του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, Πολιτικού επιστήμονα-Συγγραφέα
Η εποχή μας, εποχή κρίσης, αμφισβήτησης των αξιών, εποχή της ‘θεοποίησης’ του <έχειν> και του φαίνεσθαι, κατρακυλά καθημερινά στον ηθικοπνευματικό μαρασμό διότι απαξιώνει καθημερινά το θεσμό της οικογένειας, το κύτταρο της ατομικής και συλλογικής ζωής.
Απανωτά είναι τα πλήγματα που δέχεται η οικογένεια στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Τρίζουν τα θεμέλιά της και τούτο αντανακλάται στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό απογεννώντας πολυειδή προβλήματα.
Η οικογένεια είναι το καταφύγιο, η βάση της συντροφικότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης , του ομαδικού πνεύματος, της αυταπάρνησης. Είναι ο χώρος όπου το παιδί παίρνει τα πρότυπα και τις αξίες του, χτίζει το αξιακό του σύστημα, τη δομή της προσωπικότητάς του, τα όνειρά του.
Είναι η χαρά και η λύπη, η σύμπνοια, η συμπαράσταση, η αμοιβαιότητα, η γλυκιά προσμονή, το βάλσαμο της ψυχής. Είναι η μεγάλη αγκαλιά μετά τις τρικυμίες, το λιμάνι, η απαντοχή μετά τη φουρτούνα, είναι το γέλιο, οι μνήμες που γεννιούνται μέσα από τη συμβίωση και συνύπαρξη και αποτελούν το θώρακα κάθε ανθρώπου.
Σήμερα η οικογένεια κονιορτοποιείται στις συμπληγάδες πέτρες της ευζωίας , του ευδαιμονισμού του πανεμπειρισμού και του πανσεξουαλισμού. Η προσωρινή, εφήμερη ευχαρίστηση καταδυναστεύει τον άνθρωπο, τον δουλαγωγεί και των κάνει έρμαιο των παθών του.
Σκέφτεται το ‘εγώ’ και όχι το ‘εμείς’, το ‘σήμερα’ και όχι το αύριο και το ‘χθες’. Φτιάχνει μια τέταρτη χρονική διάσταση όπου παρόν παρελθόν και μέλλον δεν υπάρχουν. Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μονοδιάστατα υλικά, αδιαφορώντας για το πνεύμα, την ηθική, τις αξίες που άντεξαν νικηφόρα στο πέρασμα του χρόνου.
Καθώς νοσεί αθεράπευτα η οικογένεια, μύρια προβλήματα αναφύονται με τη μορφή της κατάθλιψης, της απόγνωσης, της τάσης αυτοκαταστροφής. Νέα παιδιά, ‘μπουκωμένα’ από τις ανέσεις, στερημένα όμως από την οικογενειακή θαλπωρή αγάπη και έγνοια, λοξοδρομούν, περπατούν δρόμους δύσβατους, επώδυνους ψυχικά και σωματικά, κάποιες φορές παραβατικούς.
Ψυχικά, ηθικά και πνευματικά ελλειματικά πολλά παιδιά σήμερα γιατί η οικογένεια γκρεμίζεται και τα συμπαρασύρει στο γκρεμό της απόγνωσης και της μοναχικής ‘μοναξιάς’.
Πολύχρωμος φανταχτερά ο κοινωνικός καμβάς, μουντή η ψυχή. Στην κατηφή ύλη του πουθενά πορεύεται η κοινωνία μας.
Η οικογένεια επιβίωσε νικηφόρα μέσα στους αιώνες.
Τα φαντάσματα, είναι προβολές μιας αδύναμης θέλησης.
Και το μέλλον απαιτεί θέληση.
