Του Μάνου Χατζηγιάννη
Νερό στο μύλο των σχεδίων που επεξεργάζονται νοσηροί νόες και οδηγούν σε πολιτική-αν όχι πολιτειακή-ανωμαλία ρίχνει η αναβολή των εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία. Με την αναβολή αυτή εντείνεται η απαξίωση του πολιτικου΄συστήματος και κυρίως δίνεται η εντύπωση πως μετά τον Τσίπρα, που ήρθε ως Μεσσίας και αποδείχτηκε μια από τα ίδια, δεν υπάρχει ουδεμία εναλλακτική, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ασόβαρη και ανίκανη να ανταποκριθεί έστω και στο τυπικό επίπεδο μιας εσωκομματικής αναμέτρησης .
Αν από τη γαλάζια κάλπη έβγαινε ο Τζιτζικώστας ο Έλληνας μπορεί να σκεφτόταν “Για να δούμε και αυτόν, νέος είναι, άφθαρτος” και μια καλή επικοινωνιακή πολιτική μπορεί να κέρδιζε την ψήφο των απογοητεύμενων από άπασα την πολιτική σκηνή νεοελλήνων. Τώρα όμως γελοιοποιείται σύσσωμη μια παράταξη-τα προσωνύμια τύπου ιστορική παράταξη μου περισσεύουν- και ευτελίζεται στα μάτια του εκλογικου΄σώματος.
Το κακό είναι πως όλα αυτά σπρώχνουν καταστάσεις προς επικίνδυνες ατραπούς. Οι απογοητευμένοι παραδοσιακοί δεξιοί που επί χρόνια δήλωναν Νεοδημοκράτες, πέρασαν για λίγο από τους ΑΝΕΛ , αλλά δεν στάθηκαν και προφανώς θα κουνήσουν μαντήλι κι απο εκεί δεδομένης κα ιτης κυβερνητικής φθοράς του κόμματος Καμμένου. Και μετά δύο δρόμους έχουν να επιλέξουν οι δεξιοί: ή την αποχή ή τη Χρυσή Αυγή η οποία έχει στρογγυλέψει πολύ το λόγο της και εμφανίζεται ως η μοναδική αντιμνημονιακή εντός Βουλή φωνή, μαζί βέβαια με το ΚΚΕ, το οποίο όμως ο δεξιός δεν ψηφίζει…ούτε νεκρός.
Η απαξίωση λοιπόν σύσσωμου του πολιτικού κόσμου συνεχίζεται. Βούτυρο στο ψωμί όσων ορέγονται ακραίες λύσεις, οι οποίες δύνανται να επιφέρουν πολιτικές ή και πολιτειακές ανωμαλίες, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό.
