Προφανώς κάποιοι που παριστάνουν τους υπουργούς δεν έχουν συναίσθηση των συνεπειών των λόγων και των πράξεών τους. Ο Νίκος Φίλης είναι ένας από αυτούς.
Για αυτό και σήμερα είναι πρωτοσέλιδο «πανηγυρικό» χτύπημα στην τουρκική Sabah.
Ενώ διανύουμε μια περίοδο κρίσιμη, καυτή, τεράστιων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ Κάιντα, υποστηριζόμενες από την Τουρκία, να διαπράττουν νέα φρικιαστικά εγκλήματα στη Μέση Ανατολή, την ίδια την Τουρκία να σφαγιάζει Κούρδους πατριώτες μέσα στο έδαφός της, ο Νίκος Φίλης και άλλοι σαν και αυτόν, από τον περιθωριακό τους μικρόκοσμο, παντελώς ανίδεοι σε θέματα γεωπολιτικής αλλά και εξωτερικής πολιτικής, δημιουργούν ζητήματα από το πουθενά εκθέτοντας τον πρωθυπουργό προσωπικά.
Πράγματι, αυτή την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνει να κερδίσει, από ό,τι φαίνεται, ελάφρυνση του μνημονίου, μια τεράστια επιτυχία του Έλληνα πρωθυπουργού, η κοινή γνώμη αντί να πανηγυρίζει για αυτή την εξέλιξη ασχολείται με τις ασυναρτησίες του Νίκου Φίλη. Ενός ανθρώπου που θα έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί για να διευκολύνει τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Νίκος Φίλης κατάφερε να στεναχωρήσει τον ελληνικό λαό, αλλά να ευχαριστήσει το τουρκικό κατεστημένο, που βρήκε λόγια επιτέλους λόγια συμπαράστασης στα εγκλήματα του.
Ζούμε σε «πονηρές εποχές», ο Νίκος Φίλης οφείλει να καταλάβει ότι δεν είναι πλέον εκπρόσωπος του 3% των γραφικών αλλά της πλειοψηφίας του λαού της Δημοκρατικής Παράταξης.
Της ίδιας Δημοκρατικής Παράταξης που αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων το 1994. Εάν ο Νίκος Φίλης αισθάνεται άβολα ως βουλευτής εκλεγμένος από την κοινωνική πλειοψηφία της Δημοκρατικής Παράταξης, υπάρχει πάντα το ασφαλές περιθώριο του αριστερισμού στο οποίο μπορεί να επιστρέψει, μαζί με τις ανόητες απόψεις του.
Και για να τελειώνουμε τα θολοκουλτουριάρικα των περιθωριακών: (Αναδημοσίευση από kars1918.wordpress.com, όπου και το πλήρες άρθρο)
Το ερώτημα «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;» είναι άτοπο και δεν έχει τη παραμικρή σημασία γιατί ο όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που δημιουργήθηκε μόλις το 1944 και εισήχθη στη διεθνή νομολογία το 1948, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι ένας κοινός όρος που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές.
Αυτό που φαίνεται είναι ότι τόσο ο Φίλης όσο και οι αντίπαλοί του αγνοούν αυτή τη βασική διαφορά των δύο αυτών πολύ συγκεκριμένων όρων.
Ποια η ερμηνεία του όρου γενοκτονία;
Ο όρος «genocide» (γενοκτονία) αποτελεί ένα νέο όρο που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου από τον πολωνοεβραίο Ραφαήλ Λέμκιν (Raphael Lemkin) καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
O όρος αναδείχθηκε και καθιερώθηκε λίγο πριν από τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Αποτέλεσε ομόφωνη Σύμβαση ΟΗΕ του 1948 «για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» και από το 1951 τέθηκε σε ισχύ στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.
Η νέα αυτή λέξη, που εισήχθη στη νομική ορολογία, βασίστηκε στη σύνθεση της ελληνικής λέξης «γένος» (οικογένεια ή φυλή) και της λατινικής «cidium» (κτείνω-σκοτώνω).
Ο Λέμκιν για να υποστηρίξει την άποψή του, ότι πρόκειται για ένα νέο είδος εξόντωσης που οργανώνουν οι εξουσίες κατά ανεπιθύμητων πληθυσμών, αναφέρθηκε στις μαζικές σφαγές και την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους.
Ουσιαστικά, τη συνείδηση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπρος σ’ ένα νέο τύπο μαζικού εγκλήματος ο Λέμκιν την απέκτησε μετά τις σφαγές των Ελλήνων, των Αρμενίων και αρχικά το περιέγραψε: «Έγκλημα της Βαρβαρότητας».
Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη» Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.
Συμπερασματικά, ο όρος «γενοκτονία» αποτελεί νομικό όρο του διεθνούς δικαίου και όχι λέξη της καθομιλουμένης για να χαρακτηριστεί μια συγκεκριμένη βίαιη πράξη. Η «εθνοκάθαρση» ή το «έγκλημα πολέμου»ή η «Καταστροφή» ή η «μαζική σφαγή» μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία μόνο εάν υπακούει στα σχετικά κριτήρια, όπως ορίστηκαν από τον ΟΗΕ με τη Σύμβαση του 1948.
