Του Θανάση Κ.
Όλοι πλέον συμφωνούν! (Ακόμα κι όσοι μέχρι πρόσφατα το απέκλειαν):
Η Τουρκία ετοιμάζει επιχείρηση στρατιωτικής πρόκλησης εναντίον της Ελλάδας.
Σημασία δεν έχει να κάνουμε τώρα “προβλέψεις” πού και πώς…
Αφού όλοι συμφωνούμε ότι η Τουρκία κάτι ετοιμάζει, οφείλουμε κι εμείς να ετοιμαστούμε να την αντιμετωπίσουμε.
Εμπράκτως και επιτυχώς…
Η Αποτροπή ΔΕΝ λειτούργησε, αφού όλα δείχνουν ότι η Τουρκία το ετοιμάζει…
Τώρα δεν βρισκόμαστε πια στη φάση που προσπαθούμε να την αποτρέψουμε.
Τώρα πια συζητάμε πώς θα εξουδετερώσουμε τα σχέδια της.
Δηλαδή πώς θα την νικήσουμε!
Τόσο απλά…
(Όσοι δεν καταλαβαίνουν πώς «μπορούμε να την νικήσουμε»,
ή όσοι δεν πιστεύουν ότι μπορούμε να την νικήσουμε, ας μη διαβάσουν παρακάτω.
Δεν έχει νόημα – γι’ αυτούς.
Όταν διατηρείς πλήρεις στρατιωτικές δυνάμεις,
δηλαδή – παρ’ όλες τις ελλείψεις που πάντα υπάρχουν – διαθέτεις,
όχι απλώς “συμβολικό” στρατό, όχι αγήματα παρελάσεων,
αλλά κανονικό στρατό, ικανό να διεξάγει πλήρη γκάμα επιχειρήσεων,
κι όταν τον εξοπλίζεις και τον αναβαθμίζεις συνεχώς,
δηλαδή όταν ξοδεύεις δισεκατομμύρια κάθε χρόνο,
δεν το κάνεις για να πολεμήσεις, αν χρειαστεί «για την τιμή των όπλων».
Το κάνεις, για να εξουδετερώσεις κάθε απειλή. Δηλαδή για να νικήσεις!
Αλλιώς δεν έχει νόημα – για κανένα).
* Πάμε πάλι λοιπόν, στο σημερινό επίκαιρο ερώτημα:
Τι σημαίνει “να εξουδετερώσουμε” – δηλαδή να νικήσουμε – την τουρκική στρατιωτική πρόκληση;
Πριν απ’ όλα, να συνειδητοποιήσουμε ότι η Τουρκία ΔΕΝ επιθυμεί πλήρη Πόλεμο.
— Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με εν ενεργεία εμπάργκο εξοπλισμών από τις ΗΠΑ για τα βασικά οπλικά της συστήματα – τα αμερικανικά, κι ίσως, όταν αρχίσουν οι εχθροπραξίες, και τα γερμανικά – η Τουρκία δεν είναι καθόλου σίγουρη ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μιας πλήρους στρατιωτικής αναμέτρησης σε όλα τα επίπεδα.
— Έχει πολλά ανοικτά μέτωπα γύρω από τα σύνορά της απ’ όπου θα χρειαστεί να αποσύρει δυνάμεις, για να αντιμετωπίσει ένα πλήρη Πόλεμο με την Ελλάδα: Από το Ιράκ, από τη Συρία, από τη Λιβύη – και όχι μόνο.
Ακόμα κι αν είχε σχετική επιτυχία – με μεγάλη κόστος – έναντι της Ελλάδας, η εγκατάλειψη όλων των υπολοίπων μετώπων θα της στοιχίσει πολύ ακριβότερα. Ακόμα κι αν νικούσε την Ελλάδα, η Τουρκία θα έβγαινε μακροχρόνια «χαμένη» (έναντι όλων των υπολοίπων) από ένα τέτοιο Πόλεμο.
— Αν η Τουρκία αντιπαρατεθεί με το πλήρες οπλοστάσιο της Ελλάδας σήμερα (πολλώ μάλλον σε λίγα χρόνια), ξέρει ότι θα υποστεί πολύ δυσάρεστες “εκπλήξεις”.
Στον αέρα η Ελλάδα έχει ποιοτικό πλεονέκτημα (που ομολογείται κι από τους ίδιους τους Τούρκους σήμερα).
Και στη θάλασσα, τουλάχιστον στα υποβρύχια, η Ελλάδα επίσης έχει ακόμα ποιοτικό πλεονέκτημα. Για να μη μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες.
Κι όποιος από την αρχή κερδίζει τον έλεγχο στον αέρα και στη θάλασσα, δύσκολα χάνει στη συνέχεια στη στεριά…
Από τη στιγμή που η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να κερδίσει από τις πρώτες ώρες στον αέρα και στη θάλασσα, την Τουρκία δεν τη συμφέρει πλήρης πολεμική εμπλοκή με την Ελλάδα. Είναι γι’ αυτήν πολύ μεγάλο ρίσκο, για πολύ μικρά – και κυρίως, πολύ αμφίβολα πλέον – «κέρδη».
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα:
— Επειδή η Τουρκία έχει την πρωτοβουλία την κλιμάκωσης, αν εμπλακεί σε πλήρη Πόλεμο δεν «αντέχει» κανένα άλλο αποτέλεσμα, πέρα από καθαρή και άνετη επικράτηση. Δηλαδή απόλυτη «νίκη»!
Η Τουρκία εμφανίζεται με φιλοδοξίες να γίνει “περιφερειακή υπερδύναμη”, η Τουρκία τα βάζει σήμερα με όλους και προκαλεί τους πάντες.
Αν την στιγμή που εμπλέκεται σε αληθινό Πόλεμο, αντί για πλήρη και άνετη επικράτηση με ελάχιστες απώλειες, το αποτέλεσμα είναι «ισοπαλία» ή έστω και αμφίβολη “νίκη” – αλλά με τεράστιο κόστος για την ίδια – το πλήγμα στο κύρος της θα είναι τεράστιο. Απλούστατα, δεν θα μπορεί να παριστάνει την «τοπική υπερδύναμη».
Μια «ισοπαλία» – ή έστω, μια αμφίβολη «νίκη στα σημεία» – για την Τουρκία και το ρόλο που θέλει να διαδραματίσει στο εξής, ισοδυναμεί με «ήττα».
Αντίθετα η Ελλάδα που δεν παριστάνει την περιφερειακή υπερδύναμη, αν καταλήξει σε «ισοπαλία» με την… «κραταιά» Τουρκία, ή σε αποτέλεσμα που δεν είναι ταπεινωτική ήττα από την πλευρά της, αυτό θα ισοδυναμεί με «νίκη».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Τουρκία δεν θα επιδιώξει πλήρη πολεμική αναμέτρηση με την Ελλάδα.
Δεν την θέλει, δεν την αντέχει και δεν τη συμφέρει…
Επιδιώκει απλώς ένα τοπικό επεισόδιο, χωρίς καθόλου ή με ελάχιστες «εχθροπραξίες» – και με σαφέστατη προσδοκία, να παρέμβουν «τρίτοι» και να εξασφαλιστεί η (οικειοθελής) υποχώρηση της Ελλάδας, έστω και στα σημεία.
Επιδιώκει επιχείρηση στρατιωτικού εκφοβισμού της Ελλάδας. Και συμβολική της ταπείνωση. Με άμεση διαπραγματευτική παρέμβαση «τρίτων» και χωρίς κλιμάκωση εχθροπραξιών.
Ένα επεισόδιο τύπου Ιμίων – αλλά αναβαθμισμένο πλέον.
Μεγαλύτερων διαστάσεων, αλλά που δεν θα περνάει σε παραπάνω επίπεδο και κλίμακα εχθροπραξιών.
Αυτό επιδιώκει η Τουρκία. ΑΥΤΟ είναι “το παιγνίδι της Τουρκίας”!
Αυτό σχεδιάζει. Κι αυτό περιμένει από μας.
Γιατί κάπως έτσι αντιδρούσαμε εμείς μέχρι τώρα…
* Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε σε αυτό είναι να την “αιφνιδιάσουμε”.
Ο μόνος τρόπος να εξουδετερώσουμε αυτό τον στρατιωτικό εκφοβισμό είναι να απαντήσουμε με περιορισμένη κλιμάκωση. Ελεγχόμενη (κι αυτοί που πρέπει, γνωρίζουν πώς γίνεται αυτό) – αλλά κλιμάκωση.
Να ξεκαθαρίσουμε: Ούτε την Ελλάδα τη συμφέρει συνολικός Πόλεμος με την Τουρκία (ή με οποιονδήποτε άλλο, εδώ που τα λέμε).
Έτσι κι αλλιώς, ένας πλήρης ελληνοτουρκικός πόλεμος είναι ουσιαστικά αδύνατος, διότι θα επέμβουν αναγκαστικά πολλές πλευρές – που έχουν και το συμφέρον και τη δυνατότητα να τον σταματήσουν.
Αλλά η Ελλάδα δεν αντέχει και νέα ταπείνωση! Γιατί θα ισοδυναμούσε όχι μόνο με απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και με υπονόμευση κυριαρχίας και με διεθνή περιθωριοποίηση – ακόμα και με εσωτερική πολιτειακή αποσταθεροποίηση.
Χώρα που ταπεινώνεται κάθε φορά που αντιμετωπίζει εξωτερική πρόκληση δεν μπορεί να σταθεί για πολύ.
Ανάμεσα σε μια νέα υποχώρηση μπροστά σε στρατιωτικό εκφοβισμό (που δεν την αντέχει πια η Ελλάδα)
και σε πλήρη Πόλεμο (που δεν την συμφέρει – κι είναι μάλλον «ανέφικτος» έτσι κι αλλιώς),
η Ελλάδα μπορεί μόνο να επιλέξει την ελεγχόμενη κλιμάκωση.
Που σημαίνει:
— Αν ο τουρκικός στρατιωτικός εκβιασμός αυτή τη φορά είναι «σημειακός», η Ελλάδα να απαντήσει τοπικά και σε άλλα σημεία. Δηλαδή ΜΗ σημειακά.
— Αν ο τουρκικός εκβιασμός είναι σε πάνω από ένα σημείο, η Ελλάδα να απαντήσει σε περισσότερα και να ανέβει ένα κλικ. Αλλά χωρίς να εξαντλεί τα περιθώρια της κλιμάκωσης…
(Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό, πρακτικά, δεν θα το συζητήσουμε δημόσια. Οι αρμόδιοι γνωρίζουν πολύ καλά)
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να απαντήσει τοπικά και ένα ή δύο κλικ πιο πάνω. Χωρίς να προχωρά σε πλήρη κλιμάκωση…
Το ζητούμενο είναι: όταν θα παρέμβουν «τρίτοι» για να διακόψουν τις εχθροπραξίες, η Ελλάδα να μη βρεθεί να χάνει.
Κι αυτό πια, είναι απολύτως στο χέρι μας…
Και ΔΕΝ το περιμένει η Τουρκία!
(Κι έτσι θα πάψουμε – επιτέλους – να “παίζουμε το παιγνίδι της”)
Με δύο λόγια τώρα είναι ευκαιρία να υπάρξει «αλλαγή Παραδείγματος» (Paradigm Change) εκ μέρους μας. Να πάψουμε να αντιδρούμε φοβικά και κατευναστικά μπροστά σε κάθε νέο στρατιωτικό εκβιασμό της Τουρκίας.
Γιατί τώρα πια ξέρουμε ότι η δική μας υποχώρηση κάθε φορά δεν κατευνάζει την Τουρκία. Την ενθαρρύνει να προχωρήσει σε μεγαλύτερο εκβιασμό αργότερα.
Τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια δεν θελήσαμε να «πολεμήσουμε για μια ακατοίκητη βραχονησίδα» (που ήταν ελληνική όμως),
νομίσαμε ότι “κατευνάσαμε” την Τουρκία,
ύστερα από λίγο η Τουρκία είχε γκριζάρει 120 βραχονησίδες,
σήμερα έχει γκριζάρει το μισό Αιγαίο
και διεκδικεί κυριαρχία ακόμα και κατοικημένων ελληνικών νησιών!
Δεν θελήσαμε πολύ μικρής έκτασης και έντασης «τριβή» μαζί της τότε –
και σήμερα αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση πολύ μεγαλύτερη,
πολύ ευρύτερη και πολύ σοβαρότερη.
Ο “κατευνασμός” απέναντι σε επιθετικό γείτονα δεν κατοχυρώνει την Ειρήνη – έστω και με κάποιες “εθνικές απώλειες”.
Φέρνει τον Πόλεμο λίγο αργότερα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα…
Κι από πολύ χειρότερες θέσεις για τον “κατευναστή”…
Μέχρι τώρα η Τουρκία κλιμάκωνε, εμείς υποχωρούσαμε και οι «σύμμαχοι» παρενέβαιναν για να εξασφαλίσουν την εκτόνωση – ανεχόμενοι τα τετελεσμένα της Τουρκίας.
“Αλλαγή Παραδείγματος” σημαίνει ότι εμείς δεν υποχωρούμε αυτή τη φορά,
απαντάμε στις προκλήσεις με ελεγχόμενη κλιμάκωση – και οι σύμμαχοι έχουν κάθε συμφέρον πια να παρέμβουν, όχι με ανεκτικότητα απέναντι στην Τουρκία αυτή τη φορά…
Γιατί ποτέ στο παρελθόν η Τουρκία δεν είχε πάρει τόσο ξεκάθαρα αντιδυτικές θέσεις όσο τώρα…
Είναι ώρα λοιπόν, για αλλαγή Παραδείγματος από την πλευρά μας.
Πράγμα που, αν το κάνουμε σωστά, θα αποτελέσει Game Changer (αλλαγή δυναμικής) σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Υπάρχουν πολλοί που το περιμένουν από μας.
Και υπάρχουν πολλοί που το ελπίζουν.
Αν και κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει για λογαριασμό μας, αν εμείς δεν το αποφασίσουμε.
Κανείς δεν μπορεί να σώσει όποιον ο ίδιος δεν θέλει να σωθεί.
Χρειάζεται λοιπόν “αλλαγή παραδείγματος” (Paradigm shift) από την πλευρά μας.
Που θα αποτελέσει Game changer για όλους στην Ανατολική Μεσόγειο.
(Έτσι για να το πούμε με όρους που καταλαβαίνουν και οι αμερικανο-σπουδαγμένοι)
ΥΓ.1 Η Αίγυπτος μόλις τα έσπασε οριστικά με την Τουρκία για τη Λιβύη. Μήπως είναι ώρα να ανακηρύξουμε ΑΟΖ και να οριοθετήσουμε αμέσως με τη Κύπρο – τώρα πια ΚΑΙ με Αίγυπτο;
Η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι κάτι που κάνουν όλα τα κράτη! Και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως “πρόκληση” – ούτε ακόμα κι από την ίδια την Τουρκία.
Αλλά χωρίς να έχουμε διακηρύξει ΑΟΖ, δεν μπορούμε να προασπιστούμε έμπρακτα θαλάσσιες περιοχές δικής μας δικαιοδοσίας από παράνομες εξορύξεις της Τουρκίας. Άρα τώρα πια είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το κάνουμε! Και τη στιγμή που η Τουρκία τα σπάει με την Αίγυπτο, είναι μοναδική για μας ευκαιρία να το κάνουμε…
ΥΓ.2 Η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια κάτω από την Κρήτη έχει νόημα μόνο αν έχουμε προηγουμένως διακηρύξει ΑΟΖ! Αλλιώς και πάλι θα δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε παράνομες επιχειρήσεις εξόρυξης της Τουρκίας ΕΝΤΟΣ της Ελληνικής ΑΟΖ αλλά λίγο έξω από τα 12 μίλια. Πώς θα υπερασπιζόμαστε εμπράκτως όσα εμείς οι ίδιοι δεν θα έχουμε διεκδικήσει;
ΥΓ.3 Για όνομα του Θεού! Αποφεύγετε στο εξής τρία πράγματα στον δημόσιο λόγο:
—Ψυχραιμία,
—Αυτοσυγκράτηση και
— Δεν παίζουμε το παιγνίδι της Τουρκίας.
Όποιος επικαλείται συνέχεια τη λέξη “Ψυχραιμία” δείχνει το ακριβώς αντίθετο: Ότι χάνει την ψυχραιμία του και -το σπουδαιότερο – κι ότι κυριεύεται από φόβο.
Το ίδιο ισχύει και για την “Αυτοσυγκράτηση”.
Δεν την επικαλείσαι όταν ΔΕΝ αντιδράς καθόλου σε πρόκληση. Γιατί αυτό δεν λέγεται “αυτοσυγκράτηση” – αυτό λέγεται… πανικός!
Αυτοσυγκράτηση είναι όταν αντιδράς σε πρόκληση – αλλά δεν κλιμακώνεις πέρα από ένα σημείο.
Όταν σε προκαλούν και δεν αντιδράς καθόλου, αυτό λέγεται πλήρης παθητικότητα…
Τέλος δεν έχει νόημα να λέμε συνέχεια ότι “Δεν θα παίξουμε το παιγνίδι της Τουρκίας” όταν ΑΥΤΟ ακριβώς κάνουμε:
Μας προκαλεί και δεν αντιδρούμε εμπράκτως. Και κερδίζει με απλό εκφοβισμό – χωρίς να ρισκάρει πλέον.
(By fright – not by fight, για να καταλαβαίνουν και οι αμερικανο-σπουδαγμένοι)
Αν κάποια στιγμή αντιδράσουμε έμπρακτα και σωστά, τότε – και ΜΟΝΟΝ τότε – θα έχουμε πάψει να παίζουμε το παιγνίδι της Τουρκίας.
