Έχω καταγράψει κατά καιρούς, αναλυτικά, τις μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε ο Αντώνης Σαμαράς κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του στη ΝΔ, αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που πρόλαβε και έκανε στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησής του.
Του Θανάση Κ.
Σήμερα θα αναφερθώ για σε κάτι που δεν το έχω θίξει αναλυτικά:
Στα ιδεολογικά μέτωπα που άνοιξε, για λογαριασμό της Παράταξης, τα πέντε χρόνια που έμεινε στην ηγεσία της 2010-15…
Πράγμα εξ ίσου σημαντικό, πρώτον γιατί η Παράταξη δεν είχε συνηθίσει να ανοίγει ιδεολογικά μέτωπα κατά της Αριστεράς.
Και δεύτερον, γιατί το διάστημα αυτό άρχισε και ο υπόλοιπος κόσμος να μετακινείται δεξιότερα. Για την ακρίβεια, είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα, και η μετατόπιση των ιδεολογικών συσχετισμών διεθνώς συνεχίστηκε.
Στην Ελλάδα άρχισε το 2010. Από τον Σαμαρά…
Κι αυτό ίσως αποτέλεσε το «μυστικό όπλο» του…
Ο Σαμαράς λοιπόν, έκανε τις εξής ιδεολογικές τομές (αναφέρω μόνο τις πιο σημαντικές):
* Πρώτον, έθεσε από την αρχή, θέμα κατάργησης του Πανεπιστημιακού ασύλου. Το ονόμασε «άσυλο παρανομίας» (όταν κάποιοι μέσα στην Παράταξη δίσταζαν να το «ακουμπήσουν»). Και ενάμιση χρόνο αργότερα, πέτυχε να ψηφίσει την πλήρη κατάργησή του μαζί με το ΠΑΣΟΚ τότε (Νόμος Διαμαντοπουλου)!
* Δεύτερον, έθεσε θέμα κατάργησης και της «συνδιοίκησης» των φοιτητών στα Πανεπιστήμια! Που την αποκάλεσε κάποτε «σοβιετικής έμπνευσης αναχρονισμό». Κι αυτό το ψήφισε μαζί με το ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο του 2011 (στο νόμο Διαμαντοπούλου).
Για να καταλάβουμε τη σημασία των παρεμβάσεων εκείνων, να σημειώσω τα εξής:
–Πρώτον η ΝΔ ως προηγούμενη διακυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί να αγγίξει τα θέματα αυτά. Αν και – για να είμαστε δίκαιοι – ο Κώστας Καραμανλής, το Σεπτέμβριο του 2009, και λίγες μέρες πριν τις εκλογές (που τελικά έχασε η ΝΔ τότε), είχε μιλήσει ευθέως εναντίον του «ασύλου»…
–Δεύτερον, κανείς δεν περίμενε η ΝΔ να ψηφίσει εναντίον της «συνδιοίκησης» των φοιτητών –ένα πραγματικό «θεσμοθετημένο» όργιο συνεχούς συναλλαγής…
Κι ο λόγος που δεν το περίμενε κανείς τότε από τη ΝΔ, είναι ότι η φοιτητική της παράταξη, η ΔΑΠ, κυριαρχούσε τότε, όπως κυριαρχεί και σήμερα, στα Ελληνικά Πανεπιστήμια…
Παρ’ όλα αυτά ο Σαμαράς αιφνιδίασε του πάντες τότε – έκανε την υπέρβαση – και θυσίασε ένα «παραταξιακό πλεονέκτημα» για να προωθήσει μια μεγάλη μεταρρύθμιση.
–Τρίτον, με την ψήφιση το Νόμου Διαμαντοπούλου (όπως διαμορφώθηκε με την κρίσιμη παρέμβαση του Σαμαρά τότε), ανατράπηκε ουσιαστικά όλη η Μεταρρύθμιση του Ανδρέα Παπανδρέου στα Πανεπιστήμια από το 1982! Και με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, μάλιστα…
–Τέταρτον, και τα δύο κρίσιμα στοιχεία της μεταρρύθμισης αυτής (πλήρης νομοθετική κατάργηση του ασύλου και πλήρης κατάργηση της «συν-διοίκησης») παρέμειναν ακέραια στην εφαρμογή του Νόμου αυτού αργότερα – επί κυβέρνησης πλέον Σαμαρά- Βενιζέλου. Άλλα πράγματα άλλαξαν με τους εφαρμοστικούς νόμους, αλλά αυτά τα δύο σημαντικότερα, όχι…
–Πέμπτον, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να επαναφέρει το «άσυλο» και τη «συνδιοίκηση», αυτό δεν εξελήφθη από την κοινωνία (ή από την πανεπιστημιακή κοινότητα) ως μέτρο «εκδημοκρατισμού», αλλά ως επιστροφή στο φθαρμένο και παλαιό. Ως αντί-μεταρρύθμιση!
* Τρίτο μεγάλο ιδεολογικό μέτωπο που άνοιξε ο Σαμαράς: από το πρώτο 24ωρο της εκλογής του στην αρχηγία της ΝΔ μίλησε ευθέως (στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο), για:
–«Απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας».
–Και για «απενοχοποίηση της ανταγωνιστικότητας»!
Για πρώτη φορά τολμούσε αρχηγός της ΝΔ να προβάλει τέτοιες «απαγορευμένες» λέξεις (αψηφώντας τον κίνδυνο να τον πουν… «νεοφιλελεύθερο»).
Η «επιχειρηματικότητα» θεωρούνταν ως τότε κάτι «κακό» στην Ελλάδα…
Η «ανταγωνιστικότητα» θεωρούνται, επίσης, ως κάτι «κακό» για δεκαετίες.
Ο Σαμαράς όχι μόνο τις πρόβαλλε και τις έκανε «σημαία» του,
αλλά κατήγγειλε ευθέως την Αριστερά,
που τις είχε θέσει «υπό απαγόρευση» επί χρόνια…
* Τέταρτο ιδεολογικό μέτωπο: Ακόμα ο Σαμαράς μίλησε για «Νόμο και Τάξη», και για την ανάγκη να «ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» από τους λαθρομετανάστες και τους κουκουλοφόρους.
Πράγμα που επί Πρωθυπουργίας του προχώρησε αρκετά (με την επιχείρηση «Ξένιος Δίας», για παράδειγμα), αν και δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει.
Αλλά ολοκληρώθηκε το «σφράγισμα» των χερσαίων συνόρων (με το φράκτη του Έβρου) και προχώρησε το push back του Λιμενικού (στα θαλάσσια σύνορα του Αιγαίου), αλλά και το άνοιγμα της «Αμυγδαλέζας»…
Κι όλα αυτά έφεραν αισθητή βελτίωση: Ο αριθμός των λαθρομεταναστών μειώθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες (κατά 25% μέσα σε δυόμιση χρόνια!)
Και οι συγκρίσεις με το «τσουνάμι» που επακολούθησε όταν ο Τσίπρας άνοιξε τα σύνορα μετά, είναι πλέον συντριπτικές…
Θυμίζω πως, όταν Σαμαράς είπε για πρώτη φορά «θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», ο υπουργός Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ, Ραγκούσης, είχε βγάλει νόμο που έδινε αυτόματη ιθαγένεια στους λαθρομετανάστες (μέσω των παιδιών που γεννούσαν εδώ) και περιορισμένο δικαίωμα ψήφου (στις δημοτικές περιφερειακές εκλογές)!
Αυτό όμως, καταργήθηκε αργότερα από τον Άρειο Πάγο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να ξαναφέρει αντίστοιχη νομοθετική ρύθμιση. Χώρια που στο μεταξύ έχει αλλάξει σε βάρος του και το κλίμα στην υπόλοιπη Ευρώπη…
Σήμερα ο υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Γερμανία, Μάρτιν Σουλτς, διακηρύσσει πως «οι ύποπτοι λαθρομετανάστες πρέπει να επαναπατρίζονται αμέσως»!
Αυτό πρώτος το διακήρυξε και το έκανε πράξη (παρά κάποιες γκρίνιες των υπόλοιπων Ευρωπαίων τότε) ο Αντώνης Σαμαράς…
* Πέμπτο ιδεολογικό μέτωπο: Ο Σαμαράς έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη δραστική μείωση φόρων ως βασική προϋπόθεση Ανάπτυξης! Όχι «κάποιων» φόρων. Ουσιαστικά μειώσεις σε όλη τη φορολογική κλίμακα! Άμεσους και έμμεσους. Φόρους εισοδήματος και φόρους επιχειρήσεων (Νομικών προσώπων) και ασφαλιστικές εισφορές ακόμα.
Με ταυτόχρονη διεύρυνση, βέβαια, της φορολογικής βάσης…
Όταν το πρωτοείπε, προκάλεσε σοκ! Σε εχθρούς και φίλους.
Πως είναι δυνατόν, να μιλάμε για μειώσεις φόρων, όταν πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα;
Τον είπαν «Χάρυ Πότερ» και «ανεύθυνο» και «λαϊκιστή»!
Γιατί; Δεν υποσχόταν «παροχές»! Αλλά υποσχόταν μειώσεις φόρων…
Και επέμενε ότι μπορούσε να μειώσει τα ελλείμματα (και μάλιστα ταχύτερα απ’ ό,τι προέβλεπε τότε το Μνημόνιο) μειώνοντας ταυτόχρονα – και σταδιακά – τους φόρους.
Η Τρόϊκα δυσκολεύθηκε να το δεχθεί αυτό. Αλλά μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης Σαμαρά αναγκάστηκε να το δεχθεί:
Όταν ο Σαμαράς την ώρα που μείωνε συνεχώς και θεαματικά τα ελλείμματα που παρέλαβε – κι ενώ ξεπλήρωνε και τα ληξιπρόθεσμα του δημοσίου που βρήκε – κατάφερνε σταδιακά:
–Να μειώσει το ΦΠΑ στην Εστίαση (από το 23% στο 13% – τώρα πήγε στο 24%)
–Να μειώσει την Εισφορά Αλληλεγγύης (κατά 30% – τώρα ανέβηκε ψηλότερα από πριν)
–Να μειώσει το φόρο ενοικίων (στο μισό περίπου, για τις περισσότερες περιπτώσεις – τώρα ανέβηκε πάλι).
–Να μειώσει το φόρο στο Πετρέλαιο κατά 30% (κρατώντας υψηλά το επίδομα θέρμανσης για τους ασθενέστερους – τώρα έπεσαν κατακόρυφα τα επιδόματα θέρμανσης)
–Να μειώσει, δύο φορές, το φόρο στα ακίνητα.
–Να μειώσει, δύο φορές, τις ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών (τελικά και εργαζομένων – τώρα αυξήθηκαν κατακόρυφα οι ασφαλιστικές εισφορές!
–Να μειώσει τον ανώτατο (οριακό) συντελεστή στο φόρο εισοδήματος (στο 42%), αλλά ταυτόχρονα να αυξήσει αισθητά το αφορολόγητο όριο από τις 7 χιλιάδες στις 9,5 χιλιάδες (για να ανακουφιστούν και οι ασθενέστεροι). Τωρα το αφορολόγητο πέφτει στις 5,6 χιλιάδες!
–Να μειώσει την προκαταβολή φόρου των επιχειρήσεων (από το 70% στο 55% – σήμερα πήγε στο 100%!)).
–Να προγραμματίσει νέες μειώσεις και στον ΕΝΦΙΑ και στο φόρο επιχειρήσεων για τα επόμενα χρόνια…
Τότε μάλιστα ο Σαμαράς τόλμησε να μιλήσει για flat rate tax για ενιαίο φορολογικό συντελεστή επιχειρηματικών κερδών στο 15%! – πράγμα που θεωρείται πολύ «φιλελεύθερο», πολύ «αναπτυξιακό» και πολύ «τολμηρό» (και τώρα μόλις το εξήγγειλαν οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ και στη Βρετανία)…
Ο Τσίπρας ήλθε και τα ανέτρεψε όλα αυτά…
Αλλά στα δυόμιση χρόνια του Σαμαρά, η οικονομία πήρε μιαν ισχυρή πρώτη γεύση του «φιλελεύθερου» δρόμου. Και τώρα κάνει τις «συγκρίσεις»…
Να σημειωθεί ότι την πολιτική Σαμαρά την στήριξε τελικά και το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνούσε – κι ας τον έβριζαν ένα-δυο χρόνια πριν
* Έκτο ιδεολογικό μέτωπο: Ο Σαμαράς μίλησε για «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας»!
Πράγμα το οποίο επίσης ξεσήκωσε στην αρχή «μύδρους» καταγγελιών από τους αντιπάλους του…
Στο μεταξύ, όμως, ως κυβέρνηση ξεκίνησε το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που έχει υπάρξει ποτέ! Και πρόλαβε να προχωρήσει τις περισσότερες αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ μέσα σε δύο χρόνια:
Περιλαμβανομένου του Ελληνικού, των Περιφερειακών αεροδρομίων, του ΤΑΠ, της ΔΕΣΦΑ, του ΟΠΑΠ, της δεύτερης και μεγαλύτερης σύμβασης με τον Cosco για το λιμάνι του Πειραιά και της σύμβασης παραχώρησης της Εγνατίας.
Αυτά όλα τα ψήφισε τότε το ΠΑΣΟΚ!
Ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, τα σταμάτησε, μετά τα υπέγραψε, κι ύστερα προσπαθεί να τα ξεκινήσει, ενώ ταυτόχρονα τα… φρενάρει!
* Για να μη μιλήσουμε για ένα ακόμα κρίσιμο ιδεολογικό μέτωπο που άνοιξε το δρόμο για μια μεγάλη μεταρρύθμιση: την «κατάργηση του Καμποτάζ»!
Για την οποία τον κατέκρινε τότε «σύμπασα η Αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ – μη τα ξεχνάμε αυτά, έτσι;
Και τελικά την επέβαλε ο Σαμαράς στην κυβέρνηση Παπαδήμου! Κι από τότε η Κρουαζιέρα που απελευθερώθηκε, σώζει κάθε χρόνο την ελληνικό τουρισμό (και την οικονομία γενικότερα).
Να θυμηθούμε όμως και ποιοι αντιδρούσαν λυσσωδώς ως τότε.
Και ποιοι δεν το τόλμησαν ποτέ, νωρίτερα…
Συμπέρασμα: ο Σαμαράς άνοιξε πολλαπλά μέτωπα κατά της Αριστεράς και του κρατισμού. Και ως φιλελεύθερος και ως συντηρητικός.
Σε όλες τις περιπτώσεις, τον χτύπησαν μανιασμένα.
Σε όλες τις περιπτώσεις, δικαιώθηκε εκ των υστέρων.
Και σήμερα θεωρούνται περίπου ως «δεδομένα» και «αυτονόητα» – ακόμα και από πολλούς αντιπάλους του τότε – όσα εκείνος έφερε για πρώτη φορά, και τον κατήγγειλαν μετά μανίας:
Και οι Αριστεροί και οι ΠΑΣΟΚοι τότε, κι άλλοι πολλοί, βαριά… κομμουνισμένοι από τα media (όπως έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος).
Επειδή άνοιξε τα ιδεολογικά μέτωπα εγκαίρως, μπόρεσε να βάλει και να προχωρήσει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα, όσο κανείς πριν απ’ αυτόν…
* Κι ήταν, τέλος, ο πρώτος (και μόνος για μεγάλο διάστημα) που μίλησε για την «ηγεμονία των Αριστερών ιδεών» που έπρεπε πια να σταματήσει!
Όπως έγραψε ο Σαμαράς σε ένα άρθρο του την άνοιξη του 2010:
«Δεν υπάρχει Πολιτική χωρίς ιδέες. Όσοι πιστεύουν ότι η άσκηση Πολιτικής είναι απλά θέμα «τεχνοκρατικής διαχείρισης», φτωχαίνουν την Πολιτική, την αδειάζουν από νόημα κι από ακτινοβολία στο λαό.
Τελικά, αποδυναμώνουν την ίδια τη Δημοκρατία…
Γιατί η απόϊδεολογικοποίηση της Πολιτικής,
οδηγεί σε αποπολιτικοποίηση της διακυβέρνησης.
Δεν μπορεί η Κεντροδεξιά να απουσιάζει από τη μάχη των ιδεών!
Τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, υπερασπίζονται τις δικές τους ιδεολογικές αρχές, τις αναδιατυπώνουν συνεχώς, εκσυγχρονίζουν το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο.
Για μας, για την Κεντροδεξιά, αυτό θεωρείται από κάποιους …«απαγορευμένο ταμπού»!
Η παράταξή μας, από τις γραμμές της οποίας βγήκαν και τις ιδέες της οποίας υπερασπίστηκαν – μεταξύ πολλών άλλων λαμπρών πνευματικών ανθρώπων – ένας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ένας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ένας Γιώργος Σεφέρης και ένας Οδυσσέας Ελύτης, η παράταξη αυτή, θεωρείται σήμερα «παρίας» στις μεγάλες διανοητικές αναζητήσεις της εποχής μας!
Δεν της επιτρέπουν ούτε τη μεγάλη πνευματική κληρονομιά της να επικαλεστεί, ούτε τις διαχρονικές της αξίες να υπερασπιστεί.
Αυτό πρέπει να σταματήσει….»
Αυτές είναι οι ιδεολογικές παρακαταθήκες που άφησε ο Σαμαράς…
Δεν ζήτησε ποτέ «πιστοποιητικά προοδευτικότητας» από τους αντιπάλους του. Οι οποίοι τον πολέμησαν λυσσαλέα…
Δεν χρειάστηκε!
[irp posts=”147358″ name=”Στο Μαξίμου φοβούνται ότι το ΔΝΤ θα ζητήσει νέα μέτρα και νέα ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών”]
Ήλθαν μόνοι τους μετά και προσυπέγραφαν αυτά που έβριζαν πριν…
Κράτησε την παράταξη όρθια στα δύσκολα.
Και την ανέδειξε σήμερα πλήρως δικαιωμένη!
Και ισχυρή…
Φτάνει να συνεχίσει να ανοίγει ιδεολογικά μέτωπα.
Σε ένα κόσμο που δικαιώνονται συνεχώς οι δικές μας ιδέες,
δεν μπορούμε εμείς να τις αποσιωπούμε!
Και δεν μπορούμε να μεταρρυθμίσουμε την κοινωνία,
αν δεν τολμούμε να εκφέρουμε μεταρρυθμιστικό λόγο.
Δηλαδή φιλελεύθερο και συντηρητικό ταυτόχρονα…
Αυτό είναι το «μυστικό όπλο» του Σαμαρά…
