Ιστορική συνάντηση
Η φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα, πρωθυπουργού της Ελλάδας, να σφίγγει το χέρι του σοσιαλιστή ηγέτη των Κούρδων της Συρίας, Σαλέχ Μουσλίμ, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, υπό το βλέμμα του επίσης σοσιαλιστή προέδρου του φιλοκουρδικού κόμματος HDP της Τουρκίας, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, είναι οπωσδήποτε μια ιστορική φωτογραφία.
Αναρτήθηκε στο Twitter από τους Κούρδους και κάνει τον γύρο του διαδικτύου στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα ότι η Ελλάδα έχει τιμή, ότι η χώρα μας «ξεπλένει» την ατίμωση της παράδοσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν από τους εκσυγχρονιστές το 1999.
Ο Σαλέχ Μουσλίμ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης. Είναι ο συμπρόεδρος του PYD, του σοσιαλιστικού κουρδικού κόμματος στη Συρία, του οποίου ο ένοπλος βραχίονας, οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) κράτησαν το Ισλαμικό Κράτος στην πολιορκία της Κόμπανι και αφού κέρδισαν με την ηρωική τους αντίσταση την υποστήριξη των ΗΠΑ αποδείχτηκαν οι μόνοι αξιόπιστοι σύμμαχοι της Δύσης απέναντι στην τρομοκρατία και στη βαρβαρότητα.
Ο Κούρδος ηγέτης της Συρίας έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στον αγώνα του λαού του για ελευθερία και δημοκρατία. Στις 9 Οκτωβρίου 2013 ο γιος του, ο Σερβάν, σκοτώθηκε πολεμώντας ενάντια στην Αλ Κάιντα.
Το κόμμα PYD, χάρη και στις ενέργειες του Γιώργου Παπανδρέου ως προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αναγνωρίστηκε ως μέλος της παγκόσμιας σοσιαλιστικής οικογένειας.
Το PYD για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρείται «τρομοκρατική οργάνωση». Βεβαίως ο μόνος που αποκαλεί τους Κούρδους της Συρίας τρομοκράτες είναι ο ημιπαράφρονας «σουλτάνος» της Άγκυρας. Ο ίδιος που είναι μέλος μιας βεβαιωμένης τρομοκρατικής οργάνωσης, της διαβόητης Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί υποστηρίζουν το PYD και τον στρατό του στον πόλεμο ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ακόμα όμως κι όλος ο κόσμος να τους στηρίζει, τη μεγαλύτερη -κυρίως ηθική- σημασία για τους Κούρδους έχει να αισθάνονται ότι έχουν την Ελλάδα κοντά τους.
Και γιατί την Ελλάδα; Δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη που έμπρακτα έδειξε στους Κούρδους πατριώτες ο Ανδρέας Παπανδρέου, σφυρηλατώντας σχέσεις αδελφοσύνης και συμμαχίας. Είναι γιατί η Ελλάδα, οι Έλληνες για την ακρίβεια, είναι μέρος της Μέσης Ανατολής, είναι κομμάτι της ιστορίας της περιοχής, είναι συνδικαιούχοι του Λεβάντε.
Η Μέση Ανατολή υπήρξε για αιώνες, χιλιετίες για την ακρίβεια, ζωτικός χώρος του Ελληνισμού. Τα διάσπαρτα ελληνικά ερείπια το αποδεικνύουν. Και οι 1.500.000 ακόμα και σήμερα Ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί σε Συρία και Λίβανο αποτελούν τη ζωντανή γέφυρα που ενώνει την Ελλάδα με αυτή την τόσο σημαντική περιοχή του πλανήτη.
Τι είναι σήμερα η Ελλάδα για τους λαούς της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα για τα αρχαία έθνη της περιοχής που ταλανίζονται υπό την τουρκική – νεο-οθωμανική και τζιχαντιστική παναραβική τρομοκρατία; Αυτό που υπάρχει ακόμα ως ανάμνηση στις λαϊκές τους διηγήσεις. Ένας πολιτισμός «φάρος» της ειρήνης, της προόδου, του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας.
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει εκείνη η Ελλάδα του «ονείρου» με τη σημερινή χυδαία μνημονιοκρατούμενη χώρα; Την απόλυτη σχέση όπως και την καμία. Γιατί στο δικό μας χέρι είναι ποια Ελλάδα θέλουμε να είμαστε.
Θέλουμε να είμαστε μια δύναμη ειρήνης, ασφάλειας και προκοπής όχι μόνο για τον λαό μας αλλά και για την ευρύτερη περιοχή; Μπορούμε να είμαστε εάν οι δυνάμεις που εκφράζουν αυτό το «δόγμα» είναι στα πράγματα.
Θέλουμε να είμαστε μια κακομοίρα χώρα, δίχως τιμή και υπόληψη, ένα φοβισμένο προτεκτοράτο έρμαιο νεοφιλελελεύθερων κοτζαμπάσηδων και ιδεοληπτικών του λεγόμενου «πολιτιστικού μαρξισμού»; Μπορούμε κι από αυτό να είμαστε. Για την ακρίβεια τα τελευταία 20 χρόνια αυτό ήμασταν.
Σήμερα και ενώ παραμένουμε στη μνημονιακή ταλαιπωρία, για πρώτη φορά φαίνεται μια ειλικρινής προσπάθεια η χώρα να βγει από την αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια αναζητώντας τους τρόπους να υπάρξει ξανά στον κόσμο και κυρίως στην περιοχή μας. Η Ελλάδα εμφανίστηκε ξανά στα Βαλκάνια, ενώ μέσα από την ισχυρή της συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, λόγω και των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου, επιστρέφει στην περιοχή της, στο Λεβάντε (Μέση Ανατολή), όχι ως αποικιοκρατική δύναμη κατοχής, αλλά ως μια δυτική δύναμη ειρήνης και ασφάλειας για όλους.
Η Ελλάδα είναι το ανατολικό σύνορο του ΝΑΤΟ και ο προαιώνιος προμαχώνας της Δύσης. Προσπαθούμε να γίνουμε ξανά το «σταυροδρόμι» της συμφιλίωσης και του πολιτισμού. Δηλαδή, επιδιώκουμε να αναλάβουμε ξανά τον ιστορικό μας ρόλο, που δεν μας τον ανέθεσε κανείς άλλος παρά μόνο οι ίδιοι οι λαοί που μας περιβάλλουν.
Η Ελλάδα ήταν και είναι η πρέσβειρα της ανατολής στη Δύση και το καλό πρόσωπο της Δύσης στην ανατολή. Όποιος έχει διαβάσει βασικά βιβλία ιστορίας τα γνωρίζει αυτά. Και όποιος έχει στο νου του την Ελλάδα τα νιώθει κιόλας. Μόνο άνθρωποι εντελώς ανίδεοι και ανιστόρητοι, ή εντολοδόχοι αλλότριων συμφερόντων δεν μπορούν να δουν τη θέση της Ελλάδας στον χάρτη.
Και είναι η θέση της Ελλάδας στον χάρτη που θα μας βγάλει από τα μνημόνια. Εξάλλου μας επέβαλλαν μνημόνια ακριβώς για αυτή μας τη θέση στον χάρτη.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αφασίας και απραξίας έχουμε ένα αεικίνητο υπουργείο Εξωτερικών υπό τον Νίκο Κοτζιά που υλοποιεί ακούραστα το διπλωματικό έργο που θα δώσει πάλι στην Ελλάδα τη θέση της. Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς, δηλαδή στους ανίδεους και αντιστόρητους ή στους εντολοδόχους αλλότριων συμφερόντων.
Αλλά καμία τέτοια πολιτική δεν θα μπορούσε να περπατήσει εάν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν την υιοθετούσε ως δική του πολιτική.
Και μεγαλύτερη απόδειξη πατριωτισμού δεν υπάρχει από αυτή τη φωτογραφία, που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας εγκάρδια σφίγγει το χέρι ενός ανθρώπου που ο τζιχαντιστής σουλτανίσκος της Άγκυρας αποκαλεί συκοφαντικά «τρομοκράτη».
Πράγματι, φαντάζεστε ποτέ τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή κάποιον από τα περιφερόμενα του Σημίτη να τολμούσε να δεχτεί τον Μουσλίμ; Να τον κοιτάξει κατάματα και να του σφίξει το χέρι; Ποιος από όλους αυτούς τους «δήθεν» Ευρωπαίους και εκσυγχρονιστές θα είχε αυτή την τόλμη, που έχουμε να τη δούμε από τα χρόνια του Ανδρέα;
Νομίζετε ότι ο ηγέτης της Ροζάβα, του συριακού Κουρδιστάν, είναι ένας ηγέτης μικρός; Από τη χώρα του θα περάσουν οι μεγάλοι αγωγοί που θα φέρνουν το κουρδικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στις ακτές της Μεσογείου. Αγωγοί που θα μπορούσαν να «συναντηθούν» με άλλους αγωγούς, που σχεδιάζει η πατρίδα μας με τους συμμάχους της. Είναι ο «κουρδικός διάδρομος» της βόρειας Συρίας, που απελπισμένα προσπαθεί να εμποδίσει ο Ερντογάν για αυτό και εισέβαλε δυτικά του Ευφράτη στις 24 Αυγούστου.
Προφανώς όμως δεν ξέρει μόνο ο Ερντογάν τι κάνει, ξέρουμε και εμείς τι κάνουμε.
Και προσέξτε κάτι σημαντικό. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος ηγέτης της ανατολικής Μεσογείου και της Δύσης που δίνει το χέρι του στους Κούρδους της Συρίας.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μάχονται για μια πατρίδα στα ορύγματά τους κρατώντας συνάμα και τη δική μας άμυνα ενάντια στους τζιχαντιστές, θα το θυμούνται για πάντα. Να το θυμόμαστε κι εμείς.
Γιατί ένας σεισμός προκλήθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή από το χέρι του Μουσλίμ που έσφιξε ο Τσίπρας.
Η σημειολογία της Ελλάδας, που ο Τσίπρας εκπροσωπεί, είναι τεράστια και ο απόηχος έφτασε και στο τελευταίο χαράκωμα στην έρημο της Συρίας, όπου ένα 20χρονο αγόρι και ένα 19χρονο κορίτσι κρατάνε σφιχτά από ένα καλάσνικοφ πολεμώντας για τις ζωές τους που απειλούνται από την τζιχαντιστική βαρβαρότητα.
Δεν έχετε ιδέα, σας το λέω ειλικρινά, πόσο σημαντική, πόσο ιστορική είναι η φωτογραφία που κοιτάμε.
Σας ρωτάω λοιπόν ξανά, προσδοκώντας σε μια ειλικρινή απάντηση από όλους σας, ποιον άλλον θα φανταζόσασταν στη θέση του Τσίπρα;
Την ξέρετε όλοι την απάντηση. Κανείς τους δεν θα τολμούσε, ακόμα κι εάν ο Σαλέχ Μουσλίμ λογαριάζεται σύμμαχος των Αμερικανών. Δίχως άδεια από το Βερολίνο ούτε για τσίγαρα μέχρι το περίπτερο δεν πάνε.
Εδώ λοιπόν έχουμε μια πραγματικότητα. Ενώ στο εσωτερικό μέτωπο και στην καθημερινότητά μας υποφέρουμε από την αφαίμαξη των δανειστών, με τη δίκαιη οργή μέσα μας να φλογιάζει τα σωθικά μας, την ίδια ώρα γίνονται προσπάθειες να σταθούμε στα πόδια μας μέσω μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η οποία δεν σημαίνει «όπου φυσάει ο άνεμος» αλλά όπου έχουμε συμφέροντα να τα δούμε.
Έχουμε τον Τσίπρα που αποδεικνύει ότι ως πρωθυπουργός έχει τα κότσια. Έχουμε τον Κοτζιά που γνωρίζει όσο κανείς τα θέματα και βγάζει τη χώρα από την απομόνωση. «Έξω πάμε καλά», αυτή είναι η αλήθεια. Και μπορούμε και καλύτερα, εάν αφεθούν οι άνθρωποι που υπηρετούν την Ελλάδα στην ησυχία τους να εργαστούν απερίσπαστοι.
Εγώ ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι. Κομματικά δηλώνω άστεγος. Και καλά κάνω και είμαι έτσι, αρθρογραφώ με καθαρό μυαλό, δίχως να «ζυμώνομαι» από μικρότητες και μικροπολιτικές μικρών και ανόητων ανθρώπων που αντί να κοιτάνε τον λαό και την πατρίδα νοιάζονται μόνο σε ποιες καρέκλες θα βολέψουν τους παχυλούς πισινούς τους.
Στον Τσίπρα έχω ασκήσει κριτική στο παρελθόν για όσα έκρινα ως αστοχίες του. Δεν έχω όμως εμπάθεια με κανέναν. Κι όταν βλέπω τον Τσίπρα να κάνει το σωστό, αυτό που εγώ κρίνω υποκειμενικά ως σωστό μιας και δεν κατέχω -όπως κανείς μας- την απόλυτη αλήθεια, θα το πω και θα το υπερασπιστώ.
Θυμώνω όπως όλοι σας για τα όσα παλαβά βλέπω μέσα στη χώρα, θυμώνω και εξοργίζομαι με την αβάσταχτη φορολογία.
Όταν όμως βλέπω τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να σφίγγει το χέρι του Σαλέχ Μουσλίμ, λέω: Ευτυχώς που μέσα στην «τρέλα» σου Αλέξη είσαι αυτός που είσαι. Ευτυχώς…
