Μια ματιά στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αυτό το μεγαλειώδες για την Ελλάδα project φτάνει για να πείσει και τους πλέον αδαείς για το περιεχόμενο της επόμενης μέρας.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Αγαπητοί εν Στάλιν αδερφοί της δεύτερης φοράς αριστεράς (αυτής του Πολάκη ντε), με ολίγη από κάτι γραφικούς γεφυρατζήδες και μερικά καραμανλικά ρετάλια, η κοινωνία σας έχει νέα.
Όχι αυτά των δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας και εκ νέου επιβεβαίωσαν πως η ελληνική κοινωνία δεν ζει πια στο 2012 ή στο 2015, αλλά βιώνει όσο πιο θετικά μπορεί το 2022 (έστω εν μέσω θυέλλης) και ότι έχει στραμμένο το βλέμμα της στο 2030 (μερικοί ακόμη πιο μακριά).
Αυτά τα ξέρετε κι οι ίδιοι, τα βλέπετε καθημερινά να εξελίσσονται και να ισχυροποιούνται, είναι η νέα δυναμική της χώρας και της οικονομίας με σύμμαχο μια κοινωνία που δεν επιθυμεί πλέον να καταναλώνεται στις διάφορες συνάξεις των ευαίσθητων αριστερούληδων ή να αναμένει να μιλήσουν στο όνομα της κάτι επαγγελματίες άεργοι «καθοδηγητές» της σιχασιάς και της χρεωκοπίας δήθεν για εργατιά, για δικαιώματα, για ειρήνη, για αγάπη, για στοργή και άλλες ανάλογες ιδεοληπτικές μπουρδολογίες αριστερής απόχρωσης.
Μια ματιά στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αυτό το μεγαλειώδες για την Ελλάδα project φτάνει για να πείσει και τους πλέον αδαείς για το περιεχόμενο της επόμενης μέρας.
Τα νέα είναι ακόμη χειρότερα. Το περιβόητο (και διάσημο) «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο όχι μόνο δεν έχει περιθωριοποιηθεί ή αναστείλει τη λειτουργία του (όπως κάτι Μπίστηδες αναφέρουν). Αντίθετα, μεταλλάσσεται με εξαιρετική ταχύτητα και ακραία επιθετική διάθεση απέναντι σε κάτι εμμονικούς του δήθεν αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, αποκτάει ( δηλαδή έχει αποκτήσει ήδη) σαφή και συγκεκριμένο προοδευτικό (κανονικό, όχι μαϊμού) χαρακτήρα και, είτε αρέσει, είτε όχι, στέκεται «δόξη και τιμή» στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη και όλων των αντίστοιχης ικανότητας μελών της κυβέρνησης του, έχοντας διαρρήξει ολοσχερώς κάθε δεσμό με το παρελθόν της χώρας και έχοντας ακυρώσει όλες τις εμμονές και τις δαιμονίες που κυριάρχησαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο.
Αυτό το πραγματικό μέτωπο με αφετηρία τους μύθους της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας και κατάληξη την καθαρή και απολύτως αναγκαία υπεράσπιση της ουσιαστικής προοδευτικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, μακριά από μυθεύματα, ιδεοληψίες, αριστερές κονόμες και επαναστατικό real estate με τα λεφτά της Ευρωβουλής, αποδεικνύεται εξαιρετικά ισχυρό και επιθετικό. Έχει αποκτήσει ορατά στοιχεία μονιμότητας, διαμορφώνεται δίπλα από την επίσημη κυβερνητική πολιτική, ουσιαστικοποιεί την δεδομένη κοινωνική ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί το νόημα των λέξεων «προοδευτικός και δημοκράτης» και συνδέει την ύπαρξή του με την τεράστια αλλαγή που συντελείται στην κοινωνία, έστω και όχι με την ταχύτητα που το ίδιο επιθυμεί.
Στην ουσία μιλάμε πλέον για ένα πραγματικό, ένα κανονικό «προοδευτικό μέτωπο» υπέρ των συγκλονιστικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα, την έναρξη υλοποίησης των οποίων είναι σαφές πως δυσκολεύονται εξαιρετικά να ακυρώσουν οι παλιές φαμίλιες, επιχειρηματικές και πολιτικές, δηλαδή η παλιά καλή διαπλοκή, όπως τη γνωρίσαμε στα χρόνια του «σοσιαλιΖμού» του Κουτσόγιωργα και του Ματζουράνη και την αποθεώσαμε στα χρόνια του «Βούδα της Ραφήνας».
Δημόσιες παρεμβάσεις όπως αυτές του κ. Καραμανλή στα Ανώγεια (ανεξάρτητα από το μάζεμα που του επιβλήθηκε να κάνει για να μην τον ξεφτιλίσουν, ήταν έτοιμο το συνεργείο του Μαξίμου να τον εξαερώσει με βάση τα πασίγνωστα «επιτεύγματα» του), κομματικές γραφικότητες νεόκοπων σοσιαλιστών του κομματικού σωλήνα και άλλες παραδοσιακές αριστερές τακτικές αντί να το αποσυντονίζουν το ενισχύουν, όσοι το αποτελούν ή αισθάνονται πως μετέχουν σε αυτό έχουν ξεπεράσει όλες τις παιδικές τους ασθένειες και έχουν θέσει ισχυρές και νεωτερικές προτεραιότητες υπέρ της αλήθειας, της δημοκρατίας και των αναγκαίων αλλαγών, σε απλά ελληνικά «δεν παραμυθιάζονται πλέον με τους κακούς δεξιούς δράκους και τους καλούς αριστερούς πρίγκιπες».
Με οικονομικούς όρους θα περιέγραφε κανείς το συγκεκριμένο κίνημα ως «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», μια παλάμη που περιέχει όλες τις απαραίτητες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος για να πάει μπροστά, μακριά από τους παλιούς διαχωρισμούς που «μιλάνε» πλέον μόνο σε ψυχοπαθητικές προσωπικότητες και άτομα μα μόνιμες ψυχικές παθογένειες που ζουν ακόμη στον Γράμμο και περιμένουν από τον Δημοκρατικό Στρατό να σηκώσει το όπλο από το διάσημα «παραπόδα» του μακαρίτη του Ζαχαριάδη (τόσα ήξερε, τόσα έλεγε κι αυτός).
Σημείωση: Η διασύνδεση του «μετώπου» με την ομάδα Μητσοτάκη και όχι με τη Νέα Δημοκρατία (περί αυτού πρόκειται) είναι μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία που ξεκίνησε από την διαπίστωση της κατάρρευσης της αριστερής παπαρολογίας την περίοδο 2015/2019 και οδήγησε στην αποδοχή των κανονικών εννοιών των λέξεων «πολίτης», «προοδευτικός», «δημοκρατικός», «εκσυγχρονιστικός», «ελληνικός» «μεταρρυθμιστικός» κ.λ.π.
Λέξεις και έννοιες που χρειάστηκε να απειληθούν με την απόλυτη καταστροφή για να κατανοήσει η κοινωνία την πραγματική αξία τους και να επανέλθει στην υπεράσπιση τους στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού και των συνεργατών του.
Αυτά και λυπάμαι αν σας πίκρανα, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, όποιος λέει το αντίθετο σας λέει ψέματα.
