Η Αριστερή Πλατφόρμα σέρνει τη χώρα σε εκλογές.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι έξαλλοι σύντροφοί του μπορεί να μην έχουν να καταθέσουν καμιά εναλλακτική πρόταση στην κοινωνία, αν και αναφέρονται συνεχώς γενικά και αόριστα (σχεδόν μεταφυσικά) σε αυτήν, ωστόσο, η «σωτηρία» της αριστερής ψυχούλας τους (κατά το τηλεοπτικό «τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;») είναι η μόνη πραγματική τους αγωνία.
Ο τόπος; Ποιος τόπος; Εάν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η σανδαλοφόρα παρέα του είχαν πραγματική έγνοια για τον λαό και τον τόπο θα είχαν ήδη συντάξει και καταθέσει στον ελληνικό λαό την εναλλακτική πρότασή τους. Θα μας είχαν εξηγήσει τι αντιπροτείνουν στο τρίτο μνημόνιο.
Ακούσατε ποτέ κάποια πρόταση από τα χείλη τους; Είδατε κάποιο πρόγραμμα δημοσιευμένο που να μας λέει τι θέλουν και πώς θα το κάνουν; Όχι φυσικά.
Βγαίνουν στα κανάλια και παριστάνουν τους Αριστερούς, που δεν ψηφίζουν μνημόνια, αλλά μέχρι εκεί.
Στα επίμονα ερωτήματα των δημοσιογράφων ποια είναι η «εναλλακτική» τους, ποτέ δεν απαντούν και πάντα πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα αραδιάζοντας ασυναρτησίες όπως «η δραχμή δεν είναι ταμπού».
«Ναι ρε, το ξέρουμε ότι δεν είναι ταμπού! Το πώς θα το κάνεις μπορείς να μας το πεις;». Απάντηση: «Και όπως σας είπα προηγουμένως, η δραχμή δεν είναι ταμπού», βελόνα κολλημένη… Ο Λεουτσάκος σε αυτά, χαρακτηριστικό παράδειγμα ασυναρτησίας.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η εναλλακτική είναι η ακόλουθη. Η χώρα να αρχίσει να παράγει ξανά. Να αναγεννηθεί η πρωτογενής παραγωγή. Να ενισχυθούν όλοι εκείνοι οι νέοι επιχειρηματίες που μέσα στην κρίση απέδειξαν ότι μπορούν κάτι να κάνουν και το κράτος τους αγνοεί επιδεικτικά. Να ανθήσει ξανά η γεωργική παραγωγή και μάλιστα με προϊόντα υψηλής ποιότητας.
Να δούμε κι έναν άλλο τουρισμό που θα έχει να κάνει με υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πολιτισμού. Άπειρα πράγματα μπορούν να γίνουν για να βγάλουμε λεφτά.
Ακούσατε ποτέ την Πλατφόρμα να σας μιλά για τέτοια σχέδια; Όχι. Και βεβαίως δεν αρκεί κάποιος απλά να μιλήσει, ωραία τα «όνειρα», πρέπει να εξηγήσει και πώς θα τα υλοποιήσει.
Διότι όλα αυτά δεν θα γίνουν ως δια μαγείας την επόμενη στιγμή, αλλά μετά από σκληρή και μεθοδική δουλειά. Με άλλα λόγια, ο τόπος χρειάζεται όραμα και σχέδιο.
Αλλά η Πλατφόρμα δεν μπορεί να σας μιλήσει για τέτοια διότι αυτά ανήκουν στη σφαίρα των δημιουργικών δυνάμεων του έθνους, με τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση οι «επαγγελματίες επαναστάτες» με το σανδάλι.
Δείξτε μας ένα στέλεχος της Πλατφόρμας που να έχει πετύχει κάτι στη ζωή του. Όχι «επαναστατικές περγαμηνές» στις διαδηλώσεις, όχι τέτοια.
Να έχει δημιουργήσει μια επιχείρηση και να έχει πετύχει! Να είχε μια καινοτόμα ιδέα και να προχώρησε. Να ξεχώρισε κάπου ως επαγγελματίας, όχι ως αμπελοφιλόσοφος της Αριστεράς, ως άνθρωπος του μόχθου και της εργασίας. Υπάρχει κάποιος;
Ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης σπούδασε μαθηματικός δίχως να έχει όμως πάρει ποτέ το πτυχίο του, όπως γράφει και η Wikipedia. Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει τίποτα.
Μπορεί να μας πει όμως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τι ακριβώς έχει κάνει στη ζωή του; Διότι όσο κι αν αναζητήσαμε στο διαδίκτυο το βιογραφικό του δεν βρήκαμε τίποτα. Ένα περίεργο πράγμα.
Και όμως, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει να μας πει τίποτα για τη ζωή του, πέρα ότι συμμετείχε στην Κατάληψη της Νομικής το 1973 και στη συνέχεια με… αερογέφυρα τον βρίσκουμε στη Βουλή το 2000, αυτός ο άνθρωπος θέλει να σώσει την Ελλάδα από τον Τσίπρα και τα μνημόνια. Με ποια προσόντα; Με ουρλιαχτά!
Περιφέρονται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η παρέα του και διασπείρουν πολιτικές δεισιδαιμονίες.
Με τους παραλογισμούς τους βρίσκουν συμμάχους στους πιο αγανακτισμένους, στους πιο εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, υποσχόμενοι αέρα κοπανιστό.
Ξέρουν όμως σε ποιο κοινό απευθύνονται. Στο κοινό που δεν έμαθε ποτέ να απαιτεί λογικές εξηγήσεις.
Σαν τους άλλους, που προστρέχουν στις εκκλησίες προσμένοντας κάποιο θαύμα, κάποια μεταφυσική σωτηρία, έτσι και οι Πλατφόρμες, περισσότερο ως ιεροκήρυκες παρά ως Αριστεροί, περιφέρονται και τάσσουν τα πάντα, επίγειους παραδείσους και απελευθερωτικούς αγώνες, δίχως να κομίζουν κανένα σχέδιο, καμία εξήγηση πώς θα τα πετύχουν όλα αυτά.
Ο Λαφαζάνης και η παρέα του δεν είναι Αριστερά, είναι πρωτοχριστιανοί φονταμενταλιστές, που τάζουν τα πάντα στους ανθρώπους αρκεί να τους ακολουθήσουν σε «άγνωστους δρόμους και μονοπάτια», όπου η εξαθλίωση είναι αρετή και το μαρτύριο ασφαλής οδός προς τον Παράδεισο. Παλαβομάρες δηλαδή και κατάντια!
Αυτοί λοιπόν οι θρησκευτές του πολιτικού παραλογισμού, οι άνθρωποι δίχως σχέδιο, δίχως πρόγραμμα, δίχως όραμα για την Ελλάδα, δίχως καμία εναλλακτική αντιπρόταση στο μνημόνιο, θα σύρουν τη χώρα στις εκλογές.
Εκλογές που από ό,τι ακούγεται θα γίνουν στις 25 Οκτωβρίου.
Οι Πλατφόρμες θα φτιάξουν δικό τους κόμμα και θα αλιεύσουν από την ίδια δεξαμενή που ψαρεύει και η Χρυσή Αυγή. Και να εξηγήσουμε τι εννοούμε.
Από τη δεξαμενή των παρανοϊκών ρωσόφιλων, που περιμένουν το «ξανθό γένος» να τους ελευθερώσει εδώ και 5 αιώνες (και θα περιμένουν κι άλλους 25), από τη δεξαμενή του άκριτου όχλου που προσμένει σε μεταφυσικές σωτηρίες, από τη δεξαμενή της οργής και του μίσους. Και μην τη θεωρείτε μικρή αυτή τη δεξαμενή. Δυστυχώς είναι μεγάλη.
Ο Αλέξης Τσίπρας τι θα κάνει; Θα διεκδικήσει την ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης. Όπως φάνηκε ούτε το «μιας χρήσεως» Ποτάμι, ούτε το ερειπωμένο ΠΑΣΟΚ μετά το «πυρηνικό ολοκαύτωμα» που υπέστη, μπορούν να εκφράσουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Η Φώφη συσπειρώνει αλλά δεν τραβάει…
Την ίδια ώρα και η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί τον χώρο του Κέντρου. Ο Μεϊμαράκης το είπε ευθέως: «Είμαστε το κόμμα του μεταρρυθμιστικού και κοινωνικού Κέντρου» και σε αυτό τον σχεδιασμό κεντρικό ρόλο φαίνεται ότι παίζει ο Βασίλης Οικονόμου. Η Νέα Δημοκρατία, με τη Χρυσή Αυγή στα δεξιά της, αισθάνεται ότι πλέον μπορεί να κάνει μια «υπέρβαση» και να διεκδικήσει να γίνει η δημοκρατική παράταξη.
Αυτή τη δημοκρατική παράταξη όλοι τη διεκδικούν, από τότε που την άφησε ορφανή το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ.
Γιατί ο λαός της δημοκρατικής παράταξης είναι παραδοσιακά οι δυναμικές αστικές δυνάμεις, οι άνθρωποι που μέσα από την αμφισβήτηση, την προσπάθεια, τη δημιουργία και την εργασία πάνε μπροστά τον τόπο, οι ίδιοι που έχουν και πατρίδα και όραμα.
Ο έξυπνος πολιτικός ηγέτης με αυτούς κοιτά να συμμαχήσει. Τους «μικρομεσαίους» που έλεγε και ο Ανδρέας, που όμως κοιτάνε ψηλά, που δεν έχουν αποδεχτεί τη μοίρα ή την τάξη τους. Αυτούς που θέλουν να γίνουν καλύτεροι.
Και αυτοί οι μικρομεσαίοι είναι που έκαναν και όλες τις πετυχημένες επαναστάσεις, όπως η Γαλλική.
Οι άλλοι, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους, δεν είναι ικανοί για τίποτα, παρά μόνο για τυφλή βία εάν κάποιος τους ξαμολύσει.
Και όποιος αμφισβητεί το τελευταίο, ας μας πει που είναι οι άνεργοι, σε ποιες πορείες και ποιους αγώνες. Πουθενά. Όχι γιατί φταίνε οι άνθρωποι, αλλά γιατί έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, θα κοιτάξει να συμμαχήσει με τους πολλούς της δημοκρατικής παράταξης.
Αυτό το ήθελε καιρό, από το 2011, δεν είναι τωρινό.
Αλλά δεν ήξερε πώς να το κάνει και έτσι διέπραξε το μοιραίο λάθος να εκλεγεί κυβέρνηση «αγκαζέ» με τους Πλατφόρμες.
Αντί να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, που διέγραψε τους «τρελούς» πριν πάρει την εξουσία, ο Αλέξης πήρε την εξουσία με τους «τρελούς» και τώρα είναι εγκλωβισμένος.
Και εάν και ο ίδιος δεν έχει καμία πραγματική διάθεση για εκλογές, είναι αναγκασμένος να πάει στις κάλπες, για να αναδειχτεί από αυτές ισχυρός πρωθυπουργός με μπετόν αρμέ κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Λαφαζάνης ήδη έχει αρχίσει να γυρνάει την Ελλάδα και να στρατολογεί για το νέο κόμμα του. Ο Αλέξης έχει να ολοκληρώσει μια συμφωνία μέχρι τις 20 Αυγούστου.
Αυτό που ξέρουμε, και το ξέρουμε σίγουρα, είναι ότι μετά τις 20 Αυγούστου αρχίζει η αντεπίθεση του Αλέξη. Θα έχει, βεβαίως, μόλις δύο μήνες για να συσπειρώσει τα δημοκρατικά «στρατεύματα» γύρω του.
Εάν κρίνουμε από το πώς σπαταλάνε τον χρόνο οι ΣΥΡΙΖΑίοι, μάλλον είναι αδύνατον να τα καταφέρει. Εκτός εάν -επιτέλους- καλέσει κοντά του (ξέρει αυτός ποιους) να δώσουν μαζί τον αγώνα όπως κάποτε.
Εάν ο Αλέξης καλέσει τις «εφεδρείες» του 90-91 να σταθούν κοντά του τότε θα τους σαρώσει όλους. Αυτό για κλείσιμο, και το ρεπορτάζ συνεχίζεται…
