Γράφει ο Ανδρέας Μ. Καραγιάννης-Με νέο νόμο, που έχει ως εφαλτήριο τον νόμο του 2015 σύμφωνα με τον οποίο σύμφωνο συμβίωσης μπορούν να συνάπτουν και ομόφυλα ζευγάρια, το Υπουργείο Εργασίας διευρύνει το πλαίσιο του θεσμού της αναδοχής ώστε εκτός από τις οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους να γίνονται ανάδοχοι γονείς και ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.
Είμαι πατέρας δύο παιδιών, μιας κόρης 4 ετών και ενός αγοριού σχεδόν τριών. Δεν είμαι οπισθοδρομικός άνθρωπος, ούτε διακατέχομαι από οποιασδήποτε μορφής φανατισμό.
Αποδέχομαι όλους τους συνανθρώπους μου, τους τιμώ και τους σέβομαι ανεξαρτήτως επιλογών. Έτσι προστάζει η Πίστη μας, αυτό είναι το Θέλημα του Κυρίου, αλλά έτσι με προστάζει και η συνείδησή μου.
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους. Τουναντίον, έχω πολύ καλούς φίλους που είναι ομοφυλόφιλοι, έχω συνεργάτες που είναι ομοφυλόφιλοι.
Κάθε άνθρωπος πορεύεται στο δρόμο που του επιτάσσει η ψυχή του, η σκέψη του και οι επιθυμίες του, δεν μπορώ να κρίνω κανέναν, δεν είμαι άξιος.
Δεν δύναμαι όμως να ανεχθώ το νομοθέτημα-έκτρωμα της κυβέρνησης με το οποίο δίδεται το δικαίωμα σε ομόφυλα ζευγάρια να γίνονται ανάδοχοι γονείς.
Δεν συμφωνώ, όχι γιατί θεωρώ πως είμαι καλύτερος γονέας από κάποιον ομοφυλόφιλο (ο καλός γονιός μετριέται μονάχα από την αγάπη και τη θυσία προς το παιδί του), δεν συμφωνώ διότι θεωρώ πως αυτή η εξέλιξη θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα, τη χαριστική βολή σε ένα θεσμό, στον ιερό θεσμό της οικογένειας, που εδώ και δεκαετίες βάλλεται, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο το Δυτικό Κόσμο.
Εκτός από αγάπη και φροντίδα, που δεν αμφιβάλλω ότι τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να παρέχουν στα παιδιά, το παιδί σήμερα, περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη από παραδείγματα, έχει ανάγκη από ένα σταθερό περιβάλλον για να το έχει ως καταφύγιο, ως απάγκιο.
Το σημερινό παιδί είναι ο αυριανός πολίτης. Ο αυριανός στυλοβάτης της κοινωνίας. Αν κάνουμε λάθος σήμερα στην διαπαιδαγώγηση έστω και ενός παιδιού, θα το βρει μπροστά της στο μέλλον η κοινωνία.
Σφυριλατούμε χαρακτήρες, εξοπλίζουμε το μνημονικό με αξίες με αρχές με ιδέες.
Είχα αναφερθεί πριν δύο χρόνια σε ομιλία μου σε συνέδριο για τη σημασία του να είσαι γονιός.
Είχα εκφράσει τη θέση μου (για την οποία με κατηγόρησαν ως ακραίο) ότι πρέπει να ελέγχονται οι άνθρωποι, όλα τα ζευγάρια πριν κάνουν ένα παιδί. Να βεβαιώνεται η πολιτεία πως ο η γυναίκα μου και γω για παράδειγμα δεν θα χτυπάμε, δεν ξεσπάμε πάνω στο παιδί, δεν θα προβαίνουμε σε κινήσεις που δυνητικά μπορούν να τραυματίσουν την ψυχή του.
Έτσι και τώρα, θέλω με επιχειρήματα να αντικρούσω τους υποστηρικτές της άποψης πως πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να γίνονται ανάδοχοι γονείς.
Πίσω δεν θα κάνω. Το χρωστάω στα παιδιά μου και στις επόμενες γενιές.
