Ήταν, άραγε, προοίμιον αναθεωρητισμού της πολιτικής του στάσης, η τελευταία συνέντευξη Tύπου, ή απλούστατα μια ακόμα μπλόφα; Μήπως, όμως, έριξε μια άδεια μπαταριά στον αέρα για να πιάσει γεμάτα; ή θέλησε να ψαρέψει σε θολά νερά;
Του Γιάννη Μιχαήλ
Όποια πάντως, εκδοχή και εάν υιοθετήσει κανείς για το νέο λουκ που ενεδύθη ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πολύ νωρίς να φτάσει σε ασφαλή συμπεράσματα για νέο ξεκίνημα και αλλαγή πλεύσης.
Μετά την ήττα, στις προ διετίας εκλογές, προσπαθεί – κατά καιρούς – να αλλάξει ρότα, όμως δεν αρκούν κάποιες αποσπασματικές μειλίχιες και χαμηλών τόνων παρουσίες. Υπάρχουν δύο μείζονα προβλήματα, τα οποία πρέπει να ξεπεράσει, εάν έχει ακόμα μύχιες ελπίδες να κρατηθεί στον αφρό της πολιτικής.
Το πρώτο έχει σχέση με τα ενδότερα του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος προσομοιάζει με την ευρωτίαση (ο επιστημονικός όρος της μούχλας). Επίσης, θα πρέπει να αναμετρηθεί με τους “λαιστρυγόνες” και τους “κύκλωπες”, οι οποίοι τον περιτριγυρίζουν και αφού τους νικήσει κατά κράτος, θα καθαρίσει το τοπίο και θα μπορέσει να ταξιδέψει για να φτάσει στην Ιθάκη του.
Δύσκολο το εγχείρημα αλλά απαραίτητο. Διότι δεν μπορεί να είναι όμηρος μιας πολύ μεγάλης περιθωριακής ομάδας εχθροπαθών πολιτικών και απλών πολιτών, οι οποίοι τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα.
Είναι ξεκάθαρη και διαυγής η θέση, την οποία εξέφρασε ο καλός σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, ο οποίος δήλωσε για τους χυδαίους υβριστές “Πρόκειται για αθλιότητα. Ποιός “εκπαίδευσε” τέτοια ορκ; Γιατί ευπρεπείς άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκηρύσσουν αυτό το λουμπεναριό; Φοβούνται ή συνήθισαν;”
Τα λέει αυτά ένας σοβαρός σκιτσογράφος που γνώρισε και υπηρέτησε την Αριστερά για σαράντα χρόνια. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα του Αλέξη, είναι ότι απέτυχε ως πρωθυπουργός, παρά τις καλές προθέσεις που είχε επιδείξει, γιατί είναι ένας εμμονικός και εχθροπαθής με τους πολιτικούς του αντιπάλους (“Εμείς ή αυτοί, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”) αλλά δεν έχει και το πνευματικό βάρος, λόγω έλλειψης παιδείας.
Ως εκ τούτου δεν ήταν αρκούντως προετοιμασμένος για να αναλάβει την ηγεσία της χώρας.
Οι επαναστάσεις και οι αριστερές θεωρίες, στις οποίες ομνύει μέχρι σήμερα, εξεμέτρησαν το ζειν πριν από πολλά χρόνια. Τώρα ζούμε μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα και εάν θέλει να πορευθεί μαζί της, του ευχόμεθα “καλή τύχη”.
Διαφορετικά θα μείνει στάσιμος. Και για έναν ακόμη λόγο. Ο Μητσοτάκης μαζεύει “την αφρόκρεμα των αρίστων”, ενώ – δυστυχώς – ο Αλέξης συναγελάζεται “με κατιμάδες”.
