Εβδομάδα Παθών!

Η Εβδομάδα που συνοψίζει την παγκόσμια ιστορία,

που ανακεφαλαιώνει το μεγαλείο της θεϊκής συγκατάβασης

και την τραγωδία του ανθρώπινου παραλογισμού.

Έμψυχα και άψυχα, λογικά και άλογα,

περνούν μπροστά από τον Σταυρό Του και στέκονται

άλλα στα δεξιά και άλλα στα αριστερά Του

άλλα εναντίον Του και άλλα στο πλευρό Του.

Οι πέντε άμυαλες κοπέλες με τις σβησμένες λαμπάδες

και οι άλλες πέντε με τις αναμμένες καρδιές.

Η αμαρτωλή γυναίκα που κερδίζει την άφεση

κι ο προδότης μαθητής που κληρονομεί την απώλεια.

Η παιδίσκη που δοκιμάζει την αντοχή της πίστεως

κι ο μαθητής που βρίσκει τα δάκρυα της συντριβής.

Οι μαθητές που σκορπίζονται φοβισμένοι στη νύχτα

κι οι μαθήτριες που συσπειρόνονται «λίαν πρωί».

Ο αγρότης που αγγαρεύεται να σηκώσει το Σταυρό

κι οι «θυγατέρες Ιερουσαλήμ» που μαζεύουν τον ιδρώτα.

Οι απόστολοι που δειλιάζουν και κρύβονται

και ο κεκρυμμένος που τολμά να φανερωθεί.

Οι στρατιώτες που «διεμερίσαντο» τα ρούχα του Καταδίκου

και ο Εκατόνταρχος που ομολογεί «τον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον».

Ο ληστής που αναγνωρίζει «Θεόν τον κρυπτόμενον»

κι εκείνος που Τον ειρωνεύεται και Τον βλασφημεί.

Η μαθήτρια που ακούει το «μη μου άπτου»

κι ο μαθητής που καλείται ν’ αγγίξει τις πληγές.

Η συκιά που ξεραίνεται «δια την ακαρπίαν»

κι οι ελιές που αγρυπνούν στην προσευχή.

Οι δάφνες και τα βάγια της αποθέωσης

και το ακάνθινο στεφάνι του χλευασμού.

Το γαϊδουράκι στην οδό της ταπείνωσης

κι ο πετεινός που ξυπνά συνειδήσεις.

Το πραιτόριο της ανθρωπαρέσκιας

και το υπερώο της φιλανθρωπίας.

Η ευωδία του μύρου και η δυσοσμία των αργυρίων.

Το νερό που «νίπτει τους πόδας»

και ξανά πάλι «νίπτει τας χείρας».

Τα ιμάτια που διαρρηγνύει η υποκρισία

και η πένα που υπογράφει την καταδίκη του Αθώου.

Ο ήλιος που σκοτίζεται κι η γη που συγκλονίζεται.

Οι πέτρες που ραγίζουν και το καταπέτασμα που σχίζεται.

Τα ραπίσματα και οι εμπτυσμοί του ευτελισμού

κι η σιωπή που οριοθετεί την αξιοπρέπεια.

Η κόκκινη χλαμίδα του εμπαιγμού

και τα λευκά οθόνια του θριάμβου.

O Σταυρός που καθορίζει τα όρια της Αγάπης

κι ο Τάφος που φανερώνει το μέτρο της Υπακοής!

Από την Βηθανία στην Αγία Πόλη,

κι απ’ το Πραιτόριο στον Γολγοθά,

απ’ το σκοτάδι στο φως κι απ’ το θάνατο στη ζωή,

απ’ τη γη στον ουρανό κι απ’ το χρόνο στην αιωνιότητα,

απ’ το «Ωσαννά» στο «σταύρωσον»

κι απ’ το «μνήσθητι» στο «τετέλεσται»,

για κάποιους τετέλεσται η απώλεια,

για μας είθε να τελεστεί η σωτηρία!…

Καλή Ανάσταση!

πΒασίλειος