρα οι «οικολόγοι» μας καταγγέλλουν όλα αυτά τα σπουδαία και σωτήρια έργα!
Προφανώς νοσταλγούν τις εποχές που ο λαός μας πέθαινε από τις αρρώστιες…
Βασικά δεν θέλουν ούτε τους Έλληνες ούτε την Ανάπτυξή τους!
Δεν θέλουν το λιγνίτη (εδώ όντως υπάρχει πρόβλημα), αλλά δεν θέλουν ούτε τα υδροηλεκτρικά, ούτε τα αιολικά πάρκα, ούτε τη γεωθερμία, ούτε τις έρευνες για φυσικό αέριο στις ελληνικές θάλασσες!
Τι ακριβώς θέλουν; Μήπως δουλεύουν για τους πετρελαιάδες;
Δηλαδή για όλους αυτούς που εισάγουν πετρέλαιο στη χώρα, το εμπορεύονται και το εξάγουν;
Έχουμε ψάξει ποτέ από πού χρηματοδοτούνται όλοι αυτοί οι δραστήριοι «οικολόγοι»;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί κάποιες απόλυτα δημοκρατικές χώρες (όπως η Γαλλία) έχουν απαγορεύσει μερικές πασίγνωστες «οικολογικές ΜΚΟ»;
Δεν θέλουν ούτε τα βοσκοτόπια (έχουν αντιταχθεί σε κάθε προσπάθεια να αλλάξει το Σύνταγμά μας και να επανέλθουν), ούτε τα ιχθυοτροφεία, ούτε τις ιχθυόσκαλες, ούτε τα αλιευτικά, ούτε την αναβάθμιση της συμβατικής αλιείας, ούτε την αναβάθμιση της Γεωργίας, ούτε τη μεταποίηση των αγροτικών μας προϊόντων, ούτε οποιαδήποτε μεταλλευτική δραστηριότητα!
Κάθε προσπάθεια να αναβαθμιστεί, να πάρει μπρός και να σταθεί στα πόδια της η πρωτογενής παραγωγή, βρίσκει τους επαγγελματίες «οικολόγους» απέναντι!
–Κι ύστερα έχουμε τις άλλους «ακτιβιστές» των εργασιακών δικαιωμάτων: τους «συνδικαλιστές» και τους «εργατολόγους»!
Δεν θέλουν τις ατομικές συμβάσεις, δεν θέλουν τις επιχειρησιακές συμβάσεις, επιμένουν στη… «μετενέργεια» που επιτρέπει στις μεγάλες επιχειρήσεις να κλείσουν τις μικρές! Επιβάλλοντας εργασιακό κόστος, που το αντέχουν οι μεγάλες, αλλά όχι οι μικρές.
Κλείνουν εργοστάσια, διώχνουν επενδύσεις, κι όλα αυτά γιατί «υπερασπίζονται», λέει, το δικαίωμα στην εργασία.
Το «δικαίωμα» στην… ανεργία υπερασπίζονται!
Γιατί χωρίς επενδύσεις και με τέτοιο ασύδοτο συνδικαλιστικό κύκλωμα, ποιος θα έλθει να επενδύσει στη χώρα;
Χώρια οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές, που αυτοί έχουν τελικά επιβάλλει.
Χωρία ο κρατισμός και η γραφειοκρατία του, που αυτοί έχουν ενθαρρύνει και έχουν υπερασπιστεί, κάθε φορά που έγινε προσπάθεια να αλλάξει κάτι…
Δεν ενδιαφέρονται για τους «εργαζόμενους».
Αν ενδιαφέρονταν θα έτρεχαν να στηρίξουν επενδύσεις!
Όχι τώρα που τις διώχνουν…
Δουλεύουν για τους ανταγωνιστές μας, αλλά και για τους ήδη «εγκαταστημένους» (insiders) στο οικονομικό σύστημα, που δεν θέλουν να μπουν καινούργιοι.
(Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο «συνδικάτο» στις ΗΠΑ κατέληξε να σημαίνει «συμμορία»!)
Δουλεύουν για τα «κλειστά κυκλώματα» και τα «στεγανά» στις αγορές.
Για τα «καρτέλ» και τα ολιγοπώλια!
Παριστάνουν τους «υπερασπιστές» των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά υπερασπίζονται όλες τις στρεβλώσεις που έχουν σπρώξει σε δομική ανεργία πάνω από 15% του εργατικού δυναμικού της χώρας!
Κι άλλο τόσο στη μόνιμη αεργία ή τον ξενιτεμό των Ελλήνων από τη χώρα τους…
Κι έχεις και τους επαγγελματίες της «κοινωνικής δικαιοσύνης».
Εδώ υπάρχουν τρείς «εκδοχές»:
* Οι «Κομμουνιστές», που θέλουν να κατανικήσουν την κοινωνική αδικία με αναδιανομή Πλούτου!
Δηλαδή να πάρουν από τους πλούσιους και να δώσουν στους φτωχούς!
Ωραίο ακούγεται, έτσι;
Ναι, αλλά όπου εφαρμόστηκε, οδήγησε σε διόγκωση του κράτους (που κάνει την «αναδιανομή» και φτιάχνει τελικά τους δικούς του «μεγιστάνες», που δεν τους ακουμπάει κανείς), σε φτωχοποίηση των πάντων, σε απίστευτη αναπτυξιακή υστέρηση και σε Ολοκληρωτισμό.
Πάει αυτό! Απορρίπτεται μετά πολλών επαίνων.
Κι όσο το δοκίμασαν, ούτε θέλουν να το ακούσουν…
* Ύστερα έχουμε τους Κεντροαριστερούς της Σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτοί θέλουν να αναδιανείμουν, όχι Πλούτο, αλλά Εισόδημα! Ώστε όσοι βγάζουν «πολλά» να δίνουν κάτι παραπάνω, για όσους δεν βγάζουν αρκετά.
Αυτό εφαρμόστηκε σχεδόν παντού, κατά καιρούς, και λειτούργησε ως ένα βαθμό. Αλλά κι αυτό οδήγησε τελικά σε υπέρμετρη αύξηση του κράτους και της φορολογίας. Με αποτέλεσμα, πολύ συχνά η κοινωνία να «εξαρτηθεί» από τα επιδόματα, το επιχειρείν από τις επιδοτήσεις, να προκύψουν πολλά στεγανά, υπέρμετρη «ρύθμιση» της παραγωγής από το κράτος, και τελικά να οδηγηθεί η οικονομία σε κρίση που συμπίεσε τη μεσαία τάξη, και εξαθλίωσε τις κατώτερες τάξεις.
Γι’ αυτό και πολλές χώρες με έντονα σοσιαλδημοκρατική παράδοση έκαναν έγκαιρα φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και σώθηκαν (όπως η Γερμανία στη δεκαετία του 2000 ή η Βρετανία της Θάτσερ στη δεκαετία του 80) ή αναγκάζονται να τις κάνουν τώρα (όπως η Γαλλία του Μακρόν σήμερα).
[irp posts=”149654″ name=”Η σύγκριση”]
Το θέμα εδώ είναι πως χρειάζεται «αναδιανομή εισοδήματος»! Αλλά προηγουμένως πρέπει να έχει διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας!
Γιατί αν η οικονομία ΔΕΝ είναι ανταγωνιστική, τελικά δεν θα υπάρξει τίποτε να αναδιανεμηθεί!
Η Ευρώπη σήμερα δεν έχει πρόβλημα «αναδιανομής», έχει όμως, πρόβλημα ανταγωνιστικότητας!.
Και γι’ αυτό τα Κεντροαριστερά-Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που είχαν κάνει «σημαία» τους την «αναδιανομή εισοδήματος», σήμερα καταποντίζονται παντού!
Ενώ μέχρι πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια κυριαρχούσαν στην Ευρώπη…
Η Ελλάδα, ακόμα περισσότερο, δεν έχει πρόβλημα «αναδιανομής», έχει κυρίως πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.
Γι’ αυτό και το… «δράμα» που ζούμε σήμερα με τη «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» στην Ελλάδα (όταν τα ομοειδή κόμματα στην Ευρώπη… καταρρέουν) είναι πλέον εκτός ιστορικής φάσης!
Έχει κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον, για το πώς θα βρουν «διέξοδο» οι απογοητευμένοι αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι έτοιμοι να πάνε να ψηφίσουν κατευθείαν ΝΔ (γιατί υπάρχει και αυτή η κατηγορία που θα περάσουν απέναντι «στην ψύχρα»), αλλά μακροπρόθεσμη προοπτική δεν έχει.
Το «στοίχημα» για την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια είναι να επιβάλει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, όχι να βρει… «καλύτερους αλγόριθμους» «αναδιανομής» εισοδήματος.
* Κι έχουμε, τέλος, την φιλελεύθερη αντίληψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή προσφέρει ευκαιρίες σε όλους. Και κοινωνική κινητικότητα παντού.
Δηλαδή η φιλελεύθερη προσέγγιση είναι, όσοι άνθρωποι το αξίζουν, όσοι δουλεύουν και επιμένουν, να μπορέσουν να ανέβουν. Να ξεφύγουν από τα «χαμηλά» και να βρεθούν στην κορυφή. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς στεγανά. Χωρίς βάλτωμα στη στασιμότητα. Χωρίς ευνοιοκρατία…
Ο φιλελεύθερος δεν «επιβάλει από τα πάνω» την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δίνει σε όλους την ευκαιρία να παλέψουν και να αναδειχθούν αξιοκρατικά!
Προσφέρει ευκαιρίες – προσφέρει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, αν χρειαστεί – επιβάλει σπάσιμο στεγανών, εξάλειψη κυκλωμάτων, δίκαιη μεταχείριση όλων και ανάδειξη καθενός «κατ’ αξίαν»…
Αυτή η κοινωνική δικαιοσύνη, ενισχύει την μεσαία τάξη, διασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα, στηρίζει τη Δημοκρατία και πυροδοτεί την Ανάπτυξη!
Και βεβαίως, ενσωματώνει στη δικαιοσύνη την ασφάλεια του πολίτη. Γιατί χωρίς ασφάλεια για τους πολλούς – εγγυημένη μάλιστα από τη δημοκρατία – δεν υπάρχει ούτε Ελευθερία, ούτε Ανάπτυξη, ούτε ευημερία.
Μια φιλελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να είναι «ξέφραγο» αμπέλι, «χωρίς σύνορα»!
Επειδή σέβεται όλους τους πολίτες της, κι επειδή θέλει να τους δώσει όλες τις ευκαιρίες που αξίζουν για να προκόψουν, προστατεύει την ασφάλεια τους.
Δεν τους αναστατώνει τις ζωές, εισάγοντας ανεξέλεγκτα ορδές λαθρομεταναστών, που δεν μπορεί να απορροφήσει…
Είναι άλλο πράγμα να ενσωματώσεις πρόσφυγες ομοεθνείς σου, που εκδιώχθηκαν από γειτονική χώρα, είναι άλλο πράγμα να φιλοξενήσεις προσωρινά και κάποιους ξένους πρόσφυγες που διώχθηκαν στις πατρίδες τους, κι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, να γίνεις transit χώρος για πάσης φύσεως λαθρομετανάστες που μεταφέρουν παράνομες ουσίες ή κάνουν παράνομο «εμπόριο ανθρώπων» (γυναικών και παιδιών) ή και «τζιχάντ» ακόμα…
Αυτά είναι παθογένειες – και μάλιστα εισαγόμενες – δεν είναι «ιδανικά»!
Είναι νέα φοβερά προβλήματα – δεν είναι «λύσεις»…
Αυτά όλα δεν έχουν καμία σχέση με τα φιλελεύθερα ιδανικά.
Και διαλύουν τις φιλελεύθερες κοινωνίες…
(Κι ας τα υποστηρίζουν ενίοτε διάφοροι μπερδεμένοι…φιλελέδες!)
Για να μπορέσουν τα άτομα σε συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας και ευκαιριών να γίνουν πολίτες και παραγωγικά «πρόσωπα», χρειάζονται τρία πράγματα:
–Ισχυρή «αίσθηση του ανήκειν» για να σέβονται το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούν και να νιώθουν υπερήφανοι γι’ αυτό που είναι. Να προστατεύουν τη χώρα τους και να αγωνίζονται να τη βελτιώσουν.
–Εμπιστοσύνη στη δημοκρατία τους και τους νόμους της, γιατί μόνο έτσι θα είναι αληθινά δημιουργικοί.
–Κοινωνική σταθερότητα και προσωπική ασφάλεια.
Γιατί χωρίς αυτά ούτε ελεύθεροι θα νιώθουν, ούτε δημιουργικοί θα είναι…
Αυτά τα τρία πράγματα είναι τα «προαπαιτούμενα» για το φιλελεύθερο ιδανικό.
Αυτά τα τρία πράγματα τα υπονομεύουν συστηματικά οι ιδεοληψίες της Αριστεράς (ενίοτε και της Κεντροαριστεράς).
Πράγματι, οι επαγγελματίες ακτιβιστές, συστηματικά υπονομεύουν την σταθερότητα, την ανάπτυξη, την αξιοκρατία, την ασφάλεια, την αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας, την τήρηση των νόμων και τη απονομή δικαιοσύνη.
Γι’ αυτό και τα φιλελεύθερα ιδανικά που θα αναμορφώσουν την Ελλάδα πρέπει να ξεκαθαρίσουν πλήρως τους λογαριασμούς τους με όλη αυτή τη… «μελίγκρα» των πάσης φύσεων «ακτιβιστών».
Και να αποκαλύψουν για ποιους δουλεύουν και από ποιους τα παίρνουν.
Τόσο απλά…
