Ιωάννα Γ. Καραγιάννη, καθηγήτρια φιλολογίας
“Γιαγιούλα μου τι έχεις; Δεν είσαι ευτυχισμένη;”
Φράση που ακούω κάθε φορά από τη μικρή μου εγγόνα όταν με βλέπει να μη γελώ. Τα εκφραστικά τεράστια μάτια της με αγκαλιάζουν ολόκληρη. Χτυπάει δυνατά η καρδούλα της προσμένοντας να της πω ότι είμαι ευτυχισμένη γιατί υπάρχει στη ζωή μου.
Και τότε το χαμόγελό ξεπετιέται στο γλυκό της πρόσωπο!
Η συνύπαρξη γιαγιάδων, παππούδων και εγγονών σμιλεύει την αγάπη, χτίζει μνήμες που είναι στηρίγματα και για τους δύο. Οικοδομεί γέφυρες μυστικής επικοινωνίας.
Θωρακίζει τα παιδιά και στηρίζει τους μεγάλους, τους χαλυβδώνει την ψυχή και τη θέληση να συμβιώνουν, να μεγαλώνουν μαζί και πλάι στα εγγόνια τους, σε εκείνα που θα πάρουν τη σκυτάλη τους στη διαδρομή της ζωής.
Οι πρώτοι χαιρετισμοί για τη μικρή μου εγγόνα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία. Με δέος μεγάλης κυρίας μπήκε στον Ιερό Ναό, πήρε μια αρμαθιά κεριά να ανάψει για όλους, θαρρείς και ο Θεός μετράει, προσπαθούσε να μιμηθεί τους μεγάλους και να κάνει το σταυρό της, ανήμπορη όμως μιας και είναι δυόμιση χρονών.
Ευλαβικά έσκυψε πάνω από τις εικόνες παίρνοντας στα μικρά της χεράκια φυλλαράκια από τα τριαντάφυλλα που βρίσκονταν στην εικόνα.
Κάθισε στα σκαλοπάτια μπροστά από το ιερό με σοβαρό ύφος κοιτάζοντας μία τον ιερέα και μία τον ψάλτη.
Θαρρείς και επικοινωνούσε με το Θεό σε μια μυστική μέθεξη.
‘Μεγάλωσε το κορίτσι μας’ σκέφτηκα. Η ομορφιά όμως βρίσκεται στο ότι μεγαλώνει μαζί μας δίπλα μας και κάθε μέρα τη βλέπουμε διαφορετική, να γεμίζει το σακί της δικής της εμπειρίας με τη δική μας παρουσία.
Ευλογημένοι όσοι μπορούμε να γευόμαστε τούτη την ευτυχία. Την ευτυχία να είσαι γιαγιά και να μπορείς, όπως έκανε η μητέρα μου, η γιαγιά μου, η προγιαγιά μου, να αφουγκράζεσαι και να ζεις το μεγαλείο της διάπλασης ενός ανθρώπου, που έχει το ίδιο αίμα με σένα, να βλέπεις δίπλα σου να εκτυλίσσεται το μεγαλείο της ζωής και συ να έχεις τον ωραιότερο ρόλο, εκείνο της γιαγιάς…
