Ομιλία στο ΕΛΙΣΜΕ
Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου
Λέει η λαϊκή θυμοσοφία: όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
Στην περίπτωσή μας και καθ’ όλες τις ενδείξεις, το κρεβάτι του Δυτικού Κόσμου -συνήθως και κυρίως- το στρώνει η Αμερική και ο δικός μας κόσμος κοιμάται με την ανάλογη μακαριότητα που υπαγορεύει ο βαθμός εμπιστοσύνης μας προς τους συμμάχους αυτούς. Σαφέστερα.
Ιδέα των Αμερικανών ήταν κατά βάσιν η Αραβική άνοιξη στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Φυσικά ουδεμία Άνοιξη εβίωσε ο Αραβικός κόσμος. Συνετελέσθη το αντίθετο. Ήταν ένα αμερικανικού συμφέροντος marketing, υποταγμένο σε κάποιους νόμους της αγοράς με βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις, όπου για μία ακόμη φορά τίθεται σε αμφισβήτηση η ανάγκη υπάρξεως της παγκόσμιας γεωπολιτικής αρμονίας.
Η λέξη δημοκρατία στον μουσουλμανικό κόσμο δεν έχει το νόημα, ούτε την αποδοχή που απολαμβάνει στον Δυτικό πολιτισμό. Κατά συνέπειαν η δικαιολογία, ότι θα πρέπει να εξουδετερωθούν τα πιεστικά καθεστώτα στις μουσουλμανικές χώρες για να εδραιωθεί η δημοκρατία είναι τελείως ανεδαφική. Και αυτό βεβαίως μας βάζει σε σκέψεις. Ήταν η εκτίμηση ανεδαφική ή μήπως σκόπιμη; Και αν ήταν ανεδαφική και δεν ευοδώθηκε σ’ αυτές τις χώρες, σημαίνει, ότι ο Δυτικός Κόσμος και κυρίως οι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν έχουν να υπερηφανεύονται για τις γεωπολιτικές τους επιλογές, για την ποθούμενη ειρήνη, για την ευμάρεια των λαών και μάλιστα εκείνων των λαών που πλήττονται από τις δράσεις των διαγγελέων ενός παραδείσιου μοντέλου πλανητικής ευτυχίας.
Αυτή η ανεδαφικότητα πρέπει να μας ανησυχεί, διότι τις τύχες των καλοπίστων, των νομοταγών και των καλοπροαιρέτων ανθρώπων τις κρατούν στα χέρια τους άνθρωποι επικίνδυνοι, των οποίων αποδεκτά σύμβολα είναι εκείνα και τα όσα σχετίζονται με τον πλούτο. Αυτή είναι η ανησυχία μας. Τα συμβαίνοντα οφείλονται σε εφαρμογή σκοπιμοτήτων των οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων των οποίων κίνητρο και σκοπός είναι ο πλουτισμός.
Και η ανησυχία μας μεγεθύνεται, όταν διαπιστώνουμε, ότι ενώ υπάρχει η πνευματική ικανότητα να γίνονται αντιληπτές οι μηχανορραφίες, τα δολιεύματα, οι εξαπατήσεις και οι παγιδεύσεις δια μέσου των διαδραματιζομένων, εμείς αντιθέτως αδρανούμε, είτε διότι είμαστε ένα μέρος του συστήματος ιδιοτελών προσπορισμών, είτε διότι θεωρούμε, ότι δεν μας αφορούν τα τεκταινόμενα είτε -και εν πάση περιπτώσει- έχουμε παραπλανηθεί μη όντες σε θέση να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα και τα πραττόμενα.
Μένει να προβληματιστούμε. Να ενεργοποιήσουμε την ορθή κρίση. Και ορθή κρίση είναι εκείνη, που αλέθει τα συμβαίνοντα στην μηχανή της λογικής και του εθνικού συμφέροντος και όχι της κουλτούρας του οπαδού. Να μην αποτελούμε το εύπιστο ποίμνιο των μέσων που δήθεν μας ενημερώνουν για το καλό μας. Και χωρίς τα media έχουμε την ικανότητα να αναγιγνώσκουμε τα υποφώσκοντα, τα περιρρέοντα και τα εκδηλούμενα. Να σκεφθούμε, ότι η Αραβική Άνοιξη ίσως είναι μέρος σχεδίου επιβολής μιας νέας τάξεως πραγμάτων. Ότι δεν συνετελέσθη το τέλος της Ιστορίας, όπως το παρουσίασε ο Φράνσις Φουκουγιάμα, ότι δηλαδή μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο κόσμος εισέρχεται σε τροχιά -ας πούμε- μιας υβριδικής ειρήνης και επομένως τελειώνουν οι εξοπλισμοί και οι πολεμικές συγκρούσεις. Όντες πλέον στην Τρίτη χιλιετία μετά Χριστόν ζούμε μίαν άλλη μορφή ψευδαίσθησης ίσως και μιας περισσότερο επιστημονικοποιημένης ιδεολογίας που απέχει από εκείνες τις παλαιές που δοκιμάστηκαν και θεωρήθηκαν αποτυχημένες. Εμείς όμως επιμένουμε να νομίζουμε, ότι συμβαδίζουμε με την ορθολογικότητα που οικοδομεί ένα ασφαλές και προοδευτικό μέλλον.
Όχι. Και πάλιν όχι. Η πορεία μας δεν φαίνεται καλομοίρα. Η Ιστορία προχωρεί κατά τα γνωστά. Προχωρεί στο μονοπάτι που επιβεβαιώνει, ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα συγκομίζουν και τα απορρέοντα κακά, που οι πολιτισμοί, οι globalizationists, οι localizationists, οι fundamentalists και οι όσοι θιασώτες της κατάκτησης, της λεηλασίας και της αρπαγής, εκμεταλλευόμενοι τα επιτεύγματα της προελαυνούσης τεχνολογίας θα ενεργοποιούν τα δαιμονικά σκοπούμενα της απληστίας.
Οι ανά την Ευρώπη πολιτικοί, υπό καθεστώς προσποιητής αισιοδοξίας, προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, ότι η προοδευτική τους προοπτική είναι αυτή που θα ενσαρκώσει τα όνειρα για ένα πανευρωπαϊκό πολυπολιτισμικό χωριό όπου όλες οι εκδοχές κουλτούρας θα συμμειχθούν σε μία, η οποία πιστεύεται, ότι θα γεννήσει ένα νέο είδος ανθρώπου.
Και εμείς αναρωτιόμαστε. Τίνος ανθρώπου; Του homo melior? Του homo praepotentis? Του homo perfectus? Έ, λοιπόν όχι! Ο άνθρωπος που εκκολάπτεται στην Ευρώπη -εκτός από τον homo capacis που επιβιώνει με όλες τις καταστάσεις- είναι χωρίς αμφιβολία ο homo nulus. Ο ουτιδανός, ο υποτεταγμένος, ο παντοφιλόφιλος, ο σίγουρα χαμένος.
Και πάλι, ας το ξαναθυμηθούμε, ότι οι άνθρωποι επάνω στην Γη θα συγκλίνουν σε κοινή προσπάθεια μόνον εφόσον υπάρξει εξωγήινη απειλή. Αλλά και τότε, εάν κάποιοι ανακαλύψουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με αυτές τις απειλούσες οντότητες, υπάρχει το γήινον ευλογοφανές να συμμαχήσουν με αυτές με σκοπό το κλείσιμο λογαριασμών με κάποιους ενοχλητικούς γηΐνους αντιπάλους. Ωστόσο, η τέλεια και τελική ομοδοξία και συνεννόηση θα επιτευχθεί μετά τέσσαρα δισεκατομμύρια γήινα έτη, όταν πλέον οι άνθρωποι θα αναγκασθούν εκ των πραγμάτων να μετακομίσουν από την Γη, διότι αυτός ο πλανήτης θα πεθάνει θεαματικά ακολουθώντας τον θάνατο του ζωοδότη Ηλίου.
Από όλα αυτά συμπεραίνουμε, ότι η αντιπαλότης, η βία, η απειλή βίας, η τρομοκρατία, η επίδειξη ισχύος, η επίδειξη δυνάμεως, η επίδειξη υπεροχής και τελικά ο πόλεμος είναι στην φύση του ανθρώπου. Συνεπώς η αγωνία, η ανασφάλεια και η σύγκρουση είναι καταστάσεις αληθινές και αναπόφευκτες. Και ποίος γεννά αυτές τις καταστάσεις; Μα, όσοι έχουν συμφέροντα. Όσοι επωφελούνται από αυτές τις ανώμαλες, τις κρισεογόνες, τις έκρυθμες καταστάσεις. Δηλαδή αυτοί που με άλλα λόγια είναι χρηματοδότες της εξουσίας. Είναι οι τραπεζίτες. Είναι οι μέτοχοι των πολυεθνικών. Είναι οι επτά αδελφές. Είναι η στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων. Είναι η ΕΚΤ. Είναι το ΔΝΤ. Είναι οι λομπίστες -αυτοί οι εξειδικευμένοι συνεργάτες μεγάλων εταιρειών- που σκοπόν έχουν να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν τις αποφάσεις των πολιτικών ηγετών σε ζητήματα της επιλογής εκείνων, οι οποίοι προσβλέπουν κυρίως σε μεσοπρόθεσμα κέρδη. Είναι αυτοί, που μισούν τα συνδικάτα των ομοτέχνων, μισούν τους περιβαλλοντολόγους, τους οικολόγους και τους παντός είδους ακτιβιστές, διότι τους θεωρούν εμπόδια στην κερδοφορία των εταιρειών.
Και για να εξουδετερωθούν όλοι αυτοί πρέπει να εισενεχθούν στον δοκιμαστικό σωλήνα της υπερεθνικότητας. Υπερεθνικά blocks είναι η ΕΕ, οι G20, οι BRICS, ο WTO (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) κλπ. Αυτά τα blocks δημιουργούν δικούς τους κανόνες. Υπεράνω εθνικών συμφερόντων. Με τις δικές τους ντιρεκτίβες αναγκάζουν τους εκμηδενισμένους εθνικούς νόμους να συμμορφωθούν αγνοώντας ισχύοντα συντάγματα και δημιουργώντας προδιαγραφές νέων οικονομικών θεοτήτων.
Οι τοπικοί άρχοντες εξαπατώνται πιστεύοντας, ότι ακολουθούν μεθόδους μεταρρυθμίσεων, που οδηγούν σε αστραπιαία πρόοδο. Τα δεδομένα και τα πραττόμενα μας αποδεικνύουν, ότι η πρόοδος και η ανάπτυξη είναι ευχή και ελπίδα απωτάτων οριζόντων.
D 4 Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε από άλλη οπτική τον νέο διανοιγόμενο Ευρωπαϊκό κόσμο παρατηρούμε, ότι η αλλαγή και η ίδια η τεχνολογία, που είναι παραδεκτή, ως συντελεστής προόδου, αποτελούν μία κοινωνική διαδικασία, μία προκατάρτιση μέσω της οποίας κυβερνήτες και κυβερνώμενοι υιοθετούν κάποια υποσχετικά στοιχεία της κοινωνικής μηχανικής κατά βάσιν πομφόλυγες, μη δυνάμενες να εκτιμηθούν και εν αγνοία των όσων μέλλοι να ακολουθήσουν σαν χρεοκοπημένο καθολικό βίωμα. Και όλες αυτές οι πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές και κοινωνικές ανακατανομές των νέων επιλογών των Ευρωπαίων αναπόφευκτα συναπαρτίζουν ένα νέο κυρίαρχο σύστημα αξιών.
Αυτό το σύστημα αξιών δεν σχετίζεται πλέον με το παραδοσιακό γνωστό πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Η επιστήμη, η τεχνολογία, ο μηδενισμός των αποστάσεων, το διαδίκτυο, τα media και όλα αυτά εισέρχονται στον εγκέφαλο σαν δυνάμεις μη υποκείμενες σε έλεγχο. Οι κοινωνικοί μηχανικοί ταυτόχρονα μεριμνούν στο να κατευθύνεται η σκέψη των ανθρώπων προς τέτοιο προσανατολισμό, ώστε να θεωρείται από τις κοινότητες, ότι αυτή είναι η προδιαγεγραμμένη μοίρα, που πρέπει να χαραχθεί εις πίστωσιν του ευρωπαϊκού μας ευ ζην.
Η νέα τάξη πραγμάτων δέχεται την οικογένεια με μία απεριόριστη ανεκτικότητα. Ένα παράδειγμα; Το σύμφωνο συμβίωσης και η υιοθεσία τέκνων με ομοφύλους γονείς.
Ως προς την έννοια Πατρίς, η νέα τάξις διατηρεί επιφυλάξεις. Θέλει τους πολίτες ανεκτικούς σε ένα τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε αλλαγή που συμφέρει σε κάποιες υπερεθνικές ομάδες ή δυνάμεις να μην συναντά αντίσταση από τους θιασώτες της αδιαλλαξίας, της ιδεολογικής ακαμψίας, της αποστροφής προς την αλλοδοξία και της εν γένει εχθρότητας προς ό,τι δήποτε μη συνάδον προς την έννοια Πατρίς.
Η νέα τάξις αγαπά τον ανεκτικό πολίτη. Αυτόν που καρτερικά υποφέρει το ό,τι δήποτε του επιβάλλεται. Σαγηνεύεται από όποιον ανέχεται τον αλλόθρησκο. Τέρπεται από αυτόν που παραιτείται εύκολα από προηγούμενα προνόμιά του προς χάριν νέων μέτρων που του επιβάλλονται με δικό του ολότελα δικό του κόστος. Η νέα τάξις λατρεύει εκείνον, ο οποίος παραβλέπει μία πράξη ή ένα λόγο, όπως π.χ. ακόμη και εκείνη τη δομή ή σχέση που ανατρέπει την δική του εδραία θέση μέσα στην πρότερα θεωρούμενη αδιατάρακτη, συνεκτική και στιβαρή κοινωνία. Η νέα τάξις είναι ικανοποιημένη με όσους παραθεωρούν τις προκλήσεις και δεν αντιδρούν σπασμωδικά· ούτε βίαια.
Οι κοινωνικοί μηχανικοί, που επεξεργάζονται την δομή και λειτουργία μιας μεταμοντέρνας κοινωνίας υπολογίζουν με περισσή εμβρίθεια τα επιτρεπτά όρια αποκλίσεως επί των επιβαλλομένων. Γι αυτό μελετούν με προσοχή σε κάθε συγκεκριμένη πολιτική περίοδο ή κοινωνική εποχή το τι γενικά παρατηρείται ως κοινωνικά παραδεκτό.
Η νέα τάξις θεωρεί σαν θετική εξέλιξη την ανεκτικότητα των επιχωρίων στην παροχή του δικαιώματος εισόδου στον κοινωνικό, φυλετικό και πολιτισμικό τους χώρο σε άτομα, ομάδες ή και ολόκληρες κοινότητες ξένων με δικά τους χαρακτηριστικά πίστεως, ισχύος, απόψεων, αρχών, αξιών, αντιλήψεων, προσδοκιών, προσχεδιασμών, σκοπιμοτήτων, υστεροβουλιών και οραματισμών.
Για την νέα τάξη βολική συνθήκη θεωρείται η παραδοχή, ότι ο «άλλος», ο «διαφορετικός», καλώς έχει τις δικές του κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις και καλώς ενεργεί για να τις υπερασπίσει και καλώς ο καθ’ οιονδήποτε τρόπο πληττόμενος δεν πρέπει να αντιδρά, διότι θα κριθεί ένοχος προσβολής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσιστής και υποκινητής κοινωνικής αποσταθεροποίησης.
Η νέα τάξις θέλει μία Ευρώπη υπό καθεστώς ολιστικής πολιτισμικής μετάλλαξης. Η νέα τάξις πραγμάτων θεωρεί παρωχημένη την ιδέα του κράτους-έθνους, ως της μόνης δικαιολογημένης παραμέτρου αμύνης και ασφαλείας εναντίον των εκ των έσω ή έξω προκλήσεων και του αβεβαίου του αύριον.
Παραβλέπει την ανεργία, που πλήττει τα δυσθεώρητα ποσοστά των ανέργων, οι οποίοι πλέον στερούνται και αυτών των ουσιωδών δικαιωμάτων και ζουν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο και οι οποίοι πληρώνουν το τίμημα της αμφιλεγόμενης και άνευ σαφούς ορισμού παγκοσμιοποίησης. Μπροστά σ’ αυτή την χειροπιαστή δυστυχία και ως είναι φυσικόν το κράτος-έθνος γιατί να μην είναι ένα καταπραϋντικόν ελιξήριον της κοινωνικής ψυχολογίας; Είναι η όαση μιας ψυχο-πνευματικής γαλήνης και -γιατί όχι- ευημερίας των υποκειμένων, καθόσον τουλάχιστον και -κατά τα γνωστά- σ’ αυτό το περιβάλλον προστατεύεται η παιδεία, η παράδοση, η γλώσσα, η φυλετική συναρμογή όπως προστατεύονται και όλα τα βιοθεωρικά στοιχεία που έχουν καταξιωθεί στην διαδρομή των χρόνων.
Και τελικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση πλέον για τους Ευρωσκεπτικιστές είναι ένας Δούρειος Ίππος των αγορών που σιχαίνονται τις πατρίδες και στοχεύουν στην καθυπόταξη των πολιτών μέσα σε ένα κοινωνικό κλωβό που ενεργεί καταλυτικά και καταστρέφει κάθε εθνικό και κοινωνικό ιστό.
Και για να γίνουμε σαφέστεροι, Ευρωσκεπτικιστές δεν απαντώνται μόνον στην Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι Ευρωσκεπτικιστές είναι όλοι οι Βόρειοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι φαίνονται αρκετά μετανοιωμένοι που δέχθηκαν τους Νοτίους στην ελίτ των υπερανεπτυγμένων, στην λέσχη κατασταμένων. Αυτοί είναι οι ολιγότερον ανεκτικοί και ας διατείνονται για το αντίθετο, ότι δηλαδή η πολυπολιτισμικότητα είναι μία αρμονική συνθήκη για μία κοινωνική ειρήνη. Δεν το πιστεύουν αυτό. Πρόσφατα το απέδειξαν προτείνοντας στην Ελλάδα την εξόφληση του χρέους της με το να χρεωθεί ακόμη μερικά εκατομμύρια λαθρομετανάστες στο έδαφός της.
Μέχρι τώρα έχουμε αναφερθεί στις διαμορφώσεις των εννοιών και των θέσεων του Ευρωπαϊκού κόσμου, που αφορούν στην πατρίδα και στην οικογένεια, εγγίζοντάς τες μικρο-παραμετρικά με πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς υποτονισμούς.
Ήλθε η στιγμή να ιδούμε και το τρίτο σκέλος. Αυτό της θρησκείας. Και ας στρέψουμε την προσοχή μας στην έννοια της θρησκείας.
Κατά κάποια ομάδα φιλοσόφων με διαφορετικούς στοχαστικούς προσανατολισμούς η θρησκεία αποτελεί ένα σύστημα πολλαπλών συναρτήσεων. Οι αναγνώσεις του είναι άπειρες. Ένα επίπεδο αναγνώσεως είναι αυτό το αντικειμενικό, που αναγνωρίζει και μελετά τα ουσιώδη δεδομένα της θρησκείας. Άλλο επίπεδο είναι το λογοτεχνικό, το οποίο αρκείται στις αφηγήσεις, οι οποίες υφαίνουν, εικονογραφούν και καλωπίζουν μία θρησκεία. Και στο τρίτο επίπεδο αναλύονται οι δομές των θρησκευτικών συστημάτων, των ομοιοτήτων και των διαφορών τους. Όλα αυτά τα επίπεδα αναγιγνώσκονται και με παραλλαγές.
Άπειροι είναι και οι ορισμοί της θρησκείας. Ο καθένας από εμάς σ’ αυτόν εδώ τον χώρο θα μπορούσε να δώσει έναν ορισμό, ο οποίος μπορεί να είναι πιο σημαντικός από άλλους. Μπορεί να είναι πιο διαφωτιστικός ή μπορεί να είναι περισσότερο καταληπτός. Ψάχνοντας σε διάφορα βιβλία ανακαλύπτουμε τους Francis Clark και Paul Williams που περιγράφουν κάποιες εκδοχές με νόημα. Δηλαδή, ότι η πρωταρχική σημασία της θρησκείας είναι το βίωμα της ύπαρξης του Θεού, η επικοινωνία μαζί Του, η αγάπη και η δοξολογία Του. Ότι είναι η επίγνωση που έχει ο άνθρωπος του εαυτού του, ως πνεύματος, που δεν μπορεί να ταυτιστεί με το σώμα.
Ότι είναι η αποδοχή και ερμηνεία της φύσης, ως έργου του Θεού και στην ανταπόκριση σ’ αυτήν, ως εξυπηρετικής των σκοπών του Θεού για τους ανθρώπους μέσα στο ιδεώδες, που Εκείνος αποκαλύπτει. Ότι είναι η συμμετοχή στην κοινωνική ζωή με βάση τις επιταγές των βιολογικών διεργασιών ή αναγκών ή για χάρη των επιγείων αγαθών αλλά ως θεμελιακό συστατικό του θρησκευτικού ιδεώδους. Ότι είναι το βίωμα της ειρήνης, της χαράς και της μακαριότητας μέσα στην επικοινωνία των ανθρώπων, ως πνευμάτων με τον Θεό ως πνεύμα. Είναι η αποδοχή της αξιότητος, του ηθικά καλού, του αληθινού και του ωραίου σε όλες τις μορφές τους, που είναι προορισμένα από τον Θεό για τους ανθρώπους. Είναι η συνείδηση του ατόμου, ως ατελούς όντος. Είναι η πίστη στην συνέχεια της ζωής του πνεύματος μετά θάνατον, η λαχτάρα της πνευματικής αθανασίας, η ελπίδα γι αυτή, η πίστη στην τελική επίτευξη της πνευματικής τελειότητας και ευδαιμονίας.
Ανάμεσα σε ικανό αριθμό ορισμών περί θρησκείας επέλεξα να σας παρουσιάσω τις επόμενες δύο αναφορές σαν τις κατ’ εκτίμησιν αντιπροσωπευτικές μιας εμβριθούς προσεγγίσεως και επιστημονικής αποσαφηνίσεως.
Η πρώτη διατυπώνεται από τον Arnold Toynbee και λέγει ότι:
«Είναι στο σύμπαν παρόν ένα Ον πνευματικά ανώτερο από τον άνθρωπο· στην ανθρώπινη ζωή η γνώση δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον για ο,τι δήποτε κάνεις· σκοπός του ανθρώπου είναι η αναζήτηση της επαφής με το Ον που είναι πίσω από το φαινόμενο, αναζήτηση που στοχεύει στο να φέρει τον ίδιο σε αρμονία με αυτή την απόλυτη πνευματική πραγματικότητα· ο άνθρωπος δεν μπορεί ο ίδιος να φθάσει σ’ αυτή την αρμονία, αν δεν καταφέρει να απελευθερωθεί από τον έμφυτο εγωκεντρισμό του· η απόλυτη πραγματικότητα έχει δύο όψεις, την απρόσωπη και την προσωπική· η προσωπική όψη ή ο Θεός πρέπει να είναι αγαθά και παντοδύναμα».
Η δεύτερη αναφορά είναι του John Hick, θεολόγου, φιλοσόφου, ο οποίος ασχολήθηκε με τα αντικείμενα της θεοδικίας, της εσχατολογίας, της χριστολογίας, της επιστημολογίας και του θρησκευτικού πλουραλισμού. Λέγει ο Hick:
«Θρησκεία σημαίνει άλλο πράγμα για τον ανθρωπολόγο, άλλο για τον κοινωνιολόγο, άλλο για τον ψυχολόγο (κι άλλο πάλι για τον επόμενο ψυχολόγο), άλλο για τον μαρξιστή, άλλο για τον μυστικιστή, άλλο για τον Βουδιστή, κι άλλο για τον Ιουδαίο ή τον Χριστιανό. Αποτέλεσμα; Υπάρχει μία ολόκληρη ποικιλία ανθρωπολογικών, κοινωνιολογικών, ψυχολογικών, φυσιοκρατικών και θεολογικών θεωριών για την φύση της θρησκείας. Δεν υπάρχει συνεπώς ένας γενικά αποδεκτός ορισμός και ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ».
Όλες αυτές οι προσεγγίσεις περί θρησκείας είναι αντικείμενες προς συζήτηση στον δυτικό κυρίως κόσμο. Υπάρχουν οι απόψεις, οι αμφισβητήσεις, οι παραδοχές και τα διάφορα αποφαντικά. Όλα αυτά, που αναφέρθηκαν περί θρησκείας και πίστεως στον δυτικό κόσμο μετεξελίσσονται σε έννοιες αχνές. Ξεφτίζουν. Ο δυτικός άνθρωπος εστιάζεται πλέον σε άλλης ιδέας πίστεως της οποίας η ερμηνεία καλύπτει το τι και το πώς θα μπορούσε να λατρευθεί σαν παράγων, που συστήνει το καλώς και ασφαλώς ζην.
Και ενώ οι εκκλησίες των διαφόρων εκφάνσεων θρησκείας είναι φορείς της εποχικής κυριαρχίας της συνειδήσεως, ο δυτικός άνθρωπος απλά επιλέγει να ανέχεται την όποια ιδιαιτερότητα ή διαφορετικότητα, η οποία ανοχή του βέβαια συνεπικουρείται και από την πρακτική των απαιτήσεων της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας.
Η θρησκευτική αυτή ανοχή δημιουργεί χώρους για να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί η θρησκευτική ταυτότητα των μεταναστών, η οποία με αυτή την θρησκευτική τους ιδιαιτερότητα γεννά μία απαιτούσα και διεκδικούσα πολιτική θρησκεία. Εν προκειμένω οι μουσουλμανικής προελεύσεως μετανάστες δεικνύουν με όλους τους τρόπους, ότι το Islam εκτός από πίστη είναι θεμελιώδης πολιτική και κοινωνική πρακτική. Αντίθετα ο δυτικός άνθρωπος αρκείται στην πολιτική εκμετάλλευση του οποιουδήποτε θεωρεί αγωγό επιτυχίας και ευτυχίας αγνοώντας τους ευαγγελιζομένους λειτουργούς των αυθεντικών θρησκευτικών πίστεων την του μέλλοντος αιώνος απολαβή.
Αυτή η πολυδιάσταση των διαφορετικοτήτων στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες της Ευρώπης έχει φέρει σε αμηχανία τον όποιο πολιτικό Ευρωπαϊκό φορέα, που εντέλλεται να διαχειριστεί την κατάσταση σαν ενοποιητικός ή σταθεροποιητικός παράγων μέσα σε πλαίσια δημοκρατίας, όπου ούτως ή άλλως η δημοκρατία είναι εκτός συζητήσεως για το Islam. Συνεπώς υπάρχουν πολιτικές θρησκείες μειονοτήτων ιδεολογικά ή θεολογικά ή πρακτικά επεξειργασμένες, οι οποίες πεισματικά αντιπαρατίθενται στις γνωστές ευρωπαϊκές αξίες. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Το Islam.
Για το Islam τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Γραμματολογικά το Islam είναι απαρέμφατο του ρήματος aslama, που σημαίνει αποδέχομαι, υποτάσσομαι, παραδίδομαι. Μουσουλμάνος σημαίνει «είμαι παραδομένος στον Κύριο». Οι λέξεις αποδοχή, παράδοση, υποταγή, αφοσίωση είναι οι αναπόδραστες κυριολεξίες που κυριαρχούν στον ισλαμικό κόσμο.
Και πάμε τώρα στην Jihad.
Jihad σημαίνει ιερός πόλεμος. Χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί η Jihad για να ταρακουνηθεί η Ευρώπη και να καταλάβει, ότι jihad δεν είναι απλά μία ιερή παρακαταθήκη. Είναι παρότρυνση του Κορανίου: «μάχεσθε μέχρις ότου αποσοβηθεί αφ’υμών ο κίνδυνος του πειρασμού και όταν δεν υπάρχει άλλη λατρεία ειμή η του μοναδικού Θεού. Αν οι θεοί θέσωσι τέρμα εις τας πράξεις αυτών, τότε ας παύσωσι αι εχθροπραξίαι, εκτός εάν πρόκειται περί ασεβών».
Οι εκτός της κυριαρχίας του Islam χώρες ονομάζονται «οίκος πολέμου» και αντιδιαστέλλονται από τον Dar al-Islam,τον οίκο του Islam. O χαρακτήρας του Islam είναι επιθετικός· εκεί όπου η πειθώ δεν είναι αποτελεσματική υπάρχει το πειστικότερο ξίφος.
Η μέσω της Jihad διάδοση ή μάλλον επιβολή της πίστεως ισχυροποιεί το Islam. Το ενδυναμώνει, όταν αισθάνεται, ότι οι άπιστες κοινωνίες αποδεικνύονται αξιακά ασθενέστερες. Αποτέλεσμα; Το Islam επεκτείνεται. Και το Islam αποδεικνύεται πιο πρακτικό στην προσπάθεια επικρατήσεώς του, διότι επιλέγει να σκοτώσει εκείνους που επιμένουν στην «απιστία» τους.
Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς τζιχάντ στην Αραβική σημαίνει «αγώνας», «πάλη», «μάχη». Ένα θρησκευτικό καθήκον, το οποίον επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον πόλεμο για την διάδοση του Islam. Η λέξη με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να σημαίνει οποιαδήποτε σύγκρουση, η οποία προκαλείται για λόγους αρχής ή πίστης και συχνά μεταφράζεται ως «ιερός πόλεμος».
Το λεξικό της «Σύγχρονης Σκέψης» (Allan Bullock- Stephen Trombley) αναφέρει ότι οι Αραβικές κυβερνήσεις επικαλούνται την ιδέα Jihad σαν «προσπάθεια». Υπ’ αυτό το πρίσμα ένα κοσμικός κυβερνήτης, όπως ο Πρόεδρος Bourguiba έκανε λόγο για Jihad οικονομικής ανάπτυξης, όταν ανεξαρτητοποιήθηκε η Τυνησία. Ο Βασιλιάς Fahd ζητούσε Jihad εναντίον του Ισραήλ, όταν ο Begin διεκδικούσε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά αυτή η υπόθεση δεν είχε στρατιωτική συνέχεια. Ο Χομεϊνί ζήτησε Jihad εναντίον της κυβέρνησης του Ιράκ, την οποία διακρίνει από τον Ιρακινό λαό, αφού Jihad δεν μπορεί να εξαπολυθεί εναντίον ομοθρήσκων μουσουλμάνων (αμφισβητούμενον).
Στην διαδικτυακή Wikipedia υπάρχουν πολλά στοιχεία για Jihad. Εδώ ας αρκεστούμε σε μία παράγραφο που αναφέρει, ότι από την εποχή του Μωάμεθ, οι λόγιοι του Islam διέκριναν συνολικά περισσότερες από 14 κατηγορίες Jihad με αποτέλεσμα η έννοιά της να μην ταυτίζεται με πόλεμο, όπως πιστεύεται σήμερα. Η εχθροπραξία λένε οι μελετητές αποτελεί ένα από τους τύπους Jihad. Σήμερα η Jihad ανευρίσκεται μέσα σε ένα ευρύτατο φάσμα θέσεων, όπως είναι οι συντηρητικές θεωρήσεις με βάση τον κλασσικό Ισλαμικό νόμο ή οι άλλες θεωρήσεις που εννοούν την βία. Η έννοια Jihad χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την αφοσίωση των πιστών και την διεξαγωγή πολέμου προς υπεράσπιση της θρησκείας ή και τον προσηλυτισμό. Το σύγχρονο Islam αποδίδει έμφαση στον εσωτερικό πόλεμο του ανθρώπου και εγκρίνει την σύρραξη με άλλα έθνη μόνο ως αμυντικό μέσον στην περίπτωση που κινδυνεύει η πίστη. Στην διάρκεια της Ισλαμικής Ιστορίας, πόλεμοι εναντίον μη μουσουλμάνων ονομάζονταν Jihad, ώστε να αποκτήσουν θρησκευτική χροιά αν και προωθούνταν για πολιτικούς σκοπούς.
Από όλους αυτούς τους ορισμούς εμείς καταλαβαίνουμε αυτό που φοβόμαστε. Δηλαδή τι φοβόμαστε; Την κατακλυσμική παρουσία στον ελλαδικό και ευρωπαϊκό χώρο των μουσουλμάνων. Φοβόμαστε την εφαρμογή της σούρας δύο Αλ μπάκαρα (βους) 191, «φονεύετέ τους, όπου τους βρίσκετε και διώξατέ τους από εκεί που σας έδιωξαν. Ο κίνδυνος να αλλαξοπιστήσετε είναι χειρότερος από φόνο. Μη τους πολεμάτε δίπλα στο απαράβατο τέμενος, εκτός εάν αυτοί πρώτοι σας πολεμήσουν εκεί. Αν όμως σας πολεμήσουν σκοτώστε τους. Τέτοια είναι η τιμωρία των απίστων.
Εμείς φοβόμαστε τον οποιονδήποτε τύπο Jihad. Πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.
Και ο πιστός μουσουλμάνος διαβάζει το Κοράνιον, που γι αυτόν είναι νόμος. Είναι η Σαρία υπεράνω του οιουδήποτε νόμου των ευρωπαϊκών κοινοτήτων. Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να καταλάβουν τι νόημα έχει η εφαρμογή ενός θρησκευτικού βιβλίου στον 21ο αιώνα, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν την χρησιμότητα του νοήματος, που ένας πιστός μουσουλμάνος αποδίδει στον θρησκευτικό αυτό κανόνα. Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι παραδομένος στην αποκλειστική δική του αντίληψη και του είναι ακατανόητη η επιστημονική ή η ορθολογική προσέγγιση των Ευρωπαίων επί των όσων εννοιών έχουν σχέση με το Θεό.
Ο μουσουλμάνος είναι υποτεταγμένος σε μία αυτόνομη δική του γλώσσα. Είναι μία νοηματική συνθήκη που ισχύει για όσους είναι μέσα σ’ αυτή την σύμβαση, δηλαδή για τους λοιπούς μουσουλμάνους. Όχι τους αλλοπίστους. Το Κοράνιον διαμορφώνει ιδανικά, αξίες και πρακτικά προγράμματα για την ζωή. Δίνει ψυχολογικά κίνητρα για να τελεσφορήσουν τα προγράμματα. Η ανάγνωση, η ερμηνεία και ο συμβολισμός του ιερού αυτού βιβλίου εμπνέει και οδηγεί τον μουσουλμάνο σε ένα τέτοιο ήθος, ώστε να μη διστάζει να καταστεί μάρτυρας γι αυτή του την πίστη.
Και ο τζιχαντιστής είναι ακόμη περισσότερο πεπεισμένος να εισέλθει στο πάνθεον των μαρτύρων. Τον φόνο, που η δυτική κοινωνία θεωρεί έγκλημα, ο τζιχαντιστής επαίρεται γι αυτό θεωρώντας το δικό του συστατικό, διότι έχει κατά ένα τρόπο κατηχηθεί, ότι ο Θεός για να τον αποδεχθεί θα πρέπει να εφαρμόσει την έμφυτη ανθρώπινη τάση για καταστροφή, επιθετικότητα και ωμότητα εναντίον των απίστων. Και γι αυτόν τον φόνο δεν αισθάνεται ένοχος, διότι δεν αποδέχεται ότι διέπραξε κάτι το αδικαιολόγητο.
Ο Ευρωπαίος αναγνωρίζει τα επίπεδα της δικής του ύπαρξης με γνώμονα τις κοσμικές παραδοχές. Αντίθετα ο τζιχαντιστής βιώνει ένα κόσμο συγκρούσεων για να κατακυρώσει την ύπαρξή του με την συναίνεση του Θεού, πράγμα, που ο δυτικός άνθρωπος θεωρεί, ότι ο τζιχαντιστής δεν έχει συνείδηση αυτής του της αλλοτρίωσης.
Ο Ευρωπαίος παρατηρεί με περιέργεια τις δοξασίες και τις τελετουργίες με τις οποίες προπαρασκευάζεται ένας τζιχαντιστής και καταλαβαίνει, ότι του ξεφεύγει το νόημα όλων αυτών. Του φαίνονται αλλόκοτα και δυσεξήγητα και κυρίως εντυπωσιακά τα όσα φαίνονται σαν ύψωση μιας τυφλής προσευχής ενώπιον ενός αδικαιολογήτου θανάτου του εθελοντού μάρτυρος.
Είναι μία ασυνήθιστη, μία παράδοξη κατάσταση από την στιγμή που ο τζιχαντισμός δεν είναι απλή υπόθεση πίστεως αλλά περισσότερο είναι η ζωτική εμπειρία αυτής της ιδιαίτερης ομάδας ανθρώπων, που διέπεται από μια τέτοια πίστη. Και αυτή η ομάδα σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύει έμπρακτα, ότι αυτή είναι θεία δέσμευση. Ότι αυτή η ξεχωριστή διεργασία οδηγεί στην απελευθέρωση, δηλαδή σ’ αυτό που πιστεύεται σαν ό,τι πιο υψηλό υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.
Ο τζιχαντιστής κινείται προς εκείνες τους χώρους όπου συναντά ασθενείς οντότητες σε θέματα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και θρησκευτικά. Αρέσκεται στην αίσθηση, ότι είναι προσωρινός και επί Γης ξένος. Ξένους θεωρεί και τους απίστους, τους οποίους θέλει να εκτοπίσει από την προσωρινή τους γη. Προκρίνει τον αγώνα κατ’ αυτών. Δεν αισθάνεται ειρηνευμένος ούτε για μία στιγμή. Και επειδή γνωρίζει, ότι τίποτε δεν του έχει χαρισθεί θέλει όλα να τα αποκτήσει, κυρίως ένα υπερεκτεταμένο ζωτικό θρησκευτικό χώρο. Θέλει να κατακτήσει το παρόν και το μέλλον. Θέλει να επανακτήσει ακόμη και το παρελθόν, διότι έχει αποθηκευμένο έναν άφατο θυμό από την εποχή των σταυροφοριών, από την ήττα του στη γη των Ιβήρων, από τους αφέντες αποικιοκράτες, που τον υπολόγιζαν σαν μονάδα εκμεταλλεύσεως. Ακόμη και ο Τούρκος μουσουλμάνος, που έχει άλλες -κοσμικότερες- παραστάσεις θεωρήσεων, ακόμη κι αυτός είναι θυμωμένος με τους ραγιάδες, που ξεσηκώθηκαν και τον ξεβόλεψαν στους χρόνους που πέρασαν.
Ο Karl Young λέγει, ότι πλέον είναι γεγονός, ότι μία ατομική συνείδηση που βασίζεται και περιβάλλεται από μία απεριόριστα εκτεταμένη ασυνείδητη ψυχή, πρέπει αναγκαστικά να αναθεωρηθεί η κάπως ξεπερασμένη προκατάληψή μας, ότι ο άνθρωπος είναι η συνείδησή του. Αυτό λέει ο Young. Κι εμείς με την σειρά μας διερωτώμεθα. Με τίνος την συνείδηση ζει και δρα ο άνθρωπος; Μήπως αυτή η συνείδηση είναι ένα ακαθόριστο συμπίλημα των γύρω του καλών, κακών, αγαθών και ενόχων συνειδήσεων;
Για την περίπτωση των τζιχαντιστών, η συνείδησή τους θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι μία κατασκευασμένη ψυχοπνευματική σύνθεση, η οποία τροφοδοτείται κατ’ εξακολούθησιν από την απερίστροφη παραίνεση και νουθεσία των μουλάδων. Οι μουλάδες έχουν αποδείξει, από τα μέχρι τώρα δεδομένα, ότι είναι αυτοί, που υποκινούν τους αγνούς νεαρούς ιδεολόγους να έλθουν σε θανάσιμη ρήξη με την αδιάφορη, την αλαζονική συμπεριφορά και την ακρισία των απίστων.
Και μετά από αυτά η υπόθεση πλέον λαμβάνει πολιτικόν χαρακτήρα. Το Islam ονειρεύεται την επάνοδό του στην γη των απίστων. Θέλει να επιβληθεί εκείνων τους οποίους θεωρεί υβριστές και περιφρονητές του. Πιστεύει στην δύναμή του. Αυτή η ισχύς αναβλύζει σε οποιοδήποτε μέρος συγκρούονται αντιμαχόμενες ιδεολογίες και υπάρχει πολιτική, υλική και ψυχολογική υπεροχή στην σκέψη, ότι η δράσις του εκδηλώνεται επί δικαίω. Μεθοδεύει την δράση του και συγκρούεται με ένα είδος υβριδικού πολέμου καθόσον αυτή την μέθοδο την βρίσκει πιο αποτελεσματική, διότι έτσι αντιλαμβάνεται ότι έχει μεγαλύτερο ψυχολογικό αποτέλεσμα, πράγμα, που δεν θα του εγγυάτο την νίκη εάν ήρχετο σε απ’ ευθείας αντιπαράθεση με τον αντίπαλο με μία κλασσική μορφή πολέμου. Βεβαίως η σκέψη του εάν κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής οδηγεί στο ερώτημα του εάν με την ίδια ευκολία τα χρησιμοποιούσε. Το ερώτημα παραμένει για τις υπηρεσίες ασφαλείας. Ωστόσο η σίγουρη νίκη του θα επέλθει με την μέθοδο της διεισδύσεώς του μέσω των μεταναστευτικών κυμάτων εντός του δυτικού κόσμου και η δημογραφική του κραταίωση θα του χαρίσει την επικράτηση και την τελική νίκη σε χρόνο δύο γενεών από σήμερα.
Εκτός εάν!
Για τον δυτικό κόσμο αυτή η δράση είναι μία ακαταλαβίστικη τρομοκρατία. Για τον τζιχάντη αυτό είναι ιερός πόλεμος. Ο Ευρωπαίος στην αρχή υποτίμησε το φαινόμενο Jihad. Με τις μη ανασχέσιμες προσφυγικές ροές πλέον υποθέτουμε, ότι αρχίζει να σχηματίζει εικόνα για το τι θα ζήσει η Ευρώπη από εδώ κι εμπρός. Ήδη η εποχή της συναινέσεως έχει παρέλθει. Η αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτεί κατά βάσιν Ευρωπαϊκή ομοθυμία και κοινή προσπάθεια. Απαιτεί αποφασιστικότητα και λήψη οικονομικών, ψυχολογικών, κοινωνιολογικών και στρατιωτικών μέτρων τα οποία να αγνοήσουν την επικρατούσα πολιτική ορθότητα.
Χρειάζονται Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με λόγο και όχι κυβερνήσεις διαχειρίστριες μεγάλων χρηματοοικονομικών οντοτήτων και οι οποίες κυβερνήσεις να μη διστάζουν να περιορίσουν την δράση και τις απαιτήσεις εκείνων, που κερδίζουν με όλες τις εκρυθμίες.
Ας υπολογισθεί από όλους αυτούς τους συμβούλους, που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν, ποιο είναι το εθνικό κατά βάσιν συμφέρον και όχι το τι είναι αρεστό στους παγκοσμιοποιητές, οι οποίοι και φέρουν το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης για όλα τα σύγχρονα φαινόμενα και τα απορρέοντα τεκταινόμενα.
