Του Ανδρέα Καραγιάννη-Πολιτικού επιστήμονα-Συγγραφέα
Η πρόσφατη πραξικοπηματική απόπειρα ανάληψης της εξουσίας από παράκεντρα στην Τουρκία, αποτελεί άλλο ένα λιθαράκι στο παγκόσμιο σύστημα λήψης αποφάσεων. Η στιγμή για το πραξικόπημα, η χρονική στιγμή ήταν λάθος. Ο τρόπος άμεσος, το μήνυμα εστάλη στον παραλήπτη Ερντογάν, ο οποίος όντας συντηρητικός ισλαμιστής, έκανε στροφή προς την Τεχεράνη, απομακρυσμένος από το Ισραήλ.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι κάτι όπως το χθεσινό δεν θα γινόταν ποτέ χωρίς την έγκριση του αμερικανικού παράγοντα ο οποίος την τελευταία στιγμή στήριξε τον Τούρκο πρόεδρο. Ο λόγος που δεν πέτυχε προφανής. Δεν έπρεπε να δημιουργηθεί κλίμα αστάθειας πριν τις αμερικανικές εκλογές, παρόλο που το state department έχει πάντα κοινή εξωτερική πολιτική, ίσως λόγω εκλογής του Τραμπ, που φέρνει κάτι το αβέβαιο.
Οι συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις, το brexit, ο κοινωνικός συντηρητισμός, τα εν δυνάμει πραξικοπήματα, έχουν διττή ερμηνεία.
Η πρώτη ερμηνεία είναι ότι έχει χαθεί ο έλεγχος χειραγώγησης και ότι αυτά που σπείραμε ως επεκτατικές δυνάμεις και ως εξωτερική πολιτική τώρα τα επωμιζόμαστε.
Το δεύτερο σενάριο λέει ότι όλα αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο ενός τρομονομου με σκοπό να μαντρώνουν τους πολίτες κάτω από μία κοινή πολιτιστική κοινωνική ομπρέλα, για να επιτευχθούν εν συνεχεία μητροπολιτικά σχέδια παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Είναι ορατό το γεγονός απαξίωσης και διάλυσης της Ε.Ε., αποσταθεροποίησης της νοτιοανατολικής Ευρώπης, και δημιουργία ίσως μιας Ευρασιατικης προσέγγισης με κοινό πλαίσιο και συνεννόηση .
Προϋπόθεση: οι ακραίες φωνές εφόσον χρησιμοποιηθούν, αμέσως πρέπει να φύγουν. Για το καλό όλων.
