Να ζήσουμε να την θυμόμαστε την περιβόητη μεταπολίτευση, με τα κακά της και τα καλά της. Έπεσε κι αυτή «θύμα» της αναπόφευκτης ιστορικής εξέλιξης, από την οποία καμία ιστορική περίοδος δεν μπορεί να γλιτώσει, όσο και αν καταφέρνει να καθυστερεί το τέλος της με διάφορα τεχνάσματα.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Σε έναν Μητσοτάκη (τον Κυριάκο) έλαχε ο «κλήρος» να βάλει την ταφόπλακα σε μια περίοδο εν πολλοίς «χαμένη» για τη χώρα, εξαιτίας της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας διάφορων μορφών της αριστερής παλαβομάρας, όπως αυτές κυβέρνησαν τη χώρα και … την διέλυσαν οικονομικά, πολιτισμικά και ηθικά!
Η κοινωνική εξέλιξη «αποφάσισε» να απαντήσει στο πολιτικό κυβερνητικό εξάμβλωμα των τελευταίων πενήντα ετών και να αποκαταστήσει, στο μέτρο του δυνατού, την καπιταλιστική κανονικότητα με έντονο το κοινωνικό στοιχείο, η οποία είχε πληγεί βαρύτατα από τις σοβιετικές αναζητήσεις σταλινικού τύπου των εγχώριων κατσαπλιάδων κάθε πιθανής και απίθανης κατηγορίας.
Οι πειραματισμοί τους στην ελληνική πολιτική σκηνή, οι ιδεοληψίες και οι εμμονές τους σε συνδυασμό με την ιδεολογική τους ηγεμονία απέναντι σε μια ενοχική και φοβική φιλελεύθερη παράταξη (ακόμη και σαράντα χρόνια μετά από ένα εμφύλιο που οδήγησε – έτσι συμβαίνει με τους εμφύλιους- σε ισχυρές συγκρούσεις εντός της ελληνικής κοινωνίας και σε ακρότητες εκ μέρους των νικητών) καθήλωσαν τη χώρα παραγωγικά και την περιθωριοποίησαν οικονομικά, το μνημόνιο του 2010 υπήρξε το φυσιολογικό προϊόν μιας ανερμάτιστης και κρατικοδίαιτης δήθεν οικονομικής πολιτικής με παραμύθι «κοινωνικό πρόσημο».
Όλος αυτός ο εσμός των βολεμένων και σιτιζόμενων στο πρυτανείο αριστερούληδων που κατέλαβαν, στο όνομα της δικής τους κοινωνικής πραγματικότητας, που ήταν μια ιστορική φενάκη, τον κρατικό κορβανά και έζησαν πλουσιοπάροχα (πουλώντας ανέξοδο επαναστατιλίκι) βλέπει το ιδεολογικό-πολιτικό δημιούργημα του να αποσυντίθεται στο πρόσωπο ενός ιδεοληπτικού αγράμματου κι ενός ΠΑΣΠίτη της δεκαετίας του ογδόντα (μηχανικών χωρίς ένσημο και των δύο) και τον λαό να έχει γυρίσει την πλάτη στους διάφορους εξ επαγγέλματος σωτήρες και να αναζητάει στην κοινή λογική και «εντός συστήματος» το μέλλον του κι ανατριχιάζει με όσα έρχονται.
Η ελληνική πολιτική σκηνή ζει στιγμές απείρου κάλλους! « Ο γιός του εφιάλτη» (αθάνατε Κουτσόγιωργα!) οδηγεί τη χώρα στην κανονικότητα, έχει κάνει ένα λαό «νοματαίο» (από εκεί που τον είχαν με τις κλωτσιές), επαναπροσδιορίζονται όλες οι παραδεκτές παράμετροι στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική πρόνοια, στη διεθνή πολιτική, στις συμμαχίες και στις αντιπαλότητες, στο βάθος προβάλλει η τεχνητή νοημοσύνη (σε μια χώρα που τώρα αποκτάει ενιαία τεχνολογική υποδομή με το gov.gr), η Ελλαδίτσα συζητάει για F-35 και Iron Dome, μια κοσμογονία διαφαίνεται παντού κι όλα αυτά σε πείσμα των εμμονικών της «κόβας» και της επαγγελματικής αριστερίλας.
Όλοι οι επαναστάτες της δεκάρας μιλάνε και δεν τους ακούει κανείς! Ο λόγος τους θολός και μίζερος ακούγεται σαν θρήνος και πλέον είναι κακομοίρικος και ξοφλημένος, συνθήματα και «αναλύσεις» του ογδόντα δεν πείθουν ούτε αυτούς που αναγκαστικά τα εκφέρουν ως δήθεν δημόσιο λόγο, πιστεύοντας οι ταλαίπωροι πως κάποιοι θα τους ακούσουν και κάποιους θα πείσουν.
Δεν είναι κατάντια, είναι ευλογία να περιθωριοποιείται ένας λόγος μίσους και διχασμού που κυριάρχησε, ως δήθεν προοδευτικός, για πενήντα χρόνια και πλέον καθίσταται, όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, αποσυνάγωγος απέναντι στην αστική δημοκρατία και στις κατακτήσεις της. Ζούμε, με καθυστέρηση ετών, τα όρια ενός νεοελληνικού πολιτικού διαφωτισμού!
Οι δημοσκοπήσεις, σε συνέχεια των εκλογών της 21ης Μαΐου, αυτή την κατάσταση αποτυπώνουν, μαζί με μια ζωντανή ελπίδα της μεγάλης πλειοψηφίας ότι οδηγείται με μια σχετική ασφάλεια στην προσδοκώμενη κανονικότητα σε ένα κόσμο που μεταμορφώνεται με τρομακτική ταχύτητα και ήδη αμύνεται απέναντι στην τεχνολογία.
Ούτε είναι τυχαίο πως όλα αυτά συμβαίνουν στην κατάλληλη ώρα με τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, έναν τύπο που ετοιμάστηκε να γίνει αυτός που είναι τώρα και ανταποκρίνεται με επάρκεια στο ρόλο του.
Αρέσει ή όχι, αυτός ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο, ο εκλογικός αγώνας επιβεβαίωσε στα μάτια και των πλέον φανατικών την μόνη πολιτική αλήθεια της εποχής: «Μητσοτάκης ή χάος». Όχι, δεν είναι υπερβολή το δίλημμα, οι πολίτες πρώτοι το κατάλαβαν και οι ίδιοι το επέβαλαν με τις επιλογές τους ακόμη και στα φουρτουνιασμένα μυαλά των κληρονόμων κάθε καταδικασμένου «σοσιαλισμού».
Η ιδεολογική μάχη εξελίσσεται σύμφωνα με τους κανόνες, σημειώνω πως ο Μητσοτάκης έχει δείξει έως τώρα πως ποτέ δεν μπαίνει σε μια μάχη αν δεν την έχει κερδίσει πριν ξεκινήσει καν.
