Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις γίνονται όταν επικρατούν οι εξής συνθήκες: Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τώρα…
Πρώτον, επιβάλλονται πάντα από πάνω προς τα κάτω…
Και δεύτερον, επιβάλλονται από μια ηγετική ομάδα που έχει σχέδιο, ξέρει τι κάνει και – για διάφορους λόγους – ο κόσμος, οι μεγάλες μάζες του λαού, την εμπιστεύονται…
Από το Λυκούργο στη Σπάρτη μέχρι το Νουμά στη Ρώμη…
Από τον Σόλωνα μέχρι τον Κλεισθένη στην αρχαία Αθήνα…
Του Θανάση Κ.
Από τους αδελφούς Γράκχους μέχρι τον Μάριο, τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Οκταβιανό Αύγουστο στην ύστερη «δημοκρατική» Ρώμη.
Κι από τον Ιουστινιανό μέχρι το Μεγάλο Βασίλειο στο Βυζάντιο…
Κι από τον Μακιαβέλη στην Αναγεννησιακή Ιταλία,
μέχρι το Γουλιέλμο της Οράγγης και την «ένδοξη Επανάσταση» στην Βρετανία του 17ου αιώνα, μέχρι το Μεγάλο Πέτρο της Ρωσίας.
Κι από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Επαναστατική Γαλλία,
μέχρι τους «πατέρες» του Αμερικανικού Έθνους – κυρίως τον Μάντσισον και τον Χάμιλτον στις ΗΠΑ.
Κι από το Μπίσμαρκ της Γερμανία το 19ο αιώνα,
μέχρι τον Θεόδωρο Ρούσβελτ και τον Τάφτ στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κι από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ στις ΗΠΑ του Μεσοπολέμου,
μέχρι τον Κόνραντ Αντενάουερ και το Κάρολο Ντε Γκώλ στη μεταπολεμική Ευρώπη,
μέχρι τη Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία και ο Ρόναλντ Ρέηγκαν στις ΗΠΑ σε πιο πρόσφατες δεκαετίες.
Μέχρι το Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην νεώτερη Ελλάδα και τις πιο πρόσφατες εποχές…
Παντού μια ένας ηγέτης και μια ομάδα γύρω του έχει ένα σχέδιο μεγάλων τομών και ανατροπών.
Και οι ευρύτερες ομάδες της κοινωνίας το αγκαλιάζουν, χωρίς πάντα να καταλαβαίνουν πλήρως που πηγαίνει. Το αγκαλιάζουν είτε γιατί έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία που το επιχειρεί, είτε γιατί τους συσπειρώνει η μεγάλη κρίση που περνάει η κοινωνία. Συνηθέστερα και τα δύο…
Δεν είναι «ιδεολογικά προτάγματα» που παράγουν μεγάλες επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις.
Είναι τρία πράγματα που πρέπει να συμπέσουν:
-μια ηγεσία με σχέδιο και αποφασιστικότητα,
– η εμπιστοσύνη του κόσμου προς την ηγεσία
-και η κρίση που αναγκάζει τους πάντες – ηγεσία και βάση – να καταλάβουν ότι αν δεν «σπάσουν αυγά» δεν θα επιβιώσουν…
Γι’ αυτό και πάντα, όταν περνάνε σαρωτικές μεταρρυθμίσεις ο κόσμος πείθεται ότι γίνονται για το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον.
Που είτε είναι πατριωτικό πρόταγμα, είτε είναι πρόταγμα κοινωνικής δικαιοσύνης, είτε είναι πρόταγμα ανάπτυξης.
Είτε και τα τρία μαζί…
–Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, υπήρξε ο «αναμορφωτής» της Ελλάδας. Αλλά ήταν κι αυτός που την υπερδιπλασίασε…
–Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ έσωσε τη χώρα του από τη Μεγάλη Κρίση. Αλλά ήταν αυτός που κέρδισε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
–Η Μάργκαρετ Θάτσερ έβγαλε τη Βρετανία από τη στασιμότητα και τη μιζέρια της σοσιαλδημοκρατικής σαπίλας. Αλλά ταυτόχρονα, στα Φώλκαντς, ανέστησε το κύρος της χώρας της – και ανέκτησε έδαφος που άλλοι το θεωρούσαν «χαμένο»…
Χωρίς πατριωτικά προτάγματα, τα φιλελεύθερα ιδανικά έχουν περιορισμένη απήχηση σε μικρές ομάδες διανοουμένων. Και ευτελίζονται σε φιλελέδικες νεωτεριστικές ακρότητες…
Αλλά, αν συνδεθούν με πατριωτικά προτάγματα, τα φιλελεύθερα ιδανικά μεταμορφώνουν ολόκληρες κοινωνίες…
Μαζί με φιλελεύθερα ιδανικά, ο πατριωτισμός είναι δύναμη αναγέννησης κάθε κοινωνίας.
Χωρίς φιλελεύθερα ιδανικά, ο «πατριωτισμός» κινδυνεύει να γίνει πρόσχημα συντηρητικής υποκρισίας. Και οι χουντικοί «πατριώτες» το έπαιζαν και χάσαμε εξ αιτίας τους το 40% της Κύπρου…
Μια κοινωνία που δεν αγαπά τον εαυτό της και δεν σέβεται το μέλλον της δεν έχει φιλελεύθερο αύριο. Δεν έχει κανένα αύριο…
Αν δεν πιστεύεις στην Ελευθερία, δεν μπορείς να πιστέψεις στη Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία δεν είναι ένα σύνολο κανόνων και θεσμών διακυβέρνησης.
(Αυτό που κάποιοι ονομάζουν «συνταγματικό πατριωτισμό» αποκομμένο από το εθνικό συμφέρον, δεν λειτούργησε ποτέ και πουθενά…)
Δημοκρατία, είναι μια αίσθηση «κοινότητας», και μια «βεβαιότητα» ότι όλοι μπορούμε να προσφέρουμε στην προκοπή της και όλοι δικαιούμαστε να έχουμε μερίδιο από την προκοπή αυτή. Άρα δεν υπάρχουν πολίτες β΄ κατηγορίας και παρίες…
Χωρίς «αίσθηση κοινότητας» – χωρίς κοινή «αίσθηση του ανήκειν» – δεν υπάρχει Δημοκρατία.
Χωρίς «Πόλη», δεν υπάρχει «Πολίτης».
Και χωρίς «Πολίτες», δεν υπάρχει «Δημοκρατία».
Και «Πόλη» σήμερα είναι η «Πατρίδα»,
η Ελευθερία της οποίας είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών της και την λειτουργία των φιλελεύθερων θεσμών της.
«Υπήκοοι» δεν παράγουν φιλελεύθερα πολιτεύματα!
Κι όταν οι «υπήκοοι» γίνονται «πολίτες», αναζητούν εθνικό αυτοπροσδιορισμό ως έθνος, πέρα από πολιτικά δικαιώματα ως «άτομα»…
Η ελεύθερη οικονομία μετατρέπει τους υπηκόους σε «αστούς».
Ο πατριωτισμός μετατρέπει του αστούς σε «πολίτες».
Και η δημοκρατία μετατρέπει τους «πολίτες» σε υπεύθυνους και αυτεξούσιους, δηλαδή σε ελεύθερα πρόσωπα.
Όταν η ελεύθερη οικονομία υποκαθίσταται από τον κρατισμό, όλοι γίνονται κρατικοδίαιτοι, ανεύθυνοι, μη παραγωγικοί και… τελικά μαραζώνουν και χρεοκοπούν! Το είδαμε, το γευτήκαμε, το μάθαμε…
Σήμερα το μεγάλο ζητούμενο είναι να «παντρευτούν» τα πατριωτικά ιδεώδη με τα φιλελεύθερα ιδανικά.
Όταν οι «φιλελέδες» διασύρουν τα φιλελεύθερα ιδανικά στις… ιδιαιτερότητες των «σεξουαλικών μειονοτήτων» ή στην «ανεκτικότητα» προς τη λαθρομετανάστευση, αυτό διασύρει τη Φιλελεύθερες ιδέες.
Όταν ο δήθεν «πατριωτισμός» συμμαχεί με ένα σάπιο και διαλυμένο κράτος, και με τις «μαφίες» που το νέμονται, υπερφορολογώντας τους πάντες και στραγγαλίζοντας κάθε δημιουργική προσπάθεια, διασύρεται και ο Πατριωτισμός!
Μια Πατρίδα δεν θα σωθεί ποτέ, όταν η οικονομία της χρεοκοπεί και βουλιάζει, όταν η νεολαία την εγκαταλείπει, όταν πολλαπλασιάζονται οι αγρομισθίες και τα επιδόματα σε βάρος της παραγωγικής εργασίας, των επενδύσεων και της ανταγωνιστικότητας…
Τώρα πια, όλοι σιγά-σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και τι «παίζεται» γύρω μας:
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει το «χειρότερο παλιό» που πολεμά το «καινούργιο».
Ματαιώνει κάθε φιλελεύθερη μεταρρύθμιση, κάθε ιδιωτικοποίηση, κάθε προσπάθεια αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, κάθε αύξηση των ανταγωνιστικότητας (που επί ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε, ενώ επί προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά αυξήθηκε αλματωδώς, κατά 42 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη!)
Για να το επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποιεί κάθε φιλελεύθερη ιδέα ως… νεοφιλελεύθερισμό. Και κάθε πατριωτικό πρόταγμα ως… «εθνικισμό».
Συμμαχεί με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της «παλαιοδεξιάς», και του «βαθέως ΠΑΣΟΚ», μαζί με τα πιο ανερμάτιστα στοιχεία της Αριστεράς (από τους «Ρουβίκωνες» μέχρι τους… Θεοχαρόπουλους).
Κοινό τους στόχος, να εμποδίσουν το «πάντρεμα» Φιλελευθερισμού και Πατριωτισμού.
Γιατί από αυτό το «πάντρεμα» κινδυνεύουν να σαρωθούν!
Από αυτό το «πάντρεμα» – και μόνο – μπορεί να δημιουργηθεί η «κρίσιμη μάζα» που θα απελευθερώσει το δυναμισμό της Ελληνικής Κοινωνίας.
Από αυτό το «πάντρεμα» – και μόνο – μπορεί να αναδειχθεί η ηγεσία, να προκύψει το σχέδιο και να εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη που θα επιτρέψει στην Ελλάδα, όχι απλώς να ξεπεράσει την κρίση – αλλά και να αναγεννηθεί.
Θεαματικά και απρόσμενα…
Δεν χρειάζεται να… ξεπουλήσεις τη Μακεδονία για να ανεβάσεις αλματωδώς την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.
Δεν χρειάζεται να αναδείξεις τους Ρουβίκωνες σε «ρυθμιστές» του πολιτεύματος, για να… στεριώσεις τη δημοκρατία.
Δεν χρειάζεται να παιδιά μας να μαθαίνουν στο σχολείο πώς να… μετατρέπουν το ανδρικό σώμα σε γυναικείο(!) για να «εκσυγχρονιστούμε» ως κοινωνία.
Δεν χρειάζεται να γίνουμε… «αθεϊκή κοινωνία», για να προκόψουμε.
Η Αλβανία του Χότζα ΉΤΑΝ «αθεϊκή κοινωνία» και βούλιαζε.
Όπως και όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα…
Όλα αυτά είναι απλώς κωμικά – όταν δεν είναι εκτρωματικά…
Το «Πάντρεμα» – Φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και Πατριωτισμού – είναι το «θαύμα» που θα μας σώσει. Κα – αντίθετα απ’ όλα τα άλλα «θαύματα» -δεν εξαρτάται από τη «Θεία Πρόνοια» ή από το Τυχαίο, εξαρτάται ΜΟΝΟΝ από μας…
Είναι ο «σπινθήρας» που θα ξεκινήσει την αλυσιδωτή αντίδραση της Αναγέννησής μας.
Συνέβη στο παρελθόν – μέσα σε εξαιρετικά ζοφερές συνθήκες…
Θα συμβεί ξανά!
