Σε άσχημο λούκι μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εντυπωσιακή (και αριθμητικά) διαδικασία εκλογής του Προέδρου στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ με έξι (6) υποψήφιους, μεταξύ των οποίων και τέως πρωθυπουργός, επιβεβαίωσε στα μάτια της κοινωνίας των πολιτών την υπεροχή της εκλογής, μέσω της μεγαλύτερης δυνατής λαϊκής συμμετοχής, ως τη βασική διαδικασία που νομιμοποιεί και τον νέο Πρόεδρο και το κόμμα, δηλαδή το πολιτικό σύστημα.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Η υποδειγματική εξέλιξη όλης της προεκλογικής περιόδου στο ΚΙΝΑΛ και ένας, περισσότερο ή λιγότερο, αποδεκτός πολιτικός πολιτισμός που εκφράστηκε σε κάθε στιγμή από το σύνολο, σχεδόν, των υποψηφίων οριστικοποιεί, πλέον, την νομιμοποιητική δυναμική αυτής της επιλογής, στην ουσία την καθιστά μονόδρομο για κάθε πολιτικό οργανισμό που επιθυμεί να μετέχει του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την εξέλιξη αυτή και περισσότερο δυσκολεύεται να δικαιολογήσει στην κοινή γνώμη την εμμονή του στις παλαιοκομμουνιστικές πρακτικές να αναδεικνύεται ο αρχηγός από ένα περιορισμένο, απόλυτα ελεγχόμενο και καθοδηγημένο σώμα εκλεκτόρων (παλιότερα Κεντρική Επιτροπή, μετά Συνέδριο), που προκύπτει με θολές (στην καλύτερη περίπτωση) διαδικασίες ή και σκοτεινές και «αιματοβαμμένες» σε παλιότερες περιόδους κι από ένα εκλογικό σώμα επαγγελματιών του κομματικού μηχανισμού.
Η πρακτική, που αποθεώθηκε την περίοδο της σταλινοκρατίας στην διεθνή κομμουνιστική αριστερά και εξακολουθεί να επιβιώνει σε κάτι υπολείμματα (ΚΚΕ κ.λ.π.) να προκύπτει ο επικεφαλής του κόμματος από ένα μείγμα ακραίου ανταγωνισμού των κομματικών φατριών με προσωπικά ή ομαδικά συμφέροντα εντός της Κεντρικής Επιτροπής, έχει υποχωρήσει, μέχρις εξαφανίσεως, στην διεθνή σκηνή. Επιβιώνει στην Κουμουνδούρου ως απομεινάρι της παλιάς κομμουνιστογενούς προέλευσης του χώρου (ΚΚΕ Εσωτερικού), οι πρόοδοι που σημειώθηκαν από τότε (1968) μέχρι σήμερα δεν άλλαξαν σε τίποτε τον πυρήνα αυτής της πρακτικής.
Αντέχει, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή ο κ. Αλέξης Τσίπρας) να εγκαταλείψει την παγιωμένη αντίληψη του να εκλέγει τον Πρόεδρο του από διαδικασίες απολύτως ελεγχόμενες, με πλειοψηφίες και μειοψηφίες που συμφωνούν στον καταμερισμό των αξιωμάτων, με το κόμμα να τραβάει από το μανίκι τα μέλη του, μακριά από την κοινωνία και τα σημερινά προτάγματα της και να οδηγηθεί σε μια εκλογή ανοιχτή στους πολίτες, μαζική και μη ελεγχόμενη, άρα χωρίς προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα;
Αντέχει να βγάλει στο φως της δημοσιότητας τις εσωτερικές του αντιθέσεις και «τα πλακώματα» μεταξύ των στελεχών του και των ομάδων που αυτά συγκροτούν, να δώσει στις διάφορες τάσεις του το δικαίωμα να ορίσουν υποψηφίους, να εξάγει τις εσωτερικές πολιτικές διαφωνίες που ορίζουν κάθε τάση, να δείξει στην κοινωνία των πολιτών το πραγματικό πρόσωπο μιας αριστεράς που εμφανίζεται, ελέω θεού, να υπερασπίζεται ιδιοκτησιακά τη δημοκρατία, όταν στο εσωτερικό της αγνοεί και την έννοια του όρου;
Σε τελευταία ανάλυση αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερες από μια υποψηφιότητες σε κοινή θέα και με την κοινωνία να έχει το δικαίωμα να κρίνει και να ψηφίσει, αντέχει ο κ. Τσίπρας έναν ή περισσότερους αντιπάλους στη διεκδίκηση του θρόνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την κοινωνία όχι απλό παρατηρητή, αλλά συμμέτοχο και συνδιαμορφωτή του αποτελέσματος;
Η απάντηση είναι «αιωνίως όχι», ούτε διανοείται καν ότι μπορεί να εκτεθεί στην κοινωνία, να αναγκαστεί να αποκαλύψει τις εσωτερικές του παθογένειες, να επισημοποιήσει εκλογικά τάσεις και να διεκδικήσει το μερίδιο της δημοκρατικής νομιμοποίησης, μέσω της λαϊκής ψήφου, που του αναλογεί σε μια χρονική συγκυρία που οι παλιές δοξασίες έχουν καταστεί μύθοι χωρίς αντίκρισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα υπόλειμμα της παλιάς καλής εποχής της κομμουνιστικής αριστεράς, οι μυθολογίες της οποίας για την εκλογή των αρχηγών και των κομματικών οργάνων υπηρετούσαν μια καθαρά πολεμική στάση απέναντι στην κακιά αστική τάξη, ένα πόλεμο που η λήξη του θα ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
Αυτή η αξιακά νεκρή σήμερα εμμονή σε διαδικασίες ανάδειξης των οργάνων του κόμματος από σώματα διαμορφωμένα με κλειστές, παρανοϊκές διαδικασίες εκλεκτών που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, άρα την διοχετεύουν στον εκλεκτό του αριστερού Θεού που έχει λάβει την εξ ουρανού νομιμοποίηση να διαδεχθεί τον προηγούμενο ή να επαναβεβαιώσει την εκλογή του εξακολουθεί να συνέχει την Κουμουνδούρου και να διαμορφώνει τον πολιτική της σε αυτό το τεράστιας σημασίας θέμα.
Οι φωνές (ελάχιστες) που ακούγονται για να διαδεχθεί τη μίζερη και απάνθρωπη υπόγεια συνεννόηση των κομματικών γκαουλάϊτερ για ένα αρχηγό ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο μια διαδικασία ανοιχτή, δημοκρατική, αξιοκρατική είναι αδύνατο να διαπεράσουν τους τοίχους της Κουμουνδούρου.
Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όποτε και αν διεξαχθεί τελικά, θα αποθεωθεί και πάλι στη διαδικασία εκλογής των οργάνων (και του προέδρου) ο σταλινικός δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, οι λυκοφιλίες των τάσεων και οι συγκρούσεις, οι στρατοί και τα χαρτάκια, οι ομάδες και οι εκλεκτοί της «θείας κομματικής χάρης».
Ο σπόρος, πάντως, έπεσε…
