Του Αλέξανδρου Ελευθεριάδη
Είναι κάποιες στιγμές που όσο έμπειρος κι αν είσαι στη δημοσιογραφία παγώνει το αίμα σου με τα θέματα που καλείσαι να ασχοληθείς. Χωρίς αμφιβολία, μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το τραγικό δυστύχημα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας το οποίο στοίχισε την ζωή σε 4 ανθρώπους.
Τι να πεις και τι να περιγράψεις; Με τι κουράγιο να σχηματιστούν οι λέξεις στο πληκτρολόγιο; Βλέπεις το βίντεο ξανά και ξανά και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί η ζωή να είναι τόσο άδικη μερικές φορές.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά όταν δεν εμπλέκεσαι άμεσα και ο ρόλος σου περιορίζεται σε εκείνον του παρατηρητή, το πιο σοφό που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις σιωπηλός, να σκύψεις το κεφάλι και να προσευχηθείς για τις ψυχές που έφυγαν και τους ανθρώπους που έμειναν πίσω να πενθούν. Αν, παρ’ όλα αυτά, αποφασίσεις να μιλήσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πεις μια όμορφη κουβέντα, έναν λόγο παρηγοριάς.
Δυστυχώς, στην, χρεοκοπημένη από πολλές απόψεις, Ελλάδα, ανάμεσα στην κριτική για το Survivor και τον μάνατζερ ράγκμπι, το νέο αμόρε της τάδε τραγουδίστριας και τις ερωτικές προτιμήσεις του δείνα ηθοποιού, ο μέσος Έλληνας αισθάνεται υποχρεωμένος να “υπερασπιστεί” την άτυχη γυναίκα και το τρίχρονο αγγελούδι της που έχασαν την ζωή τους. Πώς; Με τον πιο εύκολο τρόπο. Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κατάρες, αφορισμοί, μίσος, για ένα 24χρονο παιδί που έκανε -όπως δείχνουν οι πρώτες πληροφορίες και μένει να επιβεβαιωθεί από την Αστυνομία- ένα τεράστιο λάθος.
Ένα λάθος που έκοψε το νήμα της ζωής του τόσο νωρίς και μαζί πήρε άλλες τρεις ψυχές. Και τι δεν διάβασε όποιος περιηγήθηκε στο διαδίκτυο; Χαρακτηρισμοί απίστευτοι για έναν άνθρωπο που μόλις πέθανε, επιθέσεις εναντίον της οικογένειάς του, θεωρίες συνωμοσίας ότι οι δημοσιογράφοι κρύβουν στοιχεία επειδή τα Jumbo επενδύουν πολλά χρήματα σε διαφημίσεις και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μέχρι και… ταξικό χαρακτήρισαν κάποιοι το συγκεκριμένο δυστύχημα. Με την ίδια θέρμη που χθες μάλωναν για τον Παντελίδη και το ποιος οδηγούσε το αυτοκίνητό του, το αν μας ψεκάζουν και το αν τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό. Μια θέρμη που θα σβήσει όταν προκύψει ένα άλλο θέμα και φτου κι απ’ την αρχή.
Ως θύμα τροχαίου ατυχήματος, το οποίο μπορούσε πολύ εύκολα να μετατραπεί σε δυστύχημα, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ο μεθυσμένος οδηγός που βγήκε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο συγγενικού μου προσώπου δεν ήταν πλούσιος. Ήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος, με κάκιστη οδηγική συμπεριφορά που του άξιζε να τιμωρηθεί. Όπως όλοι εκείνοι που καθημερινά παραβιάζουν τον ΚΟΚ δεν είναι αναγκαστικά πλούσιοι. Διέκρινες όμως καθαρά από τα σχόλια ότι οι πιο πολλοί (όχι όλοι) αυτό μισούσαν περισσότερο στον Γιώργο Βακάκη. Ότι ήταν πλούσιος και οδηγούσε Porsche.
[irp posts=”114460″ name=”Υπάτιος Πατμάνογλου – Οι πρώτες του δηλώσεις στην κάμερα (ΒΙΝΤΕΟ)”]
Το πραγματικό Survivor
Όποιος μάλιστα τολμούσε να παρατηρήσει ότι οι χαρακτηρισμοί έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο που μόλις σκοτώθηκε δεχόταν επίθεση με επιχειρήματα τύπου: ”τον άνθρωπο που έχασε την οικογένειά του δεν τον σκέφτεσαι”; Λες και δεν είναι αυτονόητο ότι η συμπαράσταση δεν είναι μονόπλευρη, λες και μόνο εκείνοι έχουν την αποκλειστικότητα στην ευαισθησία.
Την καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς, έδωσε ο ίδιος ο Υπάτιος Πατμάνογλου. Ο άνθρωπος τον οποίο… εκπροσωπούσαν κάποιοι εν αγνοία του είπε λίγα λόγια, λόγια ψυχής, που κρύβουν τον πόνο εκείνου που έχει πραγματικά βιώσει την απώλεια και αντιλαμβάνεται την σημασία των στιγμών.
‘Ήταν ένας πιτσιρικάς είχε ένα αυτοκίνητο γρήγορο, έτρεχε, ήταν παράνομος, εντάξει, αλλά και αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του. Θέλω να δώσω συλλυπητήρια και στις άλλες οικογένειες. Τα παιδιά αυτά δεν ήθελαν ούτε να σκοτωθούν, ούτε να σκοτώσουν την οικογένειά μου. Συλλυπητήρια και σε αυτή τη μάνα που κάηκε το παιδί της… ”.
Την ώρα λοιπόν που… διάσημοι και επίδοξοι διάσημοι παλεύουν να… επιβιώσουν στον Άγιο Δομίνικο, ο άνθρωπος αυτός, πρώην ΟΥΚας, αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό ότι η ελπίδα και η ανθρωπιά μπορεί να επιβιώσει ακόμα σε αυτήν την χώρα.
Φυσικά το να τρέχεις με τέτοιες ταχύτητες είναι δολοφονικό. Φυσικά και η ευθύνη του Γιώργου Βακάκη -αν αποδειχθεί ότι έτρεχε- είναι τεράστια, όμως μεγαλύτερη ποινή από την θανατική δεν υπάρχει. Αν επιζούσε θα έπρεπε να δικαστεί. Κι αν όντως έτρεχε θα έπρεπε να μείνει στη φυλακή για πολλά χρόνια. Δεν επέζησε όμως. Από εδώ και πέρα αρμόδιος να κρίνει είναι μόνο Ο Θεός. Εκτός αν εμείς ποτέ δεν κάναμε κάποιο λάθος, αν δεν αποφύγαμε ποτέ την κακιά στιγμή (όχι αναγκαστικά πίσω από ένα τιμόνι) την τελευταία ώρα, αν δεν αδικήσαμε κανέναν, αν, αν, αν…
Αυτός που φταίει κι αυτός που δεν φταίει σε ένα δυστύχημα φυσικά δεν βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Ο ένας πληρώνει το δικό του λάθος, και ο άλλος το λάθος κάποιου τρίτου. Και αυτό το άρθρο δεν έχει σε καμία περίπτωση την διάθεση να εξισώσει καταστάσεις.
Όμως κάνουμε τεράστιο λάθος αν νομίζουμε ότι βοηθάμε έναν άνθρωπο που έχασε τα πάντα, με κραυγές και κατάρες. Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά μπορεί να το κάνει αλλιώς. Το κακό όμως είναι ότι αυτός ο ήρωας με την τεράστια ψυχή σε λίγο καιρό θα μείνει μόνος του, εκτός φυσικά από την οικογένεια και τους φίλους του. Γιατί οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του θα είναι απασχολημένοι, έχοντας στρέψει την προσοχή τους στο επόμενο μεγάλο θέμα της επικαιρότητας.
Μπορούμε και πολύ καλύτερα…
