Τα ρεπορτάζ από τους πολιτικούς συντάκτες αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα “παίξει” το γεωπολιτικό χαρτί στις επαφές του στις ΗΠΑ.
Δεν είναι δύσκολο να αποδείξει τη γεωπολιτική σημασία της χώρας. Αρκεί να δείξει τη θέση της σ΄ ένα χάρτη. Το ερώτημα που θα πρέπει να μας βασανίζει είναι γιατί αυτό το πολυσυζητημένο “χαρτί” ποτέ δεν το έχουμε παίξει.
Η διπλωματιά και η στρατηγική μιας χώρας κακώς παρομοιάζεται με την …χαρτοπαιξία. Μια χώρα δεν μπορεί να ποντάρει ούτε στο ελάχιστο την πορεία της στην τύχη. Εμείς το κάνουμε διαρκώς . Κι αν αναλογιστούμε τι μας έχει συμβεί …μας λες και τυχερούς.
Ξέρει τι θα πει στον κ.Ομπάμα ο πρωθυπουργός; Γνωρίζουμε τι θέλουμε και πως ενδεχομένως μπορούμε να το πετύχουμε; Έχουμε αποφασίσει με “ποιους θα πάμε” και “ποιους θα αφήσουμε”; Δεν ενοούμε να “τσακωθούμε” με κάποιους και να “παραδοθούμε” στους “άλλους”. Αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια εκπέμπουμε μια εικόνα …παραλογισμού. Αναμένουμε την υποστήριξη και την βοήθεια όλων! Κι όταν από κάπου την λαμβάνουμε -ποτέ αφιλοκερδώς μην γελιόμαστε- κάνουμε ότι μπορούμε για να κάνουμε αυτόν που μας την έδωσε να το μετανοιώσει. Και πάλι από την αρχή.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προέκυψε τον Ιανουάριο προσπάθησε υποτίθεται να κάνει μια “πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική”. Προσπάθησε είναι η αλήθεια να “ξαναχτίσει” τις σχέσεις με τη Ρωσία ,να βάλει στο “παιχνίδι” πιο δυνατά τη Κίνα ,ακόμη και μέχρι το Ιράν προσέφυγε. Εκ του αποτελέσματος η προσπάθειά της κρίνεται πρόχειρη και ερασιτεχνική. Την ίδια ώρα που έκανε όλα αυτά είχε καθημερινά στραμμενο το βλέμμα με προσμονη στην Ουάσινγκτον ,προσδοκώντας από ένα σημείο και μετά…την καθημερινή δήλωση στήριξης στην δύσκολη διαπραγμάτευση με τους Γερμανούς. Και συνηθως αυτή την υποστήριξη την έπαιρνε. Ακόμη κι όταν η Ουάσινγκτον “θύμωσε” με την υπόθεση της αποφυλάκισης Ξηρού.
Η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ελπίζουμε ότι δεν θα έχει πλέον αυταπάτες και δεν θα καθορίζει την εξωτερική της πολιτική με βάση τις απόψεις ολιγομελών “πολιτικών τάσεων και κινήσεων” που τα πάνε πολύ καλά στη θεωρία,αλλά δεν έχουν μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Που είναι πάντα πιο σκληρή.
Ο “αμερικανικός παράγοντας” είτε μας αρέσει ,είτε όχι σ΄ αυτή τη συγκυρία μοιάζει να είναι από τις λίγες αν όχι η μοναδική επιλογή που μας έχει απομείνει για να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το περιβόητο γεωπολιτικό μας χαρτί. Δεν χρειάζεται να μπούμε στη συζήτηση για να αποδείξουμε πόσο χρήσιμοι μπορούμε να αποδειχτούμε μ΄ όλα όσα συμβαινουν στην περιοχή . Πρέπει να πείσουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να “παίξουμε” τον ρόλο που μας αναλογεί. Γιατί μέχρι τώρα σ΄ αυτά τα χρόνια της κρίσης έχουμε κατορθώσει να μην μας εμπιστεύεται κανείς . Συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Η Ουάσινγκτον τα τελευταία χρόνια αρκετές φορές έδειξε ότι θέλει να μας δώσει ρόλο και χώρο. Σε αρκετές περιπτώσεις είχε αιτήματα που δεν ήταν εύκολο να ικανοποιηθούν . Όπως η παραχώρηση κι άλλης βάσης στη Κρήτη για τη μεταστάθμευση μη επανδρωμενων αεροσκαφών. Ανεξάρτητα από το αν αυτά τα αιτήματα θα έπρεπε να έχουν θετική ή αρνητική ανταπόκριση αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ,όπως και όλες τις μεγάλες χώρες, είναι να υπάρχει…ανταπόκριση. Η Αθήνα σε αρκετές περιπτώσεις παρέμενε…βουβή, πιστεύοντας ότι μ΄ αυτό το τρόπο θα είχε τους πάντες ευχαριστημένους! Πετυχε εύκολα το αντίθετο. Οι αμερικανοί θέλουν να έχουν απέναντί τους κάποιον που να απαντά κι όχι κάποιον που σφυράει αδιάφορα, προσπαθώντας απλά να κερδίσει χρόνο τον οποιο δεν ξέρει και τι να το κάνει. Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά ο κ.Τσίπρας θα τα έχει αυτά κατά νου στις επαφές του επί αμερικανικού εδάφους.
Όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην περιοχή μας δημιουργούν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο η Ελλάδα μπορεί να αναδείξει την σημασία και το ρόλο της . Η κρίση στη Συρία έχει μπει σε μια φάση που ίσως θα αλλάξει όλα τα δεδομένα και ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια λύση με ή χωρίς τον Άσαντ στο προσκήνιο. Την πρωτοβουλία για όλα αυτά την έχουν πάρει επάνω τους οι Ρώσοι κι αυτό είναι κάτι που προκαλεί ανησυχίες στην Ουάσινγκτον. Γι΄ αυτό και το αίτημα προς την ελληνική κυβέρνηση να απαγορεύσει τις πτήσεις ρωσικων μεταγωγικών αεροσκαφών προς τη Συρία μέσω FIR Αθηνών. Θα χρειαστούν να κάνουν κι άλλες παρεμβάσεις όσο η Ρωσία θα “αλωνίζει” στη Συρία. Το γεγονός ότι διατηρούμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία σε καλό επίπεδο είναι χρήσιμο.
Το πρόβλημα των προσφύγων και των μεταναστών επίσης “καίει” . Οι αμερικανοί ανησυχούν για τους “ακραίους” που περνάνε στη Δύση μαζί με τους απελπισμένους ανθρώπους . Κι έχει ζητήσει συγκεκριμένα πράγματα από την Ελλάδα.
Όλα αυτά την ώρα που είναι εμφανές ότι οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να “κοντύνουν” για τα καλά την αλαζονική Γερμανία. Η αποκάλυψη του σκανδάλου της VW ήταν καίριο χτύπημα κατά της Γερμανίας και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Το να απαξιώνεται με τέτοιο αστραπιαίο τροπο η γερμανική αυτοκιννητοβιομηχανία μόνο τυχαίο δεν το λες. Οι ΗΠΑ στέλνουν μήνυμα προς το Βερολίνο ότι δεν μπορεί να ξεφυγει απο το ρόλο του “παιδονόμου” που τις είχαν αναθέσει. Ειδικά στα Βαλκάνια.
Για να καταλήξουμε στα πιο πρακτικά που δεν θα συζητηθούν προφανώς από τον πρωθυπουργό ,αλλά από τον ΑΝΥΕΘΑ Δημήτρη Βίτσα που στις 8 Οκτωβριου πάει ΗΠΑ και σε δεύτερο χρόνο από τον ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο που θα ακολουθήσει. Οι αμερικανοί δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι την απότομη στροφή της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς-γερμανικούς εξοπλισμούς. Ούτε εμείς ως…πελάτες . Οι ΗΠΑ έχουν δείξει με πολλούς τρόπους ότι επιθυμούν την επιστροφή τους στο ελληνικό οπλοστάσιο. Η Ελλάδα έχει μια πολύ καλή ευκαιρία να το εκμεταλλευθεί και να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί απ ΄ αυτή την επιθυμία. Πρωτίστως για την αμυντική της βιομηχανία, την οποία η Γερμανία είναι πασιφανές ότι θέλει να την “τελειώσει”. Όποιος πιστεύει το αντίθετο είναι μάλλον αφελής.
