“Κοινής αποδοχής” και… μειωμένης ευθύνης!
Θανάσης Κ.
Η “συναίνεση” στην Πολιτική είναι “καλόν πράγμα”. Μόνο που αυτό που “παίχθηκε” τις τελευταίες μέρες (κι αυτό που μας σερβίρεται συστηματικά εδώ και λίγα χρόνια ως πρόπλασμα “συγκυβέρνησης” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), ΔΕΝ είναι “συναίνεση”!
Είναι πολιτικός αφοπλισμός της ΝΔ εν ονόματι προσχώρησης της …Κεντροδεξιάς στην Κεντροαριστερά – προσχώρησης που δεν την θέλει ούτε η Δεξιά, ούτε το Κέντρο ούτε η Αριστερά! Κι για να προκύψει τελικά, κάτι που θα έχει τις “αναπηρίες” και των τριών, αλλά τις “αρετές” καμιάς από τις τρείς…
* Πρώτον όταν λέμε “συναίνεση”, εννοούμε ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική για την οποία την ψήφισε ο Ελληνικός λαός και προσπαθεί να πείσει δυνάμεις ευρύτερες και πρόσωπα πέραν της παράταξής να τη στηρίξουν. Ιδιαίτερα σε ζητήματα που ξεπερνούν την συνηθισμένη κομματική αντιπαράθεση. Για παράδειγμα Μεταρρυθμίσεις, Εξωτερική Πολιτική, Άμυνα, Ασφάλεια, Παιδεία κλπ.
Όταν δεν έχεις Πολιτική – ή όταν προσχωρείς στην Πολιτική των αντιπάλων σου – και ψάχνεις να βρεις “πρόσωπα κοινής αποδοχής” για να εφαρμόσουν την πολιτική που εσύ δεν έχεις, αυτό ΔΕΝ λέγεται “συναίνεση”. Λέγεται “αποποίηση ευθύνης” και αναζήτηση “συνυπεύθυνων”.
* Το γιατί καίγονται τα δάση το γνωρίζουν όλοι – ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το γνωρίζουν. Αρκεί να διαβάσετε το άρθρο 24 του Συντάγματος για να το καταλάβετε. Όπου αναφέρεται ότι δάση θεωρούνται ακόμα και χορτολιβαδικές εκτάσεις με “αραιή” ξυλώδη βλάστηση. Δηλαδή πουρνάρια…
Κι ότι αν καούν τέτοια δάση πρέπει να “αναδασώνονται”. Δηλαδή όλες οι αγροτικές γαίες του παρελθόντος που εγκαταλείφθηκαν κι όλα τα βοσκοτόπια του παρελθόντος που κι αυτά εγκαταλείφθηκαν – και “λόγγωσαν” τα πάντα – θεωρούνται πλέον “δάση” και δεν μπορούν να επανέλθουν στην παλαιά τους χρήση με νέα μηχανήματα και νέους όρους…!
Γιατί απαγορεύεται να πειραχθεί ή να αλλάξει η χρήση όποιας έκτασης έβγαλε πουρνάρια τις τελευταίες δεκαετίες (λόγω εγκατάλειψης).
Και απαγορεύεται να κοπούν δέντρα, ακόμα και άρρωστα,
ακόμα και για να “συντηρηθεί” το δάσος,
ακόμα και για να καθαριστεί το δάσος,
ακόμα και για να ανοίξουν δασικοί δρόμοι που να καθιστούν προσβάσιμο το δάσος σε περίπτωση δασικής πυρκαγιάς,
ακόμα και για να δημιουργηθούν ζώνες πυρασφάλειας,
ακόμα και για να γίνουν ζήνες “αντι-πυρός”, δηλαδή να πολεμηθεί η μεγάλη φωτιά με φωτιά, όπως κάνουν οι δασικές υπηρεσίες παντού στον κόσμο.
Όλα αυτά τα “απαγορεύει” το νομικό μας σύστημα.
Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν τα πάντα! Γι’ αυτό έχει ήδη προταθεί σε όλες τις προηγούμενες αναθεωρήσεις του Συντάγματος η αλλαγή του τερατώδους άρθρου 24, αλλά δεν πέρασε ποτέ! Γιατί εκεί που έπρεπε να υπάρξει “συναίνεση” δεν υπήρξε.
Γι’ αυτό και καταργήθηκε ουσιαστικά εδώ και 23 χρόνια η ευθύνη της δασικής υπηρεσίας – το 1998 επί κυβέρνησης Σημίτη! Γιατί είχε ανακαλυφθεί ότι είχε ευθύνες για τις δασικές πυρκαγιές, τις οποίες τις έβαζαν όσοι θα έπρεπε να φυλάνε τα δάση, κι ύστερα δήλωναν “αναδασωτέα” (με το περιβόητο “σκαρίφημα”) μικρότερη έκταση καμένου δάσους και καρπώνονταν τις υπεραξίες γης που είχαν “απελευθερωθεί” μετά την δασική πυρκαγιά.
Καταργήθηκε τότε η ευθύνη ενός διεφθαρμένου μέρους του κράτους, χωρίς να αντικατασταθεί με κάτι άλλο, λειτουργικό…
* Όλα αυτά τα γνωρίζουν τα κόμματα εξουσίας, τα έχουν καταγγείλει ανοικτά μεγάλες προσωπικότητες με αληθινή γνώση των περιβαλλοντικών προβλημάτων (αρκεί κανείς να ανατρέξει κανείς στο έργο του αείμνηστου Νίκου Μάργαρη, του πρώτου αληθινού Έλληνα περιβαλλοντολόγου), κι αντί να τα συζητήσουμε ανοικτά σήμερα, τα αποσιωπούμε!
Και τα αποδίδουμε στην… κλιματική αλλαγή δημιουργώντας και… υπουργείο κλιματικής αλλαγής! Θέτοντας επί κεφαλής μάλιστα ένα πρόσωπο “κοινής αποδοχής”, το οποίο:
— Πρώτον, είναι άσχετο με όλα αυτά! Ένας πρώην αρχηγό Στόλου και αρχηγό ΓΕΕΘΑ, που την τελευταία στιγμή μεταπήδησε, για κάποιους μήνες, στη θέση του υπουργού Άμυνας για να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών!
–Δεύτερον, δεν είναι “κοινής αποδοχής” – δεν τον έχουν σε εκτίμηση ούτε οι νεοδημοκράτες, ούτε οι ΚΙΝΑΛιτες (του έχουν σούρει αμφότεροι τα “εξ αμάξης” μετά την “πεφωτισμένη θητεία” στο τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, την οποία, εξ άλλου αποδοκίμασε ο Ελληνικός λαός λίγο αργότερα…)
–Τρίτον, δεν τον στήριξε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη! Τον αποκάλεσε “αποστάτη” μάλιστα πριν καλά-καλά μπει…
Μίλησε για “αποστάτες” ο ΣΥΡΙΖΑ που πέρασε την Συμφωνία των Πρεσπών με έξη ψήφους βουλευτών από άλλα κόμματα που τον κράτησαν όρθιο τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησής του….
–Τέταρτον, δεν δέχθηκε ούτε ο ίδιος να μπει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια δέχθηκε αρχικά, αλλά μετά άλλαξε γνώμη…
Ένα πρόσωπο που δεν ξέρει ούτε να λέει “όχι” όταν πρέπει, ούτε να κρατάει τον λόγο του όταν λέει “ναί”, ένα πρόσωπο που λέει “ναι” και μετά το μετατρέπει σε “όχι”, όταν τον φοβερίζουν, δεν είναι ικανό να διαχειριστεί τίποτα! Απολύτως τίποτα!
Τελικά καταντήσαμε να θεωρούνται πρόσωπα “κοινής αποδοχής” όχι κάποιοι που τους εκτιμούν όλοι, αλλά κάποια ανθρωπάκια που τους “κρατάνε” όλοι και τους κάνουν ό,τι θέλουν…
Ε λοιπόν, μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις και να διαχειριστεί (προβλέψιμες και απρόβλεπτες) κρίσεις χρειάζεται εντελώς διαφορετικής “κοπής” πρόσωπα:
Ανθρώπους που ξέρουν τι φταίει, που ξέρουν τι πρέπει και τι μπορούν να κάνουν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, ανθρώπους που τολμούν τις ρήξεις που χρειάζονται και ξέρουν να κάνουν τις συμμαχίες που είναι απαραίτητες
Χρειάζονται οι ευρύτερες συναινέσεις, αλλά χρειάζονται και οι τομές!
Δεν είναι “συναίνεση” να λέμε “όλοι αδέλφια είμαστε”!
–Η κυβέρνηση προσπάθησε να βάλει τάξη στα Πανεπιστήμια, πράγμα για το οποίο συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμφώνησε. Είτε εν ονόματι της “συναίνεσης” με το ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση θα αποσύρει την Πολιτική της, είτε θα αναγκαστεί να την επιβάλει κόντρα στο ΣΥΡΙΖΑ.
–Η κυβέρνηση προσπάθησε να σταματήσει τις καταχρηστικές διαδηλώσεις μειοψηφιών στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα στο οποίο επίσης συμφωνεί η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο λυσσαλέα διαφωνεί.
Η κυβέρνηση είτε εν ονόματι της “συναίνεση” θα πάρει πίσω κι αυτή την Πολιτική της, είτε θα την επιβάλει κόντρα στις τσιρίδες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανέφερα μόλις δύο από τα πολλά παραδείγματα. Και τα δύο αφορούν Πολιτικές τομές που επιχείρησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη (έστω και… μισές) και βρήκε κόντρα τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τις δύο τις “χρεώθηκαν” πρόσωπα που ΔΕΝ προέρχονται από τον “σκληρό πυρήνα” της Δεξιάς.
Ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν ήταν καν ΝΔ, προέρχεται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Και η κα. Κεραμέως είναι νέα στην Πολιτική και δεν ανήκει σε κάποια από τις παραδοσιακές παρατάξεις της ΝΔ.
Και τους δύο προσπάθησε να τους αποδομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και των δύο ζήτησε την απομάκρυνση. Πέτυχε την απομάκρυνση του πρώτου και παρά λίγο να “φαγωθεί” και η δεύτερη…
Κι όλα αυτά για να αναδειχθεί ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο κανείς δεν νοσταλγεί, κανείς δεν θέλησε – τελικά κανείς δεν στηρίζει την υπουργοποίησή του.
Δίνουν την εντύπωση ότι δεν ψάχνουν για πρόσωπα κοινής αποδοχής.
Για “αυτοφοράκια” ψάχνουν!
Για “αποδιοπομπαιο τράγο” να τα πάρει όλα πάνω του, αν κάτσει ξανά η “στραβή”…
Αν ήθελαν άνθρωπο που θα έκανε τομές, θα διάλεγαν πρόσωπα που ξέρουν να σπάνε αυγά. Και θα τους στήριζαν all the way (όπως λένε εκεί στο… Harvard).
Όχι “αυτοφοράκηδες” από τα αζήτητα…
* Τέλος σε ό,τι αφορά το “δομικό στοιχείο” του πράγματος, υπάρχουν δύο αντιρρήσεις:
Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού τα σώματα ασφαλείας υπάγονται όλα σε ενιαία κυβερνητική δομή – συνήθως στο υπουργείο Εσωτερικών. Αστυνομία, Χωροφυλακή, Λιμενικό, λοιπές υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας και φυσικά Πυροσβεστική – και για τις αστικές πυρκαγιές και, χωριστή υπηρεσία, για τις δασικές (κι ακόμα πιο χωριστή για τα επικίνδυνα υλικά). Οι υπηρεσίες είναι εξειδικευμένες προς τα κάτω, αλλά ο σχεδιασμός, ο συντονισμός και η διοίκησή τους είναι ενιαίος από τα πάνω.
Εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο: ενώνουμε αυτά που πρέπει να είναι διακριτά (αστυνομία-χωροφυλακή), καταργούμε την εξειδίκευση προς τα κάτω (π.χ. την δασοπυρόσβεση, ως ιδιαίτερο διακριτό κλάδο) και ύστερα κατακερματίζουμε την από τα πάνω ενιαία διοίκησή τους, δηλαδή καταργούμε τον απαραίτητο ενιαίο σχεδιασμό που πρέπει να υπάρχει από πριν και τον απαραίτητο συντονισμό που πρέπει να υπάρχει κατά της διάρκεια της κρίσης…
Τα κάνουμε όλα ανάποδά! Κι ύστερα φταίει η… “κλιματική αλλαγή”!
Για να καταλάβετε, σήμερα εσωτερική ασφάλεια της χώρας, είναι υπόθεση στην οποία αναμιγνύονται τέσσερα διαφορετικά υπουργεία: το Εσωτερικών (για την ακρίβεια και τα δύο υπουργεία Εσωτερικών), το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (Αστυνομία, ειδικές υπηρεσίες Ασφαλείας, αντιτρομοκρατική κλπ.). το νέο υπουργείο “Πολιτικής Προστασίας” που παραμένει αυτή τη στιγμή “ορφανό”), και το Υπουργείο Ναυτιλίας (για το Λιμενικό). Συν η ΕΥΠ συν άλλες “ουρές” που υπάρχουν από δω κι από εκεί.
Στις περισσότερες χώρες του Εξωτερικού όλα αυτά υπάγονται στο Εσωτερικών (με εξαίρεση την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών).
Παντού αλλού, όλα σε ένα!
Εδώ, σε τέσσερα-πέντε (και βάλε)…
* “Επιτελική” λέγεται μια δομή, όταν αποκαθιστά ενιαία διοίκηση σε διαφορετικές υπηρεσίες. Ώστε να αποφεύγεται η κατάτμηση αρμοδιοτήτων και να ξεπερνώνται οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και οι γραφειοκρατικές αδράνειες. Ώστε να σχεδιάζεται η δράση τους από τα πάνω, πριν την κρίση, και να καθοδηγούνται να συντονίζονται και να γίνονται οι απαραίτητες διορθώσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης.
“Επιτελικό κράτος” σημαίνει – μεταξύ άλλων – λίγα υπουργεία και σαφής διαδικασία λήψης-ελέγχου αποφάσεων (chain of command, το λένε στο Harvard).
Ώστε να υπάρχει ευθύνη κατά – και λογοδοσία μετά – την κρίση!
Όταν φτιάχνουμε όλο και περισσότερα υπουργεία, δημιουργούμε όλο και περισσότερες αλληλο-επικαλύψεις αρμοδιοτήτων, απαιτούμε όλο και περισσότερες ΚΥΑ (Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις) για να γίνει το πιο απλό…
Αυτό δεν λέγεται “επιτελικό κράτος”. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το “επιτελικό κράτος”:
“Βαβυλωνία”, το λέγαμε παλαιότερα. Ή “Σκορπιοχώρι”!
Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αλλά έχουμε ήδη υπουργικό Συμβούλιο 57 προσώπων (χωρίς τον Πρωθυπουργό) και εκκρεμεί ο διορισμός ενός ακόμα για να φτάσουμε στους 58+1!
Όταν χώρες πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα (και πολύ πιο οργανωμένες) έχουν υπουργικά συμβούλια που δεν ξεπερνάνε τα 15-20 άτομα το πολύ!
Αντί να σφίξουμε τη χαλαρή δημόσια Διοίκηση την…ξεχειλώσαμε εντελώς!
Και ψάχνουμε πρόσωπα μειωμένης ευθύνης να τα ονομάσουμε… “κοινής αποδοχής” για να τους φορτώσουμε τα ασυμμάζευτα.
Αυτό όλο είναι Λάθος. Εντελώς λάθος…
