Την ελπίδα του ότι η Ελλάδα θα ξεπεράσει τον κάβο εξέφρασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον διάλογο που είχε μπροστά στις κάμερες με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια.
Ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε πολύ κρίσιμη και ευαίσθητη τη στιγμή που κατατίθεται η πρόταση από την ελληνική πλευρά για την παράταση της δανειακής σύμβασης για την οποία εξέφρασε την ελπίδα ότι θα γίνει δεκτή.
Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε επίσης σε δύο στοιχεία, τα οποία, όπως είπε, δίνουν δύναμη στην Ελλάδα και αυτά είναι η αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης και η διαμόρφωση ενός μετώπου ηγετών μέσω των διεθνών επαφών που δεν είναι απέναντι στην Ελλάδα.
Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε ότι παρακολουθεί και βλέπει τις δυσκολίες στην προσπάθεια της χώρας και έκανε λόγο για μια ιστορική στιγμή για την Ευρώπη. Την χαρακτήρισε, μάλιστα, ως την ιστορικότερη στιγμή μετά τις επαναστάσεις του 1848, που τις ακολούθησε η δημιουργία των εθνικών κρατών στην Ευρώπη.
«Η προσμονή του λαού είναι πολύ μεγάλη για την επιτυχία της κυβέρνησης, ελπίζω να πάνε όλα καλά» κατέληξε ο κ. Παπούλιας.
Τι συνέβη το 1848 που ανέφερε ο Κάρολος Παπούλιας
Οι Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις του 1848, επίσης γνωστές ως Άνοιξη των Εθνών, Άνοιξη των Λαών ή Έτος της Επανάστασης, ονομάζεται μία σειρά κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων και φιλελεύθερων πολιτικών ανακατατάξεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Πολλοί ιστορικοί τις περιγράφουν ως ένα επαναστατικό κύμα -μία περίοδο αναταραχών που πυροδοτήθηκε στην Γαλλία, με τη Γαλλική Επανάσταση του 1848 και εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άργησε να επέλθει η γρήγορη καταστολή των επαναστάσεων, υπήρξε ένα αξιοσημείωτο επίπεδο βίας σε πολλές περιοχές, με δεκάδες χιλιάδες θύματα που βασανίστηκαν ή/και εκτελέστηκαν.
Ενώ ο άμεσος πολιτικός αντίκτυπος των επαναστάσεων ήταν βραχύβιος και επανήλθε σχετικά σύντομα στην προηγούμενη κατάσταση, οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των επαναστάσεων ήταν φιλόδοξες και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις κοινωνικοοικονομικές και εθνικές διεργασίες του 19ου αιώνα.
Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της αναγνώρισης του Ελληνικού Βασιλείου, ξέσπασε στην Ευρώπη ένα κύμα πολιτικών ταραχών αρχής γενομένης από την Γαλλία, η λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση, ή Γαλλική Επανάσταση του 1848.
Εκεί ο Βασιλεύς Λουδοβίκος – Φίλιππος έχοντας εγκαταλείψει την αρχική φιλελεύθερη πολιτική του, προκαλώντας μεγάλη δυσαρέσκεια, αστοί και εργάτες συμμάχησαν εναντίον του κατορθώνοντας να τον ανατρέψουν.
Τελικά η αποτυχημένη αυτή εξέγερση έφερε στο προσκήνιο ένα νέο ηγέτη, τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, (ανεψιό του Μ. Ναπολέοντα) ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας, με το όνομα Ναπολέων Γ΄.
Η Φεβρουαριανή Επανάσταση πυροδότησε στη συνέχεια σειρά εξεγέρσεων στην Αυστρία και Ουγγαρία, στις χώρες της Γερμανίας, το Λουξεμβούργο, τη Δανία, την Πολωνία, τη Μολδοβλαχία και την Ιταλία, ουσιαστικά σ΄ όλη την κεντρική Ευρώπη, καθώς επίσης και στη Βραζιλία.
Στην Αυστροουγγαρία όπου ζούσαν πολλές διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές ομάδες, όπως Γερμανοί, Μαγυάροι, Τσέχοι, Πολωνοί, Σλοβάκοι, Σέρβοι ακόμα και Ιταλοί, οι εξεγέρσεις που σημειώθηκαν ήταν οξύτερες.
Στη Βιέννη ο Αυτοκράτορας αναγκάσθηκε να εκχωρήσει σύνταγμα όταν η ενότητα της αυτοκρατορίας κινδύνεψε από τις επιμέρους εξεγέρσεις στην Ουγγαρία και Βοημία. Η «θεομηνία» των εξεγέρσεων αυτών, όπως τη χαρακτήρισε ο μέχρι τότε πανίσχυρος καγκελάριος Μέττερνιχ, σήμανε και το πολιτικό τέλος του.
Ακολούθως, ο άνεμος των εξεγέρσεων αυτών πέρασε στις χώρες της Γερμανίας και της Βόρειας Ιταλίας, ακόμα και της Σικελίας όπου οι λαοί ζητούσαν πλέον φιλελεύθερα συντάγματα.
Τελικά οι κάποιες αρχικές επιτυχίες των επαναστατών αποδείχτηκαν τελείως πρόσκαιρες. Η γενική καταστολή όλων των εξεγέρσεων που σημειώθηκαν, έδωσε αργότερα, μετά μια δεκαετία, τη σκυτάλη στα εθνικά κινήματα που αναδείχθηκαν εξ αυτών, ανδρώθηκαν με ιμπεριαλιστικές τάσεις και στη συνέχεια συγκρούσθηκαν μεταξύ τους. Βέβαια στις εξεγέρσεις αυτές πολλές χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ενώ πολλοί αναγκάσθηκαν να εξοριστούν.
Από τα γεγονότα του 1848 φαίνεται όμως να μη επηρεάστηκαν η Μεγάλη Βρετανία, η Ρωσική Αυτοκρατορία και η Σουηδία καθώς και οι χώρες του νότου όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, (όπου στη τελευταία σε κάποιες των περιπτώσεων, όπως στη Σερβία, μπορεί να επηρέασαν ελάχιστα).
Βαθύτερη αιτία αυτών των εξεγέρσεων ήταν αφενός η βιομηχανική επανάσταση που είχε ήδη ξεκινήσει με γοργά βήματα με αναγκαία τη μετεξέλιξη των αγροτών σε βιομηχανικούς εργάτες και την εγκατάστασή τους σε αστικά κέντρα, με ότι οικονομικές επιπτώσεις και κοινωνικά χάσματα δημιούργησε αυτή, και αφετέρου η αγροτική πληθυσμιακή έκρηξη που ανάγκασε τους νέους αγρότες να καταφύγουν και αυτοί εσωτερικοί μετανάστες στις μεγάλες πόλεις, διογκώνοντας έτσι τις νέες κοινωνικές ανακατατάξεις με την καθοριστική πλέον ανάπτυξη της νέας εργατικής τάξης.
