Ταινίες για τον Ιησού Χριστό: «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth, 1977).
Όπως αναφέρει το cinemag.gr ο σκηνοθετικός άθλος του Φράνκο Τζεφιρέλι ήταν γυρισμένος σε δυο διαφορετικές βερσιόν, μία μεγάλης διάρκειας για την τηλεόραση και μία μικρότερης διάρκειας για τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Λεπτομερής και βαθιά συναισθηματική κατάδυση στη ζωή και το έργο του Χριστού, υπογεγραμμένη από έναν ξεκάθαρα θρησκόληπτο δημιουργό, η ταινία διέθετε εκπληκτικό διεθνές επιτελείο ηθοποιών, έναν συγκλονιστικό Ρόμπερτ Πάουελ στον ρόλο του Ιησού, τεχνική αρτιότητα στην παραγωγή, δεξιοτεχνική αφήγηση και κλιμακούμενη συγκινησιακή φόρτιση. Όλες αυτές οι αρετές συνέβαλαν ώστε το επικό φιλμ να αποτελέσει το πιο κλασικό τηλεοπτικό θέαμα στον κόσμο για τις ημέρες του Πάσχα και ταυτόχρονα το πιο αγαπητό παγκοσμίως.
«Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» (The King of Kings, 1961)
Την εποχή που η φιλόδοξη εκδοχή του Νίκολας Ρέι στα Θεία Πάθη κυκλοφόρησε στις αίθουσες, πολλοί αποδοκίμασαν την επιλογή του να εμπιστευτεί τον χαρακτήρα του Χριστού στον ιδιαίτερα φωτογενή Τζέφρι Χάντερ, ένα νεανικό είδωλο και sex symbol των ημερών (κάτι σαν τον Μπραντ Πιτ του ’60) ο οποίος προκαλούσε λιγότερο θρησκευτικό και περισσότερο ερωτικό συναίσθημα σε μεγάλο μέρος του κοινού. Πέραν αυτού, το βιβλικό έπος έχει ωραιότατες επιμέρους σκηνές, τον Όρσον Γουέλς να δανείζει την υποβλητική φωνή του στην αφήγηση και τη χολιγουντιανή χλιδή να περιφέρεται από πλάνο σε πλάνο.
[irp posts=”122633″ name=”Πάσχα 2017: Προορισμοί των Ελλήνων”]
«Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο» (Jesus Christ Superstar, 1973)
Ο Νόρμαν Τζούισον διασκευάζει για τον κινηματογράφο το διάσημο μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, παρουσιάζοντας μια αναχρονιστική, ελεύθερη και κάπως μεταμοντέρνα προσέγγιση στις τελευταίες ημέρες της ζωής του Χριστού. Στον ρόλο του Θεανθρώπου ο Τεντ Νίλι μοιάζει περισσότερο με μέλος χίπικου κοινοβίου, προσελκύοντας γύρω του ξέμπαρκα Παιδιά των Λουλουδιών από τα sixties και συμμετέχοντας σε αναστάσιμα τραγούδια και χορούς που δυο χρόνια πριν είχαν απαθανατιστεί με μεγάλη επιτυχία στο θεατρικό σανίδι του Μπρόντγουεϊ.
«Τα Πάθη του Χριστού» (The Passion of the Christ, 2004)
Βρίσκεται στην πέμπτη θέση της παρούσας λίστας αποκλειστικά και μόνο για το γεγονός ότι αποτελεί μια από τις πιο πολυσυζητημένες και υπερ-επιτυχημένες εισπρακτικά μεταφορές των Παθών στο σινεμά. Ειδάλλως το αιματοβαμμένο, αφόρητο και ολότελα αποκρουστικό θέαμα που πρόσφερε τιμωρητικά ο σκηνοθέτης Μελ Γκίμπσον στα πολλά εκατομμύρια θεατών που παρακολούθησαν την ταινία του κατορθώνει και προκαλεί τα εντελώς αντίθετα συναισθήματα από αυτά που πρέπει: τα μηνύματα αγάπης και συγχώρεσης που απορρέουν της θυσίας του Χριστού (ερμηνευμένος εδώ από τον Τζιμ Καβίζελ) μεταφράστηκαν στο φιλμ σε λυσσαλέο μίσος, αγανάκτηση και παθιασμένη μανία για εκδίκηση.
«Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου» (The Greatest Story Ever Told, 1965)
Αποφασισμένος να γυρίσει το απόλυτο κινηματογραφικό έπος πάνω στη ζωή και τα διδάγματα του Ιησού Χριστού, ο Τζορτζ Στίβενς ξεχειλώνει την διάρκεια της ταινίας σε τέσσερις αργές ώρες, διαπράττει το λάθος να βάλει μεγάλους σταρ της εποχής (Τσάρλτον Ίστον, Πατ Μπουν) να αποσπούν την προσοχή του θεατή από τους ρόλους που ερμηνεύουν, αναθέτει στον Τζον Γουέιν να ερμηνεύσει αθέλητα αστεία έναν Ρωμαίο στρατιώτη (!) και αντιμετωπίζει τα πάντα με μια μεγαλοστομία και ένα πομπώδες ύφος που κάνουν το φιλμ να μοιάζει με ρητορεία Κατηχητικού. Μόνο ένα πράγμα έκανε σωστά: ανέθεσε στον Μαξ φον Σίντοφ, τον υπέροχο ηθοποιό του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, να ενσαρκώσει τον Ιησού. Η ασκητική φιγούρα του απεδείχθη ό,τι πιο ταιριαστό.
