Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ η απόφαση της ηγετικής ομάδας, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, να «εκπροσωπήσει» το κόμμα στη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί υποχρεωτικού εμβολιασμού σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων, τον βαθύ σκοταδιστικό κόσμο των αντιεμβολιαστών με την ανεκδιήγητη ατάκα περί «προαιρετικής υποχρεωτικότητας».
Του Χρήστου Υφαντή
Αυτή η εμπνευσμένη πολιτική παπαρολογία που έγινε viral στα social media και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από την κανονική κοινωνία και τις επιστημονικές ενώσεις και κατηγορήθηκε (δικαιότατα) ότι επιχειρεί ευθέως να εκπροσωπήσει το βαθύ «κράτος» των παλαβών του αντιεμβολιαστικού κινήματος, άλλαξε, οριστικά και αμετάκλητα, τα δεδομένα στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, που επιμελώς απέχει από αυτή την ανεκδιήγητη πολιτική επιλογή της «προαιρετικής υποχρεωτικότητας» και αποφεύγει πάση θυσία να ταυτιστεί μαζί της, έχει, πλέον, αποφασίσει πως «η επόμενη μέρα δεν μπορεί να μας βρει στο ίδιο κόμμα με τους εκφραστές των ψεκασμένων, των ακροδεξιών, των θρησκόληπτων, με τα εθνίκια του Τόσκα και τους υποστηρικτές του βυζαντινού φανατισμού». Η απόφαση είναι οριστική, χώρος και τρόπος για συνεννόηση με το «επιστημονικό πολακισμό» δεν υπάρχει κανένας, η μόνη ορατή επιλογή είναι «εμείς από εδώ κι αυτοί από εκεί», το momentum αναζητείται κι εκείνη η παλιά παραδοσιακή ισχυρή σχέση της εγχώριας αριστεράς «με τις σφραγίδες και τα κλειδιά».
Η ηγετική ομάδα της «Ομπρέλας» επιμένει, σε πείσμα των καιρών, να υπερασπίζεται την αριστερή παράδοση που συνδέει άρρηκτα το όνομα με το κόμμα και τα κλειδιά και δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψει στα χέρια των εισοδιστών του ΠΑΣΟΚ και των προεδρικών ψεκασμένων «το όνομα, το κόμμα και την περιουσία του», εξακολουθεί να υποστηρίζει «όλα αυτά μας ανήκουν, δεν γίνεται να τα εγκαταλείψουμε στους μουσαφίρηδες, χρειάζεται να παλέψουμε και να τα διεκδικήσουμε» και κάπου εκεί μπερδεύεται ο χρόνος της αποχώρησης με την επιθυμία της «κληρονομιάς».
Αυτή η διευκρίνιση «ποιος και τι ανήκει σε ποιόν» είναι που διατηρεί ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ επιτηδευμένα ενωμένο, μόλις λυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η συγκεκριμένη εκκρεμότητα και αποκατασταθεί η κομματική τάξη θα ξεκινήσει αμέσως η ήδη αποφασισμένη διαδικασία της ρήξης, ήδη έχουν ληφθεί οι σχετικές αποφάσεις και όλες οι δυνάμεις της συνιστώσας ανά την Ελλάδα περιμένουν «με το όπλο παρά πόδα» το τελικό σήμα.
Σημειώνεται, πως προς την ηγετική ομάδα της «Ομπρέλας» απευθύνονται, πλέον, ισχυρές πιέσεις από τη βάση της συνιστώσας για μια ταχεία και οριστική διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων, ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι και να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του χωρίς συναισθηματισμούς και πισωγυρίσματα. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες η κοινωνική ή η κομματική βάση να προπορεύεται, να προοικονομεί τις εξελίξεις και να τις καταναλώνει πριν καν ακόμη τις αποφασίσει τυπικά η ηγεσία, εκεί βρίσκεται αυτή τη στιγμή η σχέση ηγεσίας – βάσης στην ομάδα Τσακαλώτου και λοιπών «ομπρελιστών».
Ο Τσίπρας είναι σε γνώση των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί, αντιλαμβάνεται πλήρως τις εξελίξεις που προιωνίζεται η πολιτική του εικόνα, έχει λάβει (κι αυτός) τις αποφάσεις του και έχει ξεκαθαρίσει πως «με τους παλιούς δουλειά δεν γίνεται», δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το τελευταίο χρονικό διάστημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διευρύνει το χάσμα με τους «κάτω από την ομπρέλα», χωρίς καθόλου να νοιάζεται για την τύχη τους.
Οι επιλογές του, μάλιστα, στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και η σταθερή επιλογή του να παίζει «εν ου παικτοίς» με τα κινήματα της πλατείας και των δρόμων, χωρίς να ξεχωρίζει «καλή και κακή ψήφο» είναι ένα επιπλέον μήνυμα στους Τσακαλώτους να εγκαταλείψουν μια ώρα αρχύτερα την Κουμουνδούρου, αφήνοντας στα χέρια του «τα ιερά και τα όσια του ΣΥΡΙΖΑ», το όνομα τη σφραγίδα και τα σήματα.
Θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του ο Τσίπρας για να κρατήσει τα κομματικά εξαπτέρυγα με τις εικόνες των αριστερών αγίων, ξέρει πόση σημασία έχουν για την παράδοση και την δυναμική του χώρου, αντιλαμβάνεται πως χωρίς αυτά δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί του ούτε φροντιστής ελληνικής γλώσσας, έχει ετοιμαστεί για πόλεμο και ήδη ρίχνει προειδοποιητικές βολές.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς τα δεδομένα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζουν. Μόλις η μοιρασιά της κληρονομιάς οριστικοποιηθεί και η κάθε πλευρά αποκτήσει το μερίδιο της οι δρόμοι θα χωρίσουν και «πάρε εσύ το δρόμο σου να πάρω τον δικό μου».
Ο Τσίπρας θα ψάξει ένα πολυσυλλεκτικό κεντροαριστερό κόμμα, χωρίς καμία συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα, ένα «χύμα στο κύμα» συνονθύλευμα με μοναδικό συνεκτικό ιστό την (απίθανη, σε κάθε περίπτωση) κυβερνησιμότητα κι ο Τσακαλώτος με τους λοιπούς «παραδοσιακούς ηγέτες» του χώρου θα αναζητήσουν την κυριαρχία σε μια καθαρή ιδεολογικά και έντιμη πολιτικά αριστερά.
Εκεί θα τους περιμένει και η νέα υπό τον Στρατούλη, τον Χουντή και τον Λαπαβίτσα συνιστώσα για να αγκαλιαστούν όλοι μαζί και να ξεκινήσει και πάλι η Σισύφεια πορεία προς μια, ακόμη, «βέβαιη» μεν, ποθούμενη δε επανάσταση της αγνής και άδολης αριστεράς. Άλλωστε κι ο Βαρουφάκης κάπου εκεί κοντά περιφέρεται.
