Ανδρέας Μ. Καραγιάννης
Η δικαιοσύνη τα τελευταία χρόνια βάλλεται πανταχώθεν. Οι δικαστές καλούνται να επιτελέσουν το έργο τους μέσα σε ένα περιβάλλον οξύτατης πόλωσης, διαξιφισμών, πάνελς που προσπαθούν να εκδώσουν ή να προκαταλάβουν δικαστική ετυμηγορία στην οθόνη της τηλεόρασης.
Οι πολιτικές παρεμβάσεις στο εισαγγελικό και δικαστικό έργο, αμέτρητες. Διάφοροι επιθυμούν να τρομοκρατήσουν τη δικαιοσύνη βασιζόμενοι στο ότι οι λειτουργοί της είναι και αυτοί άνθρωποι, με καθημερινότητα όπως όλοι μας και με αδυναμίες όπως κάθε άνθρωπος ως φύσιν ατελές όν.
Τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δεινή θέση που έχει περιέλθει το δικαστικό λειτούργημα φέρει το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο προβλέπει την ύπαρξη πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ως ελεγκτή-εντολέα μιας ανεξάρτητης εξουσίας όπως κανονικά θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά η Δικαιοσύνη.
Το γεγονός της εξάρτησης από την πολιτική ηγεσία εδράζεται στο ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης δύναται να παρέμβει στα μισθολογικά των δικαστικών, στο πού θα πάρουν μετάθεση, στην ιεραρχική τους εξέλιξη. Παρεμβαίνει ουσιαστικά σε μία δέσμη θεμάτων διοικητικού φαινομενικά χαρακτήρα, καθοριστικού όμως για τη ζωή των δικαστικών.
Με αυτές τις μεθόδους έχει την ικανότητα η πολιτική ηγεσία να παρεμβαίνει στο έργο της δικαιοσύνης ασκόντας πιέσεις στα όργανά της με αποτέλεσμα την συχνή θεσμική εκτροπή.
Για να μπει τέλος σε όλο αυτό, απαιτείται γενναία νομοθετική παρέμβαση-ρύθμιση στο Σύνταγμα που να διαχωρίζει επιτέλους τις κόκκινες γραμμές κάθε εξουσίας.
Ειδάλλως καθημερινά η δικαιοσύνη και η δημοκρατία θα καταστρατηγούνται και θα αμαυρώνονται.
