του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, Συγγραφέα και Πολιτικού Επιστήμονα
Η εξέλιξη, η πρόοδος της ανθρωπότητας, η παντελής έλλειψη παιδείας και αρχών, παραδόσεων και ηθών, έχει οδηγήσει σε καθημερινά φρικιαστικά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από αποτρόπαιες ειδήσεις, βιασμών παιδιού από γονιό, εμπόριο παιδιού από γονιό, τεμαχισμό παιδιού από γονιό, μύηση παιδιού σε ναρκωτικά ή όπλα από θρησκευτικό φονταμενταλισμό γονιών, παιδιά που πνίγονται από τη μια χώρα στην άλλη, βρέφη που τα πετάνε στο σκουπιδοφάγο.
Όλες αυτές τις απαίσιες ειδήσεις, που άλλοτε θα μας τάραζαν για μήνες, τις διαβάζουμε δίπλα από τον καιρό και τα αθλητικά. Είναι τέτοιος ο βαθμός της ηθικής σήψης που έχει καλλιεργηθεί στα αδηφάγα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, τέτοια η σαπίλα από τα τρομολαγνικά μέσα που θέλουν να αλλοιώσουν τον ψυχισμό του ανθρώπου και να τον μετατρέψουν σε κενό κουφάρι, που τίθεται αμείλικτα το βασικό ερώτημα. Ποιός πρέπει να γίνεται γονιός ;
Είναι τόσο επιπόλαιος ο τρόπος που συνάπτουν τα ζευγάρια σχέση σήμερα, χωρίς αλληλοσεβασμό, δίχως αυτοεκτίμηση, χωρίς ουσιαστικό στόχο και όνειρο, που η δημιουργία μιας ζωής καταντά κάτι το ευτράπελο, μια ρουτίνα που οι περισσότεροι αρνούνται να ερευνήσουν εις βάθος. Σαφέστατα είμαι κατά της άμβλωσης. Κατά τη γνώμη μου( πλην ελάχιστων περιπτώσεων σοβαρής υγείας του νεογνού) είναι πράξη δειλίας και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Τάσσομαι φανατικά υπέρ στο να ελέγχει το Κράτος μέσω μιας ειδικής ανεξάρτητης ομάδας εμπειρογνωμόνων ποιος είναι ικανός για γονιός και ποιός όχι αφού γεννηθεί το παιδί. Να επισκέπτεται δηλαδή μια ομάδα από ψυχιάτρους το ζευγάρι γονιών και να εξετάζει κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι έχουν τα ψυχικά εφόδια, την αντοχή την αυταπάρνηση, το καθαρό μυαλό την αίσθηση αυτοθυσίας την αίσθηση ότι δημιουργούν μια ζωή και τη σημασία αυτής. Οποίος πληροί τα κριτήρια και περνά τα ψυχολογικά τεστ να δύναται απρόσκοπτα να μεγαλώνει το σπλάχνο του, όποιος όμως κρίνεται ανίκανος και επικίνδυνος να απομονώνεται και να περιορίζεται. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουμε δύο πράγματα.
Αρχικά σεβόμαστε την αρχή της δημιουργίας ως κάτι μεγαλειώδες σώζοντας τον ψυχισμό ενός αθώου μικρούλη η μιας αθώας μικρούλας που μόνο αγάπη και την προσοχή μας χρειάζονται. Από την άλλη βοηθάμε τη μελλοντική κοινωνία στο να απαρτίζεται από υγιή ισορροπημένα μέλη, χωρίς τραγικά βιώματα, που θα μπορούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και έτσι μειώνουμε μελλοντικά τους εν δυνάμει εγκληματίες, αντικοινωνικούς περιθωριακούς, βλαβερούς για τη κοινωνική συνοχή χαρακτήρες.
Γνωρίζω ότι αυτό το σκεπτικό ενδεχομένως αντίκειται στη συναισθηματική νοημοσύνη αρκετών ανθρώπων, όμως για να επιτυχείς το αγαθό χρειάζονται ενίοτε δυσάρεστες μέθοδοι. Απτός πραγματισμός.
Απ’ την φροϋδική ισχυρή γυναίκα που είναι αποτέλεσμα ενός τυραννικού. αρρωστημένου πατέρα ας επιλέξουμε την υγιή γυναίκα τη χαρούμενη τη καλοσυνάτη. Τον ώριμο στυλοβάτη της κοινωνίας.
