Ο κακός δικτάτορας Πούτιν κι… εμείς!
Θανάσης Κ.
Αν πάμε να «δικάσουμε» όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία, δεν δυσκολευόμαστε να βγάλουμε απόφαση:
Υπάρχει ένας προφανής «φταίχτης»: Η Ρωσία! Και ο Πούτιν…
Τελεία και παύλα!
Δεν υπάρχουν «ναι μεν, αλλά»…
Η Ρωσία έκανε ένοπλη επέμβαση στο εσωτερικό ενός γειτονικού κράτους, επιχειρώντας να του επιβάλει να μην ενταχθεί σε μια συμμαχία (του ΝΑΤΟ)…
Και στην πορεία, επειδή οι Ουκρανικές δυνάμεις αντιστέκονται σθεναρά, προκάλεσε μεγάλες απώλειες αμάχων και εμπολέμων, ανάμεσα στους αντιπάλους της – αλλά και στους δικούς της…
Τι άλλο να πούμε;
Τίποτα!
Μόνο που η Πολιτική δεν τελειώνει με την καταδίκη ενός «εγκλήματος».
Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν καταλαβαίνει από Πολιτική…
Στην Πολιτική μας απασχολεί όχι μόνο «ποιος» έφταιξε, αλλά κυρίως ΤΙ έφταιξε. Και πάνω απ’ όλα τι θα γίνει στο εξής…
Η ηθική καταδίκη είναι «στιγμιαία». Η Πολιτική έχει και τη διάσταση του χρόνου…
Αφορά το «πρίν» (πως οδηγηθήκαμε ως εδώ). Αλλά αφορά πρωτίστως το «μετά» (τι θα γίνει από δω και στο εξής)…
Πώς θα διορθώσουμε τις ζημιές που έγιναν από τα «σφάλματα» του παρελθόντος. Πώς δεν θα επισωρεύσουμε νέα σφάλματα και πολύ μεγαλύτερες ζημιές, για πολύ περισσότερους…
Γι’ αυτό και, ενώ όλοι οι δυτικοί (και κάμποσοι ΜΗ δυτικοί) καταδικάζουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όλοι ξεκαθαρίζουν ότι:
— Καμία ΝΑΤΟϊκή χώρα δεν θα αναμιχθεί άμεσα στην πολεμική σύγκρουση.
— Καμία ΝΑΤΟϊκή χώρα δεν θα αναμιχθεί ούτε «έμμεσα»
στις εχθροπραξίες εκεί.
Για παράδειγμα το ΝΑΤΟ δεν θα ανακηρύξει no fly zone πάνω από την Ουκρανία (όπως ζητάει επίμονα ο Ουκρανός Πρόεδρος Ζελένσκι).
Οι δυτικοί «συμπαραστέκονται» όπως μπορούν στους Ουκρανούς, αλλά δεν διακινδυνεύουν κλιμάκωση των συγκρούσεων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν επέκταση του Πολέμου στην Ευρώπη.
Έχουν ευθύνη απέναντι στους λαούς τους…
* Επίσης οι Ευρωπαίοι εξαίρεσαν από τις κυρώσεις που επέβαλαν στους Ρώσους τον εφοδιασμό της ίδιας της Ευρώπης από ρωσικό αέριο.
Αυτό μπορεί να δίνει κρίσιμα έσοδα στους Ρώσους, οι οποίοι τα χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν τον Πόλεμό τους – αλλά από την άλλη πλευρά, χωρίς το ρωσικό αέριο οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες θα γονάτιζαν, και οι περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες θα «πάγωναν» μέσα στο χειμώνα.
Συμπέρασμα: Οι δυτικοί δεν μπορούν, προκειμένου να καταδικάσουν ένα «εχθρό» τους, να κάνουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στους εαυτούς τους!
Ούτε μπορούν στη βιασύνη τους να καταδικάσουν τον εχθρό τους, να κλείσουν τα μάτια τους στα δικά τους σφάλματα. Που υπάρχουν…
Όπως για παράδειγμα το ότι εξαρτήθηκαν τόσο πολύ από το ρωσικό φυσικό αέριο. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες…
Ούτε μπορούν, για να διορθώσουν ένα δικό τους σφάλμα από παλαιά ή ένα σφάλμα του εχθρού τους σήμερα, να κάνουν οι ίδιοι ένα μεγαλύτερο σφάλμα που θα το πληρώσουν αμέσως μετά…
* Η κρίση στην Ουκρανία μας πονάει όλους.
Ακόμα περισσότερο μας πονάει, όσους καταλαβαίνουμε ότι αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία δεν είναι μόνο η ανάλγητη στάση ενός «δικτάτορα», αλλά και η ανικανότητα των Δυτικών. Η δική μας ανικανότητα!
Και η δική μας υποκρισία.
Αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία είναι το δικό μας «είδωλο»…
Η Ουκρανία είναι σήμερα ο καθρέφτης, όπου βλέπουμε το δικό μας πρόσωπο.
Και δεν μας αρέσει καθόλου αυτό που βλέπουμε…
Το να καταδικάσουμε τον Πούτιν είναι το μόνο εύκολο σήμερα.
Μόνο που καταδικάζοντας τον Πουτιν δεν ξορκίζουμε τις δικές μας ευθύνες και τις δικές αδυναμίες…
Γιατί τα λάθη που μας οδήγησαν ως εδώ, δεν τα είδαμε ακόμα.
Και εν πολλοίς τα συνεχίζουμε.
Κι αυτό δεν μας πονάει μόνο…
Μας ανησυχεί κι όλα!
Η μάλλον πρέπει να μας ανησυχεί…
Όσους καταλαβαίνουν, τέλος πάντων…
* Αυτό που γίνεται τώρα στην Ουκρανία δεν συμβαίνει για πρώτη φορά:
— Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 (πριν εξήντα χρόνια) είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο. Αλλά αντεστραμμένο:
Τότε ήταν οι ΗΠΑ που αμφισβητούσαν τον δικαίωμα της γειτονικής τους Κούβας να συμμαχήσει με τη Σοβιετική Ένωση και να εγκαταστήσει σοβιετικούς πυραύλους σε απόσταση 90 μιλίων από τη Νέα Υόρκη.
Οι ΗΠΑ τότε προσπάθησαν να κάνουν εισβολή στην Κούβα (στον Κόλπο των Χοίρων) κι όταν αυτό απέτυχε επέβαλαν ναυτικό αποκλεισμό στην Κούβα και απείλησαν τους Σοβιετικούς με πυρηνικό Πόλεμο!
Οι Σοβιετικοί υποχώρησαν τότε…
Κι από τότε όλοι οι δυτικοί υποστήριξαν ότι μια χώρα μπορεί στο έδαφός της να κάνει ό,τι θέλει, αλλά αν οι «συμμαχίες» της απειλούν, έστω και δυνητικά, μια γειτονική τους χώρα, τότε η χώρα που απειλείται έχει «δικαίωμα» να αντιδράσει…
Αυτό υποστήριξαν τότε – και έκτοτε – οι δυτικοί!
Κι αν τα 60 χρόνια πίσω φαίνονται πολλά, έχουμε αντίστοιχα προηγούμενα και πριν 24 χρόνια, όπου οι ρόλοι είναι – και πάλι – αντεστραμμένοι:
* Το 1998, το Κόσσοβο αποφάσισε να αποσχιστεί από τη Σερβία. Μέχρι τότε το Κόσσοβο ήταν αυτόνομη επαρχία της Σερβίας. Κι όταν οι Κοσσοβάροι ξεσηκώθηκαν, το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε επί 76 μέρες ολόκληρη τη Σερβία! Προκαλώντας επίσης εκατόμβες νεκρών…
Τότε ο σεβασμός των συνόρων κυρίαρχου κράτους δεν ήταν τόσο «ιερός»…
* Φυσικά και οι Ρώσοι δεν είναι… «άγιοι»!
Έχουν κι εκείνοι «βαρύ ιστορικό» ένοπλων παρεμβάσεων στο παθητικό τους.
— Όπως η επέμβασή τους στην Ουγγαρία το 1956 όταν ανέτρεψαν την κυβέρνηση της χώρας και επέβαλαν δικό τους καθεστώς…
— Και η επέμβασή τους στην Τσεχοσλοβακία, το 1968, όταν επίσης εισέβαλαν, ανέτρεψαν την τότε κυβέρνηση κι επέβαλαν τους δικούς τους.
Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε σθεναρή αντίσταση από την πλευρά των λαών που υπέστησαν την εισβολή και αιματηρή καταστολή.
Την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία μια σημαντική μερίδα της τότε Αριστεράς στην Ευρώπη, την καταδίκασε.
Την αντίστοιχη εισβολή στην Ουγγαρία δώδεκα χρόνια πριν η Αριστερά ΔΕΝ την καταδίκασε! Κι ακόμα δεν την έχει καταδικάσει…
Έχουν κι αυτοί τους παραμορφωτικούς φακούς τους και τις ηθικές αναπηρίες τους. Καταδικάζουν τον «ιμπεριαλισμό» μόνο όταν τον ασκούν οι Αμερικανοί! Όταν τον ασκούσαν οι Σοβιετικοί παλαιότερα (ή οι Ρώσοι σήμερα) είναι πιο «μπερδεμένοι»…
Και παραμένουν αγιάτρευτα μπερδεμένοι και ανυπόφορα υποκριτές…
* Για να έλθουμε στα πιο «κοντινά» μας, ακριβώς αυτό που κάνει ο Πούτιν στην Ουκρανία σήμερα, το έκανε η Τουρκία στην Κύπρο το 1974!
Η Τουρκία δεν τιμωρήθηκε ποτέ γι’ αυτό!
Αντίθετα έκτοτε μας ζητούν να… «νομιμοποιήσουμε» τα τετελεσμένα της εισβολής (Σχέδιο Ανάν)!
Και για να μη πάμε τόσο πίσω, αυτά που κάνει σήμερα ο Πούτιν στη Ρωσία, απειλεί και τώρα να τα κάνει ο Ερντογάν στην Κύπρο και στην Ελλάδα!
Κανείς δεν αποφάσισε κυρώσεις εναντίον του Ερντογάν!
Αντίθετα, όσοι ζητούσαμε να παρθούν κυρώσεις κατά της Τουρκίας – για όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαρόσια και στο Αιγαίο, κατηγορούμασταν ως… «εθνικιστές», ως «μαξιμαλιστές», ως «ακραίοι»!
Κι όσοι έσπευδαν να «ξεπλύνουν» τον Ερντογάν τότε, σήμερα συμπαραστέκονται στην Ουκρανία per mare per terra – στα λόγια τουλάχιστον…
Αν είχαν καταδικάσει εγκαίρως τον Ερντογάν τα τελευταία δύο χρόνια, για όσα έκανε σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου, ίσως να είχαν στείλει πολύ πιο σαφές μήνυμα σε κάθε επίδοξο μιμητή του αλλού. Και στον Πούτιν…
Φαίνεται ότι κάποιοι ξύπνησαν ένα πρωϊνό και αποφάσισαν ότι η ένοπλη επέμβαση μιας χώρας σε βάρος μιας γειτονικής και η κατάλυση της κυριαρχίας της είναι έγκλημα μόνο τώρα και μόνο όταν την κάνει η Ρωσία του Πούτιν…
* Ας υποθέσουμε όμως, ότι δεν κοιτάμε πια πίσω, κοιτάμε μόνο μπροστά.
Εντάξει! Κανείς δεν λέει επειδή υπήρξαν παλαιά εγκλήματα από άλλους, να συγχωρήσουμε σήμερα το έγκλημα που γίνεται μπροστά τα μάτια μας.
Ας δούμε τι θα κάνουμε από δω και στο εξής.
Μόνο που ούτε αυτό κάνουμε, ως δυτικός κόσμος!
Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό…
Η Ουκρανική κρίση ΔΕΝ είναι μια «τοπική σύρραξη». Αλλάζει το παγκόσμιο σκηνικό. Ανεξαρτήτως της τελικής της έκβασης, μετά το τέλος της ο κόσμος ολόκληρος δεν θα είναι ο ίδιος πια.
Κι εμείς ως Δύση θα είμαστε μάλλον σε χειρότερη θέση!
— Ενθαρρύναμε τα τελευταία χρόνια την Ουκρανία να μπει στον ΝΑΤΟ, ενώ ξέραμε ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την αντίδραση της Ρωσίας.
— Πολλοί στρατηγιστές των ΗΠΑ (που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με η Ρωσία και καμία απολύτως «συμπάθεια» προς τον Πούτιν) προειδοποιούσαν τη Δύση συνολικά να μη το κάνει.
— Ξέραμε πως αν αντιδρούσε η Ρωσία, το ΝΑΤΟ δεν επρόκειτο να βοηθήσει την Ουκρανία. Και τώρα της «συμπαραστεκόμαστε», μέν, αλλά την αφήνουμε μόνη της. Τότε γιατί την «ξεσηκώσαμε»;
— Είχαμε αναδείξει ως κύριο αντίπαλο πλέον της Δύσης την Κίνα. Και λίγο αργότερα ανοίξαμε ξανά μέτωπο με τη Ρωσία, στέλνοντας τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας, δηλαδή συνασπίζοντας τους δύο μεγαλύτερους αντιπάλους της Δύσης…
— Κι όχι μόνο! Αυτή τη στιγμή τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας δεν τις εφαρμόζουν, για διάφορους λόγους, ούτε η Κίνα, ούτε η Ινδία, ούτε το Πακιστάν, ούτε το Ιράν, ούτε ολόκληρος ο Αραβικός κόσμος, ούτε το Ισραήλ, ούτε η Τουρκία, ούτε η Νότια Αφρική, ούτε η Βραζιλία…
Όλοι τους «καταδικάζουν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ρωσικές επιχειρήσεις» στην Ουκρανία, άλλα τις κυρώσεις δεν τις εφαρμόζουν κατά της Ρωσίας, και πολλοί απ’ αυτούς επισημαίνουν και τις ευθύνες του ΝΑΤΟ που «έσπρωξε» τα πράγματα ως εδώ. Κι έχουν δίκιο, εδώ που τα λέμε…
Κάποιοι μάλιστα φωναχτά αναρωτιούνται, πώς θα αντιδρούσαν, άραγε οι ΗΠΑ, αν γειτονική τους χώρα όπως ο Καναδάς ή το Μεξικό συμμαχούσαν σήμερα απευθείας με τη Ρωσία ή με την Κίνα;
Δεν «απομονώσαμε» τη Ρωσία από την υπόλοιπο κόσμο!
Μάλλον συσπειρώσαμε τους αντιπάλους μας!
Μαζί και με κάποιους που ως τώρα τους θεωρούσαμε «φίλους» μας…
* Με την κρίση του κορονοϊού διαπιστώσαμε ότι οι εφοδιαστικές αλυσίδες της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονται πια στα χέρια της Κίνας. Την οποία στη συνέχεια την αναγορεύσαμε ως υπέρτατο «αντίπαλο» της Δύσης.
Με την κρίση της Ουκρανίας, διαπιστώσαμε ότι οι πηγές ενέργειας και πρώτων υλών διεθνώς, βρίσκονται στα χέρια της Ρωσίας και του Αραβικού κόσμου, ενώ τα σιτηρά σε μεγάλο βαθμό, ελέγχονται από Ρωσία και Ουκρανία.
Και τώρα συνασπίσαμε εναντίον μας όλους όσους ελέγχουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες σε βιομηχανικά προϊόντα μαζί με όσους ελέγχουν την ενέργεια και τα τρόφιμα!
Κάτι δεν κάνουμε καλά, έ;
Και επιβάλουμε «κυρώσεις οικονομικού αποκλεισμού» της Ρωσίας από το διεθνές τραπεζικό σύστημα, ενώ δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τη Ρωσία από το να μας πουλά φυσικό αέριο (και να πληρώνεται γι’ αυτό)…
Αλλά «εξαναγκάζουμε» τη Ρωσία να προχωρήσει μαζί με τους Κινέζους και τους Άραβες και τους Ινδούς, ακόμα πιο γρήγορα στην εγκατάλειψη του δολαρίου και του ευρώ ή/και στην υιοθέτηση των κρυπτονομισμάτων.
Σίγουρα κάτι δεν κάνουμε καλά!
* Αν διατηρηθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, όλοι οι ανταγωνιστές της Δύσης θα έχουν πρόσβαση σε φτηνή ενέργεια. Η Δύση όχι. (εκτός κι αν σπάσουμε τις κυρώσεις…)
Πολλές άλλες κοινωνίες θα έχουν πρόσβαση σε φτηνά σιτηρά, εμείς όχι!
Κι εμείς αποφασίζουμε να απεξαρτηθούμε (με μεγάλη καθυστέρηση) από το ρωσικό αέριο, επιμένοντας στη… «διαμεσολάβηση» της Τουρκίας. Η οποία ελέγχεται απολύτως ενεργειακά από τη Ρωσία!
* Νοιώθουμε ως Δύση σήμερα «περισσότερο ενωμένοι παρά ποτέ»!
Βαυκαλιζόμαστε για μιαν ακόμα φορά…
Μόλις τελειώσει ο Πόλεμος στην Ουκρανία η Δύση θα βρεθεί για μιαν ακόμα φορά βαθιά διαιρεμένη τι θα κάνει με το ενεργειακό συνολικά,
αν θα προχωρήσει σε μηδενικούς «ρύπους» διοξειδίου του άνθρακα ως το 2030,
αν θα εγκαταλείψει τους υδρογονάνθρακες,
αν θα αναστήσει το ΝΑΤΟ ξανά,
ποιος θα ηγείται της Δύσης στην Ευρώπη (η Γερμανία πια δεν μπορεί, ενώ η Βρετανία είναι πια εκτός),
ποιος θα συγκρατήσει την Κίνα στον Ειρηνικό (οι ΗΠΑ επιστρέφουν στην Ευρώπη, υποτίθεται),
ποιος θα δώσει «εγγυήσεις ασφαλείας» στα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη που μισούν, με το δίκιο τους την Ρωσία, αλλά έχουν έντονες προστριβές σήμερα και με τη Γερμανία…
* Γενικά απέναντί μας οι αντίπαλοί μας συνασπίζονται,
παλαιοί μας φίλοι μας εγκαταλείπουν,
είμαστε μεταξύ μας βαθιά διαιρεμένοι και όλο και πιο αμοιβαία καχύποπτοι, ενώ το Σύμφωνο Σταθερότητας που είναι το θεμέλιο της ΕΕ και του ευρώ βρίσκεται στον αέρα
και η «αποτρεπτική αξιοπιστία» των ΗΠΑ στην Ευρώπη το ίδιο…
Οι κοινωνίες μας είναι βαθιά διχασμένες, οι πολιτικές τάξεις των δυτικών χωρών φαίνονται να μην έχουν αντιληφθεί ακόμα πού ευθύνονται οι ίδιες, ασχολούμαστε με την αποδόμηση του δυτικού Πολιτισμού και το woke culture, τσακωνόμαστε για τα 67 διαφορετικά… «φύλα», όλες οι βάσεις της ευμάρειας μας μοιάζουν να αμφισβητούνται, κι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα…
Κι ύστερα μας φταίει ο «αιμοσταγής δικτάτορας» Πούτιν!
Ο οποίος όντως φταίει, γι’ αυτά που φταίει.
Αλλά για το χάλι το δικό μας φταίμε – πρωτίστως – εμείς!
