Σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα τη βία κατά των γυναικών συμμετείχε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καθώς και οι βασιλείς της Ολλανδίας που πραγματοποιούν επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα. Η συζήτηση έγινε στο φουαγιέ της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και μεταξύ άλλων έλαβαν μέρος η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Μαρία Συρεγγέλα και ο Ολλανδός υφυπουργός Υγείας, Ευημερίας και Αθλητισμού Μάρτεν Βαν Όιχεν.
Πριν ξεκινήσει η συζήτηση οι βασιλείς της Ολλανδίας περιηγήθηκαν με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κ. Συρεγγέλα στην έκθεση της φωτογραφίας της διευθύντριας της World Press Photo Τζουμάνα Ελ Ζέιν Χούρι, με τίτλο «Resilience, stories of women inspiring change» που πραγματοποιείται στον ίδιο χώρο.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης έγινε ανταλλαγή πληροφοριών και πρακτικών που εφαρμόζονται στις δύο χώρες σε περιστατικά βίας κατά των γυναικών. Από την πλευρά των ειδικών της Ολλανδίας αναφέρθηκαν παραδείγματα αντιμετώπισης περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας με την απομάκρυνση του δράστη από το σπίτι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και διαδικασιών επανένταξής του, υπό προϋποθέσεις, στο σπίτι, και τονίστηκε ότι κλειδί στην αντιμετώπιση του ζητήματος είναι η συνεργασία μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων. Όπως είπε ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής Midden- en Nederland, Μάρτιν Σίταλσινγκ, όλοι οι αστυνομικοί στην Ολλανδία έχουν εκπαιδευτεί για να διαχειρίζονται τέτοια περιστατικά.
Από ελληνικής πλευράς, μεταξύ άλλων, η διευθύντρια του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Ευγενία Τζώρτζη, αναφέρθηκε στις δομές που υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα για να υποστηρίζουν τις γυναίκες που έχουν υποστεί βία και είπε ότι είναι απαραίτητο οι γυναίκες που βρίσκονται σε κίνδυνο να ενθαρρύνονται για να ζητούν βοήθεια.
Σε ανάρτηση της στο facebook σχετικά με την εκδήλωση, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τονίζει: «Η βία κατά των γυναικών και η κακοποίησή τους αποτελεί δυστυχώς ένα παγκόσμιο φαινόμενο μοναδικής ανθεκτικότητας στον χρόνο, με ιδιαίτερα οδυνηρές επιπτώσεις. Μπορεί να λάβει διάφορες μορφές: συντροφική βία, σεξουαλική κακοποίηση, γάμοι παιδιών, ακρωτηριασμός γυναικείων γεννητικών οργάνων και τα αποκαλούμενα εγκλήματα “τιμής”. Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Δεν παρατηρείται μόνο σε περιθωριακές ομάδες ή σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Δεν συμβαίνει μόνο σε ολοκληρωτικά ή θεοκρατικά καθεστώτα, όπου η θέση των γυναικών είναι εξ ορισμού κατώτερη. Θλιβόμαστε για την παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών στο Αφγανιστάν, για την καθημερινή καταπίεση και αστυνομική βία κατά των γυναικών στο Ιράν, τους συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους, αλλά την ίδια στιγμή με σοκ διαπιστώνουμε ότι η βία κατά των γυναικών καθίσταται μία κοινότοπη πραγματικότητα στον κόσμο μας. Με οδύνη τη βλέπουμε παρούσα τόσο στην “πολιτισμένη” Δύση όσο και στην “παραδοσιακή” Ανατολή και να οξύνεται σε περιόδους οικονομικής ή κοινωνικής κρίσης. Σε οποιαδήποτε μορφή και αν εκδηλώνεται -σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική- καταστρέφει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια των γυναικών και τις καταδικάζει σε κοινωνική περιθωριοποίηση και ψυχολογική αποσύνθεση.
Οι γυναίκες που κακοποιούνται, λεκτικά ή σωματικά, φέρουν σιωπηλά το τραύμα τους για χρόνια, μην τολμώντας να το καταγγείλουν, παγιδευμένες στην ντροπή, τον εξευτελισμό και ακόμα και την ενοχή, καθώς τα θύματα συχνά νιώθουν υπεύθυνα για την κακοποίησή τους λόγω ενός μηχανισμού αυτοενοχοποίησης. Ωστόσο, η διανοητική και σωματική εξάντλησή τους επηρεάζει ολόκληρη την οικογένεια και διαχέεται στην κοινότητα. Τα παιδιά που ανατρέφονται σε περιβάλλον οικογενειακής βίας διατρέχουν και τα ίδια τον κίνδυνο κακοποίησης, έχουν προβλήματα προσαρμοστικότητας, μαθησιακές δυσκολίες, αυτοκαταστροφικές τάσεις και, καθώς μεγαλώνουν, τείνουν να επαναλάβουν κακοποιητικές συμπεριφορές, σε ρόλους είτε θύτη είτε θύματος. Πρόκειται για ένα φαινόμενο με πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και ακόμα και οικονομικές συνέπειες, που διαβρώνει, μολύνει και αρρωσταίνει την κοινωνία.
Εντούτοις, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η έμφυλη και οικογενειακή βία καταλήγουν σε ένα ακόμα πιο σοβαρό έγκλημα. Και τέτοιες περιπτώσεις, που έχουν τελευταία αυξηθεί, μας σοκάρουν και μας ανησυχούν βαθιά. Μιλώ για τη γυναικοκτονία, ένα έγκλημα που βασίζεται σε σχέσεις κυριαρχίας και εξάρτησης μεταξύ του θύτη και του θύματος, ένα έγκλημα που προϋποθέτει τη σωματική, κοινωνική ή οικονομική ανισότητα, την επικράτηση ξεπερασμένων κοινωνικών εννοιών και στερεοτύπων. Ένα έγκλημα που χαρακτηρίζεται από τους ηθικούς κανόνες των θυτών, την ιδιοκτησιακή νοοτροπία προς τα γυναικεία μέλη της οικογένειας και την εσωτερικευμένη νομιμοποίηση της διαπροσωπικής βίας από τη μεριά των θυτών.
Είναι καιρός, μέσω της ενημέρωσης, της ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης και την πολυδιάστατη στήριξη των γυναικών, να θέσουμε τέρμα στην κλιμάκωση αυτού του είδους βίας, το οποίο, στην περίπτωση της γυναικοκτονίας, αποκτά την πιο ακραία, επονείδιστη και αποτρόπαια μορφή του. Είναι καθήκον μας να υπερασπιστούμε και να αγωνιστούμε για την ισότητα των φύλων οπουδήποτε στον κόσμο, καθώς αποτελεί ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ένα διατομεακό ζήτημα ζωτικό για μία υγιή, παραγωγική κοινωνία που ατενίζει το μέλλον».
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης, η Μαρία Συρεγγέλα τόνισε: «Είναι απαραίτητο να υπάρχουν συνεργασίες γιατί παίρνουμε καλές πρακτικές, όπως σήμερα από την Ολλανδία, γιατί πλέον το φαινόμενο αυτό έχει μπει στην ημερήσια ατζέντα. Όχι γιατί παλιά δεν γίνονταν τέτοια πράγματα, αλλά γιατί τότε οι γυναίκες σώπαιναν. Τώρα πλέον οι γυναίκες μιλούν και αυτό θέλουμε. Και θέλουμε οι καταγγελίες να αυξηθούν γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει και η σκιώδης βία που πολλές φορές δεν καταγγέλλεται» και προσέθεσε: «Εμείς τους λέμε να απευθυνθούν στα συμβουλευτικά κέντρα, όπου μπορούν να βρουν και ψυχολογική και κοινωνική στήριξη, πλέον και εργασιακή στήριξη σε συνεργασία με τη ΔΥΠΑ, δηλαδή αν δεν έχουν εργασία μπορούμε να τους βρούμε με συγκεκριμένα προγράμματα εργασία και πλέον και νομική στήριξη. Αυτές όλες οι υπηρεσίες προσφέρονται ανεξαρτήτως εισοδηματικών κριτηρίων και είναι δωρεάν για όλες τις γυναίκες». Η κ. Συρεγγέλα σημείωσε ακόμα: «Προσπαθούμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο δρόμο γίνεται. Έχουμε ακόμα πολλά πράγματα να κάνουμε, αλλά το πιο σημαντικό, πέρα από εμάς, είναι ότι η πλέον η κοινωνία έχει αρχίσει να ασχολείται με τα θέματα αυτά, βλέπουμε ότι παίρνει ο γείτονας, η γειτόνισσα, ο φίλος, η φίλη για να κάνουν καταγγελίες, υπάρχει δηλαδή μια αλλαγή νοοτροπίας. Έχουν δημιουργηθεί και οι κατάλληλες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες λοιπόν, γιατί αν δεν είμαστε κοινωνία και Πολιτεία μαζί, ιδιωτικός τομέας, δημόσιος τομέας, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι βλέπουμε πλέον και πολλούς άνδρες να βγαίνουν μπροστά για να προασπίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί δεν είναι γυναικεία θέματα, είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Και σε αυτό πρέπει να είμαστε άντρες και γυναίκες μαζί».
