Η κωμική παρουσία του αγράμματου «άχαστου» το Σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ (ομιλία και συνέντευξη) ολοκλήρωσε τον κύκλο των χαμένων (στο πολιτικό διάστημα) ανταγωνιστών του Κυριάκου Μητσοτάκη, έθεσε «τον χώρο» σε κατάσταση συναγερμού με εμφανή τα σημάδια της απογοήτευσης, επιβεβαίωσε πως ό,τι απόμεινε να (αυτο)αποκαλείται «αριστερά» στην Ελλάδα είναι μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική εκ του ασφαλούς, ένας πολιτικός εσμός εμμονικών ιδεοληπτικών και άεργων επαγγελματιών μιας αδύνατης επανάστασης, στην καθομιλουμένη «μερικοί χαβαλέδες ημιπιτσιρικάδες, αιωνίως καφενόβιοι».
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ότι ο κ. Τσίπρας, πολιτικός εκπρόσωπος του «χώρου», δεν είχε κανένα πρόβλημα να επαναλάβει τα πιο τερατώδη ψέματα με μια φυσικότητα «ειδικού», είναι η κατάληξη μιας πορείας καθημερινής διάψευσης των ελπίδων γενεών και γενεών για την αριστερά και τον σοσιαλισμό, απόμεινε μόνο το ακραίο ψέμα και η συνειδητή εκφορά του να συντηρεί ένα σεσηπός και τυμπανιαίο πτώμα, την καθ΄ημάς αριστερά.
Προκοπή σε προγραμματικό και πολιτικό επίπεδο η αριστερά – και δη η κυβερνώσα- δεν πρόκειται να δει, κατέστη σαφής η απόλυτη αδυναμία της να κατανοήσει τον κόσμο, πόσο μάλλον να τον αλλάξει και κατέληξε να πετάγεται από ψέμα σε ψέμα, με επιλογή στα πιο τερατώδη, για να συντηρεί ένα ακροατήριο πρόθυμων σκιτζήδων και να διακινεί τα κουρέλια μιας ιδεοληψίας που έγινε, απουσία της φιλελεύθερης παράταξης, ιδεολογία και κόντεψε στο διάστημα 2015-2019 να καταστρέψει τη χώρα και την κοινωνία.
Δεν είναι ότι ο κ. Τσίπρας «θέλει και τα λέει», δηλαδή ψεύδεται επίτηδες, για εξηγήσιμους λόγους πολιτικής τακτικής, που πολλές φορές η συγκυρία επιβάλλει, άρα αν η συγκυρία αλλάξει μπορεί να πει και μερικές αλήθειες.
Είναι ότι το ψέμα έχει καταστεί πλέον δομικό στοιχείο της ίδιας της προσωπικότητας του, είναι σαφές πως έχει διαβρώσει και τις έσχατες αντιστάσεις του (αν είχε ποτέ) προς την αλήθεια, είναι μια καθαρή ψυχοπαθολογία καθημερινής διαστρέβλωσης γεγονότων και καταστάσεων που εξελίσσεται πλέον αυτόματα, το ψέμα έχει καταστεί η μόνη αλήθεια, από αυτό εκκινούν όλες οι προσεγγίσεις του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό καταλήγουν.
Στο επίπεδο του πολιτικού προγραμματισμού ο Τσίπρας και η παρέα του είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία τύχη να «απειλήσουν» εκλογικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πολύ περισσότερο να του προκαλέσουν προβλήματα με το φάντασμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», την οποία όλοι όσοι καλούνται να μετάσχουν την έχουν ήδη απορρίψει (κάτι ψιλά διακινεί ο Ανδρουλάκης, αλλά χωρίς σοβαρό υπόβαθρο, τα λέει για να τα ακούνε μερικοί παλιοί «δικοί του» μπας κι επανακάμψουν στη Χαριλάου Τρικούπη, έτερον ουδέν).
Η ΔΕΘ ήταν η τελευταία ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί ένα «πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, την επομένη μιας καταγεγραμμένης κυβερνητικής θητείας», ξεδιπλώθηκε μια σειρά από εμμονικές παραδοχές των αριστερών φαντασιώσεων της Τρίτης Διεθνούς ομού με τα φαντάσματα των παλιών περιόδων της σταλινοκρατίας στην οικονομία και στην κοινωνία, το μίγμα είναι κωμικό για τις σημερινές συνθήκες, το έκανε χειρότερο η μοναδική αδυναμία του κ. Τσίπρα να περιγράψει ένα σχέδιο που θα αντανακλά τις προτεραιότητες του 2030.
Τι απομένει; Ένας νεκρός! Κάποιος ή κάποια που θα «θυσιαστεί» στον αγώνα τον καλό υπέρ των αριστερών ιδανικών και του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, που θα δικαιώσει με τη θυσία του την αριστερή ιδεολογία, που θα προσφέρει με τη θυματοποίηση του στην κυβερνώσα αριστερά την ευκαιρία που αναζητάει να αλλάξει την ατζέντα, να κινητοποιήσει τις παραδοσιακές αριστερές μνήμες και να προσφέρει την διέξοδο που είναι απολύτως απαραίτητη για να επανέλθει το κυρίαρχο αφήγημα της «χούντας-κούλη».
Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα έχει καταναλωθεί από πολύ καιρό, κοντεύει να εξελιχθεί σε μια ακόμη αριστερή γραφικότητα, οι χρυσαυγίτες θύτες του είναι στη φυλακή στην οποία τους έστειλε η «κακιά» κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, η καλή κυβέρνηση της συμπάσχουσας δασκάλας δημοτικού με τη μάνα- Φύσσα (επάγγελμα κοντεύει να καταντήσει) Περιστέρας δεν πρόκανε να βρει αίθουσα να γίνει η δίκη, το έργο σταμάτησε να πουλάει, δεν αγοράζει πια ούτε η Φύσσαινα μετοχές.
Ο καινούργιος νεκρός χρειάζεται να πεθάνει τώρα, δηλαδή όσο πιο κοντά στις εκλογές τόσο το καλύτερο, να είναι φοιτητής ή σπουδαστής ανήσυχος και ευαίσθητος, να οργίζεται με την πανεπιστημιακή αστυνομία, να κοιτάζει με αριστερό τσαμπουκά τον μπάτσο των ΜΑΤ, να κλαίει για την ανύπαρκτη Μαρία στον Έβρο, να υπερασπίζεται με το κορμί του και το στυλιάρι με το κόκκινο πανί δεμένο στην άκρη το άσυλο των μπαχαλάκηδων, των πρεζονιών, των εμπόρων ναρκωτικών, να χτίζει καθηγητές στα γραφεία τους, να κρεμάει πινακίδες στο λαιμό πρυτάνεων, να κοιμάται και να ξυπνάει με τα τσιτάτα του Φίλη και τις «ανησυχίες» του Βούτση.
Στα πανεπιστήμια το επόμενο διάστημα αυτό το έργο θα παιχτεί, εκεί επιδιώκεται να οδηγηθεί η αντιπαράθεση, αυτός ο ηρωικός θάνατος από χέρι δεξιού μπάτσου είναι το όνειρο της επίσημης (και της ανεπίσημης) αριστεράς, εκεί ωθεί η ίδια συνειδητά τα πράγματα, ένας νεκρός, νέος και ευειδής, από το χέρι της αστυνομίας της χούντας-κούλη είναι η τελευταία ευκαιρία των Τσιπραίων να αποκτήσει νόημα η ύπαρξη τους στο πολιτικό παιχνίδι.
Ο «χώρος» είναι έτοιμος, το έχει ήδη καλύψει ιδεολογικά, να ζήσει μια φρενίτιδα επανάστασης και αμφισβήτησης γύρω και πάνω από ένα φέρετρο, να επαναλάβει ένα 2008, έστω και χωρίς την ευγενική χορηγία του Πάκη, να καταστρέψει ότι βρει στο πέρασμα του για να καταφέρει να αποκτήσει ένα ευανάγνωστο πολιτικό αφήγημα μπας και διασωθεί και συνεχίζουν οι ημιπιτσιρικάδες να κονομάνε στις πλάτες των κατεστραμμένων της αριστερής μυθολογίας.
Τα υπόλοιπα θα κριθούν επί του πεδίου, η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι το επίδικο, η προετοιμασία της κυβέρνησης για μια ανάλογη εξέλιξη είναι το κατεπείγον, η προοπτική πρέπει να έχει ηττηθεί ιδεολογικά πριν καν προκύψει ως πραγματικότητα, όπως αρμοδίως επιδιώκεται…
