Του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, συγγραφέα: Ανατριχιαστική μαρτυρία της μετανάστριας Μέλανι από τα αμπάρια των πλοίων των δουλεμπόρων.
Αυτούσια:
Σιγά σιγά άρχισα να διακρίνω σκιές ανθρώπων, να ακούω αμυδρά γοερά κλάματα, παιδιών γυναικών και αντρών. Νόμιζα ότι φανταζόμουν την κόλαση, όμως δυστυχώς είχα μπροστά μου την πραγματικότητα της κόλασης. Στο τέλος της σκάλας ανθρώπινα κορμιά βρόμικα, ιδρωμένα το ένα κολλητά στο άλλο. Ένας μικρός χώρος ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπους που έκλαιγαν, βογκούσαν, φώναζαν ικέτευαν σε διάφορες γλώσσες.
Πάτωμα δεν υπήρχε, ήταν όλο καλυμμένο από κορμιά. Οι δουλέμποροι μας φώναζαν ότι πρέπει να κάνουμε ησυχία, ότι στις χώρες που θα πάμε (Ελλάδα-Ιταλία) είμαστε παράνομοι και άρα το πλοίο δεν θα δέσει σε λιμάνι και θα αναγκαστούμε να κολυμπήσουμε, φαγητό για τρεις ημέρες να το ξεχάσουμε και τις ανάγκες μας να τις κάνουμε πάνω μας διότι δεν υπάρχει χώρος(είχαμε πληρώσει ‘εισιτήριο΄ στους δουλεμπόρους 3000 ευρώ ο καθένας. Αριστερά μου μια μάνα νεόγεννη θήλαζε το ολίγων ημερών βρέφος της, το οποίο ανέπνεε εξαιρετικά δύσκολα σε εκείνο το μπουντρούμι. Κάποια στιγμή ξέσπασε μεγάλος καβγάς γιατί ένας άνθρωπος έκανε την ανάγκη του στο απόλυτο σκοτάδι, ακριβώς πάνω από ένα βρέφος μιας οικογένειας.
Ο πατέρας απελπισμένος του φώναζε: ‘Όχι πάνω στο σώμα του παιδιού μου ρε την ανάγκη σου. Δεν το βλέπεις το κακόμοιρο. Θα σε σκοτώσω!’ Άλλα βρέφη άρχισαν να κλαίνε έντονα από τη φασαρία μέχρι που άνοιξε η πόρτα και μπήκαν έξαλλοι οι δουλέμποροι, βρίζοντας χυδαία, άρπαξαν 3 βρέφη που έκλαιγαν και τα πέταγαν με δύναμη από τη σκάλα στο στοιβαγμένο πλήθος φωνάζοντας με οργή: ‘Φάτε τα ρε, φάτε τα να χορτάσετε και έτσι να κάνετε χώρο για τους υπόλοιπους’. Δύο από τα μωράκια πέθαναν ακαριαία.
Η μάνα ενός από τα τρία βρέφη όρμηξε άνω σε έναν δουλέμπορο αλλά εκείνος πρόλαβε και την πυροβόλησε σκοτώνοντάς την. Σε ένα άλλο σημείο βρισκόταν μια νεαρή μάνα δεκαοκτώ χρονών με δύο μικρά παιδάκια αγκαλιά. Καθώς την είδε ο λυσσασμένος, την άρπαξε από τα μαλλιά και την τράβηξε κοντά του λέγοντας: ‘Εσύ πρέπει να ικανοποιήσεις άλλες ανάγκες’. Την έσυρε μαζί με άλλους 3 στο λεβητοστάσιο και εξαφανίστηκαν. Τη γύρισαν πίσω μετά από ώρα βουτηγμένη στα αίματα, ένα ανθρώπινο ράκος, πίσω στα παιδάκια της. ‘Τη βιάσατε καθάρματα’ ακούστηκε μια φωνή μέσα στο σκοτάδι. Εκείνοι γέλαγαν ειρωνικά.
[irp posts=”130941″ name=”Θυρεοειδής: Οι παθήσεις που τον απειλούν – Πότε χρειάζεται επέμβαση”]
Η παραπάνω διήγηση με έκανε να ντρέπομαι που λογίζομαι άνθρωπος. Γνωρίζω ότι ζούμε στην εποχή που μας φανατίζουν τεχνιέντως για να μας ελέγχουν ευκολότερα, παίζοντας μς το θυμικό μας. Σκαρφιζόμαστε φανταστικούς εχθρούς και εξιλαστήρια θύματα για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Μην χάσουμε όμως την ιδιότητα του ανθρώπου, ας προστατέψουμε την ψυχή μας, που κάποτε όλοι θα παραδώσουμε προς Κρίσην.
Ας αλλάξουμε. Έστω και το ελάχιστο.
Για να σώσουμε και να σωθούμε.
Η μαρτυρία μαζί με άλλες συγκλονιστικές μαρτυρίες από το βιβλίο-οδοιπορικό στο δουλεμπόριο ‘Θύμα της εποχής, ο Άνθρωπος’.
