Η Αργεντινή έστω και την τελευταία αγωνιστική κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο το καλοκαίρι του 2018. Η «αλμπιτσελέστε» με έναν Μέσι από άλλο πλανήτη να την παίρνει από το χέρι του επικράτησε του Εκουαδόρ στο υψόμετρο του Κίτο με 3-1 και πλέον ετοιμάζεται για το ραντεβού στα γήπεδα της Ρωσίας.
Η φιναλίστ της προηγούμενης διοργάνωσης και κάτοχος δύο τροπαίων, έπαιξε με την φωτιά, αφού (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να κινδυνέψει να μείνει εκτός Μουντιάλ σε όμιλο που οι τέσσερις πρώτοι έπαιρναν απευθείας το εισιτήριο για την σπουδαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση και ο πέμπτος θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία σε αγώνες μπαράζ κόντρα στη Νέα Ζηλανδία.
Και αυτό είναι που κάνει σπουδαία αυτή την πρόκριση, της μεγαλύτερης εθνικής ομάδας στον κόσμο. Γιατί μόνο αυτή η εθνική καταφέρνει να μετατρέψει ένα ματς με το Εκουαδόρ σε θέμα εθνικής σημασίας για μια ολόκληρη χώρα και να κάνει την λαχτάρα όλων μας μετά το αδιανόητο τρίτο γκολ του Μέσι να καταλάβουμε πόσο πολύ αγαπάμε τα «παιδιά» του Ντιέγκο.
Το gazzetta.gr γράφει γιατί θα πρέπει να χαιρόμαστε όλοι που η Αργεντινή πήρε την πρόκριση στο Μουντιάλ.
Η αγάπη γι αυτή την εθνική
Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται αστείο και γραφικό μέχρι και αφύσικο αλλά το δέσιμο, η τρέλα και η αγάπη που υπάρχει για την φανέλα με το εθνόσημο της Αργεντινής μεταξύ των οπαδών της ανά τον κόσμο δεν την συναντάς πουθενά. Κάτω από τα γαλανόλευκα μπορείς να δεις τους πιο σκληροπυρηνικούς barra bravas της Μπόκα της Ρίβερ, της Νιούελς και της Ροζάριο ενωμένους να τραγουδάνε soy ARGENTINO en las buenas y en las malas (Είμαι Αργεντίνος τόσο στα καλά όσο και στα άσχημα). Και αυτή η ανιδιοτελής αγάπη φάνηκε και από τον τρόπο που πανηγυρίστηκε η νίκη επί του Εκουαδόρ όχι μόνο στα αποδυτήρια του Κίτο αλλά και στο Μπουένος Άιρες στην Μόσχα ακόμα και στην Αθήνα. Τα γήπεδα της Μόσχας θα ζήσουν επικές στιγμές, με τους «γκαούτσος» να τα μετατρέπουν σε «Μπομπονέρα» και αυτά που έζησε το Ρίο Ντε Τζανέιρο πριν από τρία χρόνια θα ωχριούν μπροστά σε αυτά που θα δούμε το επερχόμενο καλοκαίρι.
Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο
Σε πρόσφατες έρευνες της NASA ανακαλύφθηκαν πλανήτες που μοιάζουν στη Γη. Το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας αποκαλύφθηκε στο Ροζάριο. Βρέθηκε εξωγήινος ανάμεσα στους κοινούς θνητούς. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι αυτό που παίζει ο Μέσι και αυτό που έπαιζαν οι υπόλοιποι στο γήπεδο ήταν το ίδιο άθλημα. Πολλοί μπήκαν στη διαδικασία να συγκρίνουν τον Αργεντίνο με τον Μαραντόνα. Αδικούν και τον Ντιέγκο και τον Λιονέλ γιατί τέτοιοι καλλιτέχνες ποτέ δεν συγκρίθηκαν μεταξύ τους. Ο Ρενουάρ και ο Πικάσο ήταν ζωγράφοι, ο Ελ Γκρέκο και ο Βαν Γκογκ ήταν ζωγράφοι, ο Γκόγια και ο Ντα Βίντσι ήταν ζωγράφοι αλλά ποτέ δεν μπήκαν στη ζυγαριά. Ο καθένας φτιάχνει τα έργα του και αφήνει την εποχή του. Η ζωή προίκισε τον Πικάσο να ζωγραφίζει με τα χέρια, τον Μέσι να ζωγραφίζει με τα πόδια, τον Αϊνστάιν να σκέφτεται, τον Τζον Λένον να συνθέτει. Κι εμείς είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή του.
Είναι η Βραζιλία
Γίνεται να λείπει η Αργεντινή από μια διοργάνωση που είχε ήδη προκριθεί η Βραζιλία; Δεν γίνεται. Δεν γίνεται η ομάδα που έχει πουλήσει περισσότερο από όλους αυτό το «jogo bonito» που με εξαίρεση το 1970 δεν το έχουμε δει ποτέ σε καμία διοργάνωση (το 1994 η πιο αντιτουριστική Βραζιλία όλων των εποχών, το 2002 στο χειρότερο Μουντιάλ αντιμετώπισε στον τελικό παίκτες όπως ο Γέρεμις και ο Ράμελοφ με άλλες σπουδαίες ομάδες όπως η Ιταλία να σφάζονται από την διαιτησία), να είναι στο Μουντιάλ και να μην είναι η Αργεντινή. Στην προηγούμενη διοργάνωση η ομάδα του Σκολάρι ηττήθηκε από την Γερμανία στα ημιτελικά και δεν προκρίθηκε σε αυτό που θα ήταν ο απόλυτος τελικός. Τώρα με τις δύο ομάδες να έχουν πάρει το εισιτήριο της πρόκρισης ίσως επιτέλους δούμε όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι τον τελικό που ονειρευόμαστε.
Ο Μασεράνο
Μπορεί ο Μέσι να φοράει το περιβραχιόνιο της εθνικής, αλλά να μην κρυβόμαστε ο αληθινός αρχηγός αυτής της ομάδας είναι ο Χαβιέρ Μασεράνο. Ο άνθρωπος που έχει δώσει τα πάντα για την Αργεντινή και το μόνο που έχει πάρει ως ανταπόδοση είναι κλάμα, πόνο και τρεις σερί χαμένους τελικούς. Ο άνθρωπος που με ένα απίστευτο τάκλιν στον Ρόμπεν στα ημιτελικά του 2014 κόντρα στην Ολλανδία ουσιαστικά έσωσε την Αργεντινή από έναν αποκλεισμό ετοιμάζεται για την τελευταία μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του. Είναι κρίμα αυτός ο ποδοσφαιριστής που έχει δώσει κυριολεκτικά και τη τελευταία ρανίδα του αίματός του για την «αλμπιτσελέστε» να μην σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο.
Μια γενιά losers
Με τρεις σερί χαμένους τελικούς η γενιά του Μέσι, του Αγουέρο, του Ιγουαϊν, του Μασεράνο, του Ντι Μαρία είναι πλέον στα πρόθυρα να χαρακτηριστεί loser. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές γενιές που έχει βγάλει η χώρα, μια γενιά η οποία στην Ρωσία θα δώσει την τελευταία της παράσταση. Οπότε τι καλύτερο από το να ρίξει την αυλαία με την κατάκτηση της κούπας.
Το φάντασμα του Ντιέγκο
Έχουν περάσει 32 χρόνια από το 1986 όταν ο «Θεός» Ντιέγκο Μαραντόνα οδηγούσε την Αργεντινή στο Έβερεστ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. 32 ολόκληρα χρόνια. Είναι δυνατόν για την Αργεντινή; Και όμως. Άνθρωπος μετά τον Ντιέγκο να οδηγήσει την χώρα στην Γη της Επαγγελίας δεν έχει βρεθεί με τον Τύπο της χώρας να «καίει» κάθε καλό παίκτη με τον χαρακτηρισμό «νέος Μαραντόνα». Η ώρα για να τελειώσει μια και καλή το φάντασμα του Ντιέγκο έχει έρθει και ο Μέσι ο μοναδικός που δεν του έχουν βάλει αυτή την γελοία ταμπέλα και μπορεί να ζήσει υπό την σκιά του μπορεί να το κάνει.
Η διαφορά με τους άλλους
Και στην τελική αν δε τα καταφέρει μικρό το κακό γι αυτή την ομάδα και τον πιστό κόσμο που την ακολουθεί .Καταλάβετέ το. Είναι μποέμ και πολύ μεγάλοι για την μιζέρια της κλίκας που την κυνηγάει διαχρονικά. Μπορούν οι άλλοι να πάρουν κύπελλα, πρωταθλήματα, χρυσά μετάλλια ντόπας, βραβεύσεις, ευρωπαϊκά και ότι ξεπλένει κατά κάποιο τρόπο τον ακόρεστο μικροαστισμό τους και αφήστε τους στην γλυκιά ρέκλα των ονείρων τους.
