Μπορεί το παιδί σας να είναι κλειστό, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει, ενδέχεται να υπάρξει μια περίοδος που θα είναι απόμακρο και βυθισμένο στις σκέψεις του. Άραγε πώς μπορείτε να φερθείτε για να αντιμετωπίσετε ορθολογικά την κατάσταση;
Το πρώτο και πιο δύσκολο βήμα είναι να παρατηρήσετε προσεκτικά το παιδί για να μπορέσετε να εξηγήσετε τη συγκεκριμένη στάση του παιδιού. Μπορεί να φαντάζει εύκολο στη θεωρία, όμως στην πράξη δεν είναι και τόσο, αφού το μόνο εύκολο είναι να απορροφηθείτε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να το περάσει στα ψιλά γράμματα
Πριν προβείτε σε οποιαδήποτε ενέργεια, βεβαιωθείτε ότι έχετε όντως εντοπίσει το λόγο που έχει κάνει απόμακρο το παιδί. Κι αν δεν μπορείτε να καταλήξετε δια της παρατήρησης με σιγουριά, κάντε του κάποιες διακριτικές νύξεις για να βεβαιωθείτε.
Ό,τι κι αν συμβαίνει, μην κατακρίνετε ή μαλώσετε το παιδί. Ακόμα και παράλογο να φαντάζει αυτό που διαπιστώσατε, το ζητούμενο δεν είναι να το κάνετε να νιώσει άσχημα, αλλά αντίθετα να του δείξετε ότι είσαστε εκεί.
Παροτρύνετε το μικρό σας να σας μιλήσει όποτε και αν θελήσει για να βρείτε από κοινού λύση σε ό,τι το απασχολεί. Είναι πολύ σημαντικό για εκείνο να βλέπει ότι το νοιάζεστε επί της ουσίας και ότι είναι στη διακριτική του ευχέρεια να ανοιχτεί.
Εκτός από τη συζήτηση, μια αγκαλιά, ένα φιλί και κάποια γλυκά λόγια μπορούν να καταφέρουν θαύματα. Μέχρι και να διώξουν τις «μαύρες» σκέψεις από το μυαλουδάκι του! Αλλά και αυτό να μη γίνει, σίγουρα θα το κάνετε να νιώσει όμορφα, έστω και στιγμιαία.
Μπείτε στη θέση του και αναγνωρίστε του το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι «βυθισμένο» στις σκέψεις του μια περίοδο, χωρίς να αδιαφορείτε.
Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας μπορεί να διανύει μια τέτοια περίοδο και δεν είναι καταδικαστέο, ούτε απαραίτητα ανησυχητικό, όπως τονίζει το newsbeast.gr
