Του Ανδρέα Καραγιάννη-Τι θα έλεγε ένας πεντάχρονος που θα δινόταν για αναδοχή σε ομόφυλη οικογένεια.
Γεννήθηκα χωρίς να με θέλουν, ή εκείνοι που με γέννησαν πέθαναν ή ο πόλεμος και οι φυσικές καταστροφές μου τους στέρησαν.
Η μοίρα μου, εκείνη των παιδιών χωρίς γονείς, προκαθορισμένα βέβαιη, δηλαδή ΄΄εγκλεισμός΄΄ σε ίδρυμα, που είναι μια μεγάλη απρόσωπη, άχρωμη ΄΄οικογένεια΄΄.
Μια οικογένεια που καλύπτει τις βιολογικές μου ανάγκες αδυνατεί όμως, αν και θέλει, να ικανοποιήσει και τις ψυχικές.
Εμφανίζεται τώρα ένα νομοθετικό πλαίσιο δυνατότητας αναδοχής όχι από την συνηθισμένη μορφή οικογένειας αλλά από οικογένεια ομόφυλων ατόμων.
Διχάζεται η κοινή γνώμη, αντιμάχονται διαμετρικά αντίθετες απόψεις, στροβιλίζεται σε δίνη η ζωή μου.
Ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος.
Τι θα καταλαγιάσει την ταραγμένη και ταλαιπωρημένη μου ζωή, τι θα επουλώσει τις βαθειές πληγές της ορφάνιας, της εγκατάλειψης και του θανάτου;
Αιωρούνται τα ερωτήματα και συνθλίβουν ακόμα περισσότερο το ΄΄είναι΄΄ μου. Απόψεις, θέσεις, αποφάσεις για μένα χωρίς εμένα.
Δεν αμφισβητώ ότι η οικογένεια των ομόφυλων θα μου προσφέρει αγάπη, αφοσίωση, χαρά, ευτυχία.
Για να τολμήσουν την πράξη της αναδοχής, το έχουν σκεφτεί, είναι έτοιμοι να επωμιστούν τα βάρη, να θυσιάσουν κάποια θέλω τους και να σταθούν δίπλα μου με φροντίδα και διάθεση προσφοράς.
Δεν είναι βέβαια ΄΄a priori΄΄ οι οικογένειες ετερόφυλων πάντα υγιείς, χιλιάδες τα περιστατικά κακοποίησης ψυχικής και σωματικής στους κόλπους της παγκόσμια.
Το πρόβλημα δεν είναι η ποιότητα των ανθρώπων γιατί παντού υπάρχουν καλοί και κακοί.
Το ζήτημα είναι η μορφή της οικογένειας και η αποδοχή της από την ευρύτερη κοινωνία.
Η οικογένεια ομόφυλων ατόμων είναι ανατρεπτική, είναι πρωτόγνωρη για μια κοινωνία. Θα είμαι λοιπόν το παιδί δύο ανδρών ή δύο γυναικών, πράγμα βιολογικά ΄΄ανερμήνευτο΄΄ για την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Θα είμαι ο παρείσακτος στο σχολείο, αντικείμενο χλεύης και αστεϊσμού.
Ερωτήματα του τύπου: Ποιος είναι ο μπαμπάς σου και ποια είναι η μαμά σου θα με πληγώνουν, θα ραγίζουν την ψυχή μου.
Κανείς δεν θα με κάνει παρέα γιατί δεν θα εμπιστεύονται την ΄΄περίεργη΄΄ οικογένειά μου.
Θα πορεύομαι μόνος, με αγάπη από τους γονείς, χωρίς φίλους, χωρίς αποδοχή από την ομάδα. Θα είμαι παραγκωνισμένος, ανεπιθύμητος, αξιοπερίεργο θέαμα.
Γιατί να αναγκαστώ να ζήσω την απόρριψη, γιατί να σηκώσω στα αδύναμα μπράτσα μου γιγάντιο σταυρό μαρτυρίου; Γιατί να αναγκαστώ να παλεύω παιδί μικρό με θεριά – δυσκολίες; Δεν έχει αντοχές το μικρό κορμάκι μου, είναι ανήμπορη η ψυχή μου.
υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια – Είναι ανήμπορη η ψυχή μου
