Κάποτε ο Τσίπρας παρομοίασε την κυβέρνησή του σαν το… «καραβάνι των γενναίων» που προχωρά τολμηρά μέσα στην έρημο, κι ας αλυχτούν τα σκυλιά!
Τώρα πια δεν αλυχτούν τα σκυλιά – τώρα απλώς γελάει κάθε πικραμένος.
Με το «καραβάνι των γενναίων», που αποδείχθηκαν γελοίοι και χάθηκαν μέσα στην έρημο – αφού κόντεψαν να ερημώσουν και τη χώρα!
Tου Θανάση Κ.
Τώρα, λοιπόν, που φεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να δούμε πώς ήλθε στην εξουσία,
τι υποσχέθηκε για να εκλεγεί, τι έκανε στο μεταξύ
και γιατί τώρα φεύγει κακήν-κακώς,
σημειώνοντας τις χειρότερες κυβερνητικές επιδόσεις στην μεταπολιτευτική περίοδο. (Πέρα από τα 100 δισεκατομμύρια που στοίχισε στη χώρα το πρώτο εξάμηνο – κατά επίσημους ευρωπαίους αξιωματούχους!)
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ήλθε στη διακυβέρνηση το Γενάρη του 2015 υποσχόμενος τα εξής:
–Πρώτον, να καταργήσει τα μνημόνια, την ώρα που… βγαίναμε από τα μνημόνια!
–Δεύτερον, να «διαπραγματευθεί» με τους δανειστές ένα μεγάλο «κούρεμα» χρέους (ενδεχομένως ως «αποπληρωμή» του κατοχικού δανείου), ώστε η Ελλάδα να μην έχει πρόβλημα βιωσιμότητας χρέους (ενώ βάσει των εκθέσεων του ΔΝΤ (DSΑ) στα τέλη του 2014, η βιωσιμότητα χρέους θα αποκαθίστατο πλήρως ως το 2022, εφόσον συνεχιζόταν η πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά!)
–Τρίτον, να «απαλλάξει» τους υπερχρεωμένους Έλληνες από τα δάνειά τους προς τράπεζες – η περιβόητη «σεισάχθεια».
–Τέταρτον, να ξεκινήσει μιαν «ανάπτυξη με κοινωνικό χαρακτήρα», δηλαδή με κρατικές δαπάνες και κρατικές πιστώσεις, χρηματοδοτούμενες από κρατική Τράπεζα. (πλήρης επιστροφή στον πιο ξεπερασμένο Κρατισμό!)
— Πέμπτο, να εγκαινιάσει ένα μεγάλο πρόγραμμα «κοινωνικών παροχών»! Το οποίο θα «χρηματοδοτούσε» απευθείας το κράτος, από την… εξοικονόμηση τόκων και χρεολυσίων (αφού θα μας είχαν «κουρέψει δραστικά το «επαχθές χρέος»)! Και φυσικά μέσα από την «ραγδαία ανάπτυξη» που έφερνε το οικονομικό «πρόγραμμά» τους…
Όλα αυτά εκτός από το τρίτο (σεισάχθεια) προβλέπονταν αναλυτικά στο περιβόητο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» (του 2014).
Πώς θα τα πετύχαιναν όλα αυτά;
Εδώ είναι το «καλύτερο»:
–Θα πήγαιναν να «εκβιάσουν» τους δανειστές. Με τη βεβαιότητα, ότι το grexit ήταν… «μπλόφα» που δεν την εννοούσαν – και σίγουρα «δεν θα την τολμούσαν» οι δανειστές.
Εκβιάζοντας λοιπόν, τους δανειστές – το περιβόητο chicken game του Βαρουφάκη – θα εξασφάλιζαν πλήρως: «Κούρεμα» χρέους, κρατική τράπεζα και απελευθέρωση πόρων για κρατικά χρηματοδοτούμενη ανάπτυξη, «σεισάχθεια» κλπ…
— Θα εξασφάλιζαν στο μεσοδιάστημα στήριξη από «έξω-ευρωπαϊκές πηγές», ώστε να ποντάρουν στην Ελλάδα όλοι όσοι θα ήθελαν ένα «αγκάθι» στο πλευρό της Ε.Ε. Δηλαδή Ρωσία, ίσως και Κίνα…
Πήγαν να «παίξουν» με τους Ρώσους, εξήγγειλαν και… δισεκατομμύρια ρωσικών επενδύσεων! Αλλά δεν έφτασαν ποτέ…
— Θα έκαναν, αν ήταν απαραίτητο, και «παιγνίδια» με το τραπεζικό σύστημα, εισάγοντας πληρωμές σε IOU’s και «παράλληλο νόμισμα» στο εσωτερικό, ή… «διηνεκή ομόλογα» διεθνώς, για να «εξουδετερώσουν» όλες τις προσπάθειες πιέσεων από την πλευρά των Ευρωπαίων…
Εκεί ο Βαρουφάκης το «τερμάτισε» – κι ύστερα από λίγο «τέλειωσε» κι ο ίδιος! Όπως φαίνεται, ακόμα δεν έχει καταλάβει γιατί…
— Και στη συνέχεια, μόλις «εξανάγκαζαν» τους εταίρους και δανειστές μας σε «συνθηκολόγηση», θα άρχιζαν να στήνουν τη δική τους εξουσία (όχι «διακυβέρνηση» – εξουσία πλέον, όπως αναστέναζε δακρυσμένη η κα. Μπέτυ…) ελέγχοντας πλήρως τα ΜΜΕ, το κράτος, την Αστυνομία – τα πάντα!
Από αυτά τα τέσσερα «στρατηγήματα» τα τρία πρώτα χρεοκόπησαν το πρώτο εξάμηνο του 2015!
Ο Τσίπρας διαπίστωσε – και ομολόγησε ανοικτά – ότι είχε ψευδαισθήσεις! Ότι το grexit – που λίγο πριν διακήρυσσε ο ίδιος πως ήταν «μπλόφα των δανειστών» και «κινδυνολογία του Σαμαρά» – τελικά όχι μόνο υπήρξε πολύ πραγματικός κίνδυνος, αλλά ήταν στην ουσία το σχέδιο που είχε στο μυαλό του Σόιμπλε για την Ελλάδα.
Ουσιαστικά, ο Τσίπρας παραδέχθηκε πως ο Σόιμπλέ είχε «στημένη παγίδα» για την Ελλάδα (το grexit), οι «προηγούμενο» είχαν εξουδετερώσει την παγίδα, κι ο ίδιος ο Τσίπρας την… «ενεργοποίησε» ξανά και παρά λίγο να πέσει μέσα!
Ο Τσίπρας ομολόγησε ακόμα, πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με «Αρμαγεδδώνα» για τη χώρα! Δηλαδή με βιβλική καταστροφή…
Μας πήγε λοιπόν, ο Τσίπρας σε μια «μετωπική σύγκρουση» που δεν χρειαζόταν, και έχασε συντριπτικά, ενώ περίμενε να βγει «θριαμβευτής»…
–Πήγε να μας «βγάλει από τα μνημόνια» (από τα οποία… βγαίναμε) και μας έβαλε σε τρίτο μνημόνιο. Που τώρα αποκαλύπτεται ότι έχει και «ουρές». Δείτε τι του γράφει ο Κομισιόν στην τελευταία της έκθεση.
–Πήγε να μας βάλει σε «μακροχρόνια ανάπτυξη» (στην οποία η Ελλάδα είχε ήδη μπει το 2014, βάσει των στοιχείων όλων των διεθνών Οργανισμών) και μας επανέφερε σε ύφεση το 2015.
–Ενώ τα επόμενα χρόνια όλες οι άλλες μνημονιακές χώρες σημείωσαν μεγάλες αναπτυξιακές επιδόσεις, ενώ όλοι οι Οργανισμοί προέβλεπαν το 2014 και για μας, επίσης πολύ θεαματικές αναπτυξιακές επιδόσεις, η Ελλάδα – του ΣΥΡΙΖΑ, πλέον – έχει καθηλωθεί στη στασιμότητα, την αποεπένδυση και την αναιμική υπανάπτυξη…
–Επί Σαμαρά η Ελληνική οικονομία πήγαινε καλύτερα από τις προβλέψεις του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ, ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ η Ελληνική Οικονομία πηγαίνει πολύ χειρότερα από τις προβλέψεις – και τις δικές της και του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ…
–Πήγαινε να «κουρέψει» το χρέος και μας αύξησε το χρέος!
Κι έτσι όλα τα σκέλη της πολιτικής τους ανατράπηκαν στο πρώτο εξάμηνο.
(Εκτός από το τελευταίο: να ελέγξει το κράτος και τα ΜΜΕ…
Αυτό το τελευταίο κατέρρευσε λίγο αργότερα, όταν δεν κατάφερε να περάσει το νόμο «για τα κανάλια» – εκεί έκανε περισσότερους εχθρούς!
Κι ύστερα, όταν δεν κατάφερε να φέρει την απλή αναλογική από την επόμενη φορά…)
Κι ύστερα υπέγραψε το χειρότερο μνημόνιο: του επέβαλαν «πλεονάσματα» για πολύ περισσότερα χρόνια απ’ ό,τι είχε υπογράψει ο Σαμαράς κι έβγαλε υπέρ-πλεονάσματα μεγαλύτερα απ’ όσα είχε δεσμευτεί ο Σαμαράς!
(Από τον Σαμαρά ζητούσαν πλεονάσματα 4,2% ως το 2018, ενώ ο Τσίπρας εξήγγειλε υπέρ-πλεονάσματα της τάξης του 4 -4,5% ως το 2022!)
Και τελικά γονάτισε τη χώρα με υπέρ-φορολόγηση.
Εκεί διέλυσε την μεσαία τάξη!
* Ο Σαμαράς έκανε τις μεταρρυθμίσεις, ενίσχυε την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας, αυτό κινητροδοτούσε την ανάπτυξη, από την ανάπτυξη συντηρούσε για τρία χρόνια πλεονάσματα, κι ύστερα μείωνε τους φόρους, ανατροφοδοτούσε την ανάπτυξη – κι ύστερα μείωνε τα πλεονάσματα κι αυτό ανατροφοδοτούσε τη μείωση των φόρων και την ανάπτυξη!
Αυτή η στρατηγική θα οδηγούσε, σύμφωνα με το ΔΝΤ, σε δύο μεγάλους στόχους:
—Ως το 2022 χρέος προς ΑΕΠ στο 105% (από 175% που είχε φτάσει – και 182% σήμερα…)
–Κι από το 2022 και μετά, μέσο ρυθμό πραγματικής ανάπτυξης γύρω στο 2% για όλες τις επόμενες δεκαετίες…
* Με τη στρατηγική Τσίπρα το ΔΝΤ προβλέπει ότι το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο ούτε ως το… 2060 (θα είναι και τότε γύρω στο 170%!), ενώ για όλες τις επόμενες δεκαετίες, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης δεν θα ξεπεράσει το 1%!
Μ’ άλλα λόγια πηγαίναμε επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να βγούμε από το φαύλο κύκλο της «υπερχρέωσης» και ο Τσίπρας μας κατέστησε… «αποικία χρέους»! Και εις επίρρωσιν: υποθήκευσε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια – πράγμα που ούτε είχαν τολμήσει να ζητήσουν από το Σαμαρά.
Τη συνέχεια την ξέρετε: Ο Τσίπρας προσπάθησε να κερδίσει χρόνο – εφαρμόζοντας το δικό του τρίτο μνημόνιο στις πιο εξωφρενικές του εκφάνσεις, αλλά ΜΗΝ εφαρμόζοντας (ακόμα και μπλοκάροντας) τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις. (Η Κομισιόν τώρα το… «ανακάλυψε» αυτό το τελευταίο!)
Τότε σκέφτηκε να διαπραγματευθεί την επανεκλογή του – που όπως τα είχε καταφέρει δεν ήταν εύκολο πράγμα:
Για να επανεκλεγεί έπρεπε να συμβούν τα εξής:
–Να τον αφήνουν να μοιράζει υπέρ-πλεονάσματα και να ΜΗΝ κάνει μεταρρυθμίσεις, ώστε να στήσει το δικό του κομματικό στρατό…
–Σε «αντάλλαγμα», ο ίδιος να τους κάνει ένα μεγάλο «ρουσφέτι» – το ξεπούλημα του Μακεδονικού – που η ίδια η Μέρκελ, όπως λέει ο ίδιος, δεν πίστευε ότι θα το τολμούσε «γιατί κανένας προκάτοχός του δεν το άγγιξε – ιδιαίτερα ο Σαμαράς»…
Και με το ξεπούλημα του Μακεδονικού – και την αναγνώριση κράτους-έθνους-ταυτότητας «Μακεδόνων» – να διασπάσει τη ΝΔ, ώστε οι αντίπαλοί του να είναι αποδυναμωμένοι, τη στιγμή που ο ίδιος θα εξαγόραζε την ψήφο των «ρουσφετιών» που χρηματοδοτούσε από το υπέρ-πλεόνασμα και θα εξασφάλιζε την ιδεολογική στήριξη του εθνομηδενιστικού «μετώπου λογικής»…
–Στο μεταξύ θα διέσυρε και τους πιο σκληρούς αντιπάλους του, μέσα από τη σκευωρία Novartis.
Ο ίδιος θα έβγαινε πανίσχυρος, ενώ απέναντί του όλοι θα ήταν διασπασμένοι, «απαξιωμένοι», αποδυναμωμένοι και «στιγματισμένοι»…
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν του βγήκε:
–Η σκευωρία Novartis κατέληξε μπούμερανγκ σε βάρος του κυριολεκτικά.
Από κατήγορος κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενος.
–Και το ξεπούλημα του Μακεδονικού αντί να διασπάσει τη ΝΔ ένωσε ολόκληρη την Αντιπολίτευση εναντίον του. Και κατέβασε εκατομμύρια στους δρόμους! Όσοι «μεμονωμένοι» ταυτίστηκαν μαζί του εξαφανίστηκαν – κυριολεκτικά!
–Ενώ οι «παροχές» του υπέρ-πλεονάσματος δεν του εξασφάλισαν ψήφους…
–Και σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν πια, αντί να έχει βγει από τα μνημόνια βρίσκεται ξανά εκτός στόχων και θα χρειαστεί καινούργια διαπραγμάτευση το Σεπτέμβριο. Από άλλη κυβέρνηση, βέβαια…
Πάει και το αφήγημα: «βγήκαμε από τα μνημόνια»!
–Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη ήδη τη μεγαλύτερη ήττα που έχει υποστεί ποτέ κόμμα εξουσίας στις ευρωεκλογές!
–Εξαναγκάστηκε να προκηρύξει έκτακτες εκλογές – πράγμα που απέκλειε λίγα 24ωρα πριν…
–Πηγαίνει για πολύ μεγαλύτερη ήττα στις εθνικές εκλογές (μέχρι και διπλάσιας διαφοράς απ’ ό,τι στις 26 Μαϊου).
–Τα σπασμωδικά ρουσφέτια του πια τα «κράζουν» κι οι δικοί του – κι αναγκάζεται να τα αφήσει στη μέση (πχ μετατάξεις στη Βουλή…)
Ποτέ δεν απέτυχαν τόσο λίγοι, σε τόσο πολλά, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο!
Και να σκεφτείς πως μέχρι πριν λίγο καιρό, κάποιοι τον… θαύμαζαν ως «μέγα τακτικιστή»!
Και τώρα τσουρουφλίζεται!
Μαζί με τον Τσίπρα, όμως, καίγονται:
πρώτον, οι ιδεοληψίες της Αριστεράς που χρόνια τώρα στοιχειώνουν την ελληνική κοινωνία,
δεύτερον, τα ψέματα που είπε και δίχασε την Ελλάδα,
και τρίτον, τα «αστέρια» που ανέδειξε και αποδείχθηκαν ανθρωπάκια, «μετριότητες», ενίοτε και απίστευτες αθλιότητες…
Με τις ευθύνες αυτών δηλαδή των συνεργατών του – που ήδη παίρνουν θέση στον αγώνα διαδοχής του – θα ασχοληθώ σε επόμενο σημείωμα…
Το «καραβάνι των γενναίων» αποδείχθηκε τελικά, ένα τσούρμο γελοίων!
ΥΓ Μαζί με τον Τσίπρα, επίσης, καίγονται και όσοι του έβαλαν πλάτη ή τον στήριξαν – κρυφά ή φανερά – από άλλους χώρους – πέραν της Αριστεράς.
Με αυτούς μάλλον δεν θα ασχοληθώ προσωπικά.
Εκτός πια κι αν αλλάξω γνώμη…
