Έφτασε η ώρα να λάμψει η αλήθεια
Του Γιώργου Θεοχάρη
Η χθεσινή αθωωτική απόφαση για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, για όσους γνώριζαν, έστω και ελάχιστα, τα πράγματα, δεν ήταν καθόλου έκπληξη.
Το όλο κατασκεύσμα του δήθεν «σκανδάλου» καταρρέει, με πιθανό μόνο τίμημα για την Μονή την απώλεια μιας λίμνης, η οποία ποτέ δεν ήταν δημόσια και η οποία πράγματι ανήκε στην Μονή, ώστε κάπως να «εξισορροπηθούν» τα πράγματα μεταξύ Δημοσίου και Μονής, χωρίς να εφαρμοστούν πραγματικά ποτέ οι κανόνες δικαίου. Κάτι που φυσικά δεν το ευχόμαστε.
Ό,τι όμως και να συμβεί στο τέλος, δεν θα αλλάξει καθόλου την πραγματικότητα της ανυπαρξίας οποιουδήποτε σκανδάλου και της κατασκευής του από ορισμένους κύκλους που τα συμφέροντά τους συνέπεσαν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Είναι όμως ο καιρός να πούμε ορισμένες απλές αλήθειες για την μοναστηριακή περιουσία και για το Βατοπέδι και να αναφερθούμε σε 3 μύθους, που ευρύτατα κυκλοφόρησαν αυτά τα χρόνια:
1ος μύθος: είναι δυνατόν Μονές να κατέχουν με χρυσόβουλα λίμνες και άλλες τεράστιες εκτάσεις;
Όταν γίνεται ένα δικαστήριο, πρέπει να αποδείξεις πώς απέκτησες την περιουσία που αμφισβητείται.
Εάν την έχεις αποκτήσει με χρυσόβουλο, πρέπει να δείξεις το χρυσόβουλο. Εάν την απέκτησες με τουρκικό έγγραφο, πρέπει να δείξεις αυτό.
Το Δημόσιο υποστηρίζει ότι δήθεν το χρυσόβουλο παραχώρησε στην Μονή όχι την ίδια την λίμνη, αλλά την εκμετάλλευσή της. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια και με την πρακτική των χρυσοβούλων.
2ος μύθος: είναι δυνατόν οι Μονές να επικαλούνται φιρμάνια και άλλα έγγραφα των Τούρκων κατακτητών για την περιουσία τους;
Κατ’ αρχήν οι τίτλοι της Μονής Βατοπεδίου για την λίμνη είναι σχεδόν όλοι «χριστιανικοί» (βυζαντινοί και πατριαρχικοί) και όχι τουρκικοί.
Στην Βόρεια Ελλάδα, που το μεγαλύτερο μέρος της απελευθερώθηκε μετά το 1912, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ιδιωτικής περιουσίας στηρίζεται σε τουρκικούς τίτλους ιδιοκτησίας, που έχουν επάνω τους το μονόγραμμα του «επάρατου» Σουλτάνου.
Για ποιο λόγο: γιατί απλούστατα ο ιδιώτης που κληρονομεί ένα ακίνητο άτυπα (χωρίς διαθήκες, συμβόλαια κ.λπ.) από τον πατέρα του, όταν θα πρέπει να αποδείξει πώς το κατέχει, αναγκαστικά θα προσκομίσει αυτόν τον τουρκικό τίτλο που αποδεικνύει πώς το απέκτησαν οι πρόγονοί του.
Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτών έχουν δικαίωμα να επικαλεστούν τους τουρκικούς τίτλους με το σουλτανικό μονόγραμμα, και οι Μονές όχι;
[irp posts=”119017″ name=”Βατοπαίδι: Βίντεο- Δείτε πως υποδέχτηκαν την αθώωση”]
3ος μύθος: οι χριστιανοί δώριζαν στις Μονές την περιουσία τους για να μην τους την πάρουν οι Τούρκοι. Άρα αυτή ανήκει στον λαό και στον λαό πρέπει να επιστρέψει.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν και κάποιες τέτοιες περιπτώσεις. Αυτές όμως δεν είναι ικανές να καλύψουν ούτε το 10% της μοναστηριακής περιουσίας. Για έναν απλούστατο λόγο: στους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας, έπαυσαν να υπάρχουν αρκετοί πλούσιοι χριστιανοί γαιοκτήμονες. Η περιουσία που κατείχαν οι χριστιανοί ήταν πολύ μικρή για να αυξήσει σημαντικά την μοναστηριακή περιουσία.
Η μοναστηριακή περιουσία δημιουργήθηκε κυρίως επί Βυζαντίου και στο μεγαλύτερο μέρος της διατηρήθηκε επί τουρκοκρατίας.
Ο σημαντικότερος τρόπος αύξησής της επί τουρκοκρατίας, ήταν με αγορές από τις ίδιες τις Μονές, κυρίως από Οθωμανούς μεγαλογαιοκτήμονες. Συνεπώς, όχι μόνο οι Μονές δεν ωφελούνταν εις βάρος του απλού λαού, αλλά αντίθετα τον ωφελούσε σημαντικά, γιατί η περιουσία από τουρκικά χέρια περνούσε σε χριστιανικά.
