Του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη
Εννιάχρονο, ασυνόδευτο προσφυγόπουλο αποπειράθηκε να απαγχονιστεί στις 21.40 τη νύχτα της Παρασκευής, φτιάχνοντας αυτοσχέδιο βρόγχο με το μανίκι μιας μπλούζας του, κρεμώντας τον από ένα ξύλινο δοκάρι. Το αντιλήφθηκαν να αιωρείται όμως οι αστυνομικοί και κατάφεραν να το ξεκρεμάσουν, πριν συμβεί το μοιραίο. Εξετάζεται τώρα που βρίσκεται στο ‘’Σκυλίτσειο’’ το ενδεχόμενο πιθανής κακοποίησής του.
Πόση αναλγησία, απονιά, ανηθικότητα, υποκρισία στολίζει τον κόσμο μας. Ένα ασυνόδευτο παιδάκι που θα έπρεπε να παίζει στις αλάνες, να κουρνιάζει στην αγκαλιά των γονιών του, να ονειρεύεται το μέλλον με ελπίδα γίνεται αντικείμενο ικανοποίησης παθών εγκληματικών, γίνεται άθυρμα ανώμαλων ορέξεων μέσα δίνες των καταυλισμών.
Δέχεται αφόρητο πόνο. Ο πόλεμος των ισχυρών για τα συμφέροντα, του στέρησε γονείς, οικογένεια και πατρίδα. Μόνο του, αβοήθητο πεντάρφανο στους δρόμους της προσφυγιάς, και εκεί στους φρικτούς λασπότοπους όπου εκποιείται, ξεπουλιέται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ‘’βιάστηκε’’ η παιδικότητα του γκρεμίστηκε το όνειρο. Και με ένα πρωτόγνωρο θάρρος ο μικρός ήρωας τόλμησε να βάλει τέλος στην κόλαση που βίωνε.
Πολλά τα ερωτήματα. Γιατί τα ασυνόδευτα να ζουν σε χώρους με μεγάλους;
Πότε, πως και από ποιους γίνονται οι έλεγχοι; Ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί δεν θα έπρεπε σε καθημερινή βάση να επικοινωνούν με τα παιδιά;
Να σκύβουν πάνω στα προβλήματά τους, να ακούνε όλα όσα τους συμβαίνουν; Γιατί τέτοια εγκατάλειψη; Αυτό δεν είναι φιλοξενία , είναι μαστίγωμα με ανθρώπινο προσωπείο σε επίγεια-κόλαση.
Κωφεύει η Ευρώπη, ορθώνει κάγκελα, γυρίζει την πλάτη της στα προβλήματα που η ίδια με τους ισχυρούς της συμμάχους δημιούργησε.
Καθεύδει ανίκανα η Ελληνική Κυβέρνηση υπακούοντας τυφλά τις εντολές των ισχυρών.
[irp posts=”161631″ name=”Ραγδαία αύξηση στις αφίξεις προσφύγων στα νησιά”]
Χτίζει κολαστήρια εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, συνθλίβει, κονιορτοποεί την παιδικότητα, ‘’βιάζει’’ ψυχές.
Η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα, πατρίδα, ιδεολογία. Δεν είναι νόμισμα με ανταλλακτική αξία δεν είναι επάγγελμα είναι αυταπάρνηση.
Η Ιστορία όπως είπε ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος έχει να δείξει πολλούς μεγάλους άντρες. Ελάχιστους όμως μεγάλους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Εάν στο κοντινό μέλλον το μικρό προσφυγόπουλο, μεγάλο πια, με το βαρύ φορτίο του αρματωθεί πυρομαχικά και αποφασίσει να σβήσει τις φριχτές μνήμες ζητώντας εκδίκηση και αυτοπυρποληθεί σε μια μεγάλη συναυλία ή σε ένα γήπεδο ενεργοποιήσει εκρηκτικούς μηχανισμούς, είναι βέβαιο πως οι ισχυροί ΑΝΤΡΕΣ της Ευρώπης και του κόσμου θα κατευθύνουν το χέρι του και το μυαλό του.
Η αναλγησία και η απονιά μας ο ατομικισμός και η απάθειά μας θα του δίνει δύναμη.
‘’Ο σιωπών δοκεί συναινείν’’.
Η αντίσταση και οι κραυγές μας θα αποτρέψουν χειρότερα εγκλήματα. Η σιωπή δεν είναι χρυσός είναι ‘’λίβανος και σμύρνα’’.
