Του Θανάση Κ.
Kάτι πρωτοφανές συμβαίνει σήμερα στις δυτικές δημοκρατίες.
Eντελώς ασύμβατο με τις δημοκρατικές αρχές…
Αποκαλείται “Πολιτική Ορθότητα”, εμφανίζεται ως «πεμπτουσία» της δημοκρατίας, αλλά αποδεικνύεται η απόλυτη ΑΡΝΗΣΗ της Δημοκρατίας:
Πρόκειται για την «ενοχοποίηση της διαφωνίας»!
Όχι αναγκαστικά με την νομική έννοια της «απαγόρευσης». Αλλά με την έννοια της ηθικής απαξίωσης των διαφωνούντων.
Παρακολουθούμε, λοιπόν, ένα δράμα που εκτυλίσσεται στις δυτικές κυρίως κοινωνίες! (Οι χώρες πέρα από αυτό που ονομάζουμε «Δύση», δεν δίνουν καμία σημασία σε όλα αυτά και τα θεωρούν μάλλον «παραδοξότητες» ή συμπτώματα «δυτικής παρακμής».)
Η «Πολιτική Ορθότητα» κηρύσσει την «ανοχή» προς τις μειονότητες, αλλά κυνηγάει απηνώς – και διασύρει αδίστακτα – όσους διαφωνούν με τις απόψεις της!
— Όποιος είναι αντίθετος με τις μαζικές εισβολές εργαλειοποιημένων παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, θεωρείται… «ακροδεξιός» ή «ρατσιστής»!
— Όποιος είναι αντίθετος με την βίαιη ισλαμοποίηση των δυτικών κοινωνιών – όπου συχνά οι παράνομοι μετανάστες ζητούν να εφαρμόζεται και στη Δύση η… Σαρία – θεωρείται… «ισλαμοφοβικός;»!
— Όποιος είναι αντίθετος με την επίσημη κατάργηση της ιδιότητας του «πατέρα» και της «μητέρας» στα σχολεία (και την αντικατάστασή τους με ανοησίες: «γονέας τύπου Α΄ και γονέας τύπου Β΄») θεωρούνται…εχθροί των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»!
— Όποιος είναι αντίθετος με την διδασκαλία της θεωρίας των 69 διαφορετικών «φύλων» στα δημοτικά σχολεία κι όποιος έχει αντίρρηση να έχουν το δικαίωμα έφηβοι 15 ετών (δηλαδή πριν καν νομικά ενηλικιωθούν!) να δηλώνουν …διαφορετικό φύλο, θεωρείται «ομοφοβικός»!
— Όποιος είναι αντίθετος με το στόχο για μηδενικό διοξείδιο του άνθρακα ως το 2050, επιλογή που ευθύνεται κατά μέγα μέρος για την αύξηση των τιμών ενεργείας τα τελευταία χρόνια, θεωρείται «αρνητής της κλιματικής αλλαγής». Και της επιστήμης.
— Όπως «αρνητής της επιστήμης» θεωρείται κι όποιος διαφωνεί με την critical race theory, η οποία υποστηρίζει ουσιαστικά, πως ο δυτικός πολιτισμός – και στην «φιλελεύθερη» και στην «προοδευτική» εκδοχή του – αναπαράγει τον ρατσισμό γιατί αποτελεί προϊόν λευκών κοινωνιών!
* Η πολιτική ορθότητα αναπτύχθηκε μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια – συνήθως τα ακριβά και prestigious πανεπιστήμια – ως κριτική της κοινωνίας «απ’ έξω» και ως απόπειρα να αλλάξει η κοινωνία «από τα πάνω».
Οι γόνοι πλουσίων οικογενειών ή της upper middle class, έχοντας λυμένα τα προσωπικά τους προβλήματα και μη έχοντας προσωπική επαφή με την πραγματική κοινωνία, δίνουν “νόημα” στη ζωή τους ξεκινώντας μια “σταυροφορία” να αλλάξουν την κοινωνία, απ’ όλες εκείνες τις «αδικίες» για τις οποίες οι ίδιοι ένοιωθαν “ένοχοι”.
* Η “Πολιτική Ορθότητα” ήρθε να καλύψει ένα κενό! Αυτό που άφησε πίσω του ο Μαρξισμός, όταν κατέρρευσαν οι κοινωνίες του “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Μέχρι το 1990 βασική “Κριτική Θεωρία” ήταν ο Μαρξισμός. Ως τότε το αίτιο όλων των δεινών της ανθρωπότητας, για τους Μαρξιστές, ήταν ο Καπιταλισμός κι όλα όσα παράγει ο Καπιταλισμός:
η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης,
η λεηλασία των χωρών του Τρίτου Κόσμου,
η αποξένωση των ανθρώπων μεταξύ τους,
η αλλοτρίωση της προσωπικότητας,
η λεηλασία της φύσης,
η καλλιέργεια καταπιεστικών στερεοτύπων που έχουν σχέση με το φύλο, τη φυλή, την εθνότητα…
Ο Μαρξισμός, στις διαφορετικές εκδοχές του πάντως, ήταν απολύτως σαφής:
— Είχε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο “εχθρός”: Ο Καπιταλισμός!
— Είχε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο “στόχος”: Η αταξική κοινωνία! Αυτό που ονομάστηκε Κομμουνισμός…
Όταν μετά από δεκαετίες αποτυχημένων κομμουνιστικών πειραμάτων στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη, τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν με πάταγο (ή προσχώρησαν στην οικονομία της αγοράς, έστω και στρεβλά), ο Μαρξισμός ως «κριτική θεωρία» έχασε την ακτινοβολία του.
Δεν μπορούσε πια να ερμηνεύσει και – κυρίως – δεν μπορούσε πια να εμπνεύσει ούτε τους νέους, ούτε τους διανοούμενους.
Και τη θέση του πήρε ένα πιο χαλαρό συνονθύλευμα «θεωριών», που επίσης προσπαθούν να αποδομήσουν τον καπιταλισμό, ως θεωρητικό «υπόδειγμα», αλλά και να τον διαβρώσουν ως κοινωνικό σύστημα που παράγει δημοκρατία, ελευθερία και ευημερία.
Μόνο που, ενώ ο Μαρξισμός ήταν ξεκάθαρος, η “Κριτική Θεωρία” που πήρε τη θέση του ήταν πολύ πιο ομιχλώδης…
Αναδεικνύει ως στόχο, όχι την ανατροπή του Καπιταλισμού, αλλά την «κατάργηση των στερεοτύπων» που καταπιέζουν τις πάσης φύσεως μειονότητες και τις υποτάσσουν στην κυριαρχία της «πλειοψηφίας».
Η νέα Κριτική Θεωρία πιστεύει ότι η ανθρωπότητα παράγει την ίδια την εξαφάνισή της μέσα από την κατανάλωση υδρογονανθράκων και τον υπερπληθυσμό.
Και τα δύο παράγουν ευημερία.
Η νέα κριτική θεωρία είναι αντίθετη στην ευημερία! Για την ακρίβεια προσπαθεί να ακυρώσει ό,τι δημιουργεί ευημερία:
— Προσπαθεί να ακυρώσει την παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας (γιατί χωρίς ενέργεια είναι αδιανόητη η ανάπτυξη -και η ευημερία),
— προσπαθεί να ακυρώσει τους θεσμούς της κοινωνικής συνοχής (αντίθετα κηρύσσει το μίσος των “μειονοτήτων” κατά της εκάστοτε “πλειονότητας”)
— προσπαθεί να διαλύσει την “πυρηνική οικογένεια” (τη θεωρεί “πηγή” όλων των καταπιεστικών στερεοτύπων – όχι “κιβωτό συναισθηματικής ωρίμανσης” για τους νέους και πηγή αγάπης για τους ανθρώπους).
* Πέρα από τις διαφορές υπάρχουν και κάποιες συγκλονιστικές ομοιότητες ανάμεσα στο Μαρξισμό του παρελθόντος και στην σημερινή «Κριτική Θεωρία».
— Και οι δύο θεωρούν τον εαυτό τους… «Επιστήμη»!
Ο Μαρξισμός αυτό-οριζόταν ως «Επιστημονικός Σοσιαλισμός» (σε αντίθεση με τις προ μαρξιστικές σοσιαλιστικές θεωρείς των Ουτοπικών Σοσιαλιστών).
Και η Κριτική Θεωρία βαυκαλίζεται να πιστεύει ότι όλα τα συμπεράσματά της είναι «επιστημονικά»! Όχι με την έννοια ότι στηρίζονται συχνά σε «επιστημονικές έρευνες», πράγμα που αληθεύει.
Αλλά με την έννοια ότι είναι η μοναδική αλήθεια, είναι η “τελειωμένη επιστήμη”!
Πράγμα που προφανώς είναι ανοησία…
Γιατί δεν υπάρχει “τελειωμένη Επιστήμη”!
Η Επιστήμη ΔΕΝ είναι η «αυταπόδεικτη και αδιαμφισβήτητη» Αλήθεια!
Στην ιστορία της Επιστήμης υπάρχουν διάφορες θεωρίες που διαψεύστηκαν στη συνέχεια, από άλλες «καλύτερες». Που διαψεύστηκαν κι αυτές στη συνέχεια.
Τις μεγάλες αυτές ανατροπές στην επιστημονική προσέγγιση ο Thomas Khun τις ονόμασε «αλλαγή υποδείγματος» (paradigm change).
Για το Μαρξισμό παλαιότερα και για την «Κριτική Θεωρία» σήμερα δεν υπάρχει «αλλαγή υποδείγματος». Οι ισχυρισμοί τους δεν μπορούν να αλλάξουν, δεν μπορούν να ανατραπούν, γιατί ταυτίζονται με την Αιώνια αλήθεια.
Είναι η Αλήθεια (με άλφα Κεφαλαίο)! Υποτίθεται…
Γι’ αυτό δεν έχουν καμία σχέση με την Επιστήμη (κι ας στηρίζονται κάποιοι από τους ισχυρισμούς τους σε επιστημονικές προσεγγίσεις – όμως υπάρχουν κι άλλες, αντίθετες προσεγγίσεις).
— Τόσο ο Μαρξισμός όσο και η Πολιτική Ορθότητα, στρέφονται ουσιαστικά κατά της Δυτικής Κοινωνίας!
Ο Μαρξισμός, γιατί στρέφεται κατά του «αστικού καθεστώτος», που προέκυψε ιστορικά στις δυτικές κοινωνίες.
Και η Πολιτική Ορθότητα, στρέφεται κατά όλων των «στερεοτύπων» που δημιουργεί η πατριαρχία των λευκών κοινωνιών! Άρα, πρωτίστως των δυτικών…
Ο Μαρξισμός δεν είχε κανένα πρόβλημα να διεισδύσει σε «προαστικές» τριτοκοσμικές κοινωνίες, όπου κυριαρχούσε η αδικία, η καταπίεση η εκμετάλλευση.
Οι αδικίες των δυτικών κοινωνιών τον ενοχλούσαν αφόρητα. Η απίστευτη βιαιότητα των τριτοκοσμικών καθεστώτων με τα οποία συχνά συμμαχούσε, δεν τον πείραζε καθόλου.
Η Πολιτική ορθότητα έχει πρόβλημα με την Πατριαρχία στην Χριστιανική Δύση όπου οι γυναίκες απολαμβάνουν πλήρων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Με το Ισλάμ αντίθετα, όπου οι γυναίκες καταπιέζονται, δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Όπως ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις διώξεις και τους εξευτελισμούς στους οποίους υποβάλλονται οι ομοφυλόφιλοι στις μουσουλμανικές χώρες (ιδιαίτερα όπου επικρατούν ισλαμιστικά καθεστώτα).
Τέτοια «δικαιωματιστές».
— Ο Μαρξισμός και η Πολιτική Ορθότητα κατακερματίζουν και διχάζουν την κοινωνία!
Γι’ αυτό δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία η οποία στηρίζεται στην πειθώ, στη συναίνεση, στην ανεκτικότητα της διαφωνίας, στη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και στην κυριαρχία της -εκάστοτε – πλειοψηφίας!
Τόσο ο Μαρξισμός όσο και η “Πολιτική Ορθότητα” προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις επί της πλειοψηφίας, και να τις επιβάλλουν για πάντα!
Διότι είναι “σωστές”! Διότι είναι οι ΜΟΝΕΣ σωστές…
Υποτίθεται…
* Ο Μαρξισμός προσπαθούσε να “σώσει” την εργατική τάξη παίρνοντας την απόλυτη εξουσία και επιβάλλοντας την “δικτατορία του προλεταριάτου”. Με σκληρή καταπίεση σε βάρος των αντιπάλων του.
Η Κριτική θεωρία προσπαθεί να σώσει τις “μειονότητες”, καταλαμβάνοντας τους “ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους” – κυρίως την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ – επιβάλλοντας τις απόψεις της στην “πλειοψηφία” και καταδιώκοντας όλους τους “διαφωνούντες”.
Και οι δύο στηρίζονται σε απίστευτο θεωρητικό δογματισμό και επιβάλλουν τυραννίες. Και οι δύο οδηγούν σε Ολοκληρωτισμούς.
* Ο Μαρξισμός δεν καταλαβαίνει ότι τα λιγότερο προνομιούχα κοινωνικά στρώματα επιδιώκουν να αυξήσουν τη συμμετοχή τους στην ευημερία που παράγει η ελεύθερη αγορά. Όχι να την ανατρέψουν.
Και η “Κριτική Θεωρία” δεν αντιλαμβάνεται ότι οι “μειονότητες” επιδιώκουν να ενσωματωθούν στην “πλειονότητα” – όχι να την αποδομήσουν.
Οι “μειονότητες” δεν θέλουν “προνόμια” – θέλουν ίσα δικαιώματα!
Θέλουν να πάψουν θα θεωρούνται…”μειονότητες”!
— Οι γυναίκες (που, πέραν των άλλων, ΔΕΝ είναι “μειονότητα”!) δεν θέλουν να …απαγορευθεί το φλέρτ! Θέλουν να τιμωρούνται οι βιαστές.
— Οι άνδρες (που δεν είναι “πλειονότητα”!) επίσης θέλουν να τιμωρούνται οι βιαστές, αφού θύματα βιασμού μπορούν να πέσουν τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα – οι γυναίκες τους, οι αδελφές τους ή οι κόρες τους!
— Οι ομοφυλόφιλοι θέλουν να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια. Δεν θέλουν να επιβάλουν την “ιδιαιτερότητά” τους στους υπόλοιπους ως… “κανονικότητα”!
— Οι έγχρωμες μειονότητες θέλουν να αντιμετωπίζονται αξιοκρατικά, χωρίς προκαταλήψεις για την φυλετική τους καταγωγή. Δεν θέλουν προνόμια επειδή είναι “διαφορετικοί”. Θέλουν να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως “διαφορετικοί”!
Όταν κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν το “μίσος προς τους άνδρες”, δεν ρώτησαν τις γυναίκες. Ούτε τους ομοφυλόφιλους.
Όταν προσπάθησαν να επιβάλλουν το “μίσος προς την λευκή πλειονότητα”, δεν ρώτησαν τις μειονότητες. Και πάντως προσέβαλλαν τη μνήμη του Martin Luther King. Ο οποίος διακήρυσσε πως όλοι είμαστε παιδιά του Θεού κάτω από την ίδια στέγη…
Όταν υποβάθμισαν τη μητέρα σε “γονέα Τύπου Β’ δεν ρώτησαν τις γυναίκες…
Και δεν είναι τυχαίο ότι η πιο σκληρή κριτική προς τη λεγόμενη Critical Race Theory διατυπώνεται από μαύρους διανοούμενους, όπως ο Thomas Sowel.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο σκληρή κριτική προς τη θεωρία της “Πολυπολιτισμικότητας” στη Βρετανία διατυπώθηκε από τον μαύρο Εργατικό Trevor Phillips, πρώην υπεύθυνο για τις Φυλετικές Ισότητας στην Κυβέρνηση του Τόνυ Μπλαίρ στη Βρετανία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο σκληρή κριτική στην Πολιτική Ορθότητα και στο Woke Culture διατυπώνεται σήμερα στις ΗΠΑ από την μαύρη ακτιβίστρια Candice Owens.
Αυτά που βλέπετε σήμερα στην Ευρώπη, αυτά που είδατε ήδη στην Γαλλία, στη Σουηδία, στην Ιταλία, αυτά που κυοφορούνται στην Δανία και στην Ισπανία, αυτά που θα δείτε σε λίγες μέρες στις ΗΠΑ (με τις επαναληπτικές εκλογές), εμφανίζονται ως “άνοδος της ακροδεξιάς”, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό και μεγάλο.
Είναι εξέγερση των κοινωνιών κατά των ελίτ που έχουν προσχωρήσει στην “Πολιτική Ορθότητα” και προσπαθούν να επιβάλλουν όλα τα προτάγματά της στις κοινωνίες χωρίς να τις ρωτήσουν.
— Αλλού βιώνονται ως αντίδραση των κοινωνιών για την διαχείριση των παράνομων “ροών”. Και πρωτοστατούν συχνά οι νόμιμοι μετανάστες…
— Αλλού βιώνονται ως αντίδραση των κοινωνιών για τις πολιτικές που καταδικάζουν τη Δύση σε μόνιμη ενεργειακή φτώχια. Και πρωτοστατούν συχνά παλαίμαχοι περιβαλλοντολόγοι όπως ο Patrick Moor και ο Michael Shallemberger
— Αλλού βιώνονται ως αντίδραση στις Woke πολιτικές που καθιστούν τα δημόσια σχολεία, όχι χώρους εκπαίδευσης αλλά χώρους προσηλυτισμού στην αντιπαιδαγωγική “μοναδική αλήθεια”.
Και πρωτοστατούν γονείς και δάσκαλοι…
Παντού βιώνονται ως αντίδραση στην τυραννία της Πολιτικής Ορθότητας!
Και στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζονται πλέον ως “μετακινήσεις προς τα δεξιά” – γιατί η Αριστερά, ακόμα και όπου δεν κυβέρνησε ποτέ, αποδείχθηκε ιστορικά μέρος του προβλήματος. Και σήμερα ταυτίζεται με όσα προκαλούν ασφυξία στις κοινωνίες…
Κι εδώ είναι το σημαντικότερο – και δραματικότερο:
Τα νέα (δεξιά ή ακροδεξιά) κόμματα που έρχονται στο προσκήνιο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχουν τη “λύση” στο πρόβλημα.
Αλλά εκείνοι εναντίον των οποίων στρέφονται κι εκείνοι που πρωτίστως τους κατηγορούν, ΕΙΝΑΙ το πρόβλημα!
