ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ….
Της Νατάσας Κότσαρη –Δικηγόρου Αθηνών
Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα στη πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου αναφορικά με την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τις πολιτικές παρεμβάσεις την άμεση υπόγεια διασύνδεση των δύο διακριτών, ανεξάρτητων εξουσιών.
Ας είμαστε ειλικρινείς, τέλειο δικαιακο σύστημα ποτέ δεν υπήρξε, ποτέ δεν θα υπάρξει. Μονάχα βελτιώσεις εκδημοκρατισμού επιδέχεται. Το ζωντανό και κοντινό παράδειγμα του πραξικοπήματος στην Τουρκία, της στημένης αυτής μοχλευσης από πλευράς του Ερντογάν για να “καθαρίσει” δικαστικούς, στρατιωτικούς και να ελέγξει πλήρως την κατάσταση μεταβάλλοντας ουσιαστικά σιωπηρά το πολίτευμα φέρνει στο μυαλό κάποιες άλλες προγενέστερες εποχές και το πώς λειτουργούσε τότε το σύστημα απόδοσης δικαίου κυρίως σε μοναρχίες, σε απολυταρχικά καθεστώτα όπου βρίσκονταν όλοι υπό την αρχή του ενός ή των λίγων.
Στη μοναρχία ο Βασιλεύς εθεωρείτο ο εκπρόσωπος του Θεού στη γη, κυβερνούσε κατά το δοκούν, είχε απεριόριστες εξουσίες.
Έπρεπε όμως να ορίσει κανόνες για την καθημερινή επαγγελματική ζωή των υπηκόων του έτσι ώστε να τους ελέγχει αλλά και να τους δίνει ένα αίσθημα δικαίου. Έτσι, σε κάθε βασίλειο θεσπίστηκαν νόμοι, ανάλογα βεβαίως με την ιδεολογία την αντίληψη και τη θρησκεία του εκάστοτε νομοθέτη. Δικαστές ορίζονταν απευθείας από το βασιλιά και υπόκειντο στις εντολές του, ασχέτως εάν από εκείνα τα χρόνια αιωρείτο η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού των εξουσιών και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Βεβαίως ο Βασιλεύς και οι πέριξ αυτού ήταν περισσότερο από ελεύθεροι να παραβιάζουν οποιοδήποτε νομο επιθυμούσαν όποτε το επιθυμούσαν χωρίς οποιαδήποτε κύρωση. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα καταδυνάστευαν τους εκτως του κύκλου τους.
Κάτι παρόμοιο με αρκετές επικοινωνιακές προφανώς και ουσιαστικές βελτιώσεις παρατηρείται και σήμερα. Μονάχα που στις μέρες μας τη θέση του Βασιλιά και των αυλικών του έχει πάρει μια πολύ πιο ευρεία, πιο σκληρή και πολύ πιο αβέβαιη και αναποφάσιστη κάστα ανθρώπων. Η Κοινή Γνώμη. Καθημερινά μπορούμε να μαντεψουμε την έκβαση το αποτέλεσμα μιας δίκης, ανάλογα με το πως αισχρά θα μεταφερθεί στα τηλεπαραθυρα και στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Οι Δικαστές γίνονται δέκτες μιας πολύ πιο σοβαρής μορφής πίεσης από ότι τα παλαιά χρόνια. Διαπομπεύονται, εκβιάζονται, από κρίνοντες καταντούν υπόλογοι ενός απαίδευτου πλήθους στο δικαστήριο των ειδήσεων των 8.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τεκμηρίωσης αποτελεί ότι σε όλες τις μεγάλες και πολύκροτες δίκες, μεγαλύτερη είναι η έγνοια του επιφανούς κατηγορουμένου να επηρεάσει την κοινη γνώση δια μέσου συνεντεύξεων τύπου παρά με την παρουσία του στο δωμάτιο του ανακριτή.
Ποτέ αυτός που κρίνει δεν πρέπει να διορίζεται από εκπροσώπους του όχλου. Πρέπει να είναι ισόβια η θέση και η θητεία του.
Ειδάλλως η αρένα ολοένα και μεγαλώνει.
