Εορτολόγιο: Ιούλιος, Ιουλία, Ιουλιανή, Ιουλίτσα, Γιουλία, Γιούλα, Γιουλίτσα, Τζούλια, Γιούλη * Γαλάτεια, Γαλατία Φαεινός, Φαεινή.
18 Μαΐου: Μεσοπεντηκοστή – Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:
Λιγότερα (-)
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».
Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».
Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:
«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».
Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής:
«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον».
Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Μεσούσης τῆς ἑορτῆς διψῶσάν μου τήν ψυχήν εὐσεβείας πότισον νάματα· ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας· Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’.
Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός· Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας. Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν· Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν, σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον
Μεσούσης ἐπέστης τῆς ἑορτῆς, Οἰκτίρμων διδάσκων, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ, δεῦτε οἱ διψῶντες, προσέλθετε καὶ ὕδωρ, ἐκ τῆς πηγῆς τῶν ὅλων, πάντες ἀρύσασθε.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
332 – Ο Κωνσταντίνος Α΄ ανακοινώνει τη δωρεάν διανομή σιτηρών στους πολίτες της Κωνσταντινούπολης.
1152 – Ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας παντρεύεται την Ελεονώρα της Ακουιτανίας.
1291 – Άλωση της Άκρας και τέλος της σταυροφορικής παρουσίας στους Αγίους Τόπους.
1302 – Μέλη της φλαμανδικής πολιτοφυλακής της Μπρυζ σφάζει τη γαλλική φρουρά της πόλης.
1499 – Ο Αλόνσο δε Οχέδα σαλπάρει από το Κάδιθ για το ταξίδι του στη σημερινή Βενεζουέλα.
1565 – Αρχίζει η πολιορκία της Μάλτας, κατά την οποία οι οθωμανικές δυνάμεις προσπάθησαν και τελικά απέτυχαν να καταλάβουν τη Μάλτα.
1593 – Εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για τον Κρίστοφερ Μάρλοου, ύστερα από τις κατηγορίες του θεατρικού συγγραφέα Τόμας Κιντ ότι ανήκει σε αίρεση.
1652 – Το Ρόουντ Άιλαντ ψηφίζει τον πρώτο νόμο στην αγγλόφωνη Βόρεια Αμερική με τον οποίο κηρύσσεται παράνομη η δουλεία.
1756 – Αρχίζει επίσημα ο Επταετής Πόλεμος όταν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας κηρύσσει τον πόλεμο στη Γαλλία.
1803 – Ναπολεόντειοι Πόλεμοι: Το Ηνωμένο Βασίλειο ανακαλεί τη Συνθήκη της Αμιένης και κηρύσσει τον πόλεμο στη Γαλλία.
1804 – Ο Ναπολέων Α΄ ανακηρύσσεται από τη Γερουσία αυτοκράτορας των Γάλλων.
1811 – Μάχη του Λας Πιέδρας: Ο πρώτος μεγάλος στρατιωτικός θρίαμβος της επανάστασης του Ρίο ντε λα Πλάτα στην Ουρουγουάη υπό τον Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγας.
1821 – Μάχη των Δολιανών: Ο Έλληνας οπλαρχηγός Νικηταράς με 200 περίπου άντρες τρέπει σε φυγή 2.000 Οθωμανούς. Από την μάχη αυτή ο Νικηταράς έμεινε στην Ιστορία ως «Τουρκοφάγος».
1828 – Οι οθωμανικές δυνάμεις του Μουσταφά Πασά νικούν τους Έλληνες αγωνιστές στη μάχη του Φραγκοκάστελλου.
1848 – Συνεδριάζει η πρώτη γερμανική εθνοσυνέλευση (το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης) στη Φραγκφούρτη.
1860 – Ο Αβραάμ Λίνκολν χρίζεται υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α.
1863 – Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: Αρχίζει η πολιορκία του Βίκσμπουργκ.
1969 – Πρόγραμμα Απόλλων: Εκτοξεύεται το Απόλλων 10.
Γεννήσεις
1048 – Ομάρ Καγιάμ, Πέρσης μαθηματικός, ποιητής και αστρονόμος
1616 – Γιόχαν Γιάκομπ Φρόμπεργκερ, Γερμανός συνθέτης και μουσικός
1810 – Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε, Ιταλός λιμπρετίστας
1868 – Νικόλαος Β΄, αυτοκράτορας της Ρωσίας
1872 – Μπέρτραντ Ράσελ, Άγγλος μαθηματικός, συγγραφέας και φιλόσοφος
1876 – Χέρμαν Μίλερ, Γερμανός πολιτικός
1883 – Βάλτερ Γκρόπιους, Γερμανός αρχιτέκτονας
1897 – Φρανκ Κάπρα, Ιταλός παραγωγός, σκηνοθέτης και συγγραφέας
1914 – Πιερ Μπαλμέν, Γάλλος σχεδιαστής μόδας
1919 – Μαργκότ Φοντέιν, Αγγλίδα μπαλαρίνα
1920 – Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄
1937 – Ζακ Σαντέρ, Λουξεμβουργιανός πολιτικός
1939 – Τζιοβάνι Φαλκόνε, Ιταλός δικαστής
1943 – Τζίμι Σνούκα, παλαιστής από τα Φίτζι
1946 – Ανδρέας Κατσούλας, Αμερικανός ηθοποιός
1949 – Ρικ Γουέικμαν, Άγγλος μουσικός
1950 – Τόμας Γκόττσαλκ, Γερμανός τηλεπαρουσιαστής
1955 – Τσόου Γιούν-Φατ, ηθοποιός από το Χονγκ Κονγκ
1957 – Τέρτιους Ζόνγκο, πρωθυπουργός της Μπουρκίνα Φάσο
1957 – Μισέλ Κρετού, Ρουμάνος μουσικός και παραγωγός (Enigma)
1960 – Γιανίκ Νοά, Γάλλος αντισφαιριστής
1967 – Χάιντς-Χάραλντ Φρέντσεν, Γερμανός οδηγός αγώνων
1962 – Σάντρα, Γερμανίδα τραγουδίστρια (Arabesque)
1970 – Τίνα Φέι, Αμερικανίδα ηθοποιός
1978 – Ρικάρντο Καρβάλιο, Πορτογάλος ποδοσφαιριστής
1979 – Άννα Χατζηαθανασίου, Ελληνίδα αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ
1981 – Έντου Ντρασένα, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής
1987 – Λουισάνα Λοπιλάτο, Αργεντινή ηθοποιός και μοντέλο
Θάνατοι
526 – Πάπας Ιωάννης Α΄
893 – Στέφανος Α΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1410 – Ρούπερτ, βασιλιάς της Γερμανίας
1557 – Ιωάννης Β΄, παλατινός κόμης του Ζίμερν
1793 – Τιμούρ Σαχ Ντουράνι, Εμίρης του Αφγανιστάν
1799 – Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας
1800 – Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς Σουβόροφ, Ρώσος στρατηγός
1828 – Χατζημιχάλης Νταλιάνης, Έλληνας οπλαρχηγός
1909 – Ισαάκ Αλμπένιθ, Ισπανός πιανίστας και συνθέτης
1911 – Γκούσταβ Μάλερ, Αυστριακός συνθέτης
1922 – Σαρλ Λουί Αλφόνς Λαβεράν, Γάλλος ιατρός
1929 – Πάτρικ Τζόζεφ Κένεντι, Αμερικανός πολιτικός
1955 – Αικατερίνη Βερώνη, Ελληνίδα ηθοποιός
1959 – Άπσλεϊ Τσέρι-Γκάραρντ, Άγγλος εξερευνητής
1967 – Νικηφόρος Μανδηλαράς, Έλληνας νομικός
1971 – Γιάννης Βαλυράκης, Έλληνας πολιτικός
1972 – Ηρακλής Αναστασόπουλος, Έλληνας πολιτικός
1979 – Πολ Σάουθγουελ, πρωθυπουργός του Αγίου Χριστόφορου και Νέβις
1981 – Ουίλιαμ Σαρογιάν, Αμερικανός συγγραφέας
1985 – Παναγιώτης Ζέπος, Έλληνας νομικός
1991 – Γκερντ Άχγκελις, Γερμανός πιλότος
1995 – Ελίζαμπεθ Μοντγκόμερυ, Αμερικανίδα ηθοποιός
1996 – Πότης Παρασκευόπουλος, Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός
2002 – Ντέιβι Μπόι Σμιθ, Άγγλος παλαιστής
2007 – Πιερ-Ζιλ ντε Ζεν, Γάλλος φυσικός
2009 – Βελουπιλάι Πραμπακαράν, ηγέτης των Ταμίλ
2014 – Λυκούργος Αγγελόπουλος, Έλληνας ψάλτης
2014 – Ντόμπριτσα Τσόσιτς, Σέρβος συγγραφέας και πολιτικός
2017 – Ζακ Φρέσκο, Αμερικανός μελλοντολόγος
