του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, Συγγραφέα και Πολιτικού Επιστήμονα
Ας είμαστε ρεαλιστές. Το παγκόσμιο γίγνεσθαι όπως τουλάχιστον το γνωρίζαμε ήλθε στο τέλος του.
Τα σχέδια για μία μητροπολιτική ενοποίηση κρατών εθνών είναι πραγματικότητα. Οι ολοένα και λιγότεροι φυσικοί πόροι οδηγούν στην αδήριτη ανάγκη συνασπισμού κρατών.
Οι ΗΠΑ δια μέσω του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης έχει περιχαρακώσει όλα σχεδόν τα πρώην ανατολικά κράτη, του πάλαι ποτέ κραταιού σοβιετικού μπλοκ, αρχής γενομένης από την Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία και εσχάτως την Ουκρανία.
Οι χώρες πέριξ της ατλαντικής συμμαχίας, έπειτα και από το διατλαντικο σύμφωνο εμπορίου θα ενσωματωθούν σε ένα ισχυρό σύνολο, έχοντας όμως απωλέσει την εθνική τους ταυτότητα, τον πολιτισμό τους, τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους, ήτοι την προσωπική τους σφραγίδα.
Οι ΗΠΑ είναι ένα μωσαϊκό εθνών, άνευ συγκεκριμένης θρησκείας, χωρίς πατριωτικό χρώμα, παρά μόνο πίστη στον κεφαλαιουχικό καταναλωτικό τρόπο ζωής. Με γνώμονα τη διατήρηση της κυριαρχίας τους, εμπλέκονται σε εσωτερικά θέματα μικρότερων χωρών (πολύτιμων για αγαθά όπως πετρέλαιο και ορυκτά) , φυτεύουν εμφύλιους (βλέπε Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ με τη πτώση του Σανταμ Χουσεΐν) ελέγχοντας έτσι το παιχνίδι. Θεωρητικά τη μεγαλύτερη απειλή αυτή τη στιγμή των ΗΠΑ αποτελεί η Κίνα εξαιτίας της οικονομικής ανάπτυξης και του ότι κρατάει γύρω στο 60 τοις εκατό του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ. Ουσιαστικά όμως όσο και αν θέλουμε να στεγανοποιούμε σε οικονομικά πλαίσια την εξέλιξη του κόσμου, η πραγματική κόντρα υφίσταται για τον πολιτισμό την εθνική ταυτότητα, την ισχύ, τη θρησκευτική, οικογενειακή παράδοση. Στο πεδίο αυτό πανίσχυρος αντίπαλος των ΗΠΑ είναι μόνο η Ρωσία η οποία παρά τα 150 εκατομμύρια κατοίκους της, δείχνει συμπαγής, πίστη στις αρχές και αξίες της θρησκείας της παράδοσης της αλληλεγγύης. Όχι άλλο ένα απρόσωπο κράτος υπερδύναμη. Οι προσπάθειες ποδηγέτησης της Ρωσίας ή συρρίκνωσης της έχουν πέσει στο κενό.
Η Ελλάδα, μπορεί τόσα χρόνια να πάλευε να ενταχθεί στη δυτική υποκουλτούρα της πολυπολιτισμικής απελευθέρωσης της κενότητας, μπορεί να ανήκε σε δυτική σφαίρα οικονομικής επιρροής, μπορεί οι πολιτικοί να ήταν ορντινατσες μαριονέτες ξένων έτσι ώστε να κοιμίσουν το λαό, να τον καταστήσουν ανίκανο για πρωτογενή παραγωγή και διαμεσω της αριστεράς δυστυχώς να αλλοιώσουν τις πατριωτικές του ρίζες, να τον κάνουν να ντρέπεται για τη παράδοση του και να ενστερνίζεται ξένα πρότυπα συμπεριφοράς και δυστυχίας, όμως ο ελληνικός λαός παρά τις προστριβές, την αθυροστομία, την πονηριά, παραμένει ένας ενωμένος λαός, ένας βαθιά θρησκευόμενος ορθόδοξος λαός, όπως και οι Ρώσοι, που παρά τη μάσκα της εξέλιξης και ξιπασιάς που φορά αναγκαστικά για να κρύψει τα κατοχικά σύνδρομα και κόμπλεξ, δεν ποδηγετείτε από το τίποτα. Αναζητά τι πάθος το αληθινό το ευλαβικό, τη χαρά το γέλιο, την αξιοπρέπεια. Την εθνική ταυτότητα ο Έλληνας δεν τη χάνει.
Ίσως όμως σαν πρόωρος έφηβος, σαν το Βαγγέλη Γιακουμάκη τον ήρωα, ο Έλληνας πρέπει να αλλάξει παρέες και συναναστροφές. Να φύγει από αυτούς που τον τραμπουκιζουν και θέλουν να του αφαιρέσουν την προσωπικότητα του και να συνταχθεί με όμοιους που τον σέβονται του στέκονται πνευματικά και υλικά.
Τώρα είναι η αρχή. Πεδίον δόξης λαμπρό για ελευθερία.
