Και ξαφνικά έπεσε «μαύρο» στην ενημέρωση στην Ελλάδα!
Για λίγο βέβαια…
Τα κρατικά κανάλια ΔΕΝ κάλυψαν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα. Το μακράν μεγαλύτερο…
Του Θανάση Κ.
Και τα ιδιωτικά το ίδιο. Τουλάχιστον, αρχικά.
Προηγουμένως το είχαν απαξιώσει. Λίγο πολύ όλοι τους…
Αμέσως μετά το είχαν υποβαθμίσει. Όσο μπορούσαν…
Την επομένη όμως – δηλαδή σήμερα – αναγνώρισαν, θέλοντας και μη, την αλήθεια: ότι το συλλαλητήριο της Κυριακής για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη υπήρξε το μεγαλύτερο των τελευταίων δεκαετιών!
Το ερώτημα βέβαια παραμένει:
Αφού ήταν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο – κι αφού οι φωτογραφίες και τα στιγμιότυπα που όλα τα ιδιωτικά μέσα και τα διαδικτυακά sites δείχνουν πια – αποδεικνύουν πως, πράγματι, υπήρξε το μεγαλύτερο, γιατί τα τηλεοπτικά κανάλια ΔΕΝ το έδειξαν ζωντανό;
Γιατί όταν γίνεται η παραμικρή «ακτιβιστική» δράση του «Ρουβίκωνα» ή άλλων… σαλτιμπάγκων, που αφορά είκοσι άτομα το πολύ, τρέχουν και τη δείχνουν live και σταματάνε τη ροή του προγράμματος με «έκτακτα δελτία»;
Και τώρα με εκατοντάδες χιλιάδες λαού στο δρόμους – κάτω από ουρανό έτοιμο να βρέξει – δεν έδειξαν τίποτε, παρά μόνο την επομένη μέρα;
Παιδιά, είναι «ενημέρωση» αυτό;
Μήπως είναι απόδειξη ότι έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας, με ευθύνη και των ιδιωτικών καναλιών; (Για τα κρατικά δεν συζητάω – «χούντα» σκέτη!)
Κι ύστερα, όταν παραδέχθηκαν ότι υπήρξε πράγματι «πολύ μεγάλη», δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στο πόσο μεγάλη.
Η αστυνομία στην… κοσμάρα της μίλαγε για «90 χιλιάδες»!
Οι διοργανωτές μίλησαν για πάνω από 400 χιλιάδες, όταν ξεκίνησε στις 2μμ…
Ξένα δίκτυα, μεταξύ των οποίων και η Ιταλική Rai έδωσαν κοντά στο εκατομμύριο! (υπερβολή κι αυτό, βέβαια…)
Ποια είναι η αλήθεια;
Αν δει κανείς προσεκτικά τις φωτογραφίες σε όλη τη διάρκειά της, την έκταση και την πυκνότητα, πρόκειται για συγκέντρωση απολύτως συγκρίσιμη με εκείνη – τη μεγαλειώδη – του 1992. Που τότε την υπολόγιζαν μισό εκατομμύριο.
Σήμερα ο ίδιος αριθμός είναι πολύ ρεαλιστικός – και μετριοπαθής ακόμα.
Άλλωστε, το γεγονός ότι το SKAI που δεν την πριμοδότησε από πριν, και που χθες την υποβάθμιζε, σήμερα λέει πως «ξεπέρασε τις 400 χιλιάδες» (και το ίδιο λένε διάφορα φιλελεύθερα sites που επίσης δεν την πριμοδότησαν εξ αρχής) πιστοποιεί πως το μισό εκατομμύριο είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα…
[irp posts=”171272″ name=”Συλλαλητήριο Αθήνα για τη Μακεδονία την 4η Φεβρουαρίου”]
Πάντως μιλάμε για μια μεγαλειώδη λαοσύναξη απολύτως συγκρίσιμη με εκείνη του 1992 – στο ίδιο σημείο για τον ίδιο λόγο!
Και μάλιστα τότε την υποστήριζαν όλοι. Ενώ σήμερα από την αρχή δεν τη στήριξε κανείς εμφανώς. Και στο τέλος πήγαν όσοι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Και με καιρικές συνθήκες εντελώς αντίξοες.
Με αυτή την έννοια ήταν εκπληκτική: Γιατί με πολύ μικρότερη υποκίνηση, με πολύ μεγαλύτερη υπονόμευση και με πολύ χειρότερες συνθήκες, έφτασε – και ίσως ξεπέρασε – τα όρια του 1992!
Αυτή είναι η αλήθεια. Που δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα…
Και κάτι ακόμα: Αν πράγματι ήθελε η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο, το χθεσινό συλλαλητήριο της δίνει φοβερό «όπλο»:
–Εδώ ο Ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους. Δεν μπορείτε κύριοι, για να «σταθεροποιήσετε» τα Βαλκάνια να… αποσταθεροποιειτε το μεγαλύτερο και σταθερότερο κράτος των Βαλκανίων – την Ελλάδα!
Αν θέλετε να μιλάμε για Ρεαλισμό, αυτό είναι ρεαλισμός: Τι σταθεροποιεί και τι όχι μια περιοχή. Τι εμπεδώνει ισορροπίες και τι πυροδοτεί εκρήξεις. Τι δημιουργεί ευνοϊκότερους συσχετισμούς και τι όχι.
Ε λοιπόν ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων αποσταθεροποιεί την περιοχή.
Η οργή των Ελλήνων – του μόνου λαού της περιοχής που δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά των γειτόνων του – είναι επιχείρημα υπέρ της Ελληνικής κυβέρνησης για να αποκρούσει πιέσεις. Αν θέλει να τις αποκρούσει, βέβαια…
Αλλά αυτή εδώ η κυβέρνηση μάλλον δεν θέλει…
Όλα αυτά τα ρεαλιστικά επιχειρήματα πάνε στο βρόντο, από μια κυβέρνηση (κι από κοντά από μια ξοφλημένη «αριστερόστοφη ελίτ») που υποβαθμίζει το συλλαλητήριο – αντί να το χρησιμοποιήσει υπέρ της.
Και το υποβαθμίζει πολύ πιο κάτω απ’ ό,τι το δίνουν ξένα ειδησιογραφικά δίκτυα (πλήν των γερμανικών, βεβαίως). Τέτοια ξευτίλα….
Αφήστε λοιπόν, την κουβέντα περί «ρεαλισμού».
Μόνο «ρεαλιστές» δεν είναι οι άνθρωποι…
Και τώρα μερικές αράδες περί συλλαλητηρίων.
Όλοι εσείς που τα αποκηρύσσετε, για σκεφτείτε:
Κάθε μεγάλο σημείο καμπής στην Ιστορία του σύγχρονοτ κόσμου σημαδεύτηκε με συλλαλητήρια.
* Στις 3 Σεπτέμβρη του 1943 (παλαιό ημερολόγιο) Συλλαλητήριο ζήτησε Σύνταγμα στην Ελλάδα της Βαυαροκρατίας.
* Το κίνημα του 1909, στις 14 Σεπτεμβρίου (πάλι με το παλαιό ημερολόγιο) ξεκίνησε κι αυτό με ειρηνικό Συλλαλητήριο…
* Το 1943 έγιναν δύο συλαλλητήρια κατά της Πολιτικής Επιστράτευσης Ελλήνων πολιτών από τις γερμανικές αρχές Κατοχής: Ένα αυθόρμητο στις 24 Φεβρουαρίου κι ένα πολύ πιο οργανωμένο εννιά μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου. Στο δεύτερο κατέβηκε μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος τότε Δαμασκηνός!
Το δεύτερο πνίγηκε στο αίμα! Αλλά η Πολιτική Επιστράτευση ματαιώθηκε… Η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική κατεχόμενη χώρα από τον Άξονα, που ματαιώθηκε η Πολιτική Επιστράτευση από τέτοιας κλίμακας κινητοποίηση – ξέσπασμα του λαού της. Που τότε πέθαινε καθημερινά από την πείνα…
* Το 1956 έγινε συλλαλητήριο για το Κυπριακό με σύνθημα Κύπρος-Ένωση. Κατά της εκτέλεσης των Καραολή και Δημητρίου, που παρ’ όλα αυτά απαγχονίστηκαν την επόμενη μέρα στην Κύπρο από τους Βρετανούς…
Κι αυτό βάφτηκε με αίμα: τρείς διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός έχασαν τη ζωή τους τότε. Και 256 τραυματίστηκαν κατά τις εφημερίδες της εποχής. Αλλά ουδείς διανοείται σήμερα να κατηγορήσει εκείνο το συλλαλητήριο…
* Την 23η Ιουλίου του 1974 και τις επόμενες μέρες, ο ελληνικός λαός είχε βγει στους δρόμους, και απαιτούσε όχι μόνο να πέσει η χούντα αλλά και να παραπεμφθεί και να δικαστεί. Πράγμα που έγινε τελικά. Η πιο σταθερή δημοκρατική περίοδος της Ελλάδας άρχιζε τότε με την πίεση του λαού στους δρόμους. Αυτή η πίεση όπλισε το χέρι του Κωνσταντίνου Καραμανλή να τελειώσει τη χούντα μια και καλή. Η πίεση του λαού τον προφύλαξε και ενίσχυσε τη θέση του να ξερριζώσει για τα καλά τη χούντα – που ήταν, τότε ακόμα, «παντοδύναμη» μέσα στη χώρα.
Αλλά και εκτός Ελλάδας:
–Το 1956 Συλλαλητήρια δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτηρίας κλόνισαν το Κομμουνιστικό καθεστώς στην Ουγγαρία.
— Και το 1980 στην Πολωνία συλλαλητήρια υπό την αιγίδα του Συνδικάτου «Αλληλεγγύη» και της Καθολικής Εκκλησίας κλόνισαν το κομμουνιστικό καθεστώς στην Πολωνία.
— Και το Μάϊο του 1968, όταν ξέσπασε η εξέγερση των αριστεριστών φοιτητών στο Παρίσι (το επίσημο ΚΚ Γαλλίας απείχε τότε), η Γκωλική παράταξη οργάνωσε μεγάλο αντισυλλαλητήριο, πολλαπλάσιο σε όγκο. Έτσι το τελείωσε κι ακολούθησαν εκλογές, όπου νίκησε ξανά η γκωλική δεξιά…
–Το ίδιο έγινε κι ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1969: οι αριστεριστές φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους σε Ιταλία και Γερμανία. Και στη συνέχεια οι Χριστιανοδημοκράδες κατέβηκαν κι αυτοί με πολλαπλάσιο πλήθος και σταμάτησαν τις αριστερίστικες φοιτητικές ταραχές.
–Και ο πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στις ΗΠΑ ξεκίνησε στις 12 Απριλίου του 1963 μιαν Ειρηνική «πορεία στην Ουάσιγκτων» για τα ανθρώπινα δικαιώματα και κατά των φυλετικών διακρίσεων. Τότε είναι που εκφώνησε ένα από τους κορυφαίους ρητορικούς λόγους όλων των εποχών: το περιβόητο I have α dream!
Ένα χρόνο αργότερα παίρνει το Νόμπελ Ειρήνης! Και την επόμενη χρονιά κάνει άλλη μια μεγάλη ειρηνική διαμαρτυρία στην καρδιά του αμερικανικού ρατσισμού, στην πόλη Σέλμα της Αλαμπάμα, πλαισιωμενος από άλλους κληρικούς, μεταξύ των οποιων και ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος…
–Και στη Βενεζουέλα, εδώ και μερικά χρόνια, ο λαός της χώρας βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την εκδίωξη του αριστερού δικτάτορα Τσάβες.
Κι αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα…
Τα συλλαλητήρια είναι κομμάτι της Ιστορίας – της παγκόσμιας και της Ελληνικής. Της πρόσφατης και της παλαιότερης.
Δεν μπορεί να τα «ξορκίζει» κανείς.
Δεν μπορεί να τα σνομπάρουν κάποιοι… «φλούφληδες» της πολιτικής ελίτ.
Δεν είναι «μονοπώλιο» της Αριστεράς!
Σε κάποια συμμετείχε και η Αριστερά.
Κάποια άλλα έγιναν με αποχή της Αριστεράς.
Πολλά έγιναν και εναντίον της Αριστεράς!
Σε πολλά πρωτοστάτησε ο κλήρος – Ορθόδοξος, Καθολικός ή Προτεσταντικός…
–Θα καταγγείλουμε τώρα και τους Καθολικούς που εξεγέρθηκαν κατά των Πολωνών Κομμουνιστών το 1980;
΄–Η του Βαπτιστές κληρικούς που πρωτοστάτησαν στο πιο μαζικό κίνημα για τα ανρθώπινα δικαιώματα στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στις ΗΠΑ;
–Ή την Ορθόδοξη Εκκλησία που πρωτοστάτησε ή συμμετείχε σε όλους τους εθνικούς αγώνες, παλαιότερους και πρόσφατους;
Έχουμε τρελαθεί εντελώς;
Μη ξεχνάτε – ιδιαίτερα οι Αριστεροί – πως ως το 1941 ο Στάλιν στην ΕΣΣΔ είχε θέση εκτός νόμου την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι κληρικοί της οποίας είτε εκτελέστηκαν είτε φυλακίστηκαν είτε βρέθηκαν στα περιβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα «γκούλαγκ»…
Αλλά όταν επιτέθηκε ο Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, τον Ιούνιο του 1941, ο Στάλιν έφερε άρον-άρον πίσω από τις εξορίες (ή από τις φυλακές) τους ιερείς και τους επισκόπους, τους έντυσε με τα χρυσοπήκιλτα άμφιά τους, άνοιξε τις εκκλησίες κι έστειλε τον κόσμο να λειτουργηθεί και να πάρει κουράγιο.
Μπορεί ο ίδιος να ήταν ένας αιματοβαμμένος τύραννος, αλλά ήξερε πως την ώρα του υπέρτατου αγώνα εθνικής επιβίωσης, καμιά κομματική ιδεολογία δεν μπορούσε να εμψυχώσει το λαό όσο το… «τη υπερμάχω»!
Αφήστε τις ανοησίες λοιπόν…
Ο Ελληνικός λαός δοκιμάζεται. Και απ’ όλες τις ταλαιπωρίες του το μόνο που τον ξεσήκωσε στους δρόμους ήταν – ξανά – το Μακεδονικό!
Για δεύτερη φορά μέσα σε 26 χρόνια!
Το μόνο!
Τι δεν καταλαβαίνετε πια, αριστεροί και φιλελέδες, τρομάρα σας;
Είναι μέσα στην παράδοση των αστικών κομμάτων να κατεβάζουν τον κόσμο – όχι για «ψύλλου πήδημα», όπως οι Αριστεροί, όχι για συμπαράσταση σε ξένες μακρυνές υποθέσεις, αλλά – για τα μεγάλα και τα σημαντικά:
Όταν Πατρίδα και Δημοκρατία κινδυνεύουν άμεσα.
Μαζί και με την Εκκλησία.
Αυτό είναι αστική παράδοση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Κι ακόμα, μόνο για τέτοια αληθινά κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους.
Δεν μπορεί να μας λένε σήμερα, ότι τάχα «μόνον η Αριστερά δικαιούται» να κάνει μαζικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια…
Γιατί όλοι αυτοί που ξυνιζουν τα μουτράκια τους με το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ όταν η Αριστερά κατέβαζε τους κομματικούς της «λόχους», να κάνει «επαναστατική γυμναστική» για κάθε μακρυνό «κίνημα», για κάθε δίκαιο ή άδικο εξωτικό «αίτημα», στα πέρατα της γής.
Και το μόνο που τους «πειράζει» είναι ενωτικά πατριωτικά συλλαλητήρια για όσα ο Ελληνικός λαός πάσχει και πονάει και αγωνιά.
Δεν μπορεί μόνο τώρα να θυμούνται πως τέτοια πράγματα «δεν έχουν κανένα σκοπό» και «δεν επιτυγχάνουν τίποτε».
Έχουν σκοπό: Την έκφραση του λαϊκού φρονηματος.
Έχουν σκοπό: Την έκραση της λαϊκής ψυχής, και της πατριωτικής αγωνίας.
Τα άλλα – οι διαδηλώσεις «συμπαράστασης» για όλους τους «κατατρεγμένους» της γής, μερικούς από τους οποίους δεν ξέρουν ούτε στον παγκόσμιο χάρτη να τους βρούν – τι ρόλο έχουν; Τι σκοπό εξυπηρετούν; Και γιατί δεν τα αποδοκίμασε ποτέ κανείς τους;
Εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες ακτιβιστές που κατεβαίνουν κάθε μέρα… «τρείς κι ο κούκος»! Είμαστε πολίτες. Σε μια δημοκρατία…
Δεν γουστάρουμε να φωνάζουμε σε κομματικές παράτες.
Αλλά όταν τα μεγάλα και τα σπουδαία – αυτά που νιώθουμε, αυτά που φωνάζει η ψυχή μας και υπαγορεύει η συνείδησή μας – κινδυνεύουν ή θίγονται, θα κατεβαίνουμε κατά μιλιούνια!
Βέβαια η σύγκριση με τις κομματικές παρελάσεις είναι συντριπτική.
Τι να κάνουμε;
Βέβαια, το μήνυμά μας δεν μπαίνει σε κομματικά καλούπια.
Αλλά αυτός δεν είναι λόγος ούτε να σιωπήσουμε εμείς.
Ούτε να δεχθούμε να μας φιμωνουν οι κατά τα άλλα λαλίστατοι «εργολάβοι» του «ακτιβισμού».
Δεν μπορούν να μας φιμώσουν, τα τσουτσέκια…
Και δεν πρόκειται να σιωπήσουμε, εμείς…
Φωνή λαού – Οργή Θεού!
Κι όσο ταχύτερα το καταλάβουν, τόσο το καλύτερο…
ΥΓ και μη μας ζαλίζουν τον έρωτα, επειδή υπάρχουν σε κάθε μεγάλο συλλαλητήριο και κάποιες «γραφικότητες». Αυτό τους μάρανε…
Όσοι ανέχονταν επί δεκαετίες τους κουκουλοφόρους να τα κάνουν λίμπα στις ετήσιες «παρελάσεις» του Πολυτεχνείου – να καίνε την Αθήνα σε επετειακή βαση πλέον – ενοχλήθηκαν λέει, επειδή εμφανίστηκαν κάποιοι με στολές μακεδονομάχων.
Τι λέτε, ρε παιδιά;
Και λοιπόν;
Ναι, φορούσαν «ιερά περιβολή».
Αλλά είχαν τα πρόσωπα ακάλυπτα. Και δεν ενοχλούσαν κανένα…
Δεν φορούσαν κουκούλες – και δεν έκαιγαν ό,τι έβρισκαν.
Κάντε μας τη χάρη, λοιπόν…
