Για να δείτε σε τι χώρα ζούμε, θα σας αναφέρω τέσσερα στιγμιότυπα, που μοιάζουν με «ιστορικά ανέκδοτα», αλλά σήμερα γίνονται εξαιρετικά επίκαιρα. Ίσως και δραματικά επίκαιρα…
Του Θανάση Κ.
Πραγματικές «ιστορίες για αγρίους».
Ή για «καλικάντζαρους», για να το φέρουμε στο πνεύμα των ημερών…
Πρώτο ιστορικό ανέκδοτο: Πριν ένδεκα χρόνια περίπου, βρεθήκαμε κάποιοι άνθρωποι, πολύ λίγοι –και κάποιοι προερχόμενοι από την Αριστερά – που προτείναμε την πλήρη κατάργηση του ασύλου παρανομίας στα Πανεπιστήμια! Ήταν αρχές του 2009, λίγες βδομάδες μετά τις εκτεταμένες καταστροφές, τους εμπρησμούς τις λεηλασίες και τα έκτροπα στην Αθήνα…
Η Αριστερά της εποχής μας κατακεραύνωνε ως «ακροδεξιούς»! Το ΠΑΣΟΚ της εποχής, το ίδιο. Ακόμα και μέσα στην τότε ΝΔ ενοχλήθηκαν κάποιοι. Φοβήθηκαν ότι τους χαλάγαμε το άνοιγμα στον… «μεσαίο χώρο»!
Δυόμιση χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβρη του 2011, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση πλέον υπό τον Γιώργο Παπανδρέου και η ΝΔ ως αντιπολίτευση υπό τον Αντώνη Σαμαρά ψήφιζαν πανηγυρικά την κατάργηση του άσυλου παρανομίας στα Πανεπιστήμια (το Νόμο Διαμαντοπούλου). Με πρωτοφανή πλειοψηφία συναίνεσης 253 βουλευτών (στους 300)!
Τελικά ο «μεσαίος χώρος» βρισκόταν εκεί που δεν το περίμεναν οι επαγγελματίες «μεσαιοχωρίτες»!
Αυτό που λίγο πριν θεωρούνταν «ακροδεξιά» άποψη, αποδείχθηκε ότι ήταν μεγάλης κοινωνικής αποδοχής και ευρύτατης πολιτικής συναίνεσης.
Για να υπάρξει συναίνεση, ωστόσο, έπρεπε να συγκρουστούμε προηγουμένως, με τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα σκουριασμένα μυαλά σε ολόκληρη την πολιτική μας ελίτ…
Δεύτερο ιστορικό ανέκδοτο: στις αρχές του 2011, η ΝΔ υπό τον Σαμαρά, ως κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τότε, προκάλεσε «προ ημερησίας διάταξης» συζήτηση στη Βουλή, για την Ελληνική ΑΟΖ. Ήταν η πρώτη φορά που το ζήτημα της ΑΟΖ ερχόταν επίσημα ως κεντρικό θέμα στο Κοινοβούλιο.
Τότε ένα «λόμπι» στα ελληνικά ΜΜΕ εκτόξευσε επίθεση κατά της ΝΔ, κατηγορώντας την ότι φέρνει στην επιφάνεια… ασόβαρες δοξασίες για δήθεν «Ελντοράντο» υδρογονανθράκων που… δεν υπάρχουν στις υποθαλάσσιες περιοχές μας!
Τότε μάλιστα βγήκαν και κάποιοι «πανεπιστημιακοί» ειδικοί που υποστήριζαν επίμονα ότι «δεν υπάρχει τίποτε»! Ένα κομμάτι της ελληνικής ελίτ ενοχλήθηκε γιατί μέχρι τότε είχαν κρατήσει όλη την υπόθεση του ενεργειακού πλούτου της χώρας στο σκοτάδι…
Και το πιο «συναρπαστικό»: το ίδιο «λόμπι» σήμερα προτείνει να προχωρήσουμε σε… «συνεκμετάλλευση» με την Τουρκία, του ενεργειακού πλούτου μας – που… «δεν υπάρχει», όπως μας έλεγαν οι ίδιοι πριν λίγα χρόνια!
Τότε ήμασταν «ακραίοι» που τολμήσαμε να φέρουμε στο προσκήνιο, αυτό που απέκρυβε η ελληνική ελίτ – και για το οποίο σήμερα μιλάνε όλοι!
Τρίτο ιστορικό ανέκδοτο: Μετά το 2004, όταν επιβλήθηκε ο Ερντογάν στην Τουρκία κι άρχισε βήμα-βήμα η αποκαθήλωση του Κεμαλικού καθεστώτος, διαφάνηκε – ως αχνή προοπτική ακόμα τότε – η πολιτική στροφή της Τουρκίας στον Ισλαμισμό. Κάποιοι, ελάχιστοι αρχικά, διαπιστώσαμε ότι αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ρήγμα στις πολύ στενές ως τότε σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Και δημιουργούσε την ευκαιρία για συνολική ανακατάταξη ισορροπιών στην περιοχή, και κυρίως μια στρατηγική σύγκλιση Ελλάδας-Ισραήλ. Το βλέπαμε, το γράφαμε, αλλά δεν τολμούσαμε να το πάμε παρακάτω…
Οι πάντες γύρω, μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία!
Λίγα χρόνια αργότερα, τολμήσαμε να το προτείνουμε ευθέως.
Κανείς δεν μας άκουσε. Κάποιοι μας έκοψαν και την καλημέρα…
Αλλά το ρήγμα Τουρκίας-Ισραήλ βάθαινε συνεχώς. Και λίγο αργότερα επανήλθαμε στην πρόταση. Και πάλι «φωνή βοώντος»…
Στις αρχές του 2010, η Τουρκία σε συνεργασία με πολλές ΜΚΟ (τότε στενά συνεργαζόμενες με αραβικά συμφέροντα ΚΑΙ με την τζιχαντιστική οργάνωση των «Αδελφών Μουσουλμάνων») οργάνωσε ένα στολίσκο για να «σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας».
Στο στολίσκο αυτό (που όπως αποδείχθηκε οργανώθηκε με τη βοήθεια της Τουρκικής Μυστικής υπηρεσίας, ΜΙΤ) συμμετείχαν τελικά και Έλληνες «ακτιβιστές», κάποιοι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ τότε, κάποιοι συνεργαζόμενοι αλληλέγγυοι.
Ο στολίσκος έφτασε έξω από τη Γάζα, οι Ισραηλινές αρχές – που δεν παίζουν με αυτά – τους εμπόδισαν να πλησιάσουν, έγιναν συμπλοκές και υπήρξαν θύματα. Ήταν το διαβόητο επεισόδιο του «Μαβί Μαρμαρά» (του σκάφους που βρισκόταν επικεφαλής του στολίσκου). Το Ισραήλ το πλήρωσε με αρνητική δημοσιότητα διεθνώς, για μερικές βδομάδες – κι ύστερα τίποτε…
Όποιοι τονίσαμε τότε πως το όλο «εγχείρημα» εξυπηρετούσε την Τουρκική αποσταθεροποιητική πολιτική και κακώς συμμετείχαν Έλληνες «ακτιβιστές», αντιμετωπιστήκαμε ως… «υπέρ-εθνικιστές» ή «σιωνιστές» (ή και τα δύο)!
Λίγο αργότερα η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, προχώρησε σε επίσημη επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στο Ισραήλ. Αλλά στα πλαίσια βελτίωσης των διμερών σχέσεων. Και τηρήθηκε το πάγιο πρωτόκολλο, μετά την επίσκεψη στον Ισραηλινό πρωθυπουργό να υπάρχει και αντίστοιχη επίσκεψη στον επικεφαλής της Παλαιστινιακής αρχής στη Δυτική όχθη…
Στη συνέχεια στο Ισραήλ μετέβη ως Πρωθυπουργός και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, όμως, έσπασε το πρωτόκολλο!
Είπε δημόσια και καθαρά, ότι δεν πάει απλώς για μια διμερή επίσκεψη, αλλά για να προωθήσει τη στρατηγική σύγκλιση Ελλάδας-Ισραήλ!
Τους Παλαιστινίους του στηρίζουμε, ζητάμε όπως όλες οι ελληνικές –και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – την δημιουργία ξεχωριστού κράτους, αλλά ήλθαμε στο Ισραήλ για να διερευνήσουμε την δημιουργία τριμερούς στρατηγικής σύγκλισης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Και μόνο…
Οι Ισραηλινοί δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους! Και ανταποκρίθηκαν αμέσως…
Από την πρωτοβουλία εκείνη δημιουργήθηκαν πολλές συνέργειες μεταξύ Κύπρου-Ισραήλ, αλλά και κάποιες σημαντικές μεταξύ Ελλάδος-Ισραήλ…
Ο Ισραηλινός τύπος άρχισε να αναφέρει ότι το Ισραήλ – περικυκλωμένο τότε από μια θάλασσα όχι απλώς «μουσουλμάνων», αλλά τζιχαντιστικής εξέγερσης – έσπαγε για πρώτη φορά την γεωπολιτική του απομόνωση και αποκτούσε ένα σταθερό «ομφάλιο λώρο» με την Δύση, μέσω Ελλάδας και Κύπρου…
Στην Ελλάδα πύκνωναν οι καταγγελίες κατά της πολιτικής αυτής…
Οι Αμερικανοί τότε δεν έδειχναν ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι από εκείνη την προσέγγιση γιατί πίστευαν ότι ενοχλούνταν η Τουρκία! Αλλά δεν αντέδρασαν ιδιαίτερα. Ήταν η εποχή, επί Προεδρίας Ομπάμα, που η αμερικανική διπλωματία τα είχε χαμένα. Είχαν υποστηρίξει τη λεγόμενη «Αραβική άνοιξη», είχαν πληρώσει το λάθος τους με ανθρώπινα θύματα στη Λιβύη και δεν ήξεραν τι ακριβώς να κάνουν στη Συρία, όπου… όλοι έσφαζαν όλους – και οι ισλαμιστές προήλαυναν!
Η Ελλάδα, όμως, όπως και η Κύπρος, ήξεραν τι να κάνουν τότε και το έκαναν – στρατηγική σύγκλιση με το Ισραήλ.
Σήμερα, οι Αμερικανοί νιώθουν «ευτυχείς» για εκείνη την πολιτική – που τότε αποδοκίμαζαν εμμέσως. Και στην Ελλάδα, διάφοροι θεωρούν «δεδομένη» και «αυτονόητη» τη συνέχιση της πολιτικής που τότε κατήγγειλαν! Πρώτος ανάμεσά τους, ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όχι μόνος…
Τέταρτο ιστορικό ανέκδοτο: Το φθινόπωρο του 2014, η Ελλάδα έκανε νέο άνοιγμα στην περιοχή: Προχώρησε στο στρατηγικό τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος!
Στο Κάϊρο ο στρατηγός Σίσι είχε λίγο νωρίτερα ανατρέψει τον Πρόεδρο Μόρσι, εκλεγμένο με τη στήριξη των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Η Αίγυπτος γλίτωσε τον εμφύλιο. Αλλά τον Σίσι τον θεωρούσαν όλοι στη Δύση, «πραξικοπηματία»…
Τότε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου διέβλεψε την ευκαιρία να προσφέρει μεγάλη «υπηρεσία» στο Σίσι: να του σπάσει την απομόνωση από τη Δύση! Και ως αντάλλαγμα να πάρει συμφωνία για από κοινού οριοθέτησης της ΑΟΖ …
Πολλοί στην Ελλάδα πίστευαν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει!
Άλλωστε, η αιγυπτιακή διπλωματία παγίως θεωρούσε ότι έπρεπε να προσκληθεί και η Τουρκία, αφού κι εκείνη ήγειρε «αξιώσεις»…
Όμως μετά την ανατροπή του Μόρσι, ο Ερντογάν είχε έλθει σε ρήξη με το καθεστώς του Σίσι. Ο ισλαμιστής Ερντογάν στήριζε παγίως τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους», ενώ νέος ηγέτης της Αιγύπτου, ο στρατηγός Σίσι, τους έβαζε στη φυλακή…
Στο ρήγμα αυτό «χώθηκε» η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο: Σαμαράς και Αναστασιάδης πήγαν στο Κάϊρο το Νοέμβριο του 2014 και υπέγραψαν μιαν ιστορική συμφωνία με τον Σίσι.
Ο Αιγύπτιος ηγέτης πήρε αυτό που ήθελε: πλήρη στήριξη από δύο χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – η απομόνωσή του έσπαγε οριστικά.
Και η Ελλάδα πήρε αυτό που ήθελε: την κοινή δήλωση για οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των τριών χωρών, βγάζοντας την Τουρκία απ’ έξω!
Για πρώτη φορά οι αιτιάσεις της Τουρκίας στην ΑΟΖ νοτίως του Καστελορίζου απονομιμοποιήθηκαν από τρίτη χώρα της περιοχής, πέραν της Κύπρου! Και μάλιστα από τη μεγαλύτερη Αραβική χώρα – την Αίγυπτο…
Μια μικρή υπόμνηση: ο ΣΥΡΙΖΑ τότε κατήγγειλε το «τρίγωνο» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, ως «αδιέξοδη και τυχοδιωκτική πολιτική»!
Και αρκετοί άλλοι – πέραν του ΣΥΡΙΖΑ – είτε δεν θεωρούσαν ότι αυτό μπορούσε να επιτύχει (πριν γίνει), είτε πίστευαν ότι δεν θα είχε συνέχεια (αφότου έγινε)…
Αλλά διαψεύστηκαν!
Όσοι το υποστηρίζαμε τότε, ήμασταν απελπιστικά μόνοι. Αλλά το κάναμε. Και πέτυχε…
Τα δύο στρατηγικά σχήματα (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος) συγχωνεύθηκαν σε μια τετραμερή στρατηγική σύγκλιση αμέσως μετά.
Ούτε το Ισραήλ είχε πια κανένα πρόβλημα να συνεργάζεται στενά με την Αίγυπτο, ούτε το αντίστροφο – γιατί μεσολαβούσε ο «συνδετικός κρίκος» Ελλάδας-Κύπρου.
Το Ισραήλ για πρώτη φορά ένιωθε να συμμετέχει σε μια σταθερή στρατηγική σύγκλιση με άλλες χώρες της περιοχή του!
Κι από αυτή την «τετραμερή» προέκυψαν πολλά «παράγωγα»: Ένα από αυτά, ότι η Αίγυπτος του Σίσι στήριξε για πρώτη φορά στη γειτονική Λιβύη μια δύναμη που έδιωξε τους ισλαμιστές και από εκεί!
Η κυβέρνηση του στρατηγού Χαφτάρ δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς την άμεση στήριξη της Αιγύπτου. Τώρα πια τη στηρίζουν και άλλοι. Και πολλοί πιστεύουν ότι σύντομα θα ελέγξει ολόκληρη τη Λιβύη και θα αναγνωριστεί ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Διώχνοντας τις μαριονέτες της Τουρκίας από την Τριπολη…
Οπότε η «τετραμερής» θα γίνει πια «πενταμερής» – και με την προσθήκη της Λιβύης…
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ «καμαρώνει» ότι όλα αυτά είναι «αποτελέσματα… της δικής του πολιτικής»! Κι ας τα είχε καταγγείλει σε κάθε βήμα όταν συνέβαιναν…
Αυτή η νέα πολυμερής συμμαχία στην περιοχή ξεκίνησε πριν το ΣΥΡΙΖΑ από τους «προηγούμενους» και προχώρησε παρά την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ενδιάμεσο: Και οι Ισραηλινοί και το καθεστώς Σίσι γνώριζαν τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Ούτε οι Ισραηλινοί ούτε οι Αιγύπτιοι είχαν την παραμικρή εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά η τετραμερής συμμαχία που είχε ξεκινήσει άντεξε, γιατί είχε γερά θεμέλια…
Σήμερα το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ομολογεί – κάπως «ανόρεχτα» – ότι όλα αυτά είναι πράγματι, «θετικά για μας». Κι ας μη ξέρει πώς να τα αξιοποιήσει…
Μεγάλο μέρος αυτής της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης» ελίτ δεν νοιάζεται για το πώς θα εξουδετερώσει τον επικίνδυνο αναθεωρητισμό της Τουρκίας.
Κυρίως την ενδιαφέρει πώς να μη ζοριστεί πολύ και, ει δυνατόν, να συνεκμεταλλευτεί με την Τουρκία τα… δικά μας!
Οπότε, όλες αυτές οι νέες ευκαιρίες διπλωματίας, και αποτρεπτικής πολιτικής την μπερδεύουν κάπως…
ΥΓ Καταλαβαίνετε πώς νιώθουμε, μετά απ’ όλα αυτά, όσοι τα σπρώχναμε επί χρόνια και ακούσαμε όλων των ειδών τα «κοσμητικά επίθετα» και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς…
Τώρα που όλα αυτά έχουν ωριμάσει, τα «ενστερνίζονται» όσοι τα πολέμησαν σε κάθε βήμα, αλλά δεν τα αξιοποιούν – στην ουσία τα αχρηστεύουν…
Γιατί το μυαλό τους έχει κολλήσει στη… συνεκμετάλλευση!
Αληθινοί καλικάντζαροι, σέρνονται πάντα πίσω από τις εξελίξεις, χωρίς να μαθαίνουν από τα λάθη τους, χωρίς να εγκαταλείπουν τις εμμονές τους, χωρίς να ξεπερνούν τη μικρόνοια και τη μιζέρια τους…
Δύσκολο, τελικά, να σώσεις, όποιον ΔΕΝ θέλει να σωθεί!
