Του Μάνου Χατζηγιάννη
Μπορεί κάποιοι στην κυβέρνηση να θεωρούν πως οι παράνομα εισελθόντες μετανάστες στη χώρα μας απλώς λιάζονται στην Ομόνοια, αλλά η αλήθεια τους διαψεύδει. Οι άνθρωποι αυτοί, και άλλοι σαν αυτούς στην Ιταλία ή την Ισπανία, που άθελά τους έχουν γίνει το αντικείμενο αντιπαράθεσης Βορρά-Νότου στην Γηραία Ήπειρο, κάθε άλλο παρά λιάζονται απλούστατα γιατί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα!
Η τελευταία τραγώδια με την εκατόμβη νεκρών στη Μεσόγειο που συγκλόνισε τον πλανήτη και ξύπνησε από το λήθαργο μέχρι και τον αρμόδιο επίτροπο Αβραμόπουλο, που θα έρθει την Παρασκευή στη χώρα μας, λες και τον φωνάξαμε να κόψει καμιά κορδέλα, όπως συνήθιζε όπου κι αν ήταν υπουργός, απέδειξε πως το μεταναστευτικό αποτελεί ίσως το μέγιστο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και ηθικό ζήτημα στην Ευρώπη.
Από αυτό πηγάζουν οι περισσότερες κοινωνικές αναταραχές στην ήπειρό μας. Στην ήπειρό μας, η οποία με την ελεεινή συμφωνία ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ επέλεξε να αντιμετωπίσει το θέμα σαν την κακιά νοικοκυρά που κρύβει τη βρωμιά κάτω από το χαλί. Το ζουμί της επώδυνης αυτής και για τη χώρα μας Συμφωνίας “Δουβλίνο ΙΙ”, περιελάμβανε την επαναπροώθηση των αιτούντων άσυλο στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη. Αλοίμονο στις κυβερνη΄σεις που την υπέγραψαν!
Και το σκάνδαλο είναι πως η FRONTEX, δηλαδή η υπηρεσία που η ίδια η ΕΕ δημιούργησε για να φυλάει-υποτίθεται-τα ελληνικά σύνορα που είναι και ευρωπαϊκά είχε προειδοποιήσει από το 2009 πως το 75% των παρανόμως εισερχομένων στην ΕΕ εντοπιζόταν στην Ελλάδα! Και τότε δεν υπήρχε ακόμη ούτε πόλεμος στη Συρία, ούτε Ισλαμικό Κράτος να σφάζει!
Το έγγραφο που παρουσιάζει σήμερα το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ προέρχεται από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (τοτε) και τo επίμαχο απόσπασμα περιλαμβάνεται στο κόκκινο πλαίσιο.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα. Η ανθρωποκτόνος Ευρώπη δεν είναι ότι δεν ήξερε, απλά δεν ήθελε…. Η ανθρωποκτόνος Ευρώπη των ισχυρών έβαψε τα χέρια της με αίμα όχι μια αλλά πολλε΄ς φορές από τότε μέχρι σήμερα. Είναι υπέυθυνη για κάθε πτώμα που ξέβρασε η θάλασσα, για κάθε ορφανό, για κάθε χαροκαμμένη μάνα, για κάθε τραγωδία. Γέμισε εφιάλτες η καθημερινότητά μας και μοιάζει πράγματι σαν να ακούμε τις φωνές των αθώων νεκρών στο όνομα του κέρδους και της δύναμης των ισχυρών να αναρωτιούνται “Γιατί” και “Πόσο ακόμη”;;
