Η οικονομική κρίση ωθεί τις επιχειρήσεις να δίνουν έμφαση απλά και μόνο στην μείωση των εξόδων τους και στην καθημερινή επιβίωσή τους, παραμελώντας άλλες παραμέτρους εξόχως σημαντικές για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά τους.
Έτσι παραβλέπουν ή αμελούν παράγοντες όπως το εργασιακό περιβάλλον, η προσωπική ποιότητα των στελεχών τους και η βελτίωσή της, οι εργασιακές συνθήκες και άλλους που άπτονται του ανθρώπινου δυναμικού, αγνοώντας ότι αυτή η πολιτική της έλλειψης αφοσίωσης και επένδυσης των στελεχών τους, μπορεί να τις οδηγήσει μακροπρόθεσμα στην καταστροφή.
Ας στοχεύσουμε λοιπόν την προσοχή μας στο υπάρχον και στο μελλοντικό έμψυχο υλικό των επιχειρήσεών μας. Να δημιουργήσουμε στελέχη, εργαζόμενους, υφισταμένους, που θα γνωρίζουν ως άτομα όσο και ως ομάδα ότι απολαμβάνουν τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας. Να προκαλέσουμε μέθεξη στη γνώση. Να παροτρύνουμε τους υφισταμένους μας να αναπτύσσουν την ευγενή άμιλλα και όχι τον ανταγωνισμό ή την αντιπαράθεση, που θα προβάλλουν την κοινωνική ηθική και θα συνεργάζονται αποτελεσματικά. Να τους εξασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία και την αφοσίωση.
Ας μην λησμονούμε ότι οι επιχειρήσεις που είναι γνωστές σήμερα, στήθηκαν και διέπρεψαν χάρη στην επιχειρηματική ευφυΐα. Την ευφυΐα αυτή, αποτελούν οι δεξιότητες και ιδιαίτερες ικανότητες των εργαζομένων τους, που αναπτύσσονται, καλλιεργούνται και εκλεπτύνονται μέσα σε αυτές. Έτσι, το σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον θέτει στις επιχειρήσεις μία σημαντική πρόκληση: να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες των ανθρώπων τους προκειμένου να επιτύχουν. Αυτό βέβαια επιβάλει την υιοθέτηση δομών εργασίας και εργασιακού περιβάλλοντος, που απελευθερώνει τις δυνατότητες των εργαζομένων. Προκειμένου οι επιχειρήσεις να το επιτύχουν αυτό, θα πρέπει η προσέγγισή τους να είναι εξατομικευμένη, όχι τόσο σε οικονομικό αλλά σε ανθρώπινο επίπεδο.
Οι χαράσσοντες την επιχειρηματική στρατηγική λοιπόν, απαιτείται να επαναπροσδιορίσουν τις πρακτικές του ανθρώπινου δυναμικού τους, με γνώμονα όχι απλώς τη μείωση του κόστους, αλλά την αύξηση της παραγωγικότητας. Η αναζήτηση και προσέλκυση ταλέντων (υπό την έννοια των δεξιοτήτων και όχι της ευφυΐας), οφείλει να είναι προτεραιότητα, όχι μόνο για να αντεπεξέλθουν στην κρίση αλλά και γιατί όταν η οικονομία σταθεροποιηθεί, το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα θα είναι ισχυρότερο και η επένδυσή τους αυτή θα αποδώσει. Διαφορετικά όταν η κρίση περάσει, οι επιχειρήσεις τους θα είναι εγκλωβισμένες στις τελευταίες θέσεις του κλάδου τους, ανήμπορες να ανακάμψουν.
Ας μην λησμονούμε ότι οι επιχειρήσεις που επενδύουν στο ανθρώπινο προσωπικό σε περιόδους οικονομικών δυσκολιών, επενδύουν στην ανάπτυξη πρωτοποριακών ιδεών και καινοτομιών. Αυτές είναι που θα βγουν νικήτριες στην περίοδο της κρίσης, καθώς αυτό που τις οδηγεί στην κερδοφορία και στην επιτυχία, δεν είναι τα χρηματικά διαθέσιμα αλλά τα στελέχη τους. Αυτοί αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημά τους και όχι το κεφάλαιο.
