του Γιώργου Νταλιάρη
Η Ελλάδα των δύο τελευταίων χιλιετιών δεν υπήρξε χώρα επεκτατική. Κι όμως βρισκόταν στον κυκλώνα των πολεμικών συγκρούσεων και των γεωπολιτικών αλλαγών, κρατώντας ουσιαστικά μια στάση ουδετερότητας.
Μπορεί να μην είμαστε στα χρόνια των Παγκοσμίων Πολέμων του προηγούμενου αιώνα όπου παίρναμε τα τουφέκια κι ανεβαίναμε στα βουνά, είμαστε όμως στο μέσο ενός οικονομικού πολέμου όπου η χώρα μας έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, ουσιαστικά από τις Ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, είναι τα κεφάλαια ενός βιβλίου που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Βασικές αρχές του οικονομικού ολέθρου». Ποιος μπορεί να κακιώσει όποιον πιστεύει πως η Ελλάδα είναι ένα πειραματόζωο ή ένα παράδειγμα προς άλλους λαούς;
Ισως μάλιστα, να βρισκόμαστε στις τελευταίες σελίδες του εν λόγω βιβλίου, αφού μέχρι τα τέλη του τρέχοντος μήνα θα κριθεί το μέλλον της χώρας και των πολιτών. Αυτό λησμονούν οι άρχοντες του πλανήτη αυτού, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ότι οι χώρες δεν είναι εταιρίες και οι υπουργοί απλά στελέχη. Οι χώρες «σέρνουν» εκατομμύρια κόσμο μαζί τους.
Φανερά, ελάχιστοι αν όχι κανείς, από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι μαζί μας. Εμφανίζονται ως σκληροί τιμωροί, ακούγοντας σε όσα προστάζει η Γερμανία που θέλει να ελέγξει τα πάντα στο οικοδόμημα αυτό. Το Eurogroup της προσεχούς Τετάρτης θα είναι μια σκληρή δοκιμασία, όπου οι… εταίροι και…. σύμμαχοί μας περιμένουν να κάνουμε πίσω ως χώρα, ως κυβέρνηση, γιατί αλλιώς θα μας τιμωρήσουν!!!
Αντέχουμε νέα τιμωρία ως έθνος; Τι ανάστημα θα ορθώσουμε όταν απέναντί μας θα είναι οι… φίλοι μας που θα ζητούν να μείνουμε στα συμφωνηθέντα της προηγούμενης κυβέρνησης; Είμαστε στη διάρκεια ενός οικονομικού πολέμου. Αυτό να το πάρουμε χαμπάρι και να είμαστε προετοιμασμένοι.
