Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το μείζον θέμα της πανδημίας, η επιτάχυνση του εμβολιαστικού προγράμματος και το γενναίο άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας έχει προκαλέσει μεγάλο εκνευρισμό στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ που είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένα να αναζητήσουν εσπευσμένα νέο αφήγημα μπας και καταφέρουν να ανακόψουν την κατρακύλα των τελευταίων μηνών.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται αντιμέτωπος με τις δικές του επιλογές και με την εμμονή του σε παρωχημένες πρακτικές και αντιλήψεις, αλλά και με την αδυναμία του να συγκρουστεί με το κακό παρελθόν και με τα βαρίδια που τόσο μεγάλο πλήγμα του έχουν επιφέρει έως σήμερα.
Η λανθασμένη στρατηγική της δομικής αντιπολίτευσης και του «όχι σε όλα» μπορεί άλλες εποχές να του έδιναν πόντους, αλλά στην παρούσα συγκυρία αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα μιας παράταξης που είναι προοδευτική μόνο κατ’ όνομα και επενδύει στοχευμένα στα πιο αντιδραστικά ένστικτα του Έλληνα για να διχάσει την κοινωνία και να περιχαρακώσει το κομματικό της ακροατήριο.
Η διαρκής αντιμετώπιση της πολιτικής με όρους και τη νοοτροπία της μικρής ελεγχόμενης φράξιας και όχι της μεγάλης παράταξης που επιδιώκει τη διεύρυνση μέσα στην κοινωνία, έχει προκαλέσει μεγάλη δημοσκοπική και ουσιαστική ζημιά στην Κουμουνδούρου, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης έχει οριστικά και αμετάκλητα απορρίψει το ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική πρόταση.
Την ίδια ώρα η απουσία ενός ελκυστικού αφηγήματος για τη νέα εποχή με όρους μέλλοντος και όχι με συνθήματα της δεκαετίας του 30 αποτελεί αδήριτη ανάγκη, αν και οι αγκυλώσεις δεν αφήνουν τη ηγετική ομάδα να ακολουθήσει αυτή την κατεύθυνση.
Αναλύοντας τα πραγματικά δεδομένα, τα περιθώρια αισιοδοξίας για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι περιορισμένα, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας καλείται προτού κάνει όνειρα για επιστροφή στην εξουσία να διαχειριστεί την αμείλικτη πραγματικότητα.
